Երբ սպասում ես՝ չիմանալով, թե ինչ անել, սա է տառապանքի ամենատանջալից ձեւը

Ազգային բովանդակություն ունեցող գործողությունների ծրագիր չունենալուց, սպասումի անորոշությունից ու անհուսությունից է գալիս մեր անհաջողությունները։

 

Մեր ուժերի նկատմամբ խաթարված հավատից է գալիս ձախողումը։ Սրա պատճառով է մեր բոլորիս կյանքը վերածվել մղձավանջի, ծաղրի ու զավեշտի։ Դրանից է գալիս հուսահատությունն ու լավատեսության բացակայությունը։ Առավոտը սպասում ենք, թե երբ օրը կմթնի, երեկոյան էլ մտածում ենք, թե երբ լույսը կբացվի եւ հերթական մղձավանջային գիշերը կանցնի։ Հետո այդպես տարիներն անցնում են, ետ ես նայում ու տեսնում, որ կյանքդ էլ է անցել, եռանդդ էլ է սպառվել։ Ամեն Աստծո օր սպասելով հուսադրող վաղվան, ներկան ենք անդարձ ու անիմաստ կորցնում։ Մեր բազմաթիվ խնդիրներն էլ առաջանում, երբ մենք մշտապես փորձում ենք մեր ակնկալիքները ուրիշի հետ կամ աշխարհքաղաղաքական իրավիճակներով պայմանավորել` մերը սահմանելու փոխարեն։

 

«Ժողովուրդները, որոնք երբեմն մոռանում են իրենց ազգային խնդիրների մասին, ոչնչանում են, վերածվում են հողի, պարարտանյութի, որի վրա աճում ու հզորանում են ավելի ուժեղ ժողովուրդներ», - ասել է 20֊րդ դարասկզբին Ռուսաստանի վարչապետ Պյոտր Ստոլիպինը։

 

Կարծես այսօրվա մեր իրականության համար էլ Թումանյանն է ասել. «Չգիտենք ինչի հավատանք, ինչ սիրենք, ինչ ցանկանանք, տարուբերվում ենք մի մեծ վարանքի մեջ, բարոյական մի անեզր ալեկոծության մեջ, նավահանգիստ չենք հասնում, փարոս չենք տեսնում, եւ մեր բոլոր մխիթարությունն այն է, որ ազնիվ են մեր տանջանքները»:

 

Մինչդեռ գործողություներն ու պայքարն են վստահություն եւ քաջություն ծնում: Մեծ ու բարի գործերն էլ միշտ միավորում են առաջադեմ մարդկանց։ Իսկ առաջադեմ, նվիրյալ, խիզախ ու հայրենասեր մարդիկ, բարեբախտաբար, շատ կան։ Երբ ազնիվ, ճշմարիտ, իմաստուն ու նվիրյալ մարդիկ միասին են գործում եւ միավորված են, անորոշության մշուշը ցրվում է, տգետներն ու ստահակները նահանջում են, եւ ճշմարտությունն ու իմաստությունը, ի վերջո, հաղթում են։