«ԵՐԲ ԸՆԿԵՐՆԵՐԸ ԹԱԿՈՒՄ ԷԻՆ ԱՐՎԵՍՏԱՆՈՑԻ ԴՈՒՌԸ, ՆԱ ՉԷՐ ԲԱՑՈՒՄ…»

«ԵՐԲ ԸՆԿԵՐՆԵՐԸ ԹԱԿՈՒՄ ԷԻՆ ԱՐՎԵՍՏԱՆՈՑԻ ԴՈՒՌԸ, ՆԱ ՉԷՐ ԲԱՑՈՒՄ…»

Ստեղծագործական այն մեծ ժառանգությունը, որը թողել է գեղանկարիչ ՌԱՖԻԿ ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ դեռեւս շատերին է անծանոթ: Ստեղծագործելով 1990-ական թվականներին գեղանկարիչն իր կտավներում արտացոլել է ժամանակը, իսկ ժամանակի մեջ մարդուն եւ բնությանը: «Անուրջներ», «Ցնորքներ» «Տեսիլքներ», «Ծառեր», «Իմ Ծաղիկները», ահա գեղանկարների այն շարքը, որը ստեղծագործական մի քանի տարիների ընթացքում հասցրեց ստեղծել Ռ. Հակոբյանը: Դեռ շատ սերունդներ կհասցնեն ծանոթանալ նրա կտավներին, որոնցից յուրաքանչյուրում ներկայացված է հայ ժողովրդի պատմության մի դրվագ: Հայոց ցեղասպանությունից ու պապերի կորուսյալ երկրից մինչեւ արցախյան հերոսամարտ եւ 1988 թվականի Սպիտակի երկրաշարժ, ժամանակաշրջան, որին հետագայում պետք է անդրադառնար գեղանկարիչը: Մարդ, ով երբեք չբարցրաձայնեց ժամանակաշրջանի նկատմամբ ունեցած տագնապներն ու մտորումները, այլ լավատեսորեն, լուռ ու հանգիստ դրանք հանձնեց կտավին:

Ռաֆիկ Հակոբյանն այդպես էլ չհասցրեց Հայաստանում ունենալ անհատական ցուցահանդես, փոխարենն իր ստեղծագործություններից անմասն չթողեց սփյուռքի հայրենակիցներին` 1993 թվականին Հալեպում եւ 1996թ.-ին  Լոս Անջելոսում ունեցավ անհատական ցուցահանդես: Այդ ժամանակ նա իր նկարներից շատերը նվիրում է տեղի հայերին, չէ որ դրանցում պատկերված էր հայրենիքը եւ հայրենի բնությունը, որը տեսնելու եւ վայելելու հնարավորություն նրանք չունեին. «Ցուցահանդեսից հետո հայրս Հայաստան վերադարձավ 5-6 նկարով, Սիրիայում դրանց մի մասը վաճառվել էր, մյուս մասն էլ` նվիրաբերել: Ցուցահանդեսից հետո, տարիներ անց, երբ գնացի Սիրիա ցանկություն ունեի բոլոր այդ նկարները մի հարկի տակ հավաքել եւ կրկին մեծ ցուցահանդես կազմակերպել, որը պետք է ուղեկցվեր ազգային երգերով: Ցավոք, պատերազմական իրավիճակը խանգարեց նպատակիս իրագործմանը»,-«Իրավունքի» հետ զրույցում նշեց Ռ. Հակոբյանի որդին` ազգագրական երգիչ Դավիթ Հակոբյանը: Նրա խոսքով` ցուցահանդես կազմակերպելու ցանկություն կա նաեւ Հայաստանում, որտեղ կներկայացվի գեղանկարչի 25 աշխատանքներ. «Հայրս ուներ արվեստանոց, որն ինչ-ինչ խնդիրների պատճառով 10 տարի է չկա: Նկարների համար տարածք չլինելու պատճառով հորս գործերն այժմ մեր տանն են, որը կարծես վերածվել է փոքրիկ թանգարանի: Նա իր կտավներում առանձնացնում էր մեկը, որտեղ պատկերված է ծառ` երեք ճյուղավորումներով: Ծառը մեր ընտանիքն է, երեք ճյուղավորումները մենք` մայրս , եղբայրս եւ ես: Ծառի հետեւոմ պատկերված է պատուհան, որից լույս է ճառագում: Ընկերների բացատրությամբ` լույսը հայրս է, ով միշտ մեզ պահապան է: Նա սիրում էր ստեղծագործել մենության մեջ: Շատ ժամանակ, երբ ընկերները թակում էին արվեստանոցի դուռը, նա չէր բացում, քանի որ այդ պահին ստեղծագործում էր: Ընկերներն արդեն գիտեին, որ նա ներսում է, բայց դուռը չի բացում: Հայրս ինձ համար խորհրդանիշ է, իր մարդ ու արվեստագետ տեսակով, իր ապրած կյանքով եւ անցած ճանապարհով»,-հավելեց Դ. Հակոբյանը:

Գեղանկարիչ  Ռաֆիկ Հակոբյանը ծնվել է Երեւանում: Սովորել է Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ոսումնարանի գեղանկարի բաժնում, այնուհետեւ Երեւանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտում: 1982 թվականից դարձել է Նկարիչների միության անդամ եւ երկար տարիներ եղել է Հայաստանի ժողովրդական տնտեսության նվաճումների ցուցահանդեսի գլխավոր նկարիչը: Հայաստանում մասնակցել է մի շարք հավաքական ցուցահանդեսների:Կյանքին սիրահարված եւ կյանքը սիրող գեղանկարիչը մահացել է 1996 թվականին:

ԶՎԱՐԹ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ