«Փաստ». Ի՞նչը չեն կարողանում «մարսել» ու հանդուրժել Հայաստանի օրվա իշխանությունները

«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «Միանգամայն ակնհայտ է, որ Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորած իշխանությունը պատերազմ է հայտարարել Հայ առաքելական եկեղեցուն: Կարելի է ասել՝ իր ֆեյսբուքյան «պատը» վերցրած, արշավանք է սկսել մեր ազգային եկեղեցու դեմ: Թեպետ, «սկսելն» էլ ճիշտ բնորոշում չէ, որովհետև Փաշինյանն այդ պայքարը կամ արշավանքը նոր չէ, որ ձեռնարկել է:

Եվ այդ տեսանկյունից, բնականաբար, հիմնական հարվածներից մեկը պիտի ուղղվեր Հայ առաքելական եկեղեցու՝ որպես ազգային, հոգևոր, մշակութային, գիտակրթական, պատմական, գաղափարական ակունքները պահող հաստատության դեմ: Մեր ազգային ինքնության, ինքնագիտակցության ու նույնականացման հիմքերը մեր Եկեղեցում են: Եվ եթե մեկը որոշել է հայերիս դենացիֆիկացիայի ենթարկել, բնականաբար, նրա հիմնական թիրախներից մեկը հենց Եկեղեցին պիտի լիներ՝ որպես հաստատություն, ազգային բազմադարյա ինստիտուտ:

Երկրորդը. ի՞նչ է անում կոնկրետ այս վերջին օրերին Նիկոլ Փաշինյանը: Նա զազրելի բառապաշարով արտահայտություններ է անում բարձրաստիճան եկեղեցականների հասցեին: Ի դեպ, իր տան անդամը՝ ևս: Հաշվարկն այն է, որ շատերը միգուցե կհամաձայնեն, թե եկեղեցում «պետք է հեղափոխություն անել, բայց ոչ այդ տոնով, ոչ այդ բառապաշարով»: Իբր՝ «ինքը ճիշտ է ասում, բայց վարչապետին սազական չեն այդ բառերը» ու նման բաներ: Նախորդ հրապարակումներում մենք ակնարկել էինք այդ հեռանկարի ու «հույսերի» մասին: Եվ ահա, երեկվա իր գրառման մեջ արած արտահայտությամբ Փաշինյանն, ինչպես ասվում է, ինքը «վառեց» իր տարած խաղը: Ասում է. «Որքան հասկանում եմ, մայիսի 29–ի մի գրառման արձագանքը հետևյալն է. «Իսկ ինչո՞ւ ***ել»։ Մնացած մասով փաստորեն կոնսենսուս ունենք, որ սրբապիղծ «սրբազանների» հարցը պետք է լուծել»:

Այո, սա նրա նպատակն էր, որ իբր նման տպավորություն ստեղծվի: Սակայն հընթացս նկատենք, որ Փաշինյանն այս հարցում էլ է կեղծում (այդ էր պակաս՝ չկեղծեր), խեղաթյուրում իրականությունը, քանզի իրականում ոչ մի «կոնսենսուս» էլ նրա գրառման վերաբերյալ, իր ընկալած տարբերակով, չի եղել: Տեսեք, բազմաթիվ քաղաքական, հասարակական ուժեր, կառույցներ, միավորումներ ու առանձին անհատներ կտրուկ դատապարտել են Փաշինյանի ու նրա՝ շեֆին քծնելու մրցույթի մտած թիմակիցների հակաեկեղեցական դրսևորումները: Ո՞րն է այդտեղ «կոնսենսուսը»:

Չնայած, կարելի է ասել, որ յուրօրինակ կոնսենսուսի Փաշինյանն ինչ-որ տեղ հասել է, բայց այն առումով, որ այս խմբին չի կարելի հանդուրժել իշխանության ղեկին: Վաղուց չէր կարելի, իհարկե...

Երրորդը՝ փաշինյանական իշխանության հարձակումների հիմնապատճառների հետ կապված: Տեսեք, Հայ առաքելական եկեղեցին այն սակավ ինստիտուտներից է, արդեն երևի կարելի է ասել՝ միակ հաստատությունն է, որը Փաշինյանը չկարողացավ զավթել 2018-ից հետո: Գործնականում բոլոր պետական ինստիտուտները զավթեց, գրավեց դատարանները, Սահմանադրական դատարանը, բանակը, ոստիկանությունը, ազգային անվտանգության և իրավապահ մարմինները, պետական կառավարման համակարգը, բուհերը, դպրոցները, ստեղծագործական միությունները: Գրեթե ամեն ինչ, բայց ոչ Մայր Աթոռը:

Չկարողացավ զավթել, չնայած բազմաթիվ ու շարունակական փորձերին: Բավական է հիշեցնել «Նոր հայրապետ» խայտառակ շարժումը, Ամենայն հայոց կաթողիկոսի վրա ֆիզիկական հարձակման փորձերը, Հայ առաքելական եկեղեցին հարկային տեռորի ենթարկելու փորձը և այդպես շարունակ:

Եվ այն, որ չի կարողանում գրավել Եկեղեցին, Նիկոլ Փաշինյանին հունից հանում է: Նա, տեսեք, արդեն ծուռվիզ կեցվածքով պայմանավորվել է Էրդողանի հետ, մի գավաթ սուրճի շուրջ շարունակում է խաղաղության թուղթ մուրալ Ալիևից: Բայց մեկ էլ այդ ամենի խորապատկերում Հայ առաքելական եկեղեցու կողմից, Վեհափառի գլխավորությամբ, միջազգային հարթակներում հնչեցվում են Արցախի հայության անկապտելի իրավունքների, Արցախի հոգևոր-մշակութային հայկական ահռելի ժառանգության պահպանման հարցերը: Դա էլ է հունից հանում Փաշինյանին: Դա և, կրկնենք, այն, որ Հայ առաքելական եկեղեցու կաթողիկոսները՝ Գարեգին Երկրորդը, Արամ Ա-ն, նվիրապետական աթոռների գահակալները, հոգևոր վերնախավը, մեծ հաշվով, չանցան Փաշինյանի «թրի տակով»: Չանցան, չնայած նրա անդադար շանտաժներին, հիստերիաներին ու անընդունելի այլևայլ դրսևորումներին, ինքնակոչ ինկվիզիտոր-հավատաքննիչի նրա կեցվածքին:

Այնպես որ, սա, կրկնենք, առանձին վերցրած որևէ հոգևորականի կամ որևէ անձի կողմից մեղք գործել-չգործելու հարց չէ: Սա ամենաիսկական պատերազմ է հենց Եկեղեցու դեմ:

Առանցքային պատճառներից մեկն էլ այն է, որ, չնայած ամեն ինչին, Հայ առաքելական եկեղեցին այն հաստատությունն է, որն ունի հայության ճնշող մեծամասնությանը համախմբելու, միավորելու և ազգային-կառուցողական, բնականոն հուն վերադարձնելու ներուժ: Ոչ միայն Հայաստանի բնակչությանը, այլ համայն հայությանը միավորելու ներուժ: Բնականաբար, կան այնպիսիք, որոնք չեն կարող հանդուրժել նման կառույցի առկայությունն ու գործունեությունը: Նրանք չեն կարող հանդուրժել ազգասեր, հայրենասեր, պետականասեր, արժեքներ կրող մարդկանց համախմբումը»։

Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում

Այս թեմայով Վրաստանն արգելել է, որ վրացական գրանցմամբ ինքնաթիռը Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականին տանի Կոսովո Մենք կոչ ենք անում իշխող կուսակցությանը մնալ կոռեկտության սահմանների մեջ. Ռումինյաի Հայոց Թեմ Հայաստանի տղամարդկանց բասկետբոլի ազգային հավաքականը խաղալու է Կոստա Ռիկայի դեմ Կալիֆորնիայում Սյունիքի դիմակայունության բարձրացումը Հայաստանի կառավարության առաջնահերթությունն է․ Դավիթ Խուդաթյան Մեր վարչապետ, դրսից ու ներսից ուզում են քեզ կուլ տա. շնորհավոր 50-ամյակդ, Իրական Հայաստանի իրական առաջնորդ. Ալեն Սիմոնյան