ՀԵՐՈՍՆԵՐ ՀԵՌՈՒ ՄԻ ՓՆՏՐԵՔ, ՆՐԱՆՔ ՁԵՐ ԸՆԿԵՐՆԵՐԻ ՇԱՐՔԵՐՈՒՄ ԵՆ

ՀԵՐՈՍՆԵՐ ՀԵՌՈՒ ՄԻ ՓՆՏՐԵՔ, ՆՐԱՆՔ ՁԵՐ ԸՆԿԵՐՆԵՐԻ ՇԱՐՔԵՐՈՒՄ ԵՆ

Սահմանում տիրող խիստ հարաբերական «անդորրն» այսօր ընդհատվեց ԼՂՀ ՊՆ մամուլի ծառայության հայտնած գույժով. «Հունվարի 9-ին` ժամը 21:30-ի սահմաններում, ՊԲ արեւելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի պահպանության տեղամասում, հակառակորդի կողմից արձակված կրակոցից, մահացու հրազենային վիրավորում է ստացել ՊԲ զինծառայող, 1996թ. ծնված Արամայիս Յուրիկի Ոսկանյանը…ԼՂՀ պաշտպանության նախարարությունը կիսում է կորստյան ծանր վիշտը եւ իր զորակցությունը հայտնում զոհված զինծառայողի ընտանիքի անդամներին, հարազատներին ու ծառայակիցներին»:

Մերօրյա հերոսի մասին մանրամասներ պարզելու համար, շատ հեռու պետք չէր գնալ: Երեւանի պետական ագրարային համալսարանում սովորող, 20-ամյակը չբոլորած Արամայիսը Գեղարքունիքի մարզի Գավառ քաղաքից էր, իմ ու միգուցե քո ֆեյսբուքյան ընկերը: Ապատեղեկատվություն չհանդուրժող, անարդարության դեմ ըմբոստացող, Հայոց բանակով հպարտացող դեռ ուսանող Արամայիսը երկու տարի առաջ այս օրերին իր ֆեյսբուքյան պրոֆիլի նկարը փոխարինեց հերոսացած Արմեն Հովհաննիսյանի լուսանկարով… Ով իմանար, որ երկու տարի անց նրա անունն էլ կգրվի եռագույնի վրա ու նրա լուսանկարով կփոխարինվեն շատուշատ ֆեյսբուքյան պրոֆիլներ…

Գարնանամուտի ամիսը մայիսն է, բայց իմ ու քո ընկեր Մայիսը, ինչպես կոչում էին նրան, ձուն-ձմեռ օրով գարնանամուտ բերեց…

Հավերժ փառք, խունկ ու աղոթք:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ