Եգոր Գլումով. «Եթե Մարիամն իմ կյանքում չլիներ, ոչինչ չէի անի, որովհետեւ ինձ պետք չէր»

Ռադիո եւ հեռուստահաղորդավար Գոռ Գրիգորյանի, կամ ինչպես նրան ավելի լավ են ճանաչում՝ Եգոր Գլումովի հետ միշտ եմ զրուցելու ցանկություն ունեցել: Նա կարողանում է եթերից մարդկանց գրավել իր հումորով ու բանիմացությամբ: Մեր հանդիպումը նրա հարազատ ռադիոյում էր, ու փորձեցինք կարեւոր թեմա բաց չթողնել: Խոսեցինք սպորտից, բանակից, երեխաներից, սիրո ուժից, ջայլամի ձվից ու Քոչարից:

- Ինչի՞ց սկսենք մեր զրույցը:

- Ինքս ինձ ոչ մի հարց չունեմ, քանի որ պատասխանները չգիտեմ. եթե նույն հարցն ինձ տաք օրվա տարբեր պահերի ու ժամերի, տարբեր կերպ կպատասխանեմ:

- Դուք հեռուստառադիոհաղորդավար եք, մարզիկ եք եղել, հիմա հայր եք ու ամուսին: Ինքներդ Ձեզ ինչպե՞ս կբնորոշեք ու ինչո՞վ եք սիրում ամենաշատը զբաղվել:

- Պարզապես մարդ եմ (ծիծաղում է,-հեղ.): Ամենաշատը սիրում եմ երեխաներիս գրկել՝ արթնանալ ու գրկել, կամ երբ քնած են, տուն գնալիս, տնից դուրս գալիս: Ես էլ, երեխաներն էլ սիրում ենք իրար գրկել:

- «Սովորաբար մարդիկ ծնվում են ծննդատանը, երբեմն՝ տանը, հազվադեպ՝ տրանսպորտում... Ես ծնվել եմ «Ռադիո Վան»-ում»՝ ասել եք Դուք։ Այդ 2-րդ ծնունդն ինչպե՞ս է օգնել կայանալ:

-«Ռադիո Վան»-ում ծնվել է Եգոր Գլումովը, քանի որ ես նաեւ Գոռ Գրիգորյանն եմ, իսկ նա ծնվել է 3-րդ մասի ծննդատանը, որտեղ մինչեւ հիմա էլ շատերն են ծնվում:

Եգոր Գլումովը

   - Իսկ ես ո՞ւմ հետ եմ զրուցում՝ Գոռի՞, թե՞ Եգորի:

- Չգիտեմ, նայած՝ ում հետ եք ուզում:

- Երկուսի հետ էլ ուզում եմ:

- Եգոր Գլումովը որպես հաղորդավար իսկապես այստեղ է ծնվել: Արդեն 21 տարի է՝ ռադիոյում եմ, ինչը շատ բան է վկայում, երբեք այլ ռադիոկայանում չեմ աշխատել, նման բան չեմ էլ պատկերացրել կամ պատկերացնում: Հեռուստաալիքները շատ են եղել իմ կյանքում. Հայաստանում, ըստ երեւույթին, չկա ալիք, բացառությամբ «Շողակաթ»-ի, որ աշխատած չլինեմ:

- Ռադիոյի աշխատանքում ի՞նչն է Ձեզ մինչեւ հիմա շարունակում բավականություն պարգեւել:

- Սա իմն է ու հոգեհարազատ, այստեղ ինձ լավ եմ զգում, իմ կողքին հաճելի մարդիկ են, անում եմ այն, ինչը ստացվում է: Հենց դա է երկար տարիներ ռադիոյում աշխատելու գրավականը. «Վան»-ում ինձ թույլ են տալիս անել իմ ուզածը: Չենք փորձում բոլորին դուր գալ. եթե որոշել ենք, որ մեր եթերում չի հնչելու ռուսական փոփ կամ հայկական վատ էստրադային երաժշտություն, ոչինչ չի կարող մեզ ստիպել դա անել: Դա օրենք է, որը չի խախտվում, եւ վերջ: Եթե մեր երկրում բոլոր վայրերում եւ ատյաններում գործեին ներքին եւ արտաքին օրենքները, շատ ավելի լավ կլիներ:

- Գոռ, Դուք ձյուդոյիստ եք եղել, բայց վնասվածքի պատճառով ստիպված եք եղել թողնել սպորտը: Ի՞նչ է այն Ձեզ տվել:

- Իմ ունեցածի մեծ մասը հենց ձյուդոն է տվել, տատամին, իմ մարզիչներն ու ընկերները, որոնք ոչ բոլորն են աշխարհի չեմպիոններ դարձել: Սպորտը տվել է ընկերություն, կարգապահություն, սովորեցրել անել ինչ-որ բան, եթե անգամ չես ուզում կամ քեզ ցավ է պատճառում, բայց եւ հասկանում ես, որ այդպես ճիշտ է: Կամքի ուժ, հավատ քո ուժերին, երբեք չպարտվելու մտածելակերպ, պարզ է, որ միշտ չես հաղթում, բայց ձգտում ես դրան: Էլ չեմ ասում ֆիզիկական պատրաստվածության մասին, բայց այն, ինչ սպորտի շնորհիվ քո ուղեղում եւ հոգում է կատարվում, տարիքի հետ ավելի ես հասկանում ու գնահատում:

- Ունեցե՞լ եք ափսոսանքի պահեր, որ չեք դարձել պրոֆեսիոնալ մարզիկ:

- Իհարկե, կուզեի դառնալ Օլիմպիական ու աշխարհի չեմպիոն, բայց դրան ոչ միայն վնասվածքը խանգարեց. ցավոք, այդպիսի մարզիկ չեմ եղել: Իմ տեղն այստեղ եմ գտել, բայց ձյուդոն շատ կարեւոր տեղ է զբաղեցրել իմ կյանքում ու հիմա էլ մնում է: Ոտքիս պատճառով ձյուդոյով քիչ եմ զբաղվում, ֆուտբոլով եւ բասկետբոլով՝ նույնպես: Կինս ասում է, որ մեկ անգամ ֆուտբոլ խաղալուց հետո մի շաբաթ տառապում եմ, բայց փորձում եմ մարզավիճակում մնալ, որովհետեւ տղամարդը պետք է ֆիզիկապես պատրաստ լինի:

- Փոխարենը Ձեզ շատ եմ տեսել հավաքականի հանդիպումներին, ակտիվ երկրպագու եք ու Աշխարհի առաջնությանն էլ հետեւել եք: Ինչո՞վ այն առանձնացավ Ձեզ համար:

- Հոյակապ էր, որովհետեւ 36 տարի սպասել եմ Արգենտինայի հաղթանակին. 1986-ին էր նախավերջին անգամ չեմպիոն դարձել ու վերջապես դա նորից հաջողվեց Մեսսիին եւ թիմակիցներին: Առաջին անգամ ոչ միայն երկրպագում էի, այլ նաեւ մեկնաբանում՝  ռադիոյում աշխատում էինք ուղիղ եթերում, հետաքրքիր փորձ էր ինձ համար: Հիանալի էմոցիաներ ունեցա, միայն թե ցավում եմ, որ մեր հավաքականը նման արդյունքի չի հասնի, կամ մենք չենք տեսնի: Չնայած՝ վարչապետը համոզված է, որ 2050-ին կհաջողվի, բայց պարզ չէ աշխարհի՞, թե՞ Եվրոպայի չեմպիոն կդառնանք, պարզապես այդ մարդուն չեն ասել, որ մեկ տարում այդ երկու մրցաշարերը չեն անցկացվում: Ֆուտբոլն ազգը միավորում է, Արգենտինայում էլ այնպես չէ, որ ամեն ինչ լավ է, բայց Մեսսին ու հավաքականը կարողացան երջանկացնել ու միավորել մարդկանց: Արդեն մեկ ամիս է անցել, բայց դեռ ուրախանում են ու երկար կապրեն այդ ամենով:

 

- Մենք առանձին հաղթանակներ ենք ունեցել, հատկապես տպավորիչ էր ԵՎՐՈ-2012-ի ընտրական փուլը: Մեր ընտրանու մասնակցությամբ Ձեզ համար առանձնացող խաղը ո՞րն է:

- Յուրաքանչյուրը, պարտության դեպքում շատ եմ տառապում ու ծանր տանում. միակ բանն է, որ ժամանակի ընթացքում չեմ սովորել, տղաներս էլ ինձ պես են: Շատ եմ ուրախանում մեր մարզիկների՝ Էրիկ Իսրայելյանի, Արսեն Հարությունյանի, Մալխաս Ամոյանի, Արթուր Ալեքսանյանի հաղթանակներով, իսկ հավաքականի հետ կապված հույսեր միշտ ունեմ: Հիմա նոր մարզիչ է նշանակվել, տեսնենք՝ ինչ կլինի, բայց, ցավոք, չունենք Հենրիխ Մխիթարյան:

- Կամ գոնե մեկին, ով մոտ է նրա խաղամակարդակին:

- Բացարձակ, եթե ունենայինք, միայն Հենոն չէր խաղա Գերմանիայում, Մեծ Բրիտանիայում, հիմա՝ Իտալիայում, չնայած՝ Սարգիս Ադամյանը Գերմանիայում է, բայց նույն մակարդակի չէ: Շատերը տառապում են, որ աշխատանք չկա, բայց եթե լավ մասնագետ ես, քեզ կգնահատեն, նույնն էլ ֆուտբոլիստների դեպքում է: Եթե վատ խաղացող ես, կմնաս նույն տեղում եւ միշտ կասես, որ բախտս չբերեց:

- Ձեր սպորտային կարգապահության ու որակների շնորհի՞վ էր, որ որոշեցիք զինվորական դառնալ:

- Ես չորոշեցի. բանակից մեծ դժվարությամբ վերադարձա, որովհետեւ ինձ չէին ուզում բաց թողնել (ծիծաղում է,-հեղ.), հետո ամուսնացա ու հասկացա, որ փաստորեն ծառայելուց բացի, ոչինչ չեմ կարողանում անել: Նորից վերադարձա բանակ, որտեղից էլ եկել եմ ռադիո: Իհարկե, սպորտային կարգապահությունն ինձ շատ է օգնել ծառայության ժամանակ:

- Չե՞ք մտածել, որ Ձեզ պես բանիմաց ու խելացի զինվորականը հիմա բանակին շատ պետք կգար:

- Ինձ առաջարկեցին արտերկրում բարձրագույն զինվորական հաստատությունում սովորել, բայց հայեցի ցավալի պատճառներով չստացվեց: Այն ժամանակ ուզում էի զինվորական դառնալ, եթե ստացվեր, հիմա ռադիոհաղորդավար չէի լինի: Ինձ թվում է՝ բանակում լավ սպաներ կան:

- Դուք 2020-ի պատերազմին մասնակցել եք, շա՞տ բան էր փոխվել, ուրի՞շ էր դարձել բանակը:

- Կան թեմաներ, որոնց շուրջ դժվար է եւ, միգուցե, անիմաստ խոսել, որովհետեւ դրա փոխարեն պետք է գործել, իսկ գործողը ոչ ես եմ, ոչ էլ՝ Դուք:

- Բայց մի՞թե որեւէ բան անել չենք կարող:

- Յուրաքանչյուրս պետք է մտածենք եւ հասկանանք, որ բանակից է կախված մեր ապագան, ներկան եւ անգամ անցյալը, որովհետեւ եթե լինի այնպես, ինչպես երազում են մեր հարեւանները, մենք անցյալ էլ չենք ունենա: Այդ իսկ պատճառով դա կարեւոր հարց է: Շատ է խոսվել, բայց դեռ ոչինչ չի փոխվել, վերջին դեպքերն էլ դա են ցույց տալիս:

 

- Միեւնույն է՝ պետք է սկսել: Դուք ինչո՞ւմ եք տեսնում մեր ազգի փրկությունը, ի վերջո մի օր չե՞նք կարողանալու սթափվել:

- Որ զինվորը լինի զինվոր, սերժանտը՝ սերժանտ, ավագը՝ ավագ, սպան՝ սպա, շինարարը՝ շինարար. ամեն մեկն իր գործն այնպես կատարի, ինչպես կաներ իր վերջին գործն այս աշխարհում, ու դրանից հետո Աստված պետք է հասկանար՝ նա դժոխք կգնա, թե դրախտ: Այ, երբ յուրաքանչյուր քայլից առաջ այդպես մտածեն ու գործեն, ամեն ինչ լավ կլինի:

- Գուցե էլ ինքներս մեզ չենք հավատում, հասցրել են նրան, որ կորցնենք հավատը սեփական ուժերի նկատմամբ:

- Ոչ թե չենք հավատում, այլ մեզ չենք սիրում եւ հարգում, բայց ցանկություն ունենք, որ դիմացինը հարգի, հավատա, վախենա, սարսափի մեզնից:

- Երբ Ձեր որդիների հերթը գա ծառայելու:

- Գնալու են բանակ:

- Ի՞նչ եք ասելու նրանց:

- Այդ պահին ոչինչ. ծնված օրվանից դա լսում են իրենց տանը, տեսել են իրենց պապիկին, հայրիկին, նրանց ընկերներին, ճանաչում են մայրական կողմի արցախցի բարեկամներին, որոնք այդ ամենի միջով անցել են ու անցնում են: Մեծ տղաս 3 տարուց արդեն կգնա բանակ: Նա էլ բոլորի պես պետք է ծառայի, եթե ոչ ինքը, ո՞վ:

- Դուք 4 երեխա ունեք, ինչպիսի՞ն են Գրիգորյաններն ու ինչո՞վ են իրար նման:

- Տարբեր են ծնված օրվանից՝ աշխույժ են, չխոսկան, պատմություն, իրավաբանություն կամ անգլերեն սիրող, տարբեր երաժշտական ճաշակով, իսկ նման են, երեւի, նրանով, որ նույն հայրիկից ու մայրիկից են: Թեեւ բավական տարբեր են, բայց սիրում են իրար, մեզ, ընկերասեր են ու բարի:

- Դո՞ւք եք երեխաներից ավելի շատ սովորում, թե՞ նրանք Ձեզնից:

- Իհարկե, ես ամեն ինչ եմ սովորում նրանցից՝ լինել ավելի ազնիվ, միամիտ, անմիջական:

   - Ձեր հրապարակումներից երեւում է, որ շատ եք սիրում ամեն ինչ միասին անել ու նաեւ ճանապարհորդել: Ո՞նց կազմակերպել նման մեծ ընտանիքի հանգիստը:

- Այնպես ենք անում, որ բոլորի համար լավ լինի: Կինս մեկ-մեկ առաջարկում է երկուսով որեւէ տեղ գնալ, շուտով մեր ամուսնության 24 տարին կլրանա, ու միայն մեկ անգամ ենք միասին Հռոմում եղել, այն ժամանակ էլ Արեգը մամայի փորիկում էր: Մնացած բոլոր դեպքերում միասին ենք եղել, ինձ այդպես է հաճելի, գուցե եսասեր եմ, բայց պատերազմից հետո ավելի է սրվել ամեն վայրկյանը սիրելի մարդկանց հետ վայելելու ցանկությունը, քանի որ ոչ մեկը չգիտի, թե հետո ինչ կլինի: Մտածում եմ՝ հնարավոր է՝ մեր կյանքն ամենակարեւորի փոխարեն շատ ավելի անիմաստ բաների վրա ենք վատնում: Քանի կանք, պետք է միասին լինենք:

- Նախորդ տարի Ձեր կյանքում մի կարեւոր իրադարձություն եղավ՝ ավագ դուստր Անուշը նշանվեց: Շա՞տ հուզիչ պահ էր:

- Շա՜տ: Երբ տեսնում ես, որ երիտասարդներն իրար սիրում են ու երջանիկ են, եւ դա կյանքի շարունակությունն է, նրանց հետ ուրախանում ես: Կուզեի ունենալ մեծ՝ 8 հարկանի տուն, որ բոլորն իմ կողքին լինեն, 6 լողավազան, մեծ այգիներ, եղնիկներ լինեն, բայց այդպես չէ: Ուշ թե շուտ պետք է երեխաներին բաց թողնենք, ու կարեւոր է նրանց թեւեր տալ, ոչ թե դրանք կտրել: Դրանից հետո այլ երջանկություն կգա՝ պապիկ ու տատիկ կդառնանք:

- Հնարավոր է՝ այդ ժամանակ ունենաք Ձեր երազանքի տունն ու թոռնիկներով ապրեք:

- Իմ երազանքն է փեսաներով, հարսներով գնալ հանգստանալու, եթե չստացվի՝ ուզած-չուզած ամուսիններով կճանապարհորդենք ու թոռնիկներին նվերներ կբերենք:

- Տարիների ընթացքում սերը շա՞տ է փոխվում, թե՞ նույնն է մնում:

- Իսկ սերը չափանիշներ ունի՞, սերաչա՞փ կա:

- Ես էլ չգիտեմ, Ձեզնից եմ ուզում իմանալ:

- Ես իմ կնոջը սիրում եմ ամեն րոպե, ամեն վայրկյան, ուզում եմ ամեն պահի կողքիս լինի: Ուզում եմ տուն գնալիս լույսերը միշտ վառ լինեն, բոլորը լավ տրամադրություն ունենան, սերը շատ լինի:

 

   - Այդ սիրո շատ լինելն ինչո՞վ եք որոշում:  

- Ժպտում են, ուրախանում, որ դու կաս, քեզ տեսնելիս դեպի դուռն են վազում, խառնվում են իրար, երեկոյան միասին ֆիլմ ենք դիտում, տեղ գնում կամ ավտոմեքենայով մեր Օշականի տուն: Հասարակ ու պարզ բաներն են որոշում: Երբ Մարիամի հետ նոր էինք ամուսնացել, շատ ավելի դժվար էր, բայց այնքան էինք իրար սիրում, որ ոչ մի խնդիր մեր աչքին չէր երեւում: Ոչինչ, որ տանը մի քիչ ցուրտ էր, վարձով էինք ապրում, հետո կամաց-կամաց ամեն ինչ ստեղծեցինք: Եթե Մարիամն իմ կյանքում չլիներ, ոչինչ չէի անի, որովհետեւ ինձ պետք չէր, ամենն իր շնորհքն է, ինչի համար շատ շնորհակալ եմ նրան:

- Փաստորեն իսկապես ճիշտ է, որ կայացած տղամարդու թիկունքին ուժեղ կին կա:

- Եվ ուժեղ կնոջ կողքին՝ ուժեղ տղամարդ, կյանքն է ցույց տվել, նա ինձ է ուժ տալիս, ես՝ իրեն: Հիմա մի քիչ ջղայնանում եմ ու վատ զգում, երբ տուն եմ գնում ու նա բացակայում է, քանի որ աշխատում է, բայց փորձում եմ պայքարել ինքս ինձ հետ: Երկար տարիներ չի աշխատել, կատակով ասում է, որ ինչ իրեն հիշում է, ամուսնացած է ու երեխա է պահում (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Իրականում այդպես է. 21 տարեկան էր, երբ ամուսնացանք, ամեն տարի նշում եմ, որ ինձ հետ ավելի երկար է ապրում, քան իր ընտանիքի: Երջանիկ է, որ աշխատում է, թեեւ ինքն էլ նեղվում է մեզ հետ քիչ լինելու համար, երեխաների համար էլ դժվար է. բոլորս սովոր ենք, որ մաման տանն էր լինում: Աշխատում եմ ուշ գնալ, սիրում եմ վերջինը մտնել տուն: Անգամ, երբ բոլորը քնած են, երեխաներից որեւէ մեկը տատիկներին ու պապիկներին կամ բարեկամներին հյուր գնացած է լինում, նեղվում եմ:

- Տան մարդ եք:

-Ինչ ամուսնացել եմ, այդպիսին եմ դարձել: Ոչ մեկը, այդ թվում՝ ես, ինձնից նման բան չէինք սպասում:

 

- Բա այդ ի՞նչ ուժ Ձեզ այդպես փոխեց:

- Դա սերն է ու իմ Մարիամը, նա կարողացավ ստեղծել այնպիսի օջախ, որն ինձ համար ամենակարեւորն է: Զարմանում եմ, որ ուրիշների դեպքում այդպես չէ, անհասկանալի է, որ մարդիկ չեն ուզում տուն գնալ կամ իրենց ավելի լավ են զգում դրսում: 15 տարեկանից եղել են օրեր, որ առհասարակ տանը չեմ եղել, այդպիսի աննորմալ երեւույթ էի, բայց ծնողներս ինձ հանդուրժել են, պատկերացնում եմ, եթե հիմա երեխաներս նույն կերպ վարվեն: Երբ ամուսնացանք, ամենամտերիմ ընկերոջս մայրիկը Մարիամին մի կողմ կանչեց ու զարմացած ասաց, որ երբեք չի մտածել, թե ես ընտանիք կկազմեմ:  

- Երբ Ձեր գործընկեր Արամ Կարախանյանի հետ զրուցում էինք, պատմեց, որ Դուք գրքերը պարզապես կուլ եք տալիս (ծիծաղում է,-հեղ.), ո՞նց է սկսվել այդ սերը:

- Շատ տարիներ առաջ հորեղբորս ընտանիքի հետ նույն տանն էինք ապրում, ու նա Հայկ անունով որդի ունեցավ, որը շատ համով երեխա էր, ես էլ՝ բավական չար ու նրան սիրելիս ցավ էի պատճառում, ինչի պատճառով միշտ լաց էր լինում: Հայկի մայրիկ Նինելը որեւէ կերպ պետք է դրա դեմ պայքարեր, չէր կարող ինձ ծեծել կամ արգելել խաղալ երեխայի հետ: Նա ինձ մի գիրք տվեց ու ասաց. «Այս հեքիաթը կկարդաս, նոր Հայկի հետ կխաղաս», ու ես էլ Հայկի հետ չխաղացի (ծիծաղում ենք,-հեղ.): Կարդալ եւ գրել շատ վաղ եմ սովորել, երբ 5 տարեկան էի, իսկ քույրս՝ 4, մայրիկը մեզ մանկապարտեզ տանելիս տառերը ձյան վրա գրում էր, ու այդպես սովորեցինք: 6 տարեկան էի, երբ այդ գիրքը՝ «Ասիայի ժողովուրդների հեքիաթները», տվեց կարդալու:

- Բավական լուրջ գիրք է եղել:

- Այո, հաստ գիրք էր: 1-ին, 2-րդ դասարանում Դյումայի բոլոր գրքերը կարդացի, Մայն Ռիդ, Եֆրեմովի «Թայիս Աթենուհի»-ն: Մինչեւ օրս ամեն օր կարդում եմ, հեռախոսիս մեջ ամբողջը գրքեր են, ամեն ազատ վայրկյանին կարդում եմ: Միշտ ունեմ կարդալու պահանջ:

- Հիմա ի՞նչ եք կարդում:

-Նորից կարդում եմ Սթիվեն Քինգի «Փախուստ Շոուշենկից» գիրքը, զուգահեռ՝ Սթիվեն Ջերարդի ինքնակենսագրությունը: Բոլորն ինձ գրքեր են նվիրում, բավական մեծ գրադարան ունենք, եկավ մի պահ, որ էլ դնելու տեղ չմնաց, հիմա աշխատում եմ էլեկտրոնային կարդալ ու գնել միայն արվեստի մասին ու ինքնակենսագրական գրքերը:  Մեր ընտանիքում ամենաանտաղանդն եմ. քույրիկս վերջերս գրեց «Ընտանիքի 17 ակնթարթները» գիրքը, մեծ եղբայրս՝ Սեւադան, եւս գրում է, մյուս եղբայրս քանդակագործ է, իսկ ամենափոքր քույրս բանկում է աշխատում:

- Ձեզ վրա ո՞ր գիրքն է շատ մեծ տպավորություն թողել:

- Բոլորին խորհուրդ եմ տալիս Մարիամ Պետրոսյանի «Տունը, որտեղ…» կարդալ, հրաշք գիրք է: Մինչ այդ Մարիամը ոչինչ չէր գրել, նստել է ու նման բան ստացել, որը բեսթսելլեր է դարձել: Նրա հետ հետաքրքիր զրույց էլ եմ ունեցել, ցավոք, էլ չի գրում: Առհասարակ շատ կարդացեք, ինքս սիրային վեպերից բացի, ամեն ինչ եմ կարդում: Գրքերը հարստացնում են, հորիզոններդ լայնացնում, կյանքին իմաստ հաղորդում, թույլ տալիս շփվել տարբեր բնագավառի մարդկանց հետ: Մեր տանը բոլորը կարդում են, աչքերս բացել եմ ու դա տեսել, երեխաներիցս ամեն մեկն էլ իր սիրելի գրքերն ունի:

- Իսկ Ձեր վարած զրույցներից էլ որո՞նք են հիշվող:

- Ֆրանսիացի հայտնի գրող Բերնար Վերբերի հետ զրույցը: Պատկերացրեք՝ ձեր սիրելի գրողներից մեկն է ու կարողանում եք նրա հետ խոսել, բայց ֆրանսերեն չգիտեմ ու թարգմանությամբ ենք արել զրույցը: Վերջերս էլի շատ հետաքրքիր զրուցակիցներ եմ ունեցել՝ հայր եւ որդի Կոլմանովսկիները, Վերա Պոլոզկովան, Վասյա Օբլոմովը, այսօր մեր զրույցից հետո «Լունա» խմբից Լուսինե Գրիգորյանն է գալու:

Եգոր Գլումովը

   - Ես էլ շատ զրույցներ եմ ունենում եւ ուզում եմ իմանալ, ինչպե՞ս եք Դուք պատրաստվում դրանց:

- Կան մարդիկ, որոնց դեպքում պետք է նախապես հասկանալ, թե ինչից եք զրուցելու, պատրաստվել, կան նաեւ այնպիսինները, որոնք այնքան հետաքրքիր են քեզ, որ իրենց երաժշտության, գրքերի, գրածների, հաղթանակների շնորհիվ հետները վաղուց ես արդեն խոսել: Ամենբ զրույցից առաջ հասկանում եմ, որ մինչեւ ինձ այդ մարդը հարյուրավոր անգամներ խոսել է ու հոգնել նույն բանն ասելուց, պետք է փորձել նրան լրիվ այլ կողմից բացահայտել:

- Լրիվ նույն անհանգստությունը ես ունեի Ձեզ հետ զրույցից առաջ:

- Մի ժամանակ ուզում էինք հետաքրքիր մարդկանց հարցազրույցներ կազմակերպել, որ իրար հետ զրուցեն, բայց դա բավական դժվար է: Հետո մի 10 րոպե փորձեցի ինքս ինձ հարցեր տալ ու հասկացա, որ հետաքրքիր չեմ:

- Բայց Ձեր հարցազրույցների մեկնաբանություններից երեւում է, որ մարդիկ լսում են ու հավանում Ձեր մտքերը:

- Մարդիկ՝ այո, բայց ոչ ես (ծիծաղում է,-հեղ.): Երբեք չեմ պահանջում նախապես նայել այն, իմ խոսքերից չեմ հրաժարվում, աշխատում եմ չստել կամ ամպագոռգոռ բաներ ասել: 6-7 տարեկան եմ եղել, երբ հայրս ինձ բացատրել է՝ կապ չունի, թե քանի տարեկան է տղամարդը, պետք է պատասխան տա իր խոսքերի համար: Մինչեւ հիմա աշխատում եմ այդպես ապրել, ինչն ավելի հեշտ է:

- Ցավոք, մեր օրերում խոսքն աստիճանաբար կորցնում է իր արժեքը:

- Միայն խոսքը չէ, ամեն  ինչը, անգամ արժեքներն են կորցրել իրենց արժեքը: Շատերը մտածում են ուղղակի խոսք է, ասացի, անցավ գնաց, բայց այն ուժ է:

- Մենք նաեւ այն ամենն ենք, ինչ ասել ենք:

- Բայց մեր պատգամավորներին նայելիս հասկանում ես, որ այդպես չէ: Ճանաչելով իրենցից շատերին՝ հասկանում եմ, որ մարդիկ պաշտոն կամ իշխանություն ստանալիս փոխվում են, նրանց թվում է, որ մնացածից շատ ավելի բարձր են: Եվ դա չի վերաբերվում միայն 2018-ից հետո իշխանության եկածներին, բոլորի մասին է:

- Փաստորեն մարդուն ճանաչելու համար նրան պետք է պարզապես պաշտոն տալ:

- Միշտ եմ պաշտոնից հրաժարվել, իմը չէ, զբաղվում եմ նրանով, ինչով ուզում եմ: Ինչպես եւ Դուք նշեցիք, ինձ էլի են ասել, որ իմ նման մարդը պետք է մեր երկրին, բայց եթե օրենքներից ու գիտությունից չեմ հասկանում, ինչպե՞ս որոշեմ գիտնականների ու մյուսների ապագան:

- Գուցե, շատերը փողի համար են գնում կամ չիրականացած նպատակների:

- Ես նույն գումարը կարող եմ այստեղ աշխատել, բայց հանգիստ քնելով, մեկ-մեկ մետրո նստելով կամ քաղաք դուրս գալով՝ ի տարբերություն շատ-շատերի:

- Վերադառնանք Ձեզ, խոհանոցում ո՞ւմ եփածն է ամենահամեղն ու ինքներդ ի՞նչ եք կարողանում պատրաստել:

- Ամենահամովն իմ Մարիամի ու աղջիկների եփածն է: Ինքս մի քանի բան եմ կարողանում պատրաստել, որոնց թվում ուզբեկական փլավն է, բայց պատերազմը նրանում է, որ կինս շատ մաքրասեր է, ու անգամ իմ հավաքելուց հետո է խոհանոցը կարգի բերում: Սիրում եմ, որ պատրաստելիս բոլորը կողքիս լինեն եւ օգնեն՝ լվանան, սոխը մաքրեն, կաթսան տան: Մարիամն էլ ասում է. «Այդքանից հետո ինքներս կանենք» (ծիծաղում ենք,-հեղ.):

- Հեռուստատեսային խոհանոցում շատ եք լինում, այնտեղ ինչպե՞ս է անցնում:

- Այնքան եմ լինում, որ արդեն սովորական է դարձել: Զվարճալի ու հումորային պահերը բազմաթիվ են լինում: Մի այսպիսի վատ բնավորություն ունեմ՝ ինչքան մարդիկ քիչ կարդացած են լինում, սկսում եմ հումորներ անել, բայց աշխատում եմ չնեղացնել: Ուզում եմ նրանց ստիպել ինչ-որ բանով հետաքրքրվել, գոնե Վիքիպեդիայում որոշ բաներ կարդալ ու պատկերացում կազմել:

- Ձեզ համար կա՞ հեռուստատեսային կամ ռադիո ոլորտում աշխատող մարդ, որին հավանում եք:

- Հայկական հեռուստատեսությամբ Գարիկի ու Արամ MP3-ի համատեղ հաղորդումն էի հավանում, դուր է գալիս, թե ինչպես է եթերում աշխատում Ֆելիքսը Խաչատրյանը, Նազենին, երբ հավես է ունենում: Եթե ռադիոյի մասին խոսենք, ապա Հովարդ Սթերնն է,  Յուրի Դուդին եմ հավանում, որ կարողանում է տարբեր մարդկանց հետ շփվել, Նիկոլայ Սոլոդնիկովին, Իրինա Շիխմանին, միշտ նայում եմ, նրանցից սովորելու բան կա:

Եգոր Գլումովի ընտանիքը

   - Ձեր ֆեսյբուքյան էջում 2022-ի ամառն ամփոփել էիք մի քանի վառ նկարներով, որոնց շուրջն էլ կլինեն վերջին հարցերը: Մարդիկ, որոնք ձեռք բերեցիք նախորդ տարի:

- Նախ ընտանիքիս անդամներին եմ ամեն օր նորովի բացահայտում, իսկ ձեռքբերում էին այն մարդիկ, որոնցից հարցազրույց վերցրի Ռուսաստան-Ուկրաինա պատերազմի պատճառով Հայաստանում հայտնվելու արդյունքում:  

- Որո՞նք էին Ձեր հաղթանակները:

- (Մտածում է,-հեղ.): Վերջապես ընտանիքով եղանք Բարսելոնայում, Գաուդի ու «Կամպ Նոու» տեսանք, Պիկասո: Ամեն ինչ ցնցող էր: Ամեն անգամ եվրոպական երկրում լինելուց հետո կարոտով վերադառնում ես ու հասկանում, թե որքան բան ունենք անելու:

- Անմոռանալի ճանապարհորդությունը:

- Ամենատպավորիչը ոչ դրական առումով Արցախ գնալն էր նոր ճանապարհով, որը հիմա փակ է: Պատերազմից հետո չէի կարողանում ինձ ստիպել գնալ, բայց 2022-ի ընթացքում մի քանի անգամ եղա այնտեղ:

- Շա՞տ էր փոխվել պատերազմից հետո:

- Մարդիկ էին փոխվել, ներքին աշխարհը, զգացմունքները, երբ տեղ ես հասնում ու ուղիղ գնալու փոխարեն թեքվում աջ, տեսնում ես՝ Շուշին պարսպի այն կողմն է, ու չես կարող գնալ: Դա էր տպավորիչ ու շատ ուժեղ, բայց ոչ լավ իմաստով:

- Ընտանիքի հետ անցկացրած լավ պահերը:

- Ամեն վայրկյանը, աղջկաս նշանադրությունը, որին երկար էինք պատրաստվել: Միայն ամենամտերիմ ու հարազատ մարդիկ էին ներկա՝ մոտ 90 հոգի, արտասահմանից եկան բոլոր քույրերս ու եղբայրներս, շատ ուրախացանք: Արդեն այն տարիքում ենք, որ ընտանիքի անդամներին մեր երեխաներն են հավաքում, ու դա մեծ երջանկություն է: Հաջորդն արդեն հարսանիքն է լինելու, որը պլանավորում ենք ամռանն անել:

- Հիշվող ֆուտբոլային խաղը:

- Աշխարհի առաջնության եզրափակիչը՝ Արգենտինա-Ֆրանսիա, դրանից ուժեղ ոչինչ չէր կարող լինել: Արգենտինացիները նման են հայերին, ուղղակի նրանք իրենց համար խնդիրներ են ստեղծում ու լուծում դրանք, իսկ մենք դեռ միայն ստեղծում ենք:

- Որտեղի՞ց հայտվեց ջայլամի ձուն:

- Ինձ նվիրեցին «Եփող թափողների» նկարահանման ժամանակ, ուզում էինք զգույշ կոտրել, բայց չստացվեց, ու այն ջարդվեց (ծիծաղում ենք, -հեղ.): Շատ մեծ թավայում ձվածեղ պատրաստեցինք, համն ուրիշ էր՝ մի քիչ անսովոր:

   - Ինչպիսի՞ն էր Պիկասոն:

- Էլի ենք տեսել Պիկասո՝ Ֆրանսիայում, Բարսելոնայում էլ այն ցնցող էր: Երբ հասկանում ես, որ մեր Քոչարը Պիկասոյի նման մարդկանց հետ է շփվել, ու նրան խորհուրդ էին տալիս մնալ Եվրոպայում, քանի որ իսկական հանճար էր, մինչդեռ նախընտրեց, գալ այստեղ, իսկ Պիկասոն ուր հասավ: Հնարավոր է՝ փողոցում հարցնելու դեպքում 10-ից 6-ն իմանան, որ Քոչարն է Սասունցի Դավթի արձանի հեղինակը, բայց որտեղ է նրա տուն թանգարանը, ինչ կա այնտեղ, տեսել են արդյոք ցուցահանդեսների պաստառները, որոնցում Պիկասոյի եւ Գաուդիի կողքին է եղել, ցավոք, քիչ կլինեն: Մենք չենք գնահատում, մինչդեռ այնտեղ կարողանում են, դրա համար էլ Պիակսո ու Գաուդի ունեն: Վերջինս աղքատության մեջ է մահացել, ընկել է տրամվայի տակ ու այնքան վատ շորերով է եղել, որ տաքսու վարորդները հիվանդանոց չեն հասցրել: Մինչեւ հիմա Բարսելոնայի տաքսիները սեւ եւ դեղին գույնի են, եւ սեւը հենց նրանց զղջումն է խորհրդանշում:

- Ի՞նչ բացահայտեցիք Բարսելոնայում:

- Չէի հասկանում, երբ եվրոպացիները հայկական եկեղեցիներում ցնցվում են, այնտեղ պարզեցի, թե ինչումն է խնդիրը: Երբ մտնում ես Սագրադա Ֆամիլիա, մոռանում ես անունդ, քեզ, այնտեղ չես մտածում Աստծո մասին, մտքումդ միայն այն է, որ Գաուդին աննորմալ էր, եթե նման բան է կարողացել պատկերացնել իր գլխում: Այն մարդու մասին է, իսկ մեր եկեղեցիները՝ Աստծո, դրանում է տարբերությունը, եւ երկուսն էլ ցնցող են: Երբ մտնում ես Տրդատ ճարտարապետի կառուցած Անիի տաճար, հասկանում ես, որ այնտեղ Աստված կա:  

- Ի՞նչ եք ուզում այս ամենին ավելացնել 2023-ին:

- Դե, թոռնիկ չեմ կարող ունենալ, ինձնից չի կախված։ Այս ցուցակին ուզում եմ խաղաղություն ավելացնել, կայունություն մեր երկրում եւ ֆուտբոլային հաղթանակներ՝ մեր հավաքականին։

Աղբյուրը՝ https://bravo.am/news/77125