ՌԵԺԻՄԻ ՀՈՏԱՌՈՒ ԼԱՔԵՅՆԵՐԸ ԿԵՍ ԽՈՍՔԻՑ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՆ` ՈՒՄ Է ՀԱՐԿԱՎՈՐ ՇՈՒՐՋԿԱԼԵԼ
Արխիվ 16-20Երբ նրանք եկան կոմունիստների հետեւից,
ես լռեցի` կոմունիստ չէի:
Երբ նրանք եկան սոցիալ-դեմոկրատների հետեւից,
ես լռեցի` սոցիալ-դեմոկրատ չէի:
Երբ նրանք եկան արհմիութենական ակտիվիստների հետեւից,
ես լռեցի` արհմիության անդամ չէի:
Երբ նրանք եկան իմ հետեւից, մեկը չէր մնացել, որ պաշտպաներ ինձ:
ՄԱՐՏԻՆ ՖՐԻԴՐԻԽ ԷՄԻԼ ՆԻՄՅՈԼԵՐ
Եկեղեցիների Համաշխարհային խորհրդի նախկին նախագահ, «Ժողովուրդների միջեւ խաղաղության ամրապնդման համար» Լենինյան միջազգային մրցանակի դափնեկիր (1967թ.)
2018թ. ամառային արձակուրդների ժամանակը լուրջ մտորումների ժամանակ է դարձել «եղելությունների և խոհերի» (մոտավորապես այնպես, ինչպես Գերցենի մոտ է) մասին, որոնք աչքերիդ առջև վերստեղծում են անցած վերջին տասնամյակների հայաստանյան կյանքի համայնապատկերը:
Մտովի տեղափոխվում եմ անցած դարի 80-ական թթ. վերջ-90-ական թթ. սկիզբ: Աչքերիս առջև հառնում է չարագուշակ ամսաթիվը` 1990թ. հունվարի 13: Հենց այդ օրը Ադրբեջանական ԽՍՀ մայրաքաղաք Բաքվում սկսվեցին բնիկ հայ ժողովրդի զանգվածային ջարդերը: Մի քանի հազարանոց մոլեգնած ամբոխը` Ադրբեջանի Ժողովրդական ճակատի կողմնակիցները, որոնք իշխանություն էին տենչում, Բաքվում զանգվածային ջարդեր սկսեցին ազգային հողի վրա: Էթնիկ հողի վրա ծագած անկարգությունները Բաքվում ուղեկցվում էին հայ բնակչության հանդեպ զանգվածային բռնությամբ, թալանով, սպանություններով, հրդեհումներով և հայերի գույքի ոչնչացմամբ: Ինչպես և Սումգաիթի կոտորածի պարագայում` այն ժամանակվա խորհրդային ղեկավարությունը հերթական անգամ ի վիճակի չեղավ անհապաղ դադարեցնելու կոտորածը: Միայն 1990թ. հունվարի 19-ի լույս 20-ի գիշերը խորհրդային բանակը, այնուամենայնիվ, զորք մտցրեց Բաքու: Հենց այդ ժամանակ էլ հրաշքով փրկված տասնյակ հազարավոր հայեր փախուստի դիմեցին Հայաստան: Տարիներ առաջ մի առիթով գրել եմ Հայկական ԽՍՀ Քաղավիացիայի վարչության փառապանծ օդաչուների հերոսության մասին, որոնք ամեն օր Բաքվից Երևան և հակառակը 6-7 չվերթ էին կատարում` ադրբեջանական յաթաղանից փրկելով ծերերին, կանանց, երեխաներին... Նայելով հրաշքով ողջ մնացած հայրենակիցներիս դեմքին` նրանց աչքերում կամ աննկարագրելի վախ էի տեսնում, կամ անզգա քարացում ու արցունքներ, արցունքներ, արցունքների ծով: Անցած բոլոր տարիներին մեղքի մի ինչ-որ անբացատրելի զգացողություն տանջում էր ինձ` կապված այն բանի հետ, որ ողբերգական այդ օրերի մասին իմ հիշողություններում լոկ հիշատակել եմ առաջին կարգի օդաչուներ, Ձձ-154 օդանավերի հրամանատարներ Հովհաննես Երիցյանի, Էդուարդ Պապիկյանի, Արշակ Նալբանդյանի անուն-ազգանունները, որոնք ուժասպառության աստիճանի հասնելով` ավիաչվերթներ էին կատարում` կործանումից փրկելով հարյուրավոր կյանքեր, այնինչ այդ ցանկը կարելի էր և պետք էր համալրել նրանց տասնյակ ու տասնյակ գործընկերների, օդանավերի անձնակազմերի անդամների, «Զվարթնոց» օդանավակայանի վերերկրյա ծառայությունների հարյուրավոր աշխատակիցների անուններով: Բայց առավել շատ ինքս ինձ նախատում էի այն բանի համար, որ տարիներ անց` այդ իրադարձությունները լուսաբանելիս, այդպես էլ չհրապարակեցի մեր անձնազոհ բուժաշխատողների անունները, ովքեր տագնապով լի այդ օրերին օր ու գիշեր, տառացիորեն ինքնաթիռների սանդուղքների մոտ դիմավորում էին Բաքու-Երևան չվերթի ուղևորներին: Հենց վայրէջքուղու վրա հատկապես կարիք ունեցողներին առաջին բուժօգնություն էր ցուցաբերվում, իսկ նրանց, ովքեր կարող էին ինքնուրույն շարժվել, ուղեկցում էին մինչև շտապօգնության մեքենաներ կամ օդանավակայանի շենքում սարքավորված հատուկ վերականգնողական կենտրոններ: Հայաստանի անկախության առաջին տարիներին արդեն բուժաշխատողների աշխատանքային հերոսության մասին պատմելը ոչ միայն տհաճ, այլև դատապարտելի էր: Չէ՞ որ նրանք 1990թ. հունվարին ընդամենը բժշկի իրենց պրոֆեսիոնալ պարտքն էին կատարում և հետագայում էլ բնավ աչքի չէին ընկնում իրենց հեղափոխական ակտիվությամբ, որն այդ ընթացքում վերասերվել էր սովորական ծղրտանության: Վավերագրորեն վերստեղծելով այդ օրերի իրադարձությունների պատկերը` նշեմ, որ 1990թ. հունվար-փետրվարին Ժողովրդական դեպուտատների Երևանի քաղխորհրդի գործադիր կոմիտեի առողջապահության և սոցիալական պաշտպանության վարչության ողջ հիմնական անձնակազմը շուրջօրյա համակարգում էր «Զվարթնոց» օդանավակայան ժամանող բաքվեցի մեր հայրենակիցներին ընդունելու և հետագա բուժօգնություն ցուցաբերելու կազմակերպումը: Եվ տեսնել էր պետք բժիշկների, բուժքույրերի ու սանիտարների կենտրոնացած, բայց և միաժամանակ ոգեշնչված, լուսավոր դեմքերը, ովքեր, շնորհիվ բարձր պրոֆեսիոնալիզմի, հարազատաբար էին վերաբերվում Բաքվից ժամանող` կոտորածի սարսափն ու իրենց հարազատ-բարեկամների խոշտանգումները վերապրած ուղևորներին, խոշտանգումներ, որ տեղի էին ունեցել իրենց աչքերի առջև: Եվ նրանց լուսավոր դեմքերը հույս, չէ՛, ավելի շուտ` կյանքի ծարավ էին ներշնչում վերջիններին:
Եվ Հայրենիքում գտնվելու առաջին իսկ պահերից այդ կոտրված մարդկանց աչքերում սկսում էր առկայծել հույսի շողը: Ընթերցողը, բնականաբար, կարող է հարց տալ. իսկ ինչո՞ւ այս ամենի մասին չէի գրել կամ հիշատակել իմ ելույթներում կամ հոդվածներում: Բանն այն էր, որ Բաքվից փախստականների բուժօգնության ցուցաբերման կազմակերպիչն ու համակարգողը Երքաղխորհրդի գործադիր կոմիտեի Առողջապահության վարչության պետ, մեծարգո Արա Միքայելի Մինասյանն էր: Այն դաժան ժամանակներում տողերիս հեղինակը Երևանի քաղաքապետն էր, և ինձ Արա Միքայելովիչի հետ կապում էր ոչ միայն համատեղ աշխատանքը Երքաղխորհրդի գործադիր կոմիտեում, այլև վաղեմի համատեղ աշխատանքը Հայկական ԽՍՀ ուսանողական կազմակերպություններում (XX դարի 70-ականների վերջին ես ՀԼԿԵՄ Կենտկոմի ուսանող երիտասարդության բաժնի վարիչն էի, իսկ Արա Միքայելովիչը` Երևանի բժշկական ինստիտուտի ուսգիտխորհրդի նախագահը): Բայց մեր բարեկամությունն ավելի խոր արմատներ ուներ: Արա Միքայելովիչի հորը` Մկրտիչ (Միշա) Մինասյանին, նրա աներոջը` Գրիգոր Հասրաթյանին (ըստ իս` Երևանի ամենատաղանդավոր քաղաքապետն է եղել մեր մայրաքաղաքի ողջ խորհրդային պատմության ընթացքում) և հորս` Մամիկոն Գեղամյանին, ժամանակի փորձությունն անցած բարեկամություն էր կապում: Եվ նորից հարգարժան ընթերցողը տարակուսելով կարող է հարցնել` այդ դեպքում առավել ևս ես պետք է չլռեի Արա Միքայելովիչի ու նրա գործընկերների կողմից փրկված հարյուր և հազարավոր մեր բաքվեցի հայրենակիցների կյանքերի մասին: Չեմ ձանձրացնի ընթերցողին. Արա Միքայելովիչի ավագ որդին` Միքայելը (այժմ արդեն կարելի է համարձակորեն ասել), անվիճելի է` տաղանդավոր և բարձրամակարդակ դիվանագետը, և Սերժ Ազատի Սարգսյանի` Հայաստանի Հանրապետության երրորդ նախագահի դուստրը` հիասքանչ Անուշը, Բաքվի իրադարձություններից տարիներ հետո դարձան ամուսիններ: Եվ ահա, կանխատեսելով ոչ անհայտ անհաջողակների` քաղաքականության դուրսպրծուկների անտաշ արձագանքը, իրենց էժանագին հարձակումների ողջ զինանոցն իմ հասցեին, որոնք շարունակվում են ահա արդեն երեք տասնամյակ, ես ձեռնպահ եմ մնացել Արա Մինասյանի` լուռ իր կյանքի սխրանքն իրականացնող մարդու աշխատանքային առօրյայի մասին ողջ ճշմարտությունը պատմելուց: Մի խոսքով` «սեփական մաշկիս մասին» յուրովի մտածելն ու Սերժ Ազատի Սարգսյանի հանդեպ ստորաքարշության և պնակալիզության մեջ «մեղադրված լինել» չցանկանալը դրդել են ինձ լռել այս ողջ ընթացքում: Ընդ որում` համոզված էի, որ հնարավոր քննադատներս զանգվածաբար կլինիկական հիշողության կորստի մեջ կհայտնվեին, եթե հիշատակեի Արցախի ազատագրական պատերազմի տարիներին Արա Միքայելի Մինասյանի բարձր պրոֆեսիոնալ և անձնազոհ գործունեության մասին` արդեն «Շտապօգնություն» գիտաբժշկական կենտրոնի գլխավոր տնօրենի պաշտոնում: Մտաբերում եմ, թե ինչպես մի անգամ պատահաբար «Շտապօգնության» կլինիկայում ինձ հանդիպեց Արցախյան պատերազմի հայտնի ժողովրդական հերոսի` ամենաանվախ կամավորական ջոկատներից մեկի հրամանատար, ողբերգականորեն զոհված Վոժդի դուստրը: Իմ տագնապահույզ հարցին` հո բան չի՞ պատահել, ի՞նչն է նրան հիվանդանոց բերել, հերոս ֆիդայու աղջիկը, թեթևակի շառագունելով, լուսավոր ժպիտով պատասխանեց. «Չէ, պարզապես հորս կարոտն ու նրա կորստի ցավը մեղմում եմ նրա ընկերոջ` պրոֆեսոր Արա Մինասյանի հետ շփվելով»: Այդ հանդիպումից հետո արդեն աչքերիս առջև ասես սկսեցին վերակենդանանալ հերոսաբար զոհված հայ ֆիդայիների` Արցախի ազատատենչ ժողովրդի ազատագրության համար պայքարող մարտիկների վառ կերպարները, որոնցից շատերը նույնպես հպարտանում էին քնքշորեն մեր մեծ ախպեր, դոկտոր, մեծատառով մարդ անվանվող պրոֆեսոր Արա Միքայելյանի հետ իրենց ծանոթությամբ ու բարեկամությամբ: Երբ գրում եմ այս ամենի մասին, բնավ նպատակ չեմ հետապնդում դառնալ հարգարժան պրոֆեսոր Արա Մինասյանի կենսագիրը: Ոչ, այդ առաքելությունն իմ ուժերից վեր է, քանզի ես չեմ կարողանա լիովին ներկայացնել հազարավոր ֆիդայիների, Հայաստանի հասարակ քաղաքացիների երախտագիտությունը, ովքեր հանձինս նրա տեսել և շարունակում են տեսնել իրականում, և ոչ թե խոսքերով ու հաճախ` անտեղի, կիրառվող արտահայտությունը` նոր վերածնված Հայաստանի Հանրապետություն, որտեղ հիրավի բարձր օրինավորության և հասարակ մարդկանց հանդեպ կարեկցանքի մարմնացումն է հանդիսանում բժշկական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Արա Միքայելի Մինասյանը:
P.S. Երևան քաղաքի ոստիկանության վարչության 1970թ. մայիսի 9-ի խրոնիկայում մի կարճ գրառում կա. այսօր Երևանի Օրթոպեդիայի և վնասվածքաբանության ինստիտուտ (հիվանդանոց) իր ոտքով, ընկերոջ` Էդուարդ Հակոբի Մելոյանի ուղեկցությամբ եկել է դանակի երեք ծանր վիրավորումներ ստացած, Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի IV կուրսի մի ուսանող: Հիվանդանոց ընդունվելուց երեք ժամ հետո, վերջապես, համարձակություն ունեցան սկսելու վիրահատությունը: Բազմափորձ և, անշուշտ, Աստծո կողմից օժտված վիրաբույժը` հրաշագործ Աբրահամ Աշոտի Շաքարյանը, սկսեց վիրահատությունը: Հաջող անցած վիրահատությունից հետո, որը տևել էր 2 ժամ 46 րոպե, հրաշքով փրկված հիվանդը դեմքին ստացած ապտակներից հետո ուշքի է գալիս: Բացելով աչքերը` նա գլխավերևում, հենց վիրահատական սեղանի վրա տեսնում է իր հոր ընկերներին` Հայկական ԽՍՀ մսի-կաթի արդյունաբերության նախարար Ալեքսան Մաթևոսի Կիրակոսյանին, Երևանի քաղաքապետ Գրիգոր Հովհաննեսի (Իվանի) Հասրաթյանին, Հայսպառմիության (Հայկոոպ) նախագահի տեղակալ Բորիս Գևորգի Էլոյանին և իր հորը` Մամիկոն Արտաշեսի Գեղամյանին: Եվ վերջապես, լայնորեն ժպտացող փառապանծ վիրաբույժ Աբրահամ Աշոտի Շաքարյանին: Նրանց` ոգով ուժեղ այդ մարդկանց աչքերում արցունքներ կային, ուրախության արցունքներ իրենց ընկերոջ` Մամիկոն Գեղամյանի որդու կյանքի փրկության համար: Տարիներ հետո, նորից ու նորից հիշելով այդ օրերը, ողջ կյանքիս համար մի անսասան դաս քաղեցի. բարեկամություն և օրինավորություն` ահա մեր կյանքի հավերժական արժեքները: Ընթերցողներին պարզաբանեմ, թե ինչ նկատի ունեմ այս ասելով: Հորս ընկերներն այն տարիներին այնքան էլ ցանկալի մարդիկ չէին Հայկական ԽՍՀ ղեկավարության հայտնի շրջանակներում: Ճակատագիրը նրանց աշխատանքի տարբեր տեղամասեր էր նետել, բայց դժվարին պահին նրանք հորս կողքին էին: Այդ երեկո հիվանդանոցում իրենց ներկայությամբ նրանք հերթական անգամ` իրենց սեփական ազնիվ կենսական ճանապարհին հաստատեցին իրենց մարդկային վեհությունը` փորձությունների ժամին էությամբ հոգեհարազատ մարդիկ փորձանքի մեջ երբեք մենակ չեն թողնի իրենց ընկերոջը, ընդ որում` հիանալի հասկանալով, որ անգամ այդ պարագայում կգտնվեն ստոր մարդիկ, ովքեր կսկսեն չարախոսել և խրատ կարդալ ղեկավար աշխատողների երեխաների դաստիարակության պակասի և այլնի մասին: Չէ՞ որ ով` ով, բայց հորս ընկերները` Հայկական ԽՍՀ անշահախնդիր կերտողները լինելով, իրենց կյանքի փորձով քանիցս համոզվել էին, որ ցանկացած ռեժիմի հոտառու լաքեյները կես խոսքից (վերևներից եկող) հասկանում են, թե ում դեմ պետք է շուրջկալ կազմակերպեն, մանավանդ փորձությունների ժամին: Իսկ այս տողերիս ասելիքը պարզ է. թանկագին և մեծարգո Արա Միքայելովիչ, վստահ եղեք, որ հազարավոր մարդիկ Երևանում, Հայաստանում և Արցախում օրհնաբանում են Ձեզ այն բանի համար, որ Դուք կաք, որ Դուք ահա արդեն երեք տասնամյակ մարդկանց կյանք եք պարգևում` երջանկություն բերելով նրանց ընտանիքներին, նրանց հարազատների ու բարեկամների ընտանիքներին: Նորահայտ հոգևոր ոչնչությունները, անգամ նախարարի կարգի, առավել ևս` նրանց լաքեյները, ի դեպ` ինչպես նաև դրանց ուղղորդողները, մի ժամով են խալիֆներ: Նրանց ուժից վեր է սասանել մեր հարյուր հազարավոր հայրենակիցների խոր հավատն առ Ձեզ: Բոլորը Ձեզ գիտեն և սիրում են որպես օրինավոր և կարեկից սիրտ ունեցող մարդու, Մեծատառով մարդու:
ՎԵՐՋԱԲԱՆԻ ՓՈԽԱՐԵՆ. Մի անգամ Իսրայելի լեգենդար կառավարիչը` հրեաց երրորդ թագավորը, խնդրում է իմաստունին օգնել իրեն կրքերը հաղթահարելու գործում: Իմաստունը նրան մի մատանի է տալիս. «Այս մատանու մեջ է քո փրկությունը բուռն հույզերից: Դիր մատիդ: Երբ զայրանաս, նայիր նրան ու կհանգստանաս: Եթե շատ ուրախ լինես, նորից նային նրան: Դա քեզ «կսթափեցնի»: Եվ իսկապես, հուսահատության առաջին իսկ պոռթկման պահին Սողոմոն արքան նայում է մատանուն և կարդում. «ամեն ինչ կանցնի»: Նա հասկանում է, որ պետք է փիլիսոփայորեն վերաբերվել այն բանին, որ ամեն ինչ երկրի վրա փոփոխական է: Չէ՞ որ ամեն բան կանցնի... Սողոմոնին թվում էր, թե նա ձեռք է բերել ներդաշնակությունը: Բայց մի անգամ նա իրեն այնքան վատ է զգում, որ անգամ մատանին չի օգնում: Սողոմոն արքան հանեց մատից մատանին, ուզեց դեն նետել այն, և հանկարծ տեսավ ներսի կողմում գրվածը. «դա էլ կանցնի»... Նրա կառավարման շատ տարիներ անցան: Սողոմոնը սկսեց հասկանալ, որ ժամանակն է այլ աշխարհ գնալու: Որերորդ անգամ նա նայում էր մատանուն, որից երբեք չէր բաժանվում և, թվում էր, գիտեր նրա յուրաքանչյուր քերծվածքը: Տխուր ժպիտով թագավորը կարդաց մի մակագրությունը` «ամեն ինչ կանցնի», հետո երկրորդը` «դա էլ կանցնի», և թախիծով մտածեց. «Ահա և ամեն ինչ անցավ»: Եվ հանկարծ արևի շողը լուսավորեց մատանու կողին հազիվ նշմարվող ինչ-որ տառեր: Նա ուշադիր նայեց և կարդաց. «Ոչինչ չի անցնում»: Թող որ Սուրբ գրոց այս ահավոր նախազգուշացման շուրջ խորհեն ծառայամիտները, որոնք ահա արդեն երկու ամիս հալածանքի են ենթարկում արժանապատիվ մի մարդու` Արա Միքայելի Մինասյանին:
ԱՐՏԱՇԵՍ ԳԵՂԱՄՅԱՆ
ՀՀ խորհրդարանի պատգամավոր
Հայաստանի Հանրապետական կուսակցությունից,
ՌԴ Դաշնային ժողովի և ՀՀ Ազգային
ժողովի միջև համագործակցության
Միջխորհրդարանական հանձնաժողովի
հայկական մասի համանախագահ,
Ուղղափառության միջխորհրդարանական վեհաժողովում
ՀՀ խորհրդարանի պատվիրակության ղեկավար,
«Ազգային միաբանություն» կուսակցության նախագահ