Ինչու է Մեղրիի երկաթուղին այսքան կարեւոր
ՎերլուծությունՀայաստանի շուրջ ստեղծված ներկա իրողություններին (Տե´ս նաեւhttps://iravunk.com/?p=264710&l=am) պետք է նաեւ այլ կողմից նայել: Այդ թվում՝ ինչո՞ւ է ներկայումս Թուրքիայի համար այդքան էական նշանակություն ստացել Հայաստանով եւ Նախիջեւանով անցնող երկաթուղու խնդիրը:
Նախօրեին Էրդողանը մեկ ուշագրավ հայտարարությամբ հանդես եկավ: Նա կտրուկ դեմ արտահայտվեց վերջին G20 գագաթաժողովում օրակարգում հայտնված այն կոմունիկացիոն ծրագրից, որը ենթադրում է Հնդկաստանի, Սաուդյան Արաբիայի եւ ԵՄ–ի միջեւ ստեղծել առեւտրային միջանցք: Մանրամասնենք. դա ենթադրում է Հնդկաստանից Եվրոպա մասշտաբային բեռնափոխադրումներն ուղղել Սաուդյան Արաբիայի միջոցով դեպի Միջերկրական ծով, այնտեղից՝ ԵՄ (քարտեզում): «Մենք ասում ենք, որ առանց Թուրքիայի միջանցք չկա… Թուրքիան կարեւոր արտադրական եւ առեւտրային բազա է։ Արեւելքից արեւմուտք շարժման ամենահարմար գիծը պետք է անցնի Թուրքիայի տարածքով»: Բայց ինչքան էլ որ Էրդողանը բողոքի, մեկ է, նման փոխըմբռնման հուշագիր ստորագրեցին Եվրամիությունը, Հնդկաստանը, Սաուդյան Արաբիան, ԱՄԷ–ն:
Այն, որ այս նոր նախագծի թիկունքին կանգնած են ԱՄՆ–ն եւ Իսրայելը, առաջին հայացքից էլ պարզ է: Ի՞նչ է սա նշանակում: Եթե մինչ այս Հնդկաստանի համար այդ մասշտաբային բեռնափոխադրումների հարցում հիմնական էր «Հյուսիս–Հարավ» միջանցքը, որը ենթադրում էր նաեւ Թուրքիայի ներգրավվածությունը, այդ թվում՝ Իրան–Նախիջեւան–Հայաստան–Թուրքիա գծի օգտագործմամբ կամ ուղղակի Իրան–Թուրքիա կապով, ապա հիմա Հնդկաստանը սկսել է տատանվել: Նաեւ այն պատճառով, որ այդ նախագծի համար առանցքային՝ հարավկովկասյան հարթակում այդպես էլ կրքերը չեն թուլանում: Ու այս ամենի արդյունքում էլ ավելի ցցուն են դառնում Իսրայելի «ականջները»:
Այսպես, այն, որ հարավկովկասյան հարթակը իրար խառնելու հարցում շատ մեծ է Իսրայելի, նրա հետքերով՝ Բրիտանիայի եւ ԱՄՆ–ի դերը, էն գլխից էր հասկանալի: Ու հիմա պարզվում է, որ մյուս կողմից էլ նշված եռյակը մշակել եւ խաղարկման մեջ է դրել այդքան շահութաբեր կոմունիկացիոն նախագիծը, որն անցնելու է նաեւ Իսրայելով եւ ներգրավելու է Իսրայելի վերահսկողության տակ գտնվող այլ նավահանգիստներ: Դրանից հետո, «Հյուսիս–Հարավը» միգուցե իր հերթին գործի, բայց դա արդեն կդառնա համեստ ուղի՝ ընդամենը Հնդկաստանը, Իրանը եւ Ռուսաստանն իրար կապող: Կարճ ասած, քանի դեռ Իսրայելն Ադրբեջանի միջոցով Թուրքիայի, Իրանի եւ Ռուսաստանի միջեւ մի մեծ կաշա էր սարքում, հասցրել է տակից ամենայուղոտ պատառը խլելու համար իր գործն անել:
Ճիշտ է, զուգահեռաբար Էրդողանը սկսեց խոսել, թե Հնդկաստանից բեռները կարելի է ուղղել Իրաքով՝ դեպի Թուրքիա, որն էլի ենթադրում է Իրանի շրջանցում: Սակայն նա հասկանում է, որ այն պարագայում, երբ Իրանն արդեն սկսել է իրաքյան Բասրա նավահանգստից իրանական երկաթուղային համակարգ տանող գծի կառուցումը, թուրքական այդ սցենարը անիրագործելի է:
Կարճ ասած, նման իրավիճակում Թուրքիայի, ասենք նաեւ Իրանի եւ, վերջապես, Ռուսաստանի համար էլ ավելի առանցքային հարց է դառնում հայ–ադրբեջանական թեմայի հանգուցալուծումը, որը նաեւ Նախիջեւան–Հայաստան–Թուրքիա երկաթուղու խնդրի լուծում կդառնա: Այսինքն, երեք պետության, ասենք նաեւ հարավկովկասյան երկրների տնտեսական շահն այս պահին պահանջում է համագործակցություն, հակառակ դեպքում շահող դառնալու է Իսրայելը:
Ահա այս իրավիճակում Թուրքիայի տրանսպորտի եւ ենթակառուցվածքների նախարար Աբդուլքադիր Ուրալօղլուն սկսեց խոսել, թե. «Առաջիկա ամիսներին կսկսենք Զանգեզուրի միջանցքի բացման գործընթացը», որին Իրանը շտապեց արձագանքել՝ «Միայն մեր պայմանով եւ բացառապես մեր համաձայնությամբ դա տեղի կունենա»: Միաժամանակ, Իրանի ԱԳՆ ղեկավարը Միրզոյան Արարատի հետ հեռախոսազրույցում սկսեց առաջ տանել «3+3» տարածաշրջանային քաղաքականությամբ առաջ գնալու գաղափարը: Բայց նաեւ չմոռանանք, որ ԱՄՆ–ի ազդեցությունը Հայաստանում եւ Իսրայելին՝ Ադրբեջանում դեռ լուրջ գործոններ են, եւ տեսնենք, թե այս ամենն ուր է տանելու:
ՔԵՐՈԲ ՍԱՐԳՍՅԱՆ