Եկեղեցին հո չի կարող տարին մեկ զանգ հնչեցնի, դպրոցի վերջին զանգը չէ՛. Գեւորգյան

«Իրավունք TV»-ի տաղավարում զրուցել ենք ազատամարտիկ, ռազմական-քաղաքական գործիչ ԳԵՎՈՐԳ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆԻ հետ:

— Ալիեւը հերթական անգամ հոխորտաց արցախահայության վրա, թե ընդամենը «մեկ տարբերակ» ունեն`«ենթարկվել Ադրբեջանի օրենքներին, լինել Ադրբեջանի լոյալ եւ նորմալ քաղաքացի, աղբանոց նետել իրենց կեղծ պետական ատրիբուտներն ու լուծարել խորհրդարանը»: Իսկ Էրդողանը վերընտրվեց նախագահ Թուրքիայում: Այս իրավիճակում ի՞նչ ենք անում մենք:

— Մենքը ո՞վ է` հայ ա՞զգը, թե՞ իշխանությունը գրաված թուրքահպատակները… Հայ ժողովուրդն, ինչպես միշտ, պետք է պայքարի, սա մեր ճակատին է գրված: Միշտ, երբ կռիվ է եղել, գոնե ինչ-որ չափով միասնական ենք դարձել եւ Աստծո օրհնությամբ` իհարկե, շատ մեծ տառապանքներով, ցավերով, դժվարություններով, բայց հիմնականում հասել ենք հաղթանակի: Բայց երբ հաղթում ենք, հետո թուլանում ենք ու մոռանում, որ հաղթելը մի բան է, դրանից հետո այդ հաղթանակը պահելն ու շենացնելը լրիվ ուրիշ է: Մոռանում ենք, որ այդ պահելու ու շենացնելու գործընթացի ժամանակ շատ բաներ կան անելու: Երեւի, դրա համար էլ նորից վերապրում ենք այս ամենը: Ու այս անգամ մենք ինչ պետք է անենք, որպեսզի արմատապես փոխենք իրավիճակը եւ կարողանանք ազգային պետություն ստեղծել` իր ամբողջ բաղադրիչներով:

— Պարոն Գեւորգյան, ըստ Ձեզ, արվո՞ւմ է ամեն ինչ` հանուն Ձեր նշած գաղափարի:

— Ամեն ինչ անում ենք, որ ոչինչ չանենք: Ամեն ինչ գալիս է ամբիցիաներից… Արդյո՞ք մարդիկ պայքարում են երկիրը փրկելու, թե աթոռ ունենալու համար: Ոմանք դեռ այն գիտակցության մեջ են, որ պաշտոնն ապահովելու է իրենց բարեկեցիկ ու լավ կյանք:

— Բայց պայքարողներից գրեթե բոլորն ասում են, որ իրենց աթոռ պետք չէ, երկիրն է պետք…

— Դե հա, հայտնի անեկդոտում ասում է` էհ, դու էլ ասա…Եթե աթոռ պետք չէ, բա ինչի՞ չեն դառնում միասնական: Ի՞նչն է խանգարում, որ բոլորը դառնան մի մարմին: Օրինակ, պատկերացրեք, թե ինչ տեղի կունենա, եթե ինչ-որ մի հրաշքով` Ազգային ժողովի ընդդիմադիր խմբակցության պատգամավորները բոլորը մանդատները վայր դնեն եւ իրենց ցուցակներում հաջորդողներին էլ կանչեն ու ասեն` հանկարծ չշփոթվեք, համը չհանեք, որովհետեւ ով մանդատ վերցնի, ազգային դավաճան է: Երկրորդ եւ երրորդ նախագահներն էլ գնան Վեհափառ Հայրապետի մոտ եւ ասեն` ժողովուրդ ջան, մենք ոչ մի նպատակ ու ցանկություն չունենք` իշխանություն վերցնելու, սա կենաց ու մահու կռիվ է, մենք էլ ձեր զինվորներն ենք` որպես կռված ու հաղթած տղերք, մեր բոլոր ռեսուրսները ներդնում ենք երկրի փրկությանը: Ի դեպ, Սերժ Սարգսյանն ասել է, որ չի ուզում իշխանություն, այլ հարց է, որ հանրության մեջ խոսվում է, թե ում դեմքով է ուզում գալ իշխանության Ռոբերտ Քոչարյանը եւ մյուսները: Ես Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի մասին չեմ խոսում, որովհետեւ համարում եմ նրան այսօրվա իշխանության քաղաքական կնքահայրը: Չեմ վստահում նրան, բայց եթե Լեւոնն էլ դուրս կգա, կկանգնի ու կասի այդ մասին` էլի ողջունելի է:

— Անգամ այդ դեպքում` կարծում եք, թե ժողովրդի մի զանգված էլի չի՞ ասելու, թե` «ամա՛ն, մենակ նախկինները չվերադառնան»:

— Դրա համար եմ ասում, որ եթե բոլորը լծվում են երկիրը փրկելու գործին, այստեղ արդեն նախկինի վերադարձի մասին խոսք չի կարող լինել, այլ` պայքարի: Ինչ վերաբերում է Ձեր նշած մարդկանց զանգվածին, հիշեք, թե որքան ձայն էին տվել այս խորհրդարանական ընդդիմությանն ընտրությունների ժամանակ: Եթե փաստացի նայում ես, ընտրազանգվածի 60-70 տոկոսը չի ընտրել Նիկոլին: Այնտեղ մոտ 30-35 տոկոսն է մնում, որը բոլոր իշխանությունների ժամանակ միշտ իշխանամետ են. դրանք պետական աշխատողներն են, ոստիկաններն են եւ այլն: Այսօր նույնիսկ այդ հստակ ընտրազանգվածը` անգամ 20 տոկոսը չի անցնում, վերջին սոցհարցումներն անգամ 5-7 տոկոսի մասին են ասում:

— Դուք նշեցիք 2021 թվականի արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների մասին. այն ժամանակ գտնվեցին գրեթե երեք տասնյակ քաղաքական ուժեր, որոնք մասնակցեցին ընտրության ու մի զգալի թվով ձայներ փոշիացրին: Հիմա էլ տեսնում ենք, տասնյակից ավելի շարժումներ, որոնց օրակարգը երկրի փրկությունն է, այս իշխանությանը հեռացնելը, բայց ստացվում է, որ փոշիացնում են միասնական պայքարը: Այսպես արդյունք հնարավո՞ր է ունենալ:

— Ըստ իս, պետք է աշխատել ոչ թե այն մարդկանց հետ, որոնք հստակ Նիկոլի կողմնակիցներ են, այլ նրանց հետ, ովքեր չեն ընտրել նրան: Ինչո՞ւ այդ մարդիկ չեն միանում քաղաքական ընդվզումներին: Առաջին խնդիրը վստահությունն է: Այդ մարդիկ չեն վստահում քաղաքական գործիչների ազնվությանը, որ նրանք իրապես պայքարում են հանուն երկրի: Չէ՞ որ երկիր փրկելն ավելի դժվար է, քան թե աթոռին նստելը, որովհետեւ այդ աթոռը իր համար բարեկեցիկ կյանք է ապահովելու: Բայց զգուշացնում եմ` աթոռը էլ չի ապահովելու բարեկեցիկ կյանք: Աթոռը լինելու է ծառայելու համար, եթե, իհարկե, Աստծո օրհնությամբ, կարողանանք շուտ փրկել մեր պետականությունը, չկորցնենք այն: Ինչ վերաբերում է այդ հարթակներին ու բոլոր տեսակի կուսակցություններին, շարժումներին, մի կողմից կարելի է ասել` լավ, այսքան շարժումներն ինչի՞ համար են, բայց մյուս կողմից էլ, որ կա` ի՞նչ անենք: Չողջունե՞նք, բոլորը գնան նստեն տո՞ւնը: Բայց հենց այստեղ է, որ շարժումների ղեկավարները, պատասխանատուները, առաջնորդները, ստեղծված խորհուրդները, ամեն մեկը պետք է իր առաջ լինի ազնիվ եւ ասի` պատրա՞ստ է միանալու հանուն երկրի փրկության, թե՞ ուզում է իրեն միանան, որ ինքը դառնա թիվ մեկը: Մինչդեռ պայքարի ժամանակ են ծնվում առաջնորդները կամ նշանակվում են` գերպետությունների հետ համաձայնեցված: Խնդիրն այն է, որ պետք է կարողանանք ստեղծել այն հարթակը, որտեղ այդ անհատները կարողանան իրար հետ լինել: Այսօր մի ինստիտուտ կա, որի շուրջ պետք է համախմբվենք եւ որի հետ ձուլվենք` եկեղեցին է: Անկախ անձերից` եկեղեցին, միեւնույնն է, մեր ինքնության, ազգապահպանման հենասյունն է: Քաղաքական, ազգային ուժերը պետք է համախմբվեն եկեղեցու շուրջ` ստեղծելով նշածս համապատասխան հարթակը, որտեղ մարդիկ են, որոնք պատրաստ են քաղաքական պատասխանատվություն վերցնել:

— Հիմա շատերն էլ ասում են, թե ինչու եկեղեցին զանգերը չի հնչեցնում…

— Պատկերացնո՞ւմ եք` եթե հիմա քաղաքական ոչ մի պատասխանատվություն ոչ ոք չի ստանձնում իր վրա, ու այս պահին եկեղեցին զանգերը հնչեցնում է… Եկեղեցին հո չի կարող տարին մեկ զանգ հնչեցնի, դպրոցի վերջին զանգը չէ՛: Հենց այս պահին եթե եկեղեցու զանգերը հնչեն, մարդիկ, ծխախոտը բերաններին, ասելու են` «հորս արեւ, էս ի՞նչ ա կատարվում, էս երկիր չի, գնացինք»: Չկա կոնսոլիդացիա մեր ներսում, պատրա՞ստ ենք միասին լինելու, հանուն մեր երկրի պայքարելու, թե՞ նայելու ենք, որ մեկը պաշտոն ունի, մեկը` փող, մյուսի «պրիչոսկեն» է լավը: Այդպես չի՛ լինում:

— Էլ ի՞նչ ահազանգ պիտի լինի, երբ վեց երկրի ղեկավարների ներկայությամբ` Մոսկվայում Իլհամ Ալիեւն ասում է, որ ՀՀ վարչապետը ճանաչել է Արցախը որպես Ադրբեջանի մաս: Այսքանից հետո ժողովրդին առաջնորդո՞ղ էր պետք, որ դուրս գային փողոց:

— Մի մոռացեք, որ մարդիկ 30 տարվա մեջ այդպես էլ չհասկացան իրենց լավն ու վատը: Մարդկանց մեջ չսերմանվեց պետականամետ գաղափարախոսություն: Երկրի ղեկավարը պատասխանատվություն է կրում իր քաղաքացու, իր ազգի համար, նրանք պետք է մարդկանց ճիշտ գծերի վրա դնեն եւ տեսլականն են տալիս, թե ուր պետք է գնա: Մեր ոչ միայն հաղթանակներն են ոչնչացնում սրանք, այլ արդեն զոհված զինծառայողի մորն են դատում: 2018 թվականից պայքարի մարդկանց դատեցին, արժեզրկեցին, անպատվեցին եւ հասցրին մինչեւ 2020 թիվ: Երբ դու քո ուժեղ տղերքին հալածում ես, թշնամիդ ոգեւորվում է եւ ուժեղանում է եւ սանձազերծում է պատերազմ: Պատերազմի ժամանակ ցեղասպանում ես 5 հազար տղաների, որից հետո սկսում են պղծել սրբավայրերը, Եռաբլուրը… Ամբողջ աշխարհում խայտառակ ձեւով պարտված ղեկավարները ստորագրում էին փաստաթուղթ եւ հրաժարվում էին պաշտոնից, ձեւն այդպես էր: Բայց սա ոչ միայն պարտվել է ու չի գնում, այլ զոռբայությամբ, բռնի ուժով ջարդում է ժողովրդի միջի ըմբոստությունը:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ

Հ.Գ.- Հարցազրույցն ամբողջությամբ դիտե՛ք տեսանյութում.

Այս թեմայով Նախընտրական բենզին՝ ադրբեջանական բույրով Մայր տաճարի վրա հարձակված ու քահանային կաթվածի հասցրած եղբորով հպարտացող դիրիժոր չէինք տեսել Հայ հոգևորականությունը սխրանքի ու ազգի իրական ընտրանու օրինակ է ցուցադրում Աշխարհում գոյություն ունեցող բոլոր եկեղեցիները մշտապես համագործակցել են հատուկ ծառայությունների հետ. Բարենց Գյումրու Սուրբ Յոթ Վերք Եկեղեցում պատարագ մատուցվեց, աղոթք բարձրացվեց