ՓՈԽՈՍՏԻԿԱՆԱՊԵՏԻ ՍՊԱՆՈՒԹՅԱՆ ԳՈՐԾԸ ԴԵՌ ՇԱՏ ՀԵՌՈՒ Է ԲԱՑԱՀԱՅՏՎԵԼՈՒՑ
Շուտով կլրանա 2009 թվականին իր բնակարանի դիմաց դարանակալած մարդասպանի կրակոցներից ոստիկանության գնդապետ, փոխոստիկանապետ Գեւորգ Մհերյանի սպանության 7-րդ տարին: Իսկ գործը դեռ բացահայտված չէ, թեեւ քանիցս բացահայտման մասին հուսադրական հայտարարություններ եղել են: Փոխոստիկանապետի հայրը՝ ՊԵՏՐՈՍ ՄՀԵՐՅԱՆԸ, այս տարիներին ակտիվորեն փորձում էր հասնել բացահայտմանը: Մինչդեռ՝ առ այսօր նրա մոտ դեռ մի շարք հարցերի պատասխաններ այդպես էլ մութ են մնում: Հարցեր, որոնք, ինչպես պարոն Մհերյանն է ասում. «Ինքնին խոսում են գործն ի սկզբանե սխալ ուղղով տանելու, շեղելու մասին»: Փոխոստիկանապետի հայրը մեզ հետ զրույցում բազում անպատասխան հարցերից անդրադարձավ մի քանիսին: Մասնավորապես, թե ինչպե՞ս է ստացվել, որ իր որդուն վարչապետի նվիրած զենքը, որը սպանության օրը եղել է Գեւորգի մոտ, հետագայում դարձել է ոստիկանության տաբելային զենք.
- Որդուս առեղծվածային սպանությանը վերաբերող հարցերն այնքան շատ են, որ դրանց անդրադառնալուն ժամանակը չի հերիքի, բայց դրանցից մի քանիսը հնչեցնեմ: Հենց, օրինակ, որդուս մոտ եղած զենքի պատմությունը. ես հիմա պատրաստվում եմ զենքն ու շորերը տալ ԴՆԹ-ի փորձաքննության: Մինչդեռ՝ շորերը կան, բայց զենքը չի պահպանվել: Սպանությունից երկու ամիս հետո զենքը փաթեթավորվել, կնքվել է 26 կնիքով եւ ուղարկվել ոստիկանություն: Դա նշանակում է, որ կնիքները բացվելուց հետո զենքն անպայման պետք է անցներ փորձաքննություն: Մինչդեռ պարզվում է, որ առանց որեւէ փորձաքննության, փաթեթավորումը բացել եւ գրանցել են` որպես ոստիկանության տաբելային զենք: Շատ հետաքրքիր է՝ ոստիկանությունում զենք չկա՞ր, թե սպասում էին, որ ինչ-որ մեկին սպանեն, որ իր անձնական եւ ոչ թե տաբելային զենքը տային մեկ ուրիշին: Սա շատ տարօրինակ բան է, իսկ այս տարօրինակությունը եղել է նախկին ոստիկանապետ Ա. Սարգսյանի ժամանակ:
Մեկ այլ տարօրինակ փաստ` նույն զենքի հետ կապված. երբ դեպքի վայրում փորձաքննություն է կատարվել, փորձագետը նշել է. «Կարեւոր մատնահետքեր չկան»: Ի՞նչ է նշանակում` կարեւոր, ո՞վ է որոշել կարեւորն ու անկարեւորը: Կամ` լավ, որդուս մատնահետքերն է՞լ չկային, քանի որ ի սկզբանե էլ պարզ էր, որ Գեւորգս պայքարել է: Կա եւս մեկ տարօրինակ փաստ, այն փամփուշտները, որոնք օգտագործվել են որդուս սպանության ժամանակ, նույն փամփուշտներից առգրավվել են Խորեն Իգիթյանի ¥ով ժամանակին մեղադրվում էր- Հեղ.¤ տանը` խուզարկման ժամանակ: Երբ ես հարց տվեցի Հեկտոր Սարդարյանին (նախկին ոստիկանության գեներալ) այդ փաստի վերաբերյալ, նա ինձ պատասխանեց, թե դա Ղարաբաղից է մնացել նրա մոտ: Սա գործը «սարքելու» մի ձեւ է. սա իմ օբյեկտիվ կարծիքն է:
Կամ եզրակացություն կա, ըստ որի՝ այդ օրը որդուս անցած ճանապարհի բոլոր տեսախցիկները ստուգվել են, եւ կրկին ոչ մի հետաքրքրող բան չկա: Բայց զարմանալին այն է, որ այդ եզրակացությունը` որպես այդպիսին, փաստացի գոյություն չունի: Ավելին՝ նույնիսկ տեսախցիկներն են անհայտացել, այդ դեպքում` ինչի՞ հիման վրա են նման փաստաթուղթ ստորագրում:
Որդեկորույս հայրն ակնկալում է, որ գոնե առաջիկայում Ազգային անվտանգությունը կտա իր հարցերի պատասխանը.
- Վերջերս դիմեցի Դատախազություն, որ, որպես պաշտոնատար անձանց հետ կապված գործ, սպանության գործը փոխանցվի Ազգային անվտանգություն, քանի որ մնացել է մի կառույց, որին դեռ հավատում եմ: Բայց, ցավոք, ինձ մերժել են, պատասխանելով, որ անհնար է: Ես չեմ հավատում ներկայիս գործը վարողներին` Քննչական կոմիտեին: Ես իրենց արած աշխատանքով բավարարված եմ, բայց մարդիկ առաջ չեն կարողանում գնալ, որովհետեւ այդպես էլ չկան հուզող հարցերի պատասխանները: Թե՛ իրավապահները, թե՛ նույնիսկ իրավական կրթություն չունեցող մարդիկ, երբ կարդում են սպանության գործը, զարմացած ասում են «Էս ո՞նց են խառնել գործը»: Իսկ եթե խառնում են գործը կամ «սարքում» մեկ ուրիշի գլխին, դա փաստում է, որ կա՛մ իրենք են պատվիրատուները, խառնողները, ուրիշին «գարանտիա» տվողները, կա՛մ ինչ-որ մի բանի դիմաց իրականությունը փորձել են կոծկել ու «սարքել» ուրիշի գլխին:
Ինչ խոսք, ի սկզբանե մեղադրվող Իգիթյան եղբայրներն ունեն իրենց որոշակի դերակատարումը. հակառակ դեպքում ժամանակին չէին գնա համագործակցության իրավապահ մարմինների հետ՝ ժամանակ անց, կանխորոշելով հետագա վտանգը` հրաժարվելով համագործակցելուց: Այլ տարբերակ ես չեմ տեսնում, եւ եթե ինչ-որ մեկը տեսնում է, թող ասի եւ ես ներողություն կխնդրեմ: