Անիծված է այն երկիրը, որտեղ կտրում են ծաղրածուի լեզուն. ՎԱՀԱԳՆ ՍԻՄՈՆՅԱՆ

«Իրավունքը» զրուցել է դերասան ՎԱՀԱԳՆ ՍԻՄՈՆՅԱՆԻ (ՊՈՆՉՈՅԻ) հետ, ով արդեն մի քանի տարի է` մի ձորից մյուս ձորի ափին է ապրում: Նա այսօր ունի բոլորիս օգնության կարիքը:

— Պարոն Սիմոնյան, ներկա պահին որտե՞ղ եք բնակվում:

— Ապրում եմ Ապարանի Աստվածընկալի ձորում` գետի ափին:

— Ապարանում ցուրտ է, ինչպե՞ս եք այդ ցրտին դիմանում:

— Ապարանում ցուրտ է, բայց ժողովուրդը հրաշք է: Իրենց մեջ այնքան ջերմություն կա, որ այդ ցուրտը չեմ զգում:

— Ինչպե՞ս են անցնում Ձեր օրերը:

— Ձուկ եմ բռնում, Աստծուն աղոթում եմ, որ ամեն օր իմ ճանապարհին լավ մարդ պատահի:

— Բեմի հետ կապված` ծրագրեր ունե՞ք:

— Բեմը ես չեմ թողել: Իմ մեջ բեմն ապրում է: Մի այսպիսի ռուսական խոսք կա` артист бывшим не бывает... Դա լուրջ հարց է ինձ համար, որովհետեւ իմ կյանքում բեմը միշտ եղել է սրբություն: Ես երբեք ինձ թույլ չեմ տվել փողոցի կոշիկներով բարձրանալ բեմ: Երբ առաջարկ կլինի, նորից կմտնեմ նկարահանման հրապարակ:

— Դժվար է, երբ խլում են տունդ, բայց նաեւ պետք է նայել առաջ: Չէ՞ որ դուք էլի կարող եք բեմ վերադառնալ եւ Ձեր աշխատանքով ապրել, համենայնդեպս, ոչ ձորի ափին:

— Ինձնից խլել են ամեն ինչ, թող վերադարձնեն, նորից մտնեմ բեմ: Եվ հետո` ի՞նչ է նշանակում նորից վերադառնամ: Զրոյի՞ց ամեն ինչ սկսեմ:

— Այո, միգուցե փորձե՞ք ամեն ինչ զրոյից սկսել…

— Այսինքն` գողությունն ու սպանությունը լա՞վ բան է:

— Լավ բան չէ, բայց Դուք եք տանջվում՝ ձորի ափին ապրելով: Արդեն քանի տարի է այդ հարցն անլուծելի է:

— Գիտեք սա ինչի է նման: Նավը, որ գնում է օվկիանոսով, եւ ջրի մեջ ընկած մարդ է լինում, տագնապ է հնչեցնում` человек за бортом, որ փրկեն, բարձրացնեն նավ: Չորս տարի է ինձ հաց են շպրտում, շոր են տալիս, որ չմրսեմ, խոսում են ինձ հետ, բայց ոչ մեկի մտքով չի անցնում` ինձ բարձրացնեն նավ: Դա է այսօրվա գերխնդիրը: Չէ՞ որ ես ձեր նավից եմ ընկել ջուրը:

— Արվեստի, շոու-բիզնեսի բնագավառի Ձեր ընկերներն այցելում կամ զանգո՞ւմ են Ձեզ:

— Ով եկել է, ես գիտեմ, իսկ ով չի եկել, ինքը գիտի:

— Ասում էիք, որ Ձեզ գումար են պարտք, վերադարձրի՞ն:

— Ոչ, չեն վերադարձրել: Նրանք, ովքեր ինձ «քցել», թալանել են, զանգերիս չեն պատասխանում, ինձ սեւ ցուցակ են գցել, դրանք մարուսյաջայլամովնաներն են: Ջայլամի նման գլուխը հողի մեջ են մտցրել, իսկ հետույքը տնկել արեւին: Չեն հասկանում, որ չի կարելի, մարդ պետք է տղամարդ լինի: Ես իմ հալալ քրտինքն եմ ուզում, որ ինձնից գողացել են: Ինչքա՞ն են փախնելու ու այդպես փախած ապրելու: Լուսահոգի հայրս ասում էր. «Գող կատվի փախուստը մինչեւ մարագի դուռն է»:

— Եթե համեմատենք հումորի նկատմամբ մարդկանց վերաբերմունքը 20 տարի առաջ եւ հիմա, ի՞նչ է փոխվել:

— Առաջ Հայաստանում շատ ուժեղ մեկնաբանվում էր հումորային ծրագրերը: Հենց դա դադարեց, լացուկոծն ու ողբն առաջ եկան: Արվեստը հզոր ուժ ունի: Երբ ժողովուրդն ուրախ է լինում, այդ աուրան պատում է ողջ երկրում: Եթե առաջվա պես վերաբերվեն հումորին, մարդկանց հույսը կշատանա, կսկսեն ուրախ ապրել: Գոյություն ունի երկրագնդի ձգողական ուժը: Առավոտյան երբ արթնանում ես, ինչ տրամադրություն ունենում ես, այդպես էլ անցնում է օրդ: Դա հենց այդ ձգողականությունն է, որի հետ մարդիկ հաշվի չեն նստում: Սա շատ կարեւոր է: Երբ նոր սկսել էի «Պահմտոցի» ծրագիրը, երեք տարի շարունակ հենց այդ հաղորդումը սկսվում էր, փողոցում մարդ չկար: Բոլորը գամված հեռուստացույցի առջեւ դիտում էին այդ ծրագիրը: Հեռուստադիտողները կհիշեն, թե ինչ ուրախ էր անցնում: Քիչ ուտելիքի, քիչ հագուստի մեջ մարդիկ ուրախ, պայծառ էին: Սեր կար նրանց մեջ: Ես մոտենում էի, մարդկանց հետ կատակում էի, նկարում էինք թաքուն, նրանք վերջում ուրախանում էին, որ իմանում էին թաքնված տեսախցիկն է: Հիմա մեկի հետ մի թեթեւ կատակ ես անում, նրան թվում է, որ իրեն «մայր քրֆեցիր»: Չարություն է մտել մեջները, եւ երկրագունդը ձգում է դա: Լացը` լաց է բերում, ողբը` ողբ է բերում, ծիծաղը` ծիծաղ է բերում: Մենք, որպես արվեստի գործիչներ, պարտավոր ենք ուրախացնել, բայց խանգարողներն են շատ: Ամեն ինչ անում են, որ չուրախացնենք:

— Իսկ այս իրավիճակից ելք կա՞:

— Տվեք ինձ հենարան, երկրագունդը շուռ կտամ, բայց այդ հնարավորությունը չեն տալիս: Հինգ ընդհանուր տետր սցենար ունեմ գրած: Ճամպրուկում փտի ու այդպես գնա, կորչի՞: Բա դա չռեալիզացնե՞նք, մեր ժողովուրդը մի քիչ ուրախանա, այս վիճակից դուրս գա: Անիծված է այն երկիրը, որտեղ կտրում են ծաղրածուի լեզուն: Այդ երկիրն ընկնում է ճահիճն ու դուրս չի գալու: Միակ բանը, որ մեզ այդ ճահճից կհանի, հումորն է: Սովետական Միության ժամանակ հիշո՞ւմ եք` ինչքան ուրախ ֆիլմեր էին նկարահանում՝ «Միմնո», «Աֆոնյա», «Հաջողության ջենտլմենները»: Ժողովուրդն ուրախ ու խաղաղ ապրում էր: Ոչ մեկի մտքով չէր անցնում որեւիցե մի երկրի հետ պատերազմի: Բանակ էինք գնում դհոլ-զուռնայով, վերադառնում էինք՝ դհոլ-զուռնայով: Իմ ծնունդից վեց ամիս էր անցել, ինձ զինկոմիսարիատից չէին կանչել բանակ տանելու, ես եմ գնացել ու ասել՝ «Ինձ մոռացե՞լ եք, չե՞ք տանում բանակ»: Այսպիսի նրբություններ կան, որոնք շատ կարեւոր են: Մի խոսք կա` մանրուքը ոչինչ է, բայց որոշում է ամեն ինչ մեր կյանքում:

— Դուք Ձեզ այս պահին ինչպե՞ս եք զգում:

— Орлы летают в одиночку, шакалы пасутся стаями, որը հայերեն այսպես է թարգմանվում` արծիվները թռչում են միայնակ, շնագայլերը արածում են ոհմակով...

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Այս թեմայով Կեցցեն սակավաթիվ խիզախները, ովքեր այս ճակատագրական օրերին համարձակվեցին կանգնել Նիկոլի հեռացման խրամատում. Չախալյան Հեռացնե՛նք Նիկոլին. Փաշինյանի ավտոշարասյունն անցավ «Կամք»-ի ամոթանքների ներքո Գնդապետ Միհրան Մախսուդյանի որդին 2 ամսով կալանավորեց Հայաստանը պետական դավաճանությամբ Ադրբեջանի առաջ ծնկի են բերում Միացե՛ք, ապրիլի 25-ին, ժամը` 12:00-ին մենք լինելու ենք Հանրապետության Հրապարակում. Չախալյան