Բոլորը  գոռում են` երգիչներ, դերասաններ ո՞ւր եք… նախ դուք ինքներդ կողմնորոշվեք, նոր մեզ կանչեք. ԱՐՄԻՆԵ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

«Իրավունք TV»-ի հյուրն է երգչուհի ԱՐՄԻՆԵ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆԸ:

— Ինչպե՞ս է անցնում Ձեր առօրյան:

— Շատ լավ, ուրախ: Օրվա երկրորդ կեսին է իմ կյանքը սկսվում, որովհետեւ ուշ եմ քնում եւ ուշ արթնանում: Սիրում եմ սուրճը հանգիստ պայմաններում խմել` առանց շտապելու: Իմ կյանքն անկախ ինձանից այնպես է գծագրվել, որ իմ բոլոր գործերը 15:00-ից հետո է լինում: Երբ հեռուստատեսությունում աշխատում էի, խնդրանք-պայման էի դրել, որ թե՛ նկարահանումները, թե՛ մոնտաժները 15:00-ից հետո լինեն: Հազվադեպ է լինում, որ առավոտյան արթնանամ ու տանից դուրս գամ:

— Ակտիվ կյանքի,  մարդկանց հետ շատ շփումներ ունենալու սիրահա՞ր եք:

— Ընդհանրապես շփվող եմ, բայց տարիքի հետ մարդ սկսում է ավելի զգուշավոր լինել: Ամեն մեկի հետ չի ուզում շփվել: Իսկ ընդհանրապես ես իմ տեսակով շատ եմ սիրում մարդկանց հետ շփվել: Այսօր իմ ընկերների մեծամասնությունը արտասահմանում է ապրում: Ում հետ շփվում եմ հիմա, վերջին տարիներին ծանոթացած մարդիկ են: Հաճախ եմ ընկերներիս կարոտում: Մեկ-մեկ ուզում եմ ստատուս գրեմ` ո՞ւր են իմ հին ընկերները: Իրար տեսնենք, հավաքվենք, որովհետեւ դրա պահանջը, կարծում եմ՝ բոլոր նորմալ մարդիկ ունեն:

— Փաստորեն, «մաղել եք» Ձեր շրջապատը, ո՞ր դեպքում եք դադարում շփվել:

— Դավաճանությունը եւ ստախոսությունն ինձ համար անտանելի երեւույթներ են: Ես հասկանում եմ` ամեն ինչն էլ մարդու համար է: Կյանք է, կարող է պահեր լինեն, որ դու ստիպված ես ստում, բայց  դա փոքր ժամանակ դասից փախչելու մակարդակի ներելի սուտ է: Իսկ, ընդհանուր առմամբ, ես չեմ սիրում ստախոսներին: Չեմ սիրում դավաճանություն` տարբեր առումներով:

— Հաճա՞խ եք խղճի պատճառով տուժում:

— Շատ եմ տուժել եւ չեմ փոշմանել: Ի վերջո, ինչ-որ բան անում ես ոչ թե որ քեզ գնահատեն, ասեն` ապրես, այլ ինքդ քեզ համար ես անում: Բայց եթե ինչ-որ մեկին ինչ-որ բան ես անում, դա անպայման հակառակ ձեւով է քեզ վերադառնում: Կյանքն այդպիսին է: Բայց չի կարելի այդպիսի մարդկանց պատճառով դադարել լավը լինել: Դա նորմալ է: Այդպիսի մարդիկ էլ պետք է լինեն: Խիղճը գնալով վերանում է` մեր գլոբալ աշխարհից: Քանի որ գլոբալիստներն են ղեկավարում աշխարհը, խիղճը, նամուսը, թասիբն ու  արժանապատվությունը վերանում են: Այսօր նույնիսկ նամուսն ու թասիբը հետամնացություն են համարում: Հիմա դրսում երբ դժբախտ  դեպք է լինում, փոխանակ օգնեն մարդուն՝ նկարում են: Գժվել կարելի է: Դժվար է համակերպվել նման երեւույթների հետ, բայց ինչ արած:

— Դուք նաեւ դժվար եք համակերպվում երկրում ստեղծված իրավիճակին: Հաճախակի եք արտահայտվում, ինչը շատ քիչ են անում Ձեր գործընկերները: Ի՞նչ կասեք այս մասին:

— Եկեք այսպես նայենք հարցին: Սրանից 2-3 տարի առաջ ընդդիմությունը հավաքել էր բոլորին, եւ այդքան քայլեցին քաղաքում, որից հետո շատերը հիասթափվեցին: Նույն իմ կոլեգաները կարող են, չէ՞ մտածել` նախ դուք ինքներդ կողմնորոշվեք, նոր մեզ կանչեք: Հենց մի բան է լինում, բոլորը  գոռում են` երգիչներ, դերասաններ ո՞ւր եք: Այնպես չի, որ ես հիմա իրենց պաշտպանում եմ, բայց եկեք ճիշտը հասկանանք՝ երգիչն իր կյանքով մեկ մեծ գումարներ է վատնում իր գովազդի, իմիջի համար, որ կայանա: Էլի թող մի բան լինի, մարդիկ կթողնեն, կգան: Սուտի ինչ-որ բան են անում (իրար հետ պայմանավորված), եւ դա էլ մեծ հարց է` ընդդիմություն, կոալիցիա, իրար հե՞տ են, թե՞ իրար հետ չեն: Ե՞րբ է այդ ամենը պարզվելու: Ինքներդ  հասկացեք, թե ինչ եք ուզում, նոր երգիչների անունը տվեք: Ի՞նչ եք ուզում երգիչներից: Օրինակ, հիմա ասում են` ինչո՞ւ չեք գալիս: Ո՞ւր գնան, տեղը ասեք, գնան: Կա՞ ինչ-որ տեղ, որտեղ բոլորը հավաքված են, ու չենք գնում: Եթե բոլորը իսկապես հավաքվեն (ոչ թե քցեն ժողովրդին, ինչպես հիմա անում են), նոր պարտադրեք երգիչները գան: Այդ ժամանակ որ երգիչը որ չգա, նոր մենք բոլորս կհավաքվենք եւ կթքենք նրա երեսին: Դուք սկզբից կողմնորոշվեք, նոր մարդկանց հավաքեք: Գա հրապարակի ո՞ր անկյունում կանգնի: Թեւերից բռնեն` ծեծելով տանեն՝ ո՞վ է նրա տերը, ոչ ոք:

— Հիմա էլ թիրախավորվել է Բագրատ սրբազանը: Այսօր առանց անհարմար զգալու եկեղեցու դեմ են խոսում: Մի՞թե կարելի է նման կերպ վարվել:

— Երբ փոքր էի, հիշում եմ Ավետարանից ինչ-որ խոսքեր, որ գալու է չարի եւ բարու ժամանակները, պատերազմ է լինելու: Հենց հիմա տեղի է ունենում չարի եւ բարու հակամարտությունը: Այսօր մեր շուրջը կան մարդիկ, որոնք, երեւի, իրենք էլ չէին մտածի, որ գալու է օրը, եւ իրենք հենց այդ չարի բաժնում են հայտնվելու: Ինչ վերաբերվում է Բագրատ սրբազանին, հարգանքներս, խոնարհումս: Այստեղ արդեն, կարծես, Աստծո մատն է խառնվում: Մենք այս վեց տարիներին սովոր ենք լսել երկրի առաջին դեմքի շատ վատ խոսքը, ու մեկ էլ Աստծո կողմից ուղարկվում է Բագրատ սրբազանը` իր բարի, մաքուր, Աստծո խոսքով: Աստծուց կրա՞կ եք ուզում, էլ ի՞նչ եք ուզում: Ես ուղղակի ուզում եմ անընդհատ լսել իր խոսքը: Մենք կարոտ ենք գրագետ, հանգիստ, բարի խոսքի: Աստված օգնական Ձեզ, սիրելի Սրբազան: Ես եւ իմ պես մարդիկ Աստծո ուժով, Աստծո սիրով կանգնած ենք Ձեր կողքին: Ես միշտ պատրաստ եմ: Ես ծնվել եմ հավատքով, որովհետեւ իմ մայրն իմ մեջ այնպիսի արմատացած հավատք է դրել Առաքելական եկեղեցու եւ քրիստոնեության մեր հավատքի հանդեպ:

— Մի քանի օր հետո  Հայրենական  մեծ պատերազմում տարած հաղթանակի  79-րդ տարին կլրանա: Ձեր պապերը մասնակցե՞լ են այդ պատերազմին:

— Իհարկե, մասնակցել են: Պապիկս` Մինաս Գրիգորյանը՝ հայրիկիս հայրը, Իոսիֆ Բաղրամյանի զորքից է եղել: Ինքը սկզբից լեյտենանտ է եղել, հետո՝ փոխգնդապետ: Պատերազմի ժամանակ եղել է կոմիսար: Նա Հայրենական մեծ պատերազմը հաղթած շքանշաններով պապիկ էր: Երբ արդեն մեծ էր, եկավ Էջմիածին եւ տարիներ շարունակ Էջմիածնի մսի գործարանի տնօրենն էր: Հետո երբ ծերացավ, Էջմիածնի Լազարյան ճեմարանի թանգարանում` որպես պահակ էր աշխատում: Իմ մանկությունն անցել է հենց այդ թանգարանում: Կարծես, թանգարանում մեծանայինք: Շատ հրաշալի եւ կիրթ պապիկ էր: Մինչեւ 1988 թվականն ապրեց: Ես հիշում եմ, երբ պապիկս մահամերձ էր, Ղարաբաղյան շարժումը դեռ նոր էր սկսել, եւ ասացինք նրան այդ մասին: Նա իր աչքերին չէր հավատում: Չհասցրեց վայելել Արցախյան առաջին պատերազմի հաղթանակի ուրախությունը: Եվ նաեւ մայրական կողմի պապիս է մասնակցել Հայրենական մեծ պատերազմին: Նա մահացել է, հաջորդ տարի ես եմ ծնվել: Նա դաշնակցական է եղել: Իմ հայրական կողմը կոմունիստ էր, մայրական կողմը՝ դաշնակցական: Մայրիկիս հայրիկին էլ Ստալինի ժամանակներում, որպես դաշնակցական, Ղազախստան են աքսորել: Ղազախստանից վերադարձել է եւ շատ քիչ ժամանակ հետո՝ մահացել:

— Խորհրդային Միության տարիների կազմակերպած հաղթանակի շքերթները հիշո՞ւմ եք:

— Այո, հիշում եմ, որ սպիտակ բանտիկ կապած, պապիկիս ձեռքը բռնած, հպարտ գնում էի հաղթանակի շքերթին: Պապիկիս պիջակի վրա շքանշաններն էին: Ինձ համար մեծ պատիվ էր պապիկիս հետ քայլելը: Նաեւ դպրոցով էլ էինք գնում: Սովետական ժամանակներում բարքերն ուրիշ էին: Սովետական ժամանակաշրջանում դրախտում ենք ապրել, տեղյակ չենք եղել: 20 տարեկան էի, երբ սկսվեց Ղարաբաղյան շարժումը: Այդ տարիքում ուզում ես ավելի ժամանակակից երեւալ: Այո, մենք Եվրոպա էինք ուզում, բայց հետո երբ մեծանում ես, տարբերությունը հասկանում ես: Ես առաջիններից եմ եղել, որ դեմ եմ եղել սովետական կարգերին, բայց հետո պետք է ապրես, որ գնահատես այն, ինչ ունեցել ես: Այստեղ խոսքը միայն նյութականի մասին չի: Այս ի՞նչ արեցին: 1991 թվականին, երբ Սովետական Միությունը քանդվեց, ես վստահ եմ, որ այդ քանդողներն էլ չգիտեին ինչ են անում: Հետո հասկացան, ուշ էր... Եթե Սովետական Միության ժամանակ կար խստություն, ապա անկախությունից հետո ուղղակի մեր երկրի մարդիկ դարձան պաշտոնյաներ եւ ավելի ներսից սկսեցին քանդել, ուտել, ավերել: Իմ եւ ձեր նման մարդկանց համար ի՞նչ տարբերություն՝ Սովետմիության ղեկավար է նշանակված, թե՞ Հայաստանից: Տեսանք էլի՞ պատկերը: Առանձին, անկախ գռփեցին: Այն ժամանակ գոնե վախ կար: Այսօր մեր երկրում մարդն իրեն անվտանգ չի զգում: Դա՞ է անկախությունը, որ դու քեզ անվտանգ չզգաս: Ժամանակին Ադրբեջանն ո՞վ էր, բայց այսօր այնքա՜ն է հզորացել: Իսկ մերոնք դրա փոխարեն՝ գռփել են: Լուսահոգի սպարապետի ստեղծած բանակը տեսա՞ք ինչ օրի գցեցին: Բայց ես վստահ եմ, որ Վազգենի պես տղերք դեռ կլինեն:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Այս թեմայով Պետք է շտապ ձեւավորել ժամանակավոր կառավարություն. Վահե Գրիգորյան Ինչ արել ենք, արել ենք` բացառապես ելնելով մեր խղճից. Անի Սամսոնյան Վեց տարի է սուտն օրենքով գործում է մեր երկրում. ԱՐՄԻՆԵ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ Խիստ քաղաքականացված «դեռասանից» ի՞նչ եք ուզում. Միքայել Գրիգորյան Հայկական պարը սփյուռքում միջոց է՝ հայ երիտասարդներին համախմբելու. Ֆելիքս Գրիգորյան