Գալուստ Սահակյանի հոգին եւս զույգ հենարան ուներ՝ Հայրենիքն ու Աստված. Հրանուշ Հակոբյանը ցավակցական հեռագիր է հղել
ՆերքաղաքականՀՀ Սփյուռքի հիմնադիր նախարար, իրավաբանական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր ՀՐԱՆՈՒՇ ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ ցավակցական հեռագիր է հղել ԱԺ նախկին նախագահ Գալուստ Սահակյանի մահվան կապակցությամբ:
«Ցավալի է գիտակցել, որ այլեւս մեզ հետ չէ պետական, քաղաքական գործիչ, մեր սիրելի բարեկամ ու գործընկեր Գալուստ Սահակյանը: Խորապես վշտակցում եմ տիկին Ժաննային, Արմանին, Տիգրանին, հարսներին ու թոռներին, ցավակցում եմ Նախագահին, կուսակիցներին, բոլոր մերձավորներին… Սգում եմ ձեր բոլորի հետ միասին, կիսում եմ ձեր վիշտը։ Նա սիրում էր կյանքը, իսկական հայրենասեր, ազգասեր եւ մարդասեր անհատ էր։ Անչափ գթասիրտ ու կարեկից էր, անհուն սեր էր տածում իր ընտանիքի, գործընկերների, ժողովրդի ու Հայրենիքի հանդեպ: Նա ապրում եւ գործում էր համազգային հոգսերով: Անզուգական անհատականություն էր, իր գործի իսկական նվիրյալ, անաչառ ու սկզբունքային գործիչ: Նրա պարզ, անմիջական, մարդկային վերաբերմունքը ոգեւորում էր մարդկանց: Գալուստ Սահակյանին խորթ էին երեսպաշտությունը, սուտն ու բամբասանքը: Իր կենսափիլիսոփայությամբ, արդարամիտ էությամբ, ջերմ խառնվածքով, բարի ժպիտով անմիջապես արժանանում էր դիմացինի հարգանքին ու համակրանքին:
Պարոն Սահակյանի հետ գործակցել եմ մոտ քառասուն տարի, որից քսանհինգ տարին համագործակցել ենք խորհրդարանում: Թե՛ որպես Ազգային Ժողովի նախագահ, թե՛ խմբակցության ղեկավար եւ թե՛ կուսակցության փոխնախագահ՝ խորին հարգանքով եւ ջերմությամբ, սիրով եւ ըմբռնումով էր վերաբերում պատգամավորներին, իր բոլոր գործընկերներին: Նրա ղեկավարությամբ Ազգային Ժողովում հարթվում էին ծագած խնդիրներն ու խոչընդոտները, նա կարողանում էր վերջ դնել լարվածությանն իր բարի խոսքով, անգամ՝ հումորով, սրամիտ կատակով, երբեք դիմացինի արժանապատվությունը չվիրավորելով: Որպես հմուտ ղեկավար՝ նա ուշադիր, համբերատար եւ հոգատար էր աշխատակիցների հանդեպ: Նրանից հորդում էին բարությունն ու ջերմությունը։ Բարդ իրավիճակներում բոլորը դիմում էին նրան՝ վստահ, որ կստանան ճիշտ ուղղորդում, կենսափորձով թրծված իմաստուն խորհուրդ, որ նա կփորձի աջակցել, գտնել լուծումներ:
Գալուստ Սահակյանը երկյուղածությամբ էր վերաբերում ազգային արժեքներին, առաջարկում էր ծրագրեր՝ դրանց պահպանման եւ պաշտպանության նպատակով։ Նրա համար Մայրենին սրբություն էր եւ ջանք ու եռանդ չէր խնայում՝ նպաստելու Հայաստանում արեւմտահայերենի ուսուցմանը, իր հնարավորություններն օգտագործում էր՝ գիտնականների աշխատանքի համար պայմաններ ստեղծելու եւ լեզվի երկու ճյուղերի մերձեցման գործը առաջ տանելու համար: Նա անչափ մտահոգ էր պետության անվտանգության, արցախահայության վիճակի համար: Գալուստ Սահակյանը Նահապետ էր, Նժդեհյան գաղափարախոսության կրողը, ում հոգին եւս զույգ հենարան ուներ՝ Հայրենիքն ու Աստված: ‹‹Յիշատակն արդարոց օրհնութեամբ եղիցի եւ վաստակն ապրողաց օրհնեալ եղիցի››: Անկեղծ վշտակցությամբ՝ Հրանուշ Հակոբյան», - գրել է ՀՀ Սփյուռքի հիմնադիր նախարարը:

