«ԵՎՐՈՊԱ ՄՈՒՏՔ Է ԳՈՐԾԵԼ «ԻՍԼԱՄԱԿԱՆ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ»»

«ԵՎՐՈՊԱ ՄՈՒՏՔ Է ԳՈՐԾԵԼ «ԻՍԼԱՄԱԿԱՆ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ»»

2016 թվականի մայիսի 1-ին ԵՄ անդամ պետություններում ուժի մեջ կմտնի դեռեւս 2014 թվականի հունիսին Ստրասբուրգում ԵՄ չինովնիկների ու բարձրաստիճան կրոնական գործիչների կողմից ստորագրված, այսպես կոչված, «Նոր համաշխարհային կրոն» ռեֆորմը: Նշենք, որ վերոնշյալ փաստաթղթի համաձայն, օրինականացվում է համասեռամոլների եւ տրանսեքսուալների ամուսնությունը, ստեղծվում է բազմազգ բանակ, սեքսուալ կրթությունը դառնում է պարտադիր, արգելվում է նշել եկեղեցական եւ ազգային տոները ուսումնական բոլոր հաստատություններում, եւ մի շարք այլ սոդոմգոմորյան հոդվածներ պարտադրվում է փաստաթղթի տակ ստորագրած պետություններին: Այս, ինչպես նաեւ այլ մարտահրավերների մասին, որոնք մատուցվում է «առաջադեմ» հանրությանը` կրոնական երանգ տալով, «Իրավունքը» զրուցեց ԵՊՀ դասախոս, կրոնագետ, աստվածաբան ՎԱՐԴԱՆ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ հետ:

ԵՎՐՈՊԱՆ ԿԱՐԺԱՆԱՆԱ ՀՌՈՄԵԱԿԱՆ ԿԱՅՍՐՈՒԹՅԱՆ ՃԱԿԱՏԱԳՐԻ՞Ն

– Պարոն Խաչատրյան, եթե նախկինում վերոնշյալի մասին խոսում էինք զուտ արժեհամակարգի անկման համատեքստում, ապա այսօր այն ամրագրվում է օրենքներով: Ըստ Ձեզ` ինչի՞ կհանգեցնի այս ամենը:

– Երբ ասում եք կրոնական գործիչների մասին, պետք է նկատի ունենալ, որ դրանք սահմանափակ կրոնական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ են, ինչպես մեթոդիստական եկեղեցին է կամ բողոքականության ներսում գտնվող որոշակի հոսանքները, որոնք փորձում են, այսպես կոչված, սեռական ազատությունները հնարավորինս օրինականացնել` եկեղեցական նվիրապետական աստիճաններն իրենց օգտին լուծելով: Եվ այդտեղ, իհարկե, մեզ պայմանականորեն վախեցնողն այն չէ, որ այդպիսի երեւույթներ գոյություն ունեն, որը օրենքով փորձում են պաշտպանել: Ուղղակի, ամբողջ հարցն այն է, թե այդ այլասերման կամ, ինչպես իրենք են ներկայացնում, մարդկային բացարձակ ազատությունների հանգամանքը որքան է, եւ որտեղ է դրա սահմանը: Այսօր, եթե դրանք միասեռական ամուսնություններն են` իրենց տարատեսակ դրսեւորումներով, ապա որտե՞ղ է երաշխիքը, որ վաղը այդ անսահմանության շրջանակում չի լինելու մնացած համանման երեւույթների օրինականացումը, ինչպես օրինակ, անասնապղծությունն է կամ արյունապղծությունը: Չեմ պատկերացնում, որ դա կունենա ինչ-որ մի իրական սահման, որով կարող են սահմանափակվել:

– Կարելի՞ է ասել, որ այս ամենի պատճառով, Եվրոպան, պարզապես, կկնքի իր մահկանացուն` հաշվի առնելով նաեւ իսլամիստական ահաբեկիչների ակտիվությունն Արեւմուտքում:

– Այսօր Եվրոպան հանդիպել է մի մարտահրավերի, որը բավական բարդ է իրենց համար: Եվրոպա, որպես փախստականներ, մուտք է գործել զորեղ առանցք ունեցող «Իսլամական պետությունը»: Իսկ թե ինչպես կարող է այս սպառնալիքի դեմ միասնական հանդես գալ Եվրոպան, դժվար է ասել: Մյուս կողմից էլ, այն գծերը, որոնք նրանք համարում էին կարմիր, վերածվել են ճաքերի` ատոմացված հասարակության կողմից: Հետեւաբար, հասարակության դիմադրողականությունը զգալիորեն իջել է: Այնպես որ, վերադառնալով Ձեր հարցին` պետք է նշեմ, որ մարդկությունը մի անգամ չէ, որ կանգնում է այս երեւույթի առաջ: Հավատացնում եմ Ձեզ` միեւնույն երեւույթը գոյություն է ունեցել Հռոմեական կայսրությունում, ինչը վերջին հաշվով կործանել է այդպիսի գերհզոր համակարգը, ինչպիսին այդ կայսրությունն էր:

«ՀԱՄԱՇԽԱՐՀԱՅԻՆ ԿՐՈՆԻ ԴԵՄ ԶԵՆՔՈՎ ՉԵՆ ՊԱՅՔԱՐՈՒՄ»

– Այսօր մարդկությունը կանգնած է երկու խոշոր մարտահրավերի առաջ` մեկը օրենքներով վավերացվող սանձարձակությունն է, մյուսը` իսլամիստ ահաբեկիչների մարդակեր նկրտումները: Ինչպիսի՞ն պետք է լինեն պայքարի միջոցները:

– Այսօրվա Եվրոպան միասնական պետք է հանդես գա, ինչի մասին պարբերաբար նշում են, կոչ են անում: Բայց ծանր է վիճակը, որովհետեւ վերջին հաշվով իսլամական ճնշումներն ու հանցագործությունները միայն մեկ կենտրոնում չեն եղել: Նոր տարվա օրերին այն եղել է նաեւ Շվեդիայում, Շվեյցարիայում, ավելին` անգամ շվեդական ոստիկանությունը չի ընդունել բողոքները, որոնք ներկայացրել են բռնության ենթարկված կանայք: Եվ հիմա ասել, թե Եվրոպան հեշտությամբ կհաղթահարի այդ ամենը, սխալ է, որովհետեւ սա այլեւս սպառնալիք է, ոչ թե մարտահրավեր: Ուղղակի, վաղ, թե ուշ ուժերի հարաբերակցությունը պետք է երեւա, ըստ հասարակության մոբիլիզացիայի, այսինքն` կանցնի՞ այդ մոբիլիզացիան Եվրոպան, թե, այնուամենայնիվ, այդ բռնությունների արդյունքում ի հայտ եկած ինչ-որ բողոքի ալիքների դեմ կլինեն հակաբողոքային ալիքներ: Այնպես որ, ասել, թե կունենանք մոնոլիտ Եվրոպա, որը միասնական հարցեր կլուծի իր վաղվա օրվա համար, բավական բարդ է:  Անգելա Մերկելը հայտարարում է, որ 30-ական թվականների համեմատ` Գերմանիայի բնակչությունը 6-7 միլիոնով պակասել է այս ընթացքում, եւ այսօր ուզում են այդ 6-7 միլիոնը ներառել: Բայց նույն Ա. Մերկելը գիտի, որ ասիմիլիացիոն գործընթացները, որոնք իրենք համարել են, որ պետք է իրականանա եվրոպական հողի վրա, չեն արդարացրել սպասումները: Թուրքերին «ներկրել» են Եվրոպա դեմոկրատական կուսակցությունները` մտածելով, որ մեկ-երկու սերունդ հետո իրենք կունենան այս մարդկանց վերջնական ինտեգրում` որպես եվրոպական հասարակության բաղադրիչ մաս, բայց հիմա պարզվում է, որ ոչ մի համանման երեւույթ տեղի չի ունենում: Ընդհակառակը, այդ մարդկանց զանգվածը պահպանում է ոչ միայն ազգային ինքնությունը, այլ նաեւ բավականին լուրջ ներքին հակասություններ է ստեղծում եվրոպական հասարակության հետ: Արդյունքում Եվրոպան քրիստոնեությունից հրաժարվում է կամ արդեն շատ տեղերում հրաժարվել է, եւ Ձեր նշած փաստաթուղթը եւս մեկ անգամ ապացուցում է այդ հանգամանքը: Հետեւաբար, Դուք կարող եք զինված լինել, բայց, ըստ էության, Համաշխարհային կրոնի դեմ զենքով չեն պայքարում: Այդտեղ դիմադարձ կանգնած համապատասխան մոտիվացված զանգված պետք է լինի: Եվ խոսքը ոչ թե կռվի մասին է, այլ սեփական ինքնությունը պահելու եւ ինքնության արժեքը վաղվա օրվա մեջ կարեւորելու մասին: Իսկ առայժմ այդպիսի բազմություն գոյություն չունի:

«ԱՆԽՈՒՍԱՓԵԼԻՈՐԵՆ ԱՅԴ ԽՆԴԻՐԸ ԲԱԽԵԼՈՒ Է ՄԵՐ ԴՈՒՌԸ»

– Ո՞ւմ են ձեռնտու այս գործընթացները, եւ ո՞ր կենտրոնից է կառավարվում:

– Պետք է ասեմ, որ յուրաքանչյուր համանման անցումներ իրենց հիմքերում ունենում են քաղաքական որոշակի շահեր: Այն ԱՄՆ-ում, Գերմանիայի Ֆեդերատիվ հանրապետությունում, Անգլիայում, Ֆրանսիայում ունի իր պայմանական ասենք` հովանավորչական կենտրոնները, որոնք ամեն կերպ առաջ են մղում հասարակության մեջ անհատի սոցիալիզացիայի խնդիրները` հայտարարելով, որ մարդիկ չպետք է խտրականության ենթարկվեն: Եվ սրա անվան տակ մանկապարտեզներ կարող են մուտք գործել, ասենք, սեքսուալ կրթությամբ զբաղվող դաստիարակներ, դպրոցներում` ուսուցիչներ: Սա ներկայիս եվրոպական ստանդարտն է, ինչպես վերջերս Հայաստանում Վենետիկի հանձնաժողովի անդամներից մեկը հայտարարեց: Միգուցեեւ էտալոն է, ես խելք սովորեցնել չեմ ուզում, բայց սա չի նշանակում, որ մենք էլ պետք է մեր վրա վերցնենք այդ ամենը: Ուղղակի, ՀՀ-ում հասարակական գիտակցության մեջ դժվար է այդ ամենը ընկալել:

– Իսկ որքանո՞վ ենք պաշտպանված այդ «եվրոպական ստանդարտներից»:

– Այդքան էլ պաշտպանված չենք, որովհետեւ մերօրյա սահմանադրությունը հոդված ունի խտրականության դեմ, որտեղ նշվում է, որ խտրականության ոչ մեկը չպետք է ենթարկվի` սոցիալական եւ ԱՅԼ պատճառներով, որի տակ այդ ամենը մտնելու է: Եվ, իհարկե, այստեղ հարց է առաջանալու, թե երբ ու ինչ արագությամբ, ինչպես նաեւ, թե դիմադրության ո՞ր աստիճանը հնարավոր կլինի ցույց տալ այդ ալիքին, ինչը դժվարանում եմ ասել: Բայց այս պահին կարող ենք փաստել, որ դրա օրենսդրական հիմքը ինչ-որ չափով պատրաստված է եւ անխուսափելիորեն, այսպես, թե այնպես, այդ խնդիրը բախելու է մեր դուռը:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ