Ռուսաստանը Մերձավոր Արեւելքում թիվ 1 ուժ դառնալու հայտ է նարկայացնում

­Հա­յաս­տա­նի շուրջ ծա­վալ­վող ներ­կա դրա­մա­տիկ ի­րա­դար­ձութ­յուն­նե­րի ֆո­նին (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=277447&l=am) եւս մեկ փաստ հայտ­նի դար­ձավ, որն ա­վե­լորդ ան­գամ հու­շում է, որ Մոսկ­վա­յի մտքով ան­գամ չի անց­նում Մեր­ձա­վոր Ա­րե­ւել­քում նա­հան­ջե­լու մա­սին: Ըստ այդմ՝ կով­կաս­յան ուղ­ղութ­յու­նը ե­ղել եւ մնում է ռազ­մա­վա­րա­կան ա­ռու­մով ա­ռանց­քա­յին: Այս­պես, նա­խօ­րեին ի­րա­նա­կան աղբ­յուր­ներն ա­նոն­սա­վո­րե­լով, թե Ե­մե­նի վար­չա­պե­տը ա­ռա­ջին ան­գամ պաշ­տո­նա­կան այ­ցով կլի­նի Մոսկ­վա­յում, ակ­նար­կել են նաեւ այ­ցի հիմ­նա­կան նպա­տա­կի մա­սին. «Ե­մե­նի եւ Ռու­սաս­տա­նի միջեւ ռազ­մա­կան դա­շինք է ձեւա­վոր­վում»:

Ասել, թե խոս­քը պաշ­տո­նա­կան դա­շին­քի մա­սին է, թե­րեւս սխալ կլի­ներ: Ա­վե­լի տե­ղին է են­թադ­րել, որ խոս­քը հու­սիթ­նե­րի հետ Մոսկ­վա­յի ռազ­մա­կան կա­պե­րի կտրուկ խո­րաց­ման մա­սին է: Եվ հաշ­վի առ­նե­լով, որ հու­սիթ­նե­րի հիմ­նա­կան թի­կուն­քը Ի­րանն է, կա­րե­լի է հաս­կա­նալ, որ այդ գոր­ծըն­թա­ցը Թեհ­րա­նի նա­խա­ձեռ­նութ­յամբ է, եւ կա­րող է ստեղծ­վել ՌԴ-Ի­րան-Ե­մեն ռազ­մա­կա­նա­ցած ա­ռանցք: Չ­նա­յած, այս հաշ­վարկ­նե­րից դուրս չպետք է թող­նել ա­ռա­ջին հեր­թին Սի­րիա­յին, հաշ­վի առ­նե­լով այդ եր­կրում ռու­սա­կան ռազ­մա­կան, այդ թվում՝ ռազ­մա­բա­զա­նե­րի տես­քով ներ­կա­յութ­յու­նը: Այ­սինքն, կար­ծես թե գործ ու­նենք Մեր­ձա­վոր Ա­րե­ւել­քում, այս­պես ա­սենք, Ի­րան-­Սի­րիա-Ե­մեն ռազ­մա­կան ե­ռանկ­յան հետ՝ Ռու­սաս­տա­նի հետ ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան ա­մե­նա­սերտ հա­մա­գոր­ծակ­ցութ­յամբ: Եվ ի­հար­կե, դրան պետք է ա­վե­լաց­նել նաեւ Ի­րա­քին, ո­րը սկսում է ա­զատ­վել ԱՄՆ-ի ռազ­մա­կան ներ­կա­յութ­յու­նից, ինչ­պես նաեւ Հեզ­բո­լա­հին եւ մի շարք այլ նման կա­ռույց­նե­րի, ո­րոնք գոր­ծում են Ի­րա­նի վե­րահս­կո­ղութ­յան տակ: Վեր­ջա­պես, այս ա­մե­նը պետք է դի­տար­կել սու­նի իս­լա­մի ա­ռաջ­նորդ եւ ԲՐԻՔՍ-ի ան­դամ Սաուդ­յան Ա­րա­բիա­յի եւ Ռու­սաս­տա­նի բա­վա­կա­նին սերտ քա­ղա­քա­կան կա­պե­րը ու մի շարք նման այլ գոր­ծոն­ներ:

Այս ա­մե­նը մեկ բան է նշա­նա­կում՝ Ռու­սաս­տա­նը Մեր­ձա­վոր Ա­րե­ւել­քում ա­մե­նա­հիմ­նա­կան ար­տա­քին ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան ու­ժը դառ­նա­լու հայտ է ներ­կա­յաց­նում եւ հա­ջո­ղութ­յան բո­լոր հնա­րա­վո­րութ­յուն­ներն ու­նի: Այն­պես, ինչ­պես նման դե­րի հա­վակ­նում է Չի­նաս­տա­նը, բայց ար­դեն տնտե­սա­կան հար­թա­կում:

­Բայց նաեւ չմո­ռա­նանք. բա­ցի բա­զում այլ գոր­ծոն­նե­րից, Մեր­ձա­վոր Ա­րե­ւելք աս­վա­ծը նշա­նա­կում է նավթ եւ գազ, այն է՝ նավ­թա­դո­լար: Ու թե այս գոր­ծըն­թա­ցի արդ­յուն­քում ինչ կմնա նավ­թա­դո­լար հաս­կա­ցութ­յու­նից, դա ար­դեն այս պատ­մութ­յան դեռ քիչ տե­սա­նե­լի, բայց ա­մե­նա­կա­րե­ւոր կող­մե­րից է:

Ա­մե­րի­կա­ցի­նե­րը, հաս­կա­նա­լի է, փոր­ձում են այս տհաճ զար­գա­ցում­նե­րը կան­խել: Բայց պատ­կե­րը սա է. Ե­մե­նի ա­փե­րին ա­վիա­կի­րա­յին խմբեր են կենտ­րո­նաց­րել, Մի­ջերկ­րական ծո­վում մասշ­տա­բա­յին զո­րա­վար­ժանք­ներ են անց­կաց­նում: Բայց ա­հա, այս ա­մե­նի ֆո­նին նա­խօ­րեին տե­ղե­կատ­վութ­յուն ե­ղավ, որ հու­սիթ­նե­րի հա­մար ար­դեն նա­վերն էլ են քիչ, այս ան­գամ հար­վա­ծել են Կար­միր ծո­վի հա­տա­կի եր­կայն­քով անց­կաց­ված մա­լուխ­նե­րին: Եվ չմո­ռա­նանք, որ հենց այս հատվա­ծով են անց­նում Ա­րեւ­մուտքն Ա­սիա­յի հետ կա­պող հիմ­նա­կան գլո­բալ մա­լուխ­նե­րը, ո­րոնց ոչն­չա­ցու­մը թե ինչ գլո­բալ ճգնա­ժամ կա­ռա­ջաց­նի ա­ռա­ջին հեր­թին ա­րեւմտ­յան աշ­խար­հում, նույ­նիսկ պատ­կե­րաց­նելն է սար­սա­փե­լի: Եվ, կրկնենք, հենց ա­մե­րիկ­յան ա­վիա­կիր­նե­րի քթի տակ, եւ ո­րե­ւէ ռեալ պա­տաս­խան այս պա­հին Վա­շինգ­տո­նը չու­նի: Փոր­ձե­ցին հար­ված­ներ հասց­նել հու­սիթ­նե­րին: Սա­կայն պարզ­վեց, որ դա ա­նա­պա­տում ա­վազ­նե­րի մեջ ա­սեղ փնտրե­լու պես մի բան է: Պետք է ցա­մա­քա­յին հար­ձա­կում, բայց միայն ուկ­րաի­նա­ցի Ռա­դա­յի պատ­գա­մա­վոր Ա­լեք­սեյ Գոն­չա­րեն­կոն է խոս­տա­նում «կանգ­նել ԱՄՆ-ի կող­քին»: Ա­սենք, նաեւ Ի­րա­նի, Չի­նաս­տա­նի կամ ԿԺԴՀ-ի դեմ պա­տե­րազ­մա­կան խրա­մատ­նե­րում: Ու զե­լենս­կիա­կան պատ­գա­մա­վորն այդ ջեր­մե­ռան­դութ­յամբ եւ ուկ­րաի­նա­կան բա­նա­կի պար­տութ­յուն­նե­րի ֆո­նին այն­քան ծի­ծա­ղե­լի տեսք ու­ներ, որ ան­գամ ա­մե­րիկ­յան դի­տորդ­ներն են ե­կել այն մտքին, թե. «Զե­լենս­կիա­կա­նն իր պահ­ված­քով դրսեւո­րում է ան­տեղ­յա­կութ­յուն եւ ցույց է տա­լիս չա­փա­զանց բո­ցա­վա­ռութ­յուն՝ պո­չը թա­փա­հա­րե­լով շան պես, ո­րը փոր­ձում է հա­ճո­յա­նալ իր տի­րոջ նա­խա­սի­րութ­յուն­նե­րով»:

Ա­մեն դեպ­քում, ե­թե ԱՄՆ-ն մ­նա­ցել է նման «ա­ջակ­ցութ­յան» հույ­սին, ա­պա միակ տար­բե­րա­կը, ո­րը դեռ կա­րող է ի­րա­կա­նաց­նել Մեր­ձա­վոր Ա­րե­ւել­քում, դա Եր­րորդ աշ­խար­հա­մարտ սկսելն է, բայց հաս­կա­նա­լի հե­տե­ւանք­նե­րով հան­դերձ:

Ինչ վե­րա­բե­րում է տա­րա­ծաշր­ջա­նա­յին մյուս ու­ժին՝ Թուր­քիա­յին, ա­պա Էր­դո­ղա­նի հետ հար­ցե­րը Պու­տի­նը պատ­րաստ­վում է լու­ծել ընտ­րութ­յու­նն­երից հե­տո՝ այ­ցե­լե­լով Ան­կա­րա: Եվ դա­տե­լով ընդ­հա­նուր ի­րա­վի­ճա­կից, այդ թվում՝ ուկ­րաի­նա­կան, շատ բա­նե­րի շուրջ նրանք կպայ­մա­նա­վոր­վեն:

Եվ երբ այս ընդ­հան­րա­կան ֆո­նին Նի­կո­լը հույ­սը դրել է Մակ­րո­նի վրա, դա ար­դեն լուրջ չէ: Ա­մեն դեպ­քում, Մակ­րոնն այս օ­րե­րին խո­սում էր նաեւ Ուկ­րաի­նա ՆԱՏՕ-ա­կան ու­ժեր ու­ղար­կե­լու մա­սին: Եվ այն, որ մաս­նա­վո­րա­պես ողջ ֆրան­սիա­կան ընդ­դի­մութ­յու­նը շտա­պեց նրան «հի­մար» հռչա­կել, ար­դեն իսկ ակ­նար­կում է, որ կով­կաս­յան տա­րա­ծաշր­ջան ՆԱՏՕ բե­րե­լու նրա ծրագ­րե­րը եւս նույն ռեակ­ցիա­յին կար­ժա­նա­նան:

ՔԵՐՈԲ ՍԱՐԳՍՅԱՆ