Պատերազմի ավարտից տարիներ են անցել, բայց ես այլեւս չեմ ժպտում եւ լիաթոք չեմ ուրախանում. ՄԱՐԻՆԵ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆ

«Իրավունքը» զրուցել է ֆրանսաբնակ կոմպոզիտոր ՄԱՐԻՆԵ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆԻ հետ, ով ստեղծագործում եւ համագործակցում է ինչպես հայկական, այնպես էլ ֆրանսիական շոու-բիզնեսի ներկայացուցիչների հետ:

— 27 տարեկանում մեկնեցիք Ֆրանսիա, ամուսնություն, Շառլ Ազնավուրի ընկերության կողմից աշխատանքային առաջարկ... Ինչպե՞ս դասավորվեց Ձեր կյանքը ֆրանսիական միջավայրում:

— Սկիզբը, իհարկե, հեշտ չէր: Չնայած այն հանգամանքին, որ բոլորին չէ, որ բախտ է վիճակվում ոտք դնել Շառլ Ազնավուրի ընկերություն, այնուամենայնիվ, դժվարություններ կային. մասնավորապես ինձ համար, ով արդեն կայացած էր իր երկրում եւ վայելում էր շրջապատի սերն ու հարգանքը: Ֆրանսիան թղթաբանության երկիր է, որտեղ չափից շատ ժամանակ ու էներգիա է ծախսվում թղթերի վրա: Իմ դեպքում, փառք Աստծո, այդքան էլ դժվար չստացվեց ինտեգրման փուլը, բայց հայկական ջերմության պակասը երբեք չի լրացվի:

— Առօրյա կյանքում Ֆրանսիայում հայի եւ ֆրանսիացու փոխհարաբերություններն ինչպիսի՞ն են:

— Տարիների ընթացքում իրար հետ ապրելով՝ ցանկացած սիրող զույգ փոխզիջումների շնորհիվ կարողանում  է գտնել իրենց համատեղ կյանքի բանաձեւը, բայց վստահ կարող եմ ասել, որ օտարազգի ամուսնության դեպքում այդ բանաձեւը գտնելու համար ավելի երկար ժամանակ է պահանջվում:

— Եղե՞լ է դեպք, որ առանց նախապես տեղյակ պահելու, հյուր գնաք ֆրանսիացուն:

— Այո, դեռեւս նոր էի ժամանել Փարիզ, ու գլխումս տեղ չէր անում այն հանգամանքը, որ, օրինակ, ամուսնուս ծնողների տուն գնալու համար անհրաժեշտ է երկկողմանի համաձայնության գալն ու հանդիպման օրը նախապես օրատետրում նշելը: Մի օր, լավ հիշում եմ, հայկական խմորեղեն էի պատրաստել եւ առաջարկեցի ամուսնուս հանպատրաստից գնալ եւ ծնողներին անակնկալ անել: Եվ դա եղավ մեր առաջին ու վերջին հանպատրաստից հանդիպումը... Նրանցից մի քանի ժամ պահանջվեց հասկանալու համար, որ ոչ մի վատ բան չի պատահել, եւ պարզապես ցանկություն ենք ունեցել խմորեղենը միասին վայելելու:

— Համեղ ուտեստներ սիրո՞ւմ եք պատրաստել:

— Շատ եմ սիրում պատրաստել, եւ ասում են, այն ինձ մոտ շատ լավ է ստացվում: Ապացուցված փաստ է, երբ որեւէ գործ սիրով ես անում, անհնար է, որ վատ ստացվի: Հյուրերս շատ են սիրում իմ պատրաստած տոլման եւ իտալական լազանյան:

— Ինչպիսի՞ մայրիկ եք` խի՞ստ եք վերաբերվում Ձեր երեխաներին:

— Բախտս բերել է. աղջիկներս երկուսն էլ շատ չափված-ձեւվված են: Տեսակով աշխատասեր են թե' դպրոցում, թե' երաժշտական դպրոցում բավականին առաջատար են եւ, ամենակարեւորը՝ ինքնուրույն: Միակ բանը, որ արգելում եմ, դա էկրանը չչարաշահելն է, եւ պահանջում եմ, որ ժամանակին պառկեն քնելու:

— Դուք համագործակցում եք ինչպես հայկական, այնպես էլ ֆրանսիական շոու-բիզնեսի ներկայացուցիչների հետ: Հայրենակիցների հե՞տ է ավելի հեշտ աշխատելը, թե՞ ֆրանսիացիների:

— Համագործակցության ձեւերը տարբեր են. Հայաստանում իրար մի խոսքից հասկանալու առավելությունը կա, հիմնականում համագործակցությունը վերածվում է ընկերական հարաբերության: Ֆրանսիայում ամեն ինչ խիստ գործնական է, չափազանց պատասխանատու եւ օրենքներ թելադրող պայմանագրերով: Համագործակցությունը վերջացավ, էջը թերթում ես ու անցնում առաջ:

— Ձեր արվեստում ի՞նչ նորություններ ունեք:

— Թերեւս հարցադրումը պետք է փոխել՝ ինչպիսի նորություն ունեք Ձեր ընտանիքի արվեստում, քանի որ ինչ վերաբերվում է ինձ, ապա թվով չորրորդ՝ «Մեկուսացման ոգեշնչում» վերջին ձայնասկավառակից հետո նորությունը այն հատուկենտ երգերն են, որոնց վրա աշխատում եմ, այդ թվում կառանձնացնեմ Վանսան Բագյանի խոսքերով գրած՝ «Հայկական շուրջպարը», որն արել ենք ֆրանսիական շոու- բիզնեսի համար: Խոստովանեմ, որ ժամանակիս մեծ մասը կազմում են իմ աղջիկների հետ համագործակցություններն ու համերգները: Մայրանալուց հետո էգոիզմի նման մի բան կլիներ ունենալ այսքան ստեղծագործ աղջիկներ ու առաջնահերթությունը տալ միայն իմ արվեստին:

Հպարտությամբ պետք է նշեմ, որ մեծ աղջիկս՝ Մադլենը (14 տարեկան), բավականին հաջող հանդես եկավ Ֆրանսիայի «The Voice Kids» հեղինակավոր մրցույթում եւ հաջորդ շաբաթվանից, հուլիսի 25-ին, իր ելույթը եթեր կհեռարձակվի ֆրանսիական առաջին ալիքով: Փակագծերը չեմ բացի, միայն կասեմ, որ իր երգը նվիրել է Հայաստանին ՝ փորձելով նման կերպ ուժ տալ ու ոգեւորել հայերին: Իսկ փոքր աղջիկս՝ Բելլան (9 տարեկան), արդեն մեկ տարի է, ինչ չափազանց բարդ կոնկուրսի արդյունքում ընդունվել է պատվաբեր «La Maitrise de Radio France», որտեղ 300 հոգուց ընդունվել են միայն չորսը: Բավականին խիստ գրաֆիկով է ապրում՝ պետական համերգներ, վոկալի, դաշնամուրի եւ ջութակի պարապմունքներ...

— Արցախն այսօր ծանր օրեր է ապրում, հայրենիքից հեռու, երբ լսում եք այդ լուրերը, ի՞նչ եք զգում:

— Ինձ համար 2020 թվականից հետո կյանքի արժեքները փոխվել են. փոքր աղջիկս մի օր նկատեց, որ պատերազմի ավարտից տարիներ են անցել, բայց ես այլեւս չեմ ժպտում եւ լիաթոք չեմ ուրախանում: Վստահ եմ, որ ոչ միայն ես, այլ նաեւ բոլորը: Բայց ինձ մխիթարում եմ երգեր գրելով. «Ապրելու ենք» երգը գրեցի պատերազմից հետո՝ հուսալով, որ այն կօգնի բուժել մեր վերքերը, իսկ «Հերոս մայրեր» երգը, որը մի շնչով է ծնվել Կարեն Խուրշուդյանի խոսքերով, շուտով կհանձնվի Ձեր դատին՝ հայ ճանաչված երգչուհիներից մեկի կատարմամբ:

— Ե՞րբ եք պատրաստվում Հայաստան գալ:

— Իրականում Հայաստան գալս հենց այսօր պետք է լիներ, բայց այն ստիպված հետաձգեցի հոկտեմբեր ամսին, քանի որ շատ բուռն էտապ սկսվեց՝ «The Voice Kids»-ի եթերային շրջանի հետ կապված: Համոզված եմ, որ իզուր չէ, քանի որ այն ուժն ու սիրո էներգիան, որ Մադլենը փոխանցել է իր երգի միջոցով, յուրաքանչյուր աշխարհասփյուռ հայի համար հանդիսանալու է մեծ հոգեւոր սնունդ:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ