«ԻՆՉՈ՞Ւ Է ԱՅՍ ՕՐԵՐԻՆ ԹՇՆԱՄՈՒ ԴՐՈՇԸ ԾԱԾԱՆՎՈՒՄ ՄԵՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ»
Մշակութային«Իրավունքը» զրուցել է ՀՀ վաստակավոր արտիստ ՏԻԳՐԱՆ ՆԵՐՍԻՍՅԱՆԻ հետ:
— Պարոն Ներսիսյան, ըստ Ձեզ, ճի՞շտ քայլ էր Արամ Նիկոլյանի կողմից բեմում ադրբեջանական դրոշն այրելը:
— Նախեւառաջ՝ պետք է մտածել, թե ինչո՞ւ է այս օրերին թշնամու դրոշը ծածանվում մեր հայրենիքում: Արամ Նիկոլյանը` որպես հայ մարդ, արտահայտել է իր քաղաքացիական դիրքորոշումը:
— Ըստ Ձեզ՝ զարմանալի չէ՞, որ եղան մարդիկ, ովքեր քննադատեցին նրա այդ արարքը:
— Ես չգիտեմ, թե Արամ Նիկոլյանին քննադատողներն ովքեր են, միայն կարող եմ ասել, որ այսօր մեր երկրում այն, ինչ կատարվում է, ինձ չի զարմացնում: Այսօր հայ մարդը, անկախ նրանից քաղաքական որ դաշտում էլ գտնվի, մի ակնթարթում փոխում է իր կարծիքն ու դիրքորոշումը: Մեզանում հասարակությունն այնքան է պառակտված, որ իրար նկատմամբ թշնամանքն ակնհայտ է: Սա նորությո՞ւն է: Պետք է թշնամու դրոշն այրվեր Արամի կողմից, որ երեւա՞ր միմյանց նկատմամբ ատելությունը: Իսկ ո՞ր հարցի շուրջ չի ակտիվանում այդ ֆեյք դաշտը: Դրանով մարդիկ կոնկրետ իրենց շահերի հարցերն են լուծում: Իսկ հասարակությունը, մոռացած իր գլխավոր թշնամուն, միմյանց նկատմամբ թշնամանքի մեջ է: Այս ամեն ինչը իրար հետ փոխկապակցված են: Այսօր Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի շահերն են պաշտպանում: Եվ այդպիսի քաղաքականություն է առաջ տարվում` մոռանալ Ցեղասպանությունը, մեր թշնամու հետ խաղաղ ապրել... Ի՞նչ խաղաղության մասին է խոսքը, երբ ունենք զոհեր, գերիներ, ու տարածքներ են հանձնվում, իսկ թշնամին մեր հայրենիքում է, մեր հողի վրա: Դրա համար էլ դրոշի այրման ակտը պետք է այսպիսի աղմուկ բարձրացներ:
— Մամուլում նաեւ շրջանառվում է այն լուրը, որ Նիկոլ Փաշինյանի աշխատակազմից Հանրային հեռուստաընկերությանը հրահանգվել է աշխատանքից ազատել Հանրային հեռուստաընկերության ոճաբանական ստուդիայի ղեկավար Արամ Նիկոլյանին՝ Ադրբեջանի դրոշը այրելու համար:
— Ես չգիտեմ, թե այդ լուրերը որքանով են իրականությանը համապատասխանում, բայց դա էլ ինձ չի զարմացնում: Բոլոր տեղերում էլ դա կա: Ինչ է, նո՞ր են Հանրային հեռուստատեսությունում մարդ աշխատանքից ազատում: Ես իմ դիրքորոշումն արտահայտել եմ դեռեւս 2020թվականի դեկտեմբերին` անմիջապես պատերազմի ավարտից հետո: Եվ Հանրային հեռուստատեսության ղեկավարության արձագանքը շատ չուշացավ, բնականաբար՝ վերեւից հրահանգված... Ո՞նց կարելի էր Տիգրան Ներսիսյանի դեմքը ամեն շաբաթ Հանրային հեռուստատեսությամբ երեւար, երբ ինքը վարչապետի հրաժարականն է պահանջում: Արամ Նիկոլյանի՝ աշխատանքից ազատելու լուրը կհաստատվի, թե չի հաստատվի, չգիտեմ, բայց ամեն ինչ հնարավոր է: Նրա արարքը նույնիսկ չի կարող գնալ խուլիգանության հոդվածի տակ, բայց կարող է տանեն նստեցնեն: Եկեք հիշենք, թե ինչպես վարվեցին երջանկահիշատակ մեր Արմեն Գրիգորյանի հետ: Նա ի՞նչ էր արել, որ տարան նստեցրին, եւ ուղիղ եթերում՝ հերթական դատական նիստի ժամանակ մահացավ: Դա սպանել չի՞... Ո՞ւմ էր հետաքրքրում, թե ինչ վիճակում էր նա գտնվում: Ինչի՞ մասին ենք մենք այսօր խոսում: Մարդուն աշխատանքից ազատելը ի՞նչ պրոբլեմ է: Հետո չե՞ք նկատում, որ ամեն շաբաթ- կիրակի նոր հարց կա քննարկելու: Եվ դա քննարկվում է ազգովի, համացանցով: Ծիծաղելի է այս ամեն ինչը եւ ավելին` ողբալի:
— Ազգային ժողովում որոշ պատգամավորների՝ միմյանց նկատմամբ անհարգալից վերաբերմունքի մասին ի՞նչ կարծիք ունեք, երբ իրար են ծեծում, հայհոյում ուղիղ եթերում:
— Դա նորություն չի: Միշտ իրար քաշքշել, ծեծել, հայհոյել են: Մի դեպքում իրական է եղել, մյուս դեպքում՝ սարքած: Ես շատ կուզենայի շատ արագ բացվեր մեր կրկեսը: Գոնե գնան կրկեսում տեղավորվեն իրենց տեղերում: Ամեն ինչով զբաղվում են՝ բացի երկրի ծանր վիճակից դուրս գալու ելքեր գտնելուց: Այնպիսի տպավորություն է, որ բոլորը ուզում են, որ այս ամեն ինչը շարունակվի` չնչին բացառություններով: Մեր լինել -չլինելու հարցին անդրադառնալու փոխարեն՝ քննարկում են, թե ով ում գլխին շշով խփեց...
— Չէ՞ որ քննարկվում է նաեւ խաղաղության պայմանագրի հարցը:
- Ասում են գնում ենք խաղաղության: Իսկ դու խաղաղ կապրե՞ս մի մարդու հետ, ով գալիս է ձեր տուն, որպեսզի սպանի քո հարազատներին: Երբ դու ձեռք ես մեկնում, իսկ քո խաղաղության մեկնած ձեռքը ասում է` մի րոպե սպասիր, կբռնեմ, եւ այդ ընթացքում սպանում է քո հարազատներին:
— Բայց չէ՞ որ այդպես մտածելով՝ հողն էլ մի օր իրենց ոտքերի տակից կփախչի:
— Չէ՛, չի փախչի, եւ գիտե՞ք ինչու, որովհետեւ եթե այսպես շարունակենք ապրել, այդ հողն էլ չի լինելու: Հիմա է փախած հողը մեր ոտքերի տակից: Հետոն չի լինի... Հայ մարդու ուղեղի միջից հողի, ջրի, հայրենիքի գիտակցությունը վաղուց կորել է:
— Ես զգում եմ Ձեր խոսքերում հիասթափություն:
— Իսկ հիմա որ իսկական հայը, կարգին հայը հիասթափված չէ:
Ես հիասթափված եմ, բայց նաեւ իրատես եմ: Համոզված եմ, որ դեռ ամեն ինչ կորած չէ: Եթե անհույս կերպով հիասթափված լինեի, ճամպրուկներս կվերցնեի ու կգնայի: Ու իմիջիայլոց՝ ոչ թե ԱՄՆ, այլ լեռներում, սարերում, ձորերում մի տեղ վրան կխփեի, այնտեղ կապրեի ու վերջում այնտեղ էլ կմահանայի: Ինչպես Սարոյանն է ասել` իմ սիրտը լեռներում է... Ես ռեալ հողին կպած մարդ եմ: Եվ օդերում չեմ սավառնում: Չեմ սիրում իրականությունը խեղաթյուրել, կամ իրականությունը հարմարացնել իմ պատկերացումներին: Ո՛չ, ես ասում եմ այն, ինչ-որ կա: Սա է վիճակը... եւ այս ամենը կատարվում է տասը միլիոն հայերի լռելյայն ունկնդրությամբ եւ գիտակցությամբ...
ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ