Երբ աշխարհիկ իշխանությունը սկսում է քննել հոգևոր ուխտերը, ճշմարտության տեղը զբաղեցնում է ամբարտավանությունը. Տեր Համբարձում

Այս կերպ հատվում է մի սահման, որին ո՛չ աշխարհիկ իշխանությունը, ո՛չ քաղաքական որևէ ամբիցիա երբևէ չպիտի մոտենար։ Ո՛չ օրենքը, ո՛չ բարոյականությունը չեն տալիս որևէ պաշտոնյայի իրավասություն՝ իրեն վերապահելու աստվածային լիազորություն՝ դատելու՝ արդյո՞ք հոգևորականը պահել է իր ուխտը Աստծու առջև, թե ոչ։

 

Ո՞վ է նրան այդ իրավունքը տվել։ Քաղաքական պաշտոնյա՞ն պիտի որոշի՝ ում ուխտն է «գործում», իսկ ումը՝ «խախտված», ով է արժանի կանգնելու Սուրբ Խորանի առջև, իսկ ով՝ ոչ։

 

Սրանք հարցեր են, որոնց պատասխանը ոչ թե կառավարական նստավայրում է գտնվում, այլ միայն Աստծո առաջ՝ այն խորանի առաջ, որտեղ ծնվում է հոգևոր իշխանությունը։

 

Գալով հարցի երկրորդ կողմին. ուղղակի անընդունելի է, երբ Հայոց Եկեղեցու հոգևորականներին, ովքեր անձնազոհությամբ են վկայել իրենց հավատարմությունը իրենց ազգին ու եկեղեցուն, հանդգնում է դատել մի մարդ, ով ինքը բազմիցս խախտել է իր բոլոր երդումներն ու խոստումները սեփական ժողովրդին՝ արդարության, թափանցիկության, խաղաղության ու իրավունքի գերակայության մասին:

 

Մենք հիշում ենք այդ երդումները՝ հնչեցված ժողովրդի առաջ։ Բայց դրանց իրականացման փոխարեն մենք տեսել ենք ամբողջությամբ այլ բան՝ քաղաքական հաշվեհարդար, մամուլի ազատության սահմանափակում, քաղաքացիական հասարակության թուլացում, պառակտում՝ որպես պետական քաղաքականություն։ Եվ հիմա նույն մարդը փորձում է չափել հոգևոր ուխտի արժեքը։

 

Հոգևորականը իր ուխտը տալիս է ոչ թե քարոզարշավներում, այլ՝ Սուրբ Խորանի առջև։ Քահանայի ծառայությունը պաշտոն չէ, այլ՝ կյանքի ուխտ, խաչի ճանապարհ, որի համաձայն՝ նա մնում է, երբ բոլորը լքում են, նա մնում է իր հոտի կողքին, ինչի վառ վկայությունը մեր երկրի առջև հառնած անցյալի և ներկայի պատերազմներն են:

 

Մնում է միայն ասել մեկ բան. եթե որևէ մեկն այսօր ուզում է չափել հավատարմության ուխտը, թող սկսի սեփականից. «Մի դատիր, որ չդատվես. քանզի ինչ դատաստանով որ դատես, այնպիսինով պիտի դատվես» (Մատթ. 7:1-2)», - գրել է Արժանապատիվ ՏԵՐ ՀԱՄԲԱՐՁՈՒՄ քահանա ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ։