ԱԼԻԵՎԻ «ՄԵԾԱՀՈԳՈՒԹՅՈՒՆԸ» ՆՄԱՆ Է ԸՆԴԱՄՆԸ «ԹՅՈՒՐՔԱԿԱՆ ՄԻՋԱՆՑՔԻ» ԹԵՍՏԱՅԻՆ ՓՈՐՁԱՐԿՄԱՆ
ՎերլուծությունԻնչպես եւ սպասվում էր, նիկոլականները մեկը մյուսին հերթ չտալով, սկսեցին գովերգել Ալիեւին, թե տեսեք, ինչ խաղաղասեր մարդ է, ճանա պարհներ է բացում Հայաստանի համար: Նիկոլն էլ իր հերթին Թբիլիսիում ամենաճոխ շնորհակալությունները հղեց Հեյդարովիչին եւ ոչ միայն. «Նախագահ Ալիեւը հայտարարեց, որ Ադրբեջանը հանում է սահմանափակումները իր տարածքով Հայաստան ապրանքների տարանցիկ մատակարարումների վրա։ Ես ցանկանում եմ իմ գովասանքը հայտնել Ադրբեջանի նախագահի այս քայլի կապակցությամբ եւ ողջունել տվյալ հայտարարությունը։ Կատարվում է մի բան, որը մի քանի ամիս առաջ անհավանական էր թվում…»:
ԻՍԿ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԻՑ ԲԵՌՆԵՐ ԳԱԼՈ՞Ւ ԵՆ
Միայն թե կա մեկ հարց, որը այս ուրախ տրամադրությունները «մի փոքր» մռայլում է. իսկ իրականում ի՞նչ է տեղի ունեցել, Ալիեւի այդ որոշումն ի՞նչ է խոստանում Հայաստանին:
Մի կողմից, իհարկե, դեպի Հայաստան ցանկացած ճանապարհի բաց լինելը կարելի է դրական ընկալել: Մյուս կողմից, ինչպես ոմն Պապոյանը արտահայտվեց, Ալիեւի այդ քայի արդյունքում Ակտաու-Բաքու, այնուհետեւ՝ ադրբեջանական ու վրացական երկաթգծով Հայաստան կմտնի ղազախական ցորենի առաջին խմբաքանակը։ Ապա ավելացնելով ստանդարտ քարոզը՝ «Խաղաղությունը հաստատված է»: Միայն թե Նիկոլի տեղակալը` փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը, «մի փոքր» այլ կերպ է շարադրում. «Այս քայլը կարեւոր նշանակություն ունի տարածաշրջանային հաղորդակցությունների բացման, փոխվստահության ամրապնդման եւ խաղաղության օրակարգի առաջմղման գործում»: Հիմա, արդեն «խաղաղությունը հաստատվա՞ծ է», թե՞ դեռ միայն «խաղաղության օրակարգ են առաջ մղում»:
Բայց գանք հարցի ավելի գործնական կողմին: Այն է՝ ըստ Պապոյանի նկարագրածի, Ղազախստանում ցորեն են բարձել նավ, հասցրել Ադրբեջան, այստեղից էլ երկաթուղով տանելու են Վրաստան, ապա՝ Հայաստան: Թե այդ ցորենի արժեքն ինչ կդառնա, դեռ թողնենք մի կողմ. դա խնդրի տնտեսական բաղադրիչն էր: Իսկ քաղաքական իմաստով հարցը սա է՝ իսկ հնարավոր չէ՞ր այդ նույն ցորենը Ղազախստանում բարձել վագոն, որ այնտեղից Ռուսաստանով գար-հասներ Ադրբեջան, ապա Վրաստանով՝ Հայաստան: Կամ այսկերպ. հիմա ի՞նչ, նաեւ Ռուսաստանի՞ց կարող են բեռները գնացքով՝ Ադրբեջան-Վրաստան-Հայաստան երթուղով հասնել Հայաստան: Կամ, Հայաստանում երկաթուղային համակարգի ռուսական օպերատորը կարո՞ղ է այդ երթուղով երկկողմ բեռնափոխադրումներ իրականացնել: Եթե այս տարբերակն է, ապա, ինչ խոսք, վատ բան չէ, որ Հայաստանի համար նոր ճանապարհ կա. մնում է սպասել, թե ղազախական ցորենից հետո երբ ռուսական առաջին բեռը կհասնի Հայաստան, կամ հայկական բեռը՝ Ռուսաստան: Խոշոր հաշվով, մեզ համար առաջնայինը հենց սա է, հաշվի առնելով, որ Ռուսաստանի հետ առեւտրաշրջանառությունը Հայաստանի ընդհանուր առեւտրի մոտ 60 տոկոսն է:
Բայց եթե խոսքն ընդամենը Ղազախստան-Կասպից ծով եւ դեպի Հայաստան ուղղության մասին է, ապա նման երթուղու գործարկումը, որը տնտեսապես գոնե տեսանելի շահավետություն էլ չունի, աշխարհաքաղաքական իմաստով Հայաստանի համար կարող է վատթարագույնը լինել: Ու այստեղ պետք է հաշվի առնել այն մյուս մտքերը, որը Ալիեւը հնչեցրեց ճանապարհները բացելու այս հայտարարության հետ մեկտեղ, ի դեպ, Տոկաեւի հետ հանդիպման ժամանակ: Այն է՝ «Բացվում է «Միջին միջանցքի» եւս մեկ երթուղի։ Ավանդական երթուղուց բացի, ի հայտ է գալիս եւս մեկը՝ Զանգեզուրով, 15 միլիոն տոննա բեռնաշրջանառությամբ, որը համապատասխանում է ժամանակակից չափանիշներին։ Այնպես որ, Ասիայից Եվրոպա եւ հակառակ ուղղությամբ մեր երկրների տարածքներով բեռների ծավալը ինքնին աճելու ներուժ ունի, բայց նաեւ կունենա ընդունման եւ ուղարկման էլ ավելի մեծ ներուժ», - նշել է Ալիեւը։ Ապա նաեւ. «Հսկայական ներուժ է կազմում նաեւ Զանգեզուրի միջանցքի նախագիծը։ Ադրբեջանի տարածքում ավտոմոբիլային եւ երկաթուղային հաղորդակցության բոլոր աշխատանքները կավարտվեն հաջորդ տարվա կեսերին։ Այլ երկրների տարածքում, հուսով ենք, դա կիրականացվի նույն արագությամբ, եւ այդ դեպքում Զանգեզուրի միջանցքի բացումը կարող է տեղի ունենալ մինչեւ 2028 թվականի վերջը»:
Այսինքն, գոնե այդ հայտարարություններից ելնելով, Ալիեւը դեպի Հայաստան բեռների շարժը թույլ տալու տակ տեսնում է «Միջին միջանցքի», այն է՝ «Թյուրքական միջանցքի», դրա մասնիկ կազմող «Զանգեզուրի միջանցքի», այսինքն՝ «Ասիայից Եվրոպա եւ հակառակ ուղղությամբ» բեռների շարժի սխեման: Ամեն դեպքում, նրա խոսքում բառ անգամ չկա ինչպես Հայաստան-Նախիջեւան-Իրան, այնպես էլ՝ Ռուսաստան-Ադրբեջան-Հայաստան-Նախիջեւան-Իրան ուղղության մասին:
ՍՈՎՈՐԱԿԱՆ «ԹՅՈՒՐՔԱԿԱՆ ՄԻՋԱՆՑՔ»
Ստանում ենք այս պատկերը: Քանի դեռ Ալիեւի այդ «մեծահոգությունը»՝ տրանզիտային ուղիները բացելը չի վերածվել Հայաստանի հիմնական առեւտրային գործընկերոջ (դեռ դաշնակիցն էլ մի կողմ թողնենք)՝ Ռուսաստանի հետ Ադրբեջանի տարածքով ակտիվ բեռնափոխադրումների, մնում է բուն փաստը՝ կա ընդամենը Կասպից ծովով Ղազախստանից Ադրբեջան ու Հայաստան ցորեն ներկրելու մեկ փաստ: Իսկ դա արդեն նմանվում է «Թյուրքական միջանցքի» թեստային փորձարկման: Հաջողության դեպքում, միգուցե Ալիեւի եւս մեկ նման «մեծահոգություն» կտեսնենք: Ասենք, կհամաձայնվի, որ Թուրքիան բացի Հայաստանի սահմանը, օրինակ՝ «երրորդ երկրների բեռների համար»: Այս դեպքում արդեն հնարավոր կդառնա թյուրքական Ղազախստանից Ադրբեջան-Վրաստան-Հայաստան՝ մինչեւ Թուրքիա բեռներ տանել-բերել:
Ամեն դեպքում, անկախ այս նոր իրողություններից, գլխավոր հարցը դեռ մնում է առնվազն չհստակեցված. իրականում Ալիեւը Հայաստանը տեսնում է ընդամենը որպես «Թյուրքական միջանցքի» մասնի՞կ, որի իրականացումը Հայաստանի համար կարող է վերջակետ դառնալ, թե՞ Արեւելք-Արեւմուտք ուղղությանը զուգահեռ Հեյդարովիչը գոնե չի խոչընդոտի, որ Հայաստանը միանա նաեւ Հյուսիս-Հարավ համակարգին: Իսկ այս կարգի հարցադրումները գնում-հասնում են այն գլխավոր թեմային, թե այս պահին Ալիեւը որքանո՞վ է համակարգված աշխատանքներ տանում Մոսկվայի հետ, թե՞ ռուսական ուղղությամբ այս վերջին ակտիվացումները նորից շիրմա են՝ թյուրքական ուղղությունը զարգացնելու համար:
Ամեն դեպքում, այս պահին դեռ ռուս-ադրբեջանական հարաբերությունները մնում են զարգացման դինամիկայի մեջ: Այդ թվում, ռուսական կողմը Ադրբեջանին է արտահանձնում քրեական մեղադրանքներով կալանավորված մի շարք անձանց: Բացի այդ, ինչպես հայտարարեց Իրանի ճանապարհների եւ քաղաքաշինության նախարար Սադեղ Մալվաջերդը, ով վերջերս Բաքվում մասնակցել էր ՌԴ-ի եւ Ադրբեջանի փոխվարչապետների հանդիպմանը՝ «Հյուսիս-Հարավ» միջանցքի հետ կապված, այդ ուղղությամբ ակտիվ աշխատանքներ կան: Այդ թվում, Աստարա-Ռեշտ երկաթուղու շինարարության մասով՝ իրանական կողմը մինչեւ տարեվերջ կավարտի հողատարածքի ձեռքբերման գործընթացը, որով անցնելու է երկաթուղին, ռուսական կողմը սկսել է երկաթուղու կառուցման հարցի ուսումնասիրությունը, իսկ բուն Ադրբեջանում աշխատանքներն ընթանում են:
Բայց սրանք եւ նմանատիպ քայլերն ընդամենը ընթացիկ գործընթացներ են, որոնք, եթե հիմա ակտիվ փուլում են, ապա վաղը, եթե քաղաքական մոտեցումները կրկին շրջադարձի մեջ մտնեն, կարող են նորից դառնալ պասիվ կամ նույնիսկ՝ թշնամական հարթություն: Արդյունքում, գլխավոր ազդակը մնում է հարցը, որի մասին խոսեցինք. ադրբեջանական երկաթուղով Ռուսաստանից բեռներ կգա՞ն Հայաստան: Եթե ոչ, ապա Ղազախստանից ցորեն բերելը կդառնա ընդամենը հայության գլխի տակ դրված սովորական «փափուկ բարձ»՝ մեր երկրի վիլայեթացումը շարունակելու համար:
https://iravunk.com/sim/?p=326115&l=am/

