Տարածաշրջանային իրողությունները կախված չեն ԱՄՆ-ից, առավել եւս՝ Նիկոլից
Միջազգային«2024 թ. հունիսի 12-ին վրացական սահմանապահ ոստիկանությունը ինձ թույլ չտվեց մուտք գործել Վրաստան, որտեղ ես մեկնում էի մեկօրյա գործնական այցով: Երեք ժամ պահելուց հետո, առանց բացատրությունների վերադարձրին անձնագիրս, եւ ես ոտքով եկա Հայաստան։ Շնորհավոր լինի Ռուսաստանի օրը…»: Ահա նման լացուկոծ էր կապել հայտնի արեւմտամոլ Տիգրան Խզմալյանը:
Խզմալյանի կերպարին անդրադառնալն առհասարակ անհետաքրքիր է: Միայն թե այս դեպքում նրա խոսքում մեկ էական դետալ կա: «Շնորհավոր լինի Ռուսաստանի օրը…» մտքի տակ կարելի է հասկանալ, թե Ռուսաստանն է վրացիներին հրամայել` հանկարծ Խզմալյանին ձեր երկիր չթողնեք: Չնայած` կարծում ենք, որ նա էլ է իր մեջ հասկանում, որ ամենեւին էլ այն անձնավորությունը չէ, որով ռուսական հատուկ ծառայությունների գոնե մեկ սերժանտը հետաքրքրվեր: Նաեւ երեւի հասկանում է, որ Վրաստանը պարզապես սկսել է տարաբնույթ արեւմտամոլների իր տարածք չթողնել. ահա այս էական փաստը ֆիքսելու համար է, որ անդրադարձանք Խզմալյանի անձին: Ինչո՞ւ չեն թողնում, դա էլ կարելի է հասկանալ. հակաշպիոնական հայտնի օրենքի ընդունումը դժվարացրել է դեպի Վրաստան բաց ճանապարհներով «հեղափոխական» փողեր տանելը, ու Վրաստանում, քաջ տեղյակ լինելով արեւմտյան մեխանիզմներից, այդ թվում` հայաստանյան արեւմտամոլներին խաղարկելուց, գերադասում են ամեն մի «շուն ու շանգյալի» իրենց երկիր չթողնել:
Այսինքն, գնալով ավելի ու ավելի ակնհայտ է դառնում, որ Վրաստանը գնում է կտրուկ աշխարհաքաղաքական շրջադարձի: Բանն այն է, որ, ի տարբերություն հայաստանյան հուդաների, Վրաստանում էլ, թեեւ սիրում են Արեւմուտքի հաշվին փող աշխատել, բայց ոչ սեփական երկիրը ոչնչացնելու գնով. մեկ անգամ հասան դրան եւ արդեն դաս են քաղել: Ու հիմա, արդեն խոսում են ոչ թե ռուսների հետ թշնամանքը խորացնելու, նոր արհեստական օջախներ սարքելու մասին, այլ գրեթե հասել են դիվանագիտական հարաբերությունները վերականգնելուն եւ պատրաստվում են վերաբացել Մոսկվայում Վրաստանի դեսպանատունը: Ու ինչքան էլ Խզմալյանի կարգի անհետաքրքիր երեւույթը ծաղրի, թե՝ «Շնորհավոր լինի Ռուսաստանի օրը», իրողությունն այն է, որ վրացիներն ավանդաբար հասկանում են, թե աշխարհաքաղաքական բարոմետրը ում օգտին է ծանրությունը ցույց տալիս, եւ շատ արագ կողմնորոշվում են ծանրության կենտրոնի ուղղությամբ:
Մինչդեռ փոփոխությունները ծայրահեղ բարձր արագության են հասել: Օրինակ, ըստ իրանական աղբյուրի. «Շատ վատ լուր ԱՄՆ դոլարի համար: BRICS-ի երկրների էկոնոմիկայի նախարարները ապադոլարիզացիայի ծրագրի ավարտի վերջին փուլում են, հայտնեց Իրանի ԱԳՆ ղեկավարը»: Սա եւ նման բազում փաստեր գլոբալ մասշտաբով: ՌԴ-Իրան հարաբերությունների մասով. ստորագրման է պատրաստ ռազմավարական համագործակցության պայմանագրի մի մեծ փաթեթ (սրան անդրադառնալու առիթ ունեցել ենք): Գումարած, Պուտինը ստորագրեց ԵԱՏՄ-ի եւ Իրանի միջեւ ազատ առեւտրի համաձայնագիրը, ու հիմա այն անցնում է պրակտիկ գործարկման փուլ…
Եվ, իհարկե, վրացիներից էլ շուտ այս մթնոլորտը պարզ զգում էր նաեւ Ալիեւը, ով կարողացավ Արեւմուտքի օգնությամբ ստանալ Արցախը, բայց անմիջապես էլ հրաժարվեց արեւմտյան հարթակում «խաղաղության պայմանագիր» ստորագրել: Ընդ որում, ավելորդ անգամ Իրանի արտգործնախարարի պաշտոնակատար Ալի Բաղիրի Կանին CNN Turk-ին տված հարցազրույցում բացատրել է Իրանի նախկին դիրքորոշումը՝ «Զանգեզուրի միջանցք» ասվածի մասին. «Իրանական կողմը աջակցում է բոլոր նախաձեռնություններին, որոնք կնպաստեն տարածաշրջանի զարգացմանը, հատկապես Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ հարաբերությունների կարգավորմանը, սակայն, Թեհրանը դեմ է ցանկացած նախագծի եւ նախաձեռնության, որը կարող է փոխել տարածաշրջանի ժողովրդագրությունն ու սահմանները»:
Ընդ որում, սա եւս մեկ պարզ ազդակ էր ոչ միայն Ալիեւին, այլ նաեւ՝ Էրդողանին: Հաշվի առնելով նաեւ BRICS-ին անդամակցելու Անկարայի նախաձեռնությունը, արտգործնախարար Ֆիդանի վերջին այցը ՌԴ, որի ժամանակ, ի դեպ, վերջապես առարկայական դարձավ Պուտին-Էրդողան հերթական հանդիպման հեռանկարը, ինչը տեւական ծամանակ տարբեր պատճառաբանություններով հետաձգվում էր: Էրդողանը նաեւ հրաժարվեց մասնակցել Ուկրաինայի հարցով հայտնի գագաթաժողովին, ինչը եւս հասկանալի ցուցիչ էր, որ փորձում է Մոսկվայի հետ գնալ ոչ թե սրացումների, այլ՝ հարաբերությունների առնվազն կայունացման ուղղությամբ:
Ահա այս ընդհանրական վիճակում Նիկոլը թեեւ շարունակում է խոսել շատ կարճ ժամանակում «խաղաղության պայմանագիր» ստորագրելու ցանկությունների մասին, բայց նույն ԱԺ նիստում ստիպված եղավ խոստովանել, թե հավանական է, որ սկզբում հաղորդակցությունների բացումը լինի, հետո նոր խաղաղության պայմանագիրը: Նկատենք, սա այն է, ինչ ռուսներն առաջարկում էին ի սկզբանե. բացել ճանապարհները, լուծել ընթացիկ հարցերը՝ բարդ խնդիրները թողնելով ապագային: Լավ, ընդունենք, թե Նիկոլը շարժվում է արեւմտյան սցենարով, Օ՛Բրայենն ու ամերիկյան դեսպանը նորից կարողացել են նրա «վախը բռնել»: Բայց այդ ամենով հանդերձ, նորից նույն հարցն է՝ իսկ ի՞նչ մեխանիզմով է տեղի ունենալու հաղորդակցությունները բացելը: Ալիեւի տեսակետը վաղուց է հայտնի, եւ Օ՛Բրայենի այցը Նիկոլին դրանում բան չի փոխի: Կարող են Նիկոլի տեղն Ալենին նստեցնել, կամ եթե անգամ Սրբազանը դառնա վարչապետ, էլի բան չի փոխի: Այսինքն, ամեն բան խոսում է այն մասին, որ Ալիեւը կոնկրետ խոստումներ է տվել, հսկայական ակնկալիքներ եւ ապագայի սպասելիքներ ունի ռուս-իրանական կոմունիկացիոն ծրագրերից, նաեւ պատկերացնում է հակառակից բխող ռիսկերը եւ իր տեսակետը չի փոխելու: Ուրեմն, ինչպե՞ս են բացելու կոմունիկացիաները, լինի դա «խաղաղության պայմանագրից» առաջ, թե՝ հետո, Նիկոլը դա անի, Ալենը, թե՝ Բագրատ սրբազանը:
Իսկ եթե առաջ դա ավելի շատ այն տեսքն ուներ, որ Նիկոլն ինչ-որ բան էլ այստեղ է խոստացել, ու հիմա պարզապես պահանջում են՝ խոստացածը անել, որից հետո միայն պայմանագիր կկնքվի…
Կարճ ասած, Նիկոլը դուրս կգա՞ ՀԱՊԿ-ից (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=285937&l=am). եթե անգամ այդպես է, էլի բան չի փոխվելու, ընդամենը էլ ավելի շատ կորուստներ կունենանք, բայց հետո ամեն բան կվերադառնա ի շրջանս յուր: