Արդեն բացահայտ Եվրոպային ուղղում են Ռուսաստանի հետ պատերազմելու

Այն, որ եվ­րո­պա­կան ուլտ­րա­լի­բե­րալ­նե­րը եվ­րո­պա­ցի­նե­րին ակ­տի­վո­րեն նա­խա­պատ­րաս­տում են ­Ռու­սաս­տա­նի հետ պա­տե­րազ­մի ան­խո­ւ­սա­փե­լիութ­յան գա­ղա­փա­րին, վա­ղուց էր ե­րե­ւում: Եվ ա­հա, վեր­ջին ժա­մա­նակ­ներս գնա­լով տե­սա­նե­լի է դառ­նում, որ նույն ակ­տի­վութ­յամբ նաեւ հա­րավ­կով­կաս­յան տա­րա­ծաշր­ջա­նը, ա­սենք՝ նաեւ մերձդ­նեստր­յան ուղ­ղութ­յունն են փոր­ձում դարձ­նել պա­տե­րազ­մի թա­տե­րա­բեմ:

­­Ռուս­նե­րի հետ պա­տե­րազ­մի ան­խու­սա­փե­լիութ­յան մա­սին հեր­թա­կան քա­րոզն էր ծա­վա­լել մեզ ոչ ան­հայտ եւ հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան «հաշ­տութ­յան» «ջա­տա­գով» ­Շառլ ­Մի­շե­լը: Ըստ նրա. «Եվ­րա­միութ­յու­նը կանգ­նած է Երկ­րորդ հա­մաշ­խար­հա­յին պա­տե­րազ­մից ի վեր իր անվ­տան­գութ­յան ա­մե­նա­մեծ մար­տահ­րա­վե­րի ա­ռաջ։ Ե­թե մենք Ուկ­րաի­նա­յին բա­վա­րար օգ­նութ­յուն չցու­ցա­բե­րենք ­Ռու­սաս­տա­նին կանգ­նեց­նե­լու հա­մար, մենք հա­ջոր­դը կլի­նենք: ­Ռու­սաս­տա­նը շա­րու­նա­կում է ա­պա­կա­յու­նաց­ման իր մար­տա­վա­րութ­յու­նը՝ ­Մոլ­դո­վա­յում, Վ­րաս­տա­նում, ­Հա­րա­վա­յին ­Կով­կա­սում, Արեւմտ­յան ­Բալ­կան­նե­րում եւ նույ­նիսկ ա­վե­լի հե­ռու՝ Աֆ­րիկ­յան մայր­ցա­մա­քում։ ­Ռու­սաս­տա­նը լուրջ ռազ­մա­կան վտանգ է ներ­կա­յաց­նում եվ­րո­պա­կան մայր­ցա­մա­քի եւ հա­մաշ­խար­հա­յին անվ­տան­գութ­յան հա­մար։ ­Մենք պետք է լավ պատ­րաստ­ված լի­նենք պաշտ­պա­նա­կան տե­սանկ­յու­նից եւ­ անց­նենք «պա­տե­րազ­մա­կան տնտե­սութ­յան» ռե­ժի­մի։ ­Ժա­մա­նակն է պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն ստանձ­նել սե­փա­կան անվ­տան­գութ­յան հա­մար։ ­Մենք այլեւս չենք կա­րող հույս դնել ու­րիշ­նե­րի վրա կամ կախ­ված լի­նել ԱՄՆ-ում կամ որ­եւէ այլ տեղ ընտ­րա­կան փու­լե­րից: ­Մենք պետք է ու­ժե­ղաց­նենք Ուկ­րաի­նա­յի եւ Եվ­րո­պա­յի կա­րո­ղութ­յուն­նե­րը՝ պաշտ­պա­նե­լու ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան աշ­խար­հը։ Ա­վե­լի ու­ժեղ Եվ­րո­պան կօգ­նի նաեւ ամ­րապն­դել ՆԱՏՕ-ի դա­շին­քը եւ բա­րե­լա­վել մեր հա­վա­քա­կան պաշտ­պա­նութ­յու­նը»:

Ինչ­քան էլ որ ­Շառլ ­Մի­շելն ի­րե­նից էա­կան ար­ժեք չի ներ­կա­յաց­նում, սա­կայն մեկ է, այս ո­րե­ւէ հիմ­նա­վո­րու­մից զուրկ հայ­տա­րա­րութ­յու­նը, ո­րի գա­ղա­փա­րա­խո­սը, ի­հար­կե, ին­քը չէ, մի շարք ու­շագ­րավ մե­սիջ­ներ ու­նի: Մոլ­դո­վա, Վ­րաս­տան, ­Հա­րա­վա­յին ­Կով­կաս, Արեւմտ­յան ­Բալ­կան­ներ. ա­հա այն ուղ­ղութ­յուն­նե­րը, ո­րոնք հրամց­վում է, որ­պես ռու­սա­կան «ճնշում­նե­րի» գո­տի, այ­սինքն, պետք է գտնվեն եվ­րո­պա­կան «պաշտ­պա­նութ­յան» տակ: ­Թե ի­րա­կա­նում կա՞ն այս ուղ­ղութ­յուն­նե­րով «ռու­սա­կան ճնշում­ներ», ա­րեւմտ­յան քա­րոզ­չա­մե­քե­նան «գի­տի»: ­Սա­կայն հար­ցին նա­յենք նաեւ այս կող­մից. ­Հա­րա­վա­յին ­Կով­կա­սին դեռ կհաս­նենք, մինչ այդ, մեկ փաստ ­Մոլ­դո­վա­յից: Օ­րերս տա­րած­վե­ցին կադ­րեր, թե ինչ­պես է Օ­դե­սա­յից թռած ա­նօ­դա­չուն ­Մերձդ­նեստ­րում հար­վա­ծում ռազ­մա­կան օբ­յեկ­տում կա­յա­նած ուղ­ղա­թի­ռին: Այն, որ սա հստակ թի­րա­խա­վոր­ված հար­ված էր, երկ­րորդ կար­ծիք լի­նել չի կա­րող: Այն, որ նման ճշգրիտ թի­րա­խա­վոր­ման հնա­րա­վո­րութ­յուն Ուկ­րաի­նան չու­նի եւ այդ հար­ցում օգտ­վում է ա­րեւմտ­յան եւ, ա­ռա­ջին հեր­թին՝ բրի­տա­նա­կան հե­տա­խու­զութ­յան ծա­ռա­յութ­յուն­նե­րից, իր հեր­թին է հայտ­նի փաստ: Այ­սինքն, ակն­հայ­տո­րեն բրի­տա­նա­կան հետք պա­րու­նա­կող ռազ­մա­կան հար­ված է հասց­վում ­Մերձդ­նեստ­րին, ո­րը ­Մոլ­դո­վա­յին պա­տե­րազ­մի մեջ ներ­քա­շե­լու ռեալ պո­տենց­իալ ու­նի, եւ դա, ըստ ­Շառլ ­Մի­շե­լի քա­րո­զի, նշա­նա­կում է, որ ­Մոսկ­վա՞ն է ճնշում: ­Կամ, երբ ­Մոլ­դո­վա­յից ա­րեւ­մուտք՝ ­Ռու­մի­նիա­յի տա­րած­քում կա­ռու­ցում են ՆԱՏՕ-ի աշ­խար­հում ա­մե­նա­մեծ բա­զան, դա է՞լ է «ռու­սա­կան ճնշում­նե­րի» հե­տե­ւանք: ­Կով­կա­սում՝ ­Հա­յաս­տա­նում, երբ ան­գամ ա­ռանց թաքց­նե­լու, իշ­խա­նութ­յուն­նե­րը կտրուկ տե­ղա­փոխ­վում են ­Ռու­սաս­տա­նի հետ թշնա­մութ­յան վեկ­տո­րի, պատ­ճա­ռը «ռու­սա­կան ճնշում­նե՞րն» են, թե՞ ա­րեւմտ­յան տե­րե­րի հրա­ման­նե­րը: Ի­հար­կե, քա­րոզ­չա­մե­քե­նան այս եւ մյուս փաս­տե­րը հան­գիստ կներ­կա­յաց­նի « ռու­սա­կան ճնշում­նե­րի» արդ­յունք: Բայց դրա­նով ի­րո­ղութ­յուն­նե­րը, ո­րոնք հաս­կա­նում են բո­լոր քիչ թե շատ նոր­մալ, քա­րոզ­չա­կան զի­նա­տե­սակ­նե­րին չեն­թարկ­ված­նե­րը, չեն փոխ­վի: Արդ­յուն­քում, ­Մի­շե­լի մե­սի­ջը միան­շա­նակ է՝ «Մոլ­դո­վան, Վ­րաս­տա­նը, ­Հա­րա­վա­յին ­Կով­կա­սը, Արեւմտ­յան ­Բալ­կան­նե­րը», ինչ­պես որ Ուկ­րաի­նան է, պետք է ա­ռաջ­նա­յին կեր­պով դառ­նան ռուս­նե­րի դեմ պա­տե­րազ­մի գո­տի:

­­Հա­ջոր­դը. «Մենք այլեւս չենք կա­րող … կախ­ված լի­նել ԱՄՆ-ից»,- աք­լո­րա­ցել է ­Մի­շե­լը: Ի­մաստն այս­տեղ միան­շա­նակ է՝ հրահր­վող պա­տե­րազ­մին ԱՄՆ-ն չի մաս­նակ­ցե­լու, եւ ողջ բե­ռը ծրագ­րել են թող­նել Եվ­րո­պա­յի վրա:

­­Թե ում գա­ղա­փար­նե­րը, ա­վե­լի ճիշտ՝ ծրագ­րերն է ա­ռաջ տա­նում ­Մի­շե­լը, դա էլ կա­րե­լի է կռա­հել. ­սույն ուլտ­րա­լի­բե­րա­լիս­տի ի­րա­կան տե­րե­րը նոր չէ, որ պետք է հայտ­նի դառ­նան: Ընդ ո­րում, այս­տեղ մեկ հե­տաքր­քիր դե­տալ եւս կա: ­Խո­սակ­ցութ­յուն ե­ղավ, որ ­Մի­շե­լը նաեւ այ­լա­սեր­ված կա­պեր ու­նի կամ ու­նե­ցել է փա­րիզ­յան այ­լա­սեր­ված­նե­րի՝ վար­չա­պետ ­Գաբ­րիել Ա­թա­լի եւ նրա «կնոջ», թե՝ «ա­մուս­նու»՝ արտ­գործ­նա­խա­րար Ս­տե­ֆան ­Սե­ժուր­նե­նի, այ­սինքն՝ այդ «ըն­տա­նի­քի» հետ: Եվ, չմո­ռա­նանք, այս «ըն­տա­նի­քին» նման բարձր պաշ­տոն­նե­րի նշա­նա­կե­լուց ան­մի­ջա­պես հե­տո էր, որ նույն «բա­րո­յա­կան ո­ճի» մեջ գտնվող ­Մակ­րո­նը ո­րո­շեց Ուկ­րաի­նա ՆԱՏՕ-ի զոր­քեր ու­ղար­կել: ­Գո­նե հաս­կա­ցա՞ն, որ դրա­նով մեծ ծա­ռա­յութ­յուն մա­տու­ցե­ցին ­Պու­տի­նին. ՌԴ նա­խա­գա­հա­կան ընտ­րութ­յուն­նե­րում մաս­նա­կից­նե­րի եւ ­Պու­տի­նին տրված ձայ­նե­րի նման ան­նա­խա­դեպ մեծ թի­վը ե­կավ հու­շե­լու, որ ռուս­նե­րին պար­զա­պես «սկու­տե­ղի վրա մա­տու­ցե­ցին» ար­տա­քին ի­րա­կան վտան­գը, եւ ժո­ղո­վուր­դը շատ ա­րագ գնաց էլ ա­վե­լի ակ­տիվ հա­մախմբ­ման ուղ­ղութ­յամբ՝ ընդ­դեմ ար­դեն տե­սա­նե­լի ար­տա­քին թշնա­մու: ­Սա հար­ցի մի կողմն է:

Եվ մյուս կող­մից այն, որ ­Փա­րիզն ակ­տի­վո­րեն ­Մոսկ­վա­յի դեմ կոա­լի­ցիա է ստեղ­ծում, դա եւս աչ­քի ա­ռաջ հաս­տատ­վում է: Ի դեպ, մար­տի 30-ին լրա­նա­նում է ռու­սա­կան բա­նա­կի կող­մից ­Փա­րի­զի գրավ­ման 210 տա­րին, եւ կա­րե­լի է են­թադ­րել, որ այդ առ­թիվ տար­բե­ր սիմ­վո­լիզմ­ներ սի­րող եվ­րո­պա­կան ուլտ­րա­լի­բե­րալ­նե­րից դեռ «ա­նակն­կալ­ներ» կլի­նեն: ­Մակ­րո­նին ան­գամ եվ­րո­պա­ցի­ներն են հա­մա­րում ծայ­րա­հեղ վախ­կոտ, նա այս ըն­թաց­քում մի քա­նի ան­գամ փոր­ձեց հետ քաշ­վել իր սպառ­նա­լիք­նե­րից: Բայց արդ­յոք նման դեպ­քե­րի հա­մար չէ՞, որ նրա­նից շատ ա­վե­լի լի­բե­րաստ Ա­թալ-­­Սե­ժուր­նեն զույ­գին ու ­Մի­շե­լի կու­րա­տո­րութ­յամբ չեն կար­գել ­Մակ­րո­նի գլխին վե­րահս­կիչ:

Ա­սել, թե ներ­կա­յաց­վա­ծը ­Ռու­սաս­տա­նի խնդիրն է, միամ­տութ­յուն կլի­նի: Այն, որ ­Նի­կո­լը Մ­յուն­խե­նում այս բո­լոր գոր­ծըն­թաց­նե­րում ա­ռանց­քա­յին վե­րա­կա­ցու, MI6-ի շեֆ ­Ռի­չարդ ­Մու­րի հետ հան­դի­պու­մից հե­տո վա­զեց Մակ­րո­նի մոտ, քա­նիցս ենք ա­սել, որ պա­տա­հա­կան չէ: Այն­պես, ինչ­պես պա­տա­հա­կան չէ ­Մակ­րո­նի հետ հան­դի­պե­լուց հե­տո ­Նի­կո­լի եւ նրա թի­մի կտրուկ հա­կա­ռու­սա­կան վո­յաժ­նե­րը: Մ­նում է սպա­սել այս խա­ղի վերջ­նա­կան արդ­յուն­քին, ո­րը սա­րե­րի հե­տե­ւում չէ:

ՔԵՐՈԲ ՍԱՐԳՍՅԱՆ