Ալիեւն ու Նիկոլը խաբվեցին «Պրիգոժինի ապստամբությունից» սպասելիքներում

Պրի­գո­ժի­նին Բե­լա­ռուս ու­ղար­կե­լը (եթե, ի­հար­կե, ու­ղար­կե­լու են) Պու­տի­նի նոր ծրա­գիրն է, թե` ոչ, մեկ է, Կի­ե­ւի հա­մար սա ծանր լու­ծում­ներ պա­հան­ջող ի­րա­վի­ճակ է ստեղ­ծում: Ու մի­այն սա ար­դեն իսկ մե­ծա­պես կա­րող է ազ­դել ուկ­րա­ի­նա­կան «հա­կա­հար­ձակ­ման» վրա, դրա­նով՝ պա­տե­րազ­մի հե­տա­գա ըն­թաց­քի (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=259060&l=am):

Ա­մեն դեպ­քում, այս ա­մե­նը Ռու­սաս­տա­նի պա­տե­րազ­մա­կան հա­ջո­ղու­թյան հնա­րա­վո­րու­թյան վրա, մեղմ ա­սած, դրա­կան ազ­դող գոր­ծոն է, ո­րը, ի­հար­կե, պա­տե­րազ­մի ար­դյունք­նե­րին սպա­սող տա­րաբ­նույթ այլ պե­տու­թյուն­նե­րը հաշ­վի կառ­նեն՝ ի­րենց հաշ­վարկ­նե­րում ճշգրտում­նե­րի հա­մար: Մաս­նա­վո­րա­պես, նկա­տի ու­նենք ինչ­պես Թուր­քի­ա­յին եւ Ադր­բե­ջա­նին, այն­պես էլ՝ նի­կո­լյան Հա­յաս­տա­նին:

Այն, որ այս պա­հին Ա­լի­եւն ու Նի­կո­լը կանգ­նած են դե­պի ա­մե­րի­կյան «խա­ղա­ղու­թյան պայ­մա­նա­գիր» կամ ռուս­նե­րի ա­ռա­ջար­կած կո­մու­նի­կա­ցի­ա­նե­րի գոր­ծարկ­ման ծրագ­րե­րի խաչ­մե­րու­կում՝ փոր­ձե­լով գլուխ հա­նել, թե ուր է պետք գնալ, հին պատ­մու­թյուն է: Սկսվում է ա­մե­րի­կյան ուղղ­վա­ծու­թյան բա­նակ­ցու­թյու­ննե­րի նոր փու­լը Վա­շինգ­տո­նում՝ Բայ­րա­մո­վի եւ Միր­զո­յա­նի մի­ջեւ: Ու նրանք, նա­եւ այս նոր ի­րո­ղու­թյու­ննե­րից ել­նե­լով, պետք է ո­րո­շեն՝ գնա՞լ ա­մե­րի­կյան պա­հան­ջներին ըն­դա­ռաջ, թե՞ դեռ պետք է ժա­մա­նակ շա­հել:

Մինչ «Պրի­գո­ժի­նի ապս­տամ­բու­թյու­նը», Բայ­րա­մո­վը Լոն­դո­նում էր, եւ այն­տե­ղից վե­րա­դառ­նա­լուն պես Բա­քուն ո­րո­շեց բե­տո­նյա սա­լեր շա­րել Լա­չի­նի մի­ջանցքի մուտ­քի հատ­վա­ծում: Ու դրա հետ մեկ­տեղ հայ­տա­րար­վեց, որ արտ­գործ­նա­խա­րար­նե­րը մեկ­նե­լու են Վա­շինգ­տոն: Բայ­րա­մո­վը նույ­նիսկ հայ­տա­րա­րեց, թե կան սպա­սե­լիք­ներ, որ «խա­ղա­ղու­թյան պայ­մա­նա­գիրը» տա­րե­վեր­ջից շուտ կկնքվի: Այս ա­մե­նը, ի դեպ, «Պրի­գո­ժի­նի ապս­տամ­բու­թյան» նա­խօ­րե­ին էր, եւ, հե­տա­դարձ հա­յացք գցե­լով, ա­ռա­ջա­նում է տպա­վո­րու­թյուն, որ Լոն­դո­նում Բայ­րա­մո­վին հու­շել են, թե ին­չեր կա­րող են լի­նել Ռու­սաս­տա­նում: Հաշ­վի առ­նե­լով նա­եւ ա­րեւմ­տյան լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րի ակ­նարկ­նե­րը, որ անգ­լո­ա­մե­րի­կյան հե­տա­խուզու­թյուն­նե­րը տե­ղյակ է­ին «Պրի­գո­ժի­նի ծրագ­րե­րի» մա­սին, տրա­մա­բա­նա­կան է թվում, որ կփոր­ձե­ին այդ «հաղ­թա­թուղ­թը» կի­րա­ռել ի­րենց հա­մար մեծ կա­րե­ւո­րու­թյուն ու­նե­ցող հա­րավ­կով­կա­սյան հար­թա­կում, այ­սինքն՝ սպաս­վե­լի­քի մա­սին հու­շե­ին Ա­լի­ե­ւին եւ մի­գու­ցե նա­եւ Նի­կո­լին: Ու ե­թե ի­րա­կա­նում «Պրի­գո­ժի­նի ապս­տամ­բու­թյու­նը» այն տես­քը ստա­նար, ինչ­պես որ ակն­հայ­տո­րեն սպա­սում է­ին Ա­րեւ­մուտ­քում, այն է՝ Ռու­սաս­տա­նում սկսվեր քա­ղա­քա­ցի­ա­կան պա­տե­րազմ, այդ դեպ­քում Նի­կո­լին այլ տար­բե­րակ չէր մնա, քան Վա­շինգ­տո­նում այս հան­դիպ­մա­նը վերջ­նա­կան պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյու­նն­երի գալն ու պա­հանջ­վող պայ­մա­նա­գի­րը ստո­րագ­րե­լը:

Բայց ա­հա, ի­րա­վի­ճակն այլ ըն­թացք ստա­ցավ, եւ հի­մա կա տպա­վո­րու­թյուն, որ «Պրի­գո­ժի­նի ապս­տամ­բու­թյու­նը» դեռ մի բան էլ կա­րող է ռու­սա­կան դիր­քե­րը ինչ­պես ռազ­մա­ճա­կա­տում, ըստ այդմ էլ՝ նա­եւ աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան ի­մաս­տով ինչ-որ չա­փով կամ է­ա­պես բա­րե­լա­վել: Եվ այն, որ Լա­չի­նի մի­ջանց­քը նո­րից մա­սամբ բաց­վեց այն պա­հին, երբ հաս­կա­նա­լի էր, որ «Պրի­գո­ժի­նի ապս­տամ­բու­թյու­նը» ծանր զար­գա­ցում­ներ չի ու­նե­նա­լու, դժվար է պա­տա­հա­կան հա­մա­րել:

Ի­հար­կե, կա­րե­լի է նա­եւ մտա­ծել, թե Ա­լի­ե­ւը մաս­նա­կի նա­հան­ջի գնաց, քա­նի որ այս օ­րե­րին Ա­րեւ­մուտ­քից հնչում են տար­բեր մե­ղադ­րող հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ: Բայց փաս­տը, որ Բա­քուն շատ հան­գիստ դեմ է գնում մին­չեւ իսկ մի­ջազ­գա­յին դա­տա­րան­նե­րի ո­րո­շում­նե­րին եւ ա­ռանց ո­րե­ւէ լուրջ ար­ձա­գան­քի, գա­լիս է հու­շե­լու, որ նշված հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րը եւս հա­զիվ թե Ա­լի­ե­ւի քայ­լե­րի վրա ազ­դող գոր­ծոն լի­նե­ին: Մյուս կող­մից, կա­յին լուրջ նա­խազ­գու­շաց­նող հայ­տա­րա­րու­թյուն­ներ նա­եւ Մոսկ­վա­յից, սա­կայն դրանք կա­րող է­ին է­ֆեկ­տիվ լի­նել մի­այն այն դեպ­քում, ե­թե Բաք­վում լի­նեն տրա­մադ­րու­թյուն­ներ, որ Ռու­սաս­տա­նի դիր­քե­րը ոչ թե թու­լաց­ման, այլ ու­ժե­ղաց­ման դի­նա­մի­կա­յի մեջ են: Եվ, կրկնենք, «Պրի­գո­ժի­նի ապս­տամ­բու­թյան» հայտ­նի շրջա­դար­ձը հենց երկ­րորդ տար­բե­րա­կի մա­սին ազ­դակ­ներ հղե­ց Ա­լի­ե­ւին:

Այլ ազ­դակ­ներ եւս կան: Օ­րի­նակ, ARD հե­ռուս­տա­ա­լի­քի փո­խանց­մամբ, Կո­պեն­հա­գե­նում «խիստ գաղտ­նի­ու­թյան պայ­ման­նե­րում» տե­ղի է ու­նե­ցել Ուկ­րա­ի­նա­յի հար­ցով մի­ջազ­գա­յին հան­դի­պում՝ ա­րեւմ­տյան երկր­նե­րի դի­վա­նա­գետ­նե­րի, ինչ­պես նա­եւ ՌԴ-ի հետ ԲՐԻԿՍ-ը ներ­կա­յաց­նող Բրա­զի­լի­ա­յի, Հնդկաս­տա­նի, Չի­նաս­տա­նի եւ Հա­րա­վա­յին Աֆ­րի­կա­յի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի մաս­նակ­ցու­թյամբ: Լրատ­վա­մի­ջո­ցի փո­խանց­մամբ, հիմ­նա­կան պայ­մա­նա­վոր­վա­ծու­թյունն այն մա­սին է, որ Ուկ­րա­ի­նա­յում հա­կա­մար­տու­թյան կար­գա­վո­րում պետք է լի­նի մի­այն բա­նակ­ցա­յին սե­ղա­ի շուրջ, եւ պաշ­տո­նա­կան բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը կա­րող են տե­ղի ու­նե­նալ ար­դեն հու­լի­սին: Իսկ պա­տե­րազ­մի դա­դա­րը մի­ան­գա­մից կազ­դի նա­եւ հա­րավ­կով­կա­սյան ի­րո­ղու­թյուն­նե­րի վրա:

Ա­լի­ե­ւի հա­մար մեկ այլ ազ­դակ է այն, որ Ռու­սաս­տանն ու Ի­րա­նը կտրուկ ակ­տի­վաց­նում են գա­զա­յին Օ­ՊԵԿ-ի ստեղծ­ման գա­ղա­փա­րը, ո­րը ռուս-իրա­նա­կան վերահս­կո­ղու­թյուն կսահ­մա­նի հա­մաշ­խար­հա­յին գա­զա­յին շու­կա­յի վրա: Իսկ Թուր­քի­ան շա­րու­նա­կում է ի­րեն տես­նել դե­պի Եվ­րո­պա գա­զի խո­շոր տրան­զի­տա­յին հան­գույ­ցի դե­րում, ո­րը են­թադ­րում է Մոսկ­վա­յի եւ Թեհ­րա­նի հետ սերտ գոր­ծակ­ցու­թյուն: Սա Ա­լի­ե­ւի հա­մար այն ցու­ցիչն է, որ ոչ մի դեպ­քում պետք չէ գնալ Մոսկ­վա­յի եւ Թեհ­րա­նի հետ սուր հա­կազ­դե­ցու­թյան: Ա­ռա­վել եւս, երբ Ռու­սաս­տա­նը ներ­քին փլուզ­ման միտք ան­գամ չու­նի:

Այս­պի­սով, ի՞նչ կա­րե­լի է սպա­սել Բայ­րա­մով-Միր­զո­յան հեր­թա­կան հան­դի­պու­մից: Այն տպա­վո­րու­թյունն է, որ նո­րից «խո­շոր ա­ռա­ջըն­թաց» կար­ձա­նագ­րեն, կպայ­մա­նա­վոր­վեն բա­նակ­ցու­թյուն­նե­րը շա­րու­նա­կել: Իսկ սրան կհա­ջոր­դի կո­մու­նի­կա­ցի­ա­նե­րի հար­ցով Ռու­սաս­տա­նի, Ադր­բե­ջա­նի եւ Հա­յաս­տա­նի փոխ­վար­չա­պետ­նե­րի նոր հան­դի­պում, ո­րի մա­սին հայ­տա­րա­րու­թյուն, չմո­ռա­նանք, ար­դեն ե­ղել է:

ՔԵ­ՐՈԲ ՍԱՐԳ­ՍՅԱՆ