Երախտամոռության ուղին. նախկին հոգեւորականի հարձակումները Սուրբ Էջմիածնի դեմ

Վերջին շրջանում նախկին հոգևորական Հարություն Հարությունյանը նորից ակտիվացրել է իր հակաեկեղեցական գործունեությունը՝ հատկապես թիրախավորելով Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը եւ Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսին։ Հարկ է հիշեցնել, որ նա դեռեւս 2006 թվականի հունվարի 31-ին Հայրապետական տնօրինությամբ կարգալույծ է հռչակվել` հնազանդության ուխտը խախտելու համար եւ դասվել աշխարհականների շարքը։

Այս փաստը պաշտոնապես արձանագրված է, եւ հենց այդ պահից նրա վարքագիծը դրսեւորվեց որպես խորքային հակադրություն այն եկեղեցուն, որտեղ ինքն էր ձեւավորվել՝ որպես մարդ, հավատացյալ եւ հոգեւորական։

Հարություն Հարությունյանի հիշողությունից, կարծես, ջնջվել է այն հանգամանքը, որ նա տարիներ շարունակ անվճար կրթվել է Սուրբ Էջմիածնի ճեմարանում, ստանալովգիտելիքներ ու դաստիարակություն, իսկԱմենայն Հայոց Կաթողիկոսի օրհնությամբ հնարավորություն է ունեցելնաեւ շարունակել ուսումն արտասահմանում։ Այս ամենը նրան պետք է պարտավորեցներ ծառայել եկեղեցուն ամբողջանվեր նվիրումով, այլ ոչ թե սեփական կամքը վեր դասեր Սուրբ Էջմիածնի կարիքներից։ Սակայն, տարիները ցույց տվեցին նրա երախտամոռությունը, որը հետագայում վերածվեց բամբասանքների ու ամբաստանությունների հարթակի։

Այսօր նրա գրառումները լեցուն են ոչ թե փաստարկված քննադատությամբ, այլ անհիմն մեղադրանքներով ու անձնական վիրավորանքներով։ Տրամաբանական դատողության փոխարեն` գործածվում են հռետորական հնարքներ՝ անհիմն համեմատություններ, վիրավորական բնորոշումներ, ենթադրական պատմություններ, որոնքներկայացվում են որպեսիրականություն։ Այսպես, նախկին ճեմարանականն իր նախկին ընկերների ու ուսանողական շրջապատի նկատմամբ օգտագործում է ոչ թե եղբայրական հիշողություն, այլ ծաղրանք ու բամբասանք։ Դա խոսում է նրա ներքին հոգեբանական դիմագծի մասին, որը տարիներ շարունակ քողարկված է եղել ուսանողական կապայի ու աբեղայական վեղարի ներքո։

Եթե տարիներ առաջ նրա քայլերը կարելի էր մեկնաբանել որպես հուզական արձագանք, ապա այսօր դրանք վերածվել են համակարգված հակաեկեղեցական հռետորաբանության։ Սա վկայում է ոչ միայն անձնական հաշիվների, այլեւ քաղաքական օրակարգերին ծառայելու փորձի մասին։

Բնավ պատահական չէ, որ նրա հրապարակումները համահունչ են այն իշխանական քաղաքականությանը, որը նպատակ ունի թուլացնել Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու հեղինակությունը։

Այս ամենի ֆոնին ակնհայտ է, որխոսքն այլեւս քննադատության կամ «ճշմարտության բացահայտման» մասին չէ։ Խոսքն այն մասին է, որ մարդը, ստանալով կրթություն, դաստիարակություն եւ հնարավորություններ հենց Սուրբ Էջմիածնից, այսօր երախտամոռաբար ոտնահարում է նույն կառույցը։ Դա ոչ միայն անհատական վարքագծի հարց է, այլեւ խորապես բարոյական խնդիր։ Ճշմարիտ հոգեւորականին զարդարում են հնազանդությունն ու շնորհակալությունը, իսկ այս դեպքում մենք տեսնում ենք դրանց բացակայությունը՝ փոխարինված անձնական վիրավորանքներով եւ թունավոր խոսքերով։

Երախտամոռության այս դրսեւորումը պետք է ընկալել որպես նախազգուշացում. Երբ մարդը մոռանում է իր անցած ճանապարհը եւ իրեն տրված բարիքները, նա, ի վերջո, սկսում է պայքարել հենց այն հիմքերի դեմ, որոնց վրա է կանգնած։

Այս թեմայով Դեկտեմբերի 28-ին Նիկոլ Փաշինյանն անձամբ կգրոհի Մայր Աթոռը Աշխարհում գոյություն ունեցող բոլոր եկեղեցիները մշտապես համագործակցել են հատուկ ծառայությունների հետ. Բարենց Քացով Էջմիածնի Մայր տաճարի դուռը խփողներն ու՞ր են, ինչու՞ ձերբակալված չեն. Մարուքյան Շու’տ ապաքինվիր և շարունակի’ր քո հայրենանվեր գործը. Տեր Վրթանեսի կինը գրառում է արել ու լուսանկարներ հրապարակել Վազգեն եպիսկոպոս Միրզախանյանը վերջին հարցազրույցներից մեկում շնությունը (պոռնկությունն) անվանել է բնական մեղք