«Ինչո՞ւ հայրենադավ դավաճանները չեն պատժվում». ԱՐԵՎՇԱՏ ԱՎԱԳՅԱՆ
Մշակութային«Իրավունքը» զրուցել է բանաստեղծ, նկարիչ, թարգմանիչ, «Մշակույթի հայկական ֆոնդի» նախագահ, Հայաստանի նկարիչների միության, Հայաստանի ժուռնալիստների միության, Հայաստանի գրողների միության անդամ ԱՐԵՎՇԱՏ ԱՎԱԳՅԱՆԻ հետ:
— Պարոն Ավագյան, ստեղծագործական ի՞նչ նոր ծրագրեր ունեք:
— Արդեն պատրաստ է եւ շուտով կտպագրվի իմ հերթական գիրքը` «Իմաստասիրական մտորումներ» խորագրով, որը կյանքի, տիեզերքի, մարդու ներաշխարհի, հայ ժողովրդի մասին է: Գրքում փորձել եմ կյանքը դիտել բոլոր տեսանկյուններից՝ ե՛ւ իմ, ե՛ւ ուրիշների հայացքներով` ներկայացնելով կյանքը եւ այն ամենը, ինչ-որ տիեզերական օրենքներով ուզենք, թե չուզենք պարտավոր ենք ընդունել: Օրինակ, հայրը ուզում է իր որդին ուսյալ լինի, բայց տարիներ շարունակ կաշառել են ուսուցչին՝ փորձելով զարտուղի ճանապարհով հարցերը լուծել: Բուհերի դիպլոմ են ստանում` առանց սովորելու, եւ արդյունքում ունեցանք փլուզված երկիր, որովհետեւ անգրագետները եկան իշխանության, գողերը փորձեցին հարցերը լուծել կաշառքով, որպեսզի ազատ գողանան՝ շրջանցելով օրենքները: Անօրինականության եւ անբարոյականության պատճառով տեղի ունեցավ փլուզումը:
— Խորհրդային կարգերին դեմ դուրս եկան եւ անկախացան, բայց չէ՞որ կյանքն ապացուցեց, որ խորհրդային ժամանակաշրջանի դպրոցը, բուհը ավելի շատ գիտելիք էր տալիս…
— Վերակառուցման ծրագիրն ինքը փլուզման ծրագիր էր: Գորբաչովյան տխրահռչակ վերակառուցումը շատ դառը պտուղներ տվեց, որովհետեւ մինչեւ հիմա մենք տեսնում ենք, որ ազատության մասին մեր երազանքն այդպես էլ չիրականացավ: Սկսեցին ապօրինի թալանելով, գողանալով հարստանալ: Այսօր ամբողջ աշխարհում իշխում է փողը: Եվ ազգային այն թանկ հատկանիշները, որ մենք ունեինք խորհրդային իշխանության տարիներին, հիմա չկա: Այն ժամանակ կար իսկական դպրոց, որտեղ մարդիկ գիտելիք էին ստանում:
— Եթե համեմատենք խորհրդային տարիների հետ, անկախությունից հետո մինչեւ հիմա արվեստի գործիչների նկատմամբ կա՞ նման ուշադրություն:
— Անհամեմատելի է...Խորհրդային տարիներին չորս տարին մեկ Մոսկվայում տեղի էր ունենում երիտասարդ գրողների հավաք: Եվ լավագույն, առաջադեմ, աչքի ընկնող երիտասարդները գնում էին մասնակցելու այդ խորհրդակցությանը: Հազարումի ձեւով խրախուսվում էին տաղանդավոր մարդիկ: Ստեղծագործական միություններն աշխատում էին եւ ունեին իրենց ստեղծագործական տները, որտեղ կարելի էր հանգստանալ, աշխատել: Այսինքն` մարդու համար տրված էր բոլոր հնարավոր միջոցներն ապրելու, ստեղծագործելու: Եվ կար պետական ֆինանսավորում, որի արդյունքում գիրք էիր տպագրում: Ապրելն ավելի էժան եւ մատչելի էր, ու կար հնարավորություն ճանապարհորդելու: Իհարկե, այն ժամանակ էլ եղել են դժգոհություններ, որոշակի անհարթություններ, տաղանդավոր մարդկանց նկատմամբ եղել է վերապահում: Բայց խորհրդային կրթական համակարգը անհամեմատելի հզոր էր եւ տալիս էր կիրթ շրջանավարտներ: Իսկ հիմա եթե փող ունես, ամեն ինչի կհասնես: Բայց ազնիվ մարդը չի կարող փող կուտակել, որովհետեւ այս մրցակցության մեջ ավելի շատ փող են ունենում գողերն ու ավազակները: Համաշխարհային պատմության ընթացքում չի եղել մի երկիր, որ այդքան ազատ ու արդարամիտ լինի, ինչպիսին խորհրդային երկիրն էր 1960-1985թթ.-ին: Իսկ հետո քանդեցին ԽՍՀՄ-ը, եւ քանդողին` Գորբաչովին, դատելու փոխարեն տվեցին Խաղաղության Նոբելյան մրցանակ: Այսօր լավ մտավորականների նկատմամբ կան պատնեշներ: Ավելի հարգի են ստախոսները, գողերն ու ավազակները: Ստերով լցված է ամբողջ աշխարհը: Ազատություն կոչվածն ավելի շատ տրված է այն մարդկանց, ովքեր կարող են խաբել, քծնել եւ կեղծ հավաքներ կազմակերպել: Ազատ, բանիմաց, բարեկիրթ մարդը չի կարող դիմանալ այդ վատ քաղաքական մշակույթին, որը հիմա տիրում է ամբողջ աշխարհում: Ամբողջ աշխարհում այսօր քաղաքական մշակույթը գտնվում է ցածր մակարդակի վրա: Վերակառուցումից հետո մեր երկիրը խավարի մեջ թաղեցին: Լույսը կար, բայց մեզ չէին տալիս... Ի վերջո, ամեն մեկը պատժվում է իր սխալների համար: Եվ կյանքը ցույց տվեց, որ մասամբ պատժվեցին հանցագործները, կաշառակերները, գողերը, բայց դավաճանները չպատժվեցին: Շարունակ դավաճաններ են բռնում, բայց չտեսանք, որ այդ դավաճաններին դատեն, անուն-ազգանուններով ասեն, որ բոլորն իմանան: Ինչո՞ւ հայրենադավ դավաճանները չեն պատժվում: Օրինակ, ես կարծում եմ, որ դավաճաններին պետք է գնդակահարել: Համաշխարհային հանրությունն ինչ ուզում է ասի: Հայ ժողովուրդը կարիք չունի դավաճաններին պահելու: Այսօր պաշտոնյաների գրեթե մեծ մասն ունեն թուրքական, այլազգի անուն-ազգանուններ: «Իրավունք» թերթի միջոցով հորդորում եմ վերականգնել մեր մարդկային ազգային արժանապատվության իրավունքները, եւ այն մարդիկ, ովքեր ունեն թուրքական անուն-ազգանուններ` դարձնեն հայեցի:
— Խորհրդային տարիների ստեղծագործական գործուղումների հետ կապված՝ մի պատմություն կպատմե՞ք:
— Ավետիք Իսահակյանի ծննդյան հոբելյանական երեկոն պետք է լիներ Բաքվում: Երբ ինձ առաջարկեցին, ասացի` ես չեմ գնա Բաքու, որովհետեւ ազգային մենթալիտետի հոգեբանության խնդիրներ այն ժամանակ էլ կար: Պերճ Զեյթունցյանն ինձ ասաց` լավ, դու ելույթ չես ունենա, բայց գնա Անահիտ Սահինյանի եւ Մարո Մարգարյանի հետ, նրանք կխոսեն: Եվ գնացինք այդ հանդիպմանը, որն անցավ շատ լավ: Նույնիսկ երեկոյից առաջ Մոսկվայից Ալիեւն էր եկել մասնակցելու Բաքվում տեղի ունեցած Ավետիք Իսահակյանի հոբելյանական երեկոյին: Հանձնարարեց, որ մեզ հյուրասիրեն եւ ցույց տան, թե ինչ է ժողովուրդների բարեկամությունը, բայց մենք չհամաձայնեցինք:
— Դուք ժամանակին աշխատել եք Հանրային հեռուստաընկերությունում, ի՞նչ կասեք այսօրվա հեռուստաեթերի մասին:
— Մեր եթերը պետք է ազատագրել ոչ հաճելի եւ անբարեկիրթ հեռուստամեկնաբաններց: Եթեր են բերում եւ մարդկանց չեն էլ թողնում կարգին խոսեն: Առհասարակ, ինչ կարիք կա եթերը ամեն օր տրամադրել մի մարդու, որը ոչ մի բան չի հասկանում քաղաքականությունից: Ոչ մի կառուցողական առաջարկություն հայ ժողովրդի համար չի հնչում եթերից: Մի անգամ, երբ այդ մասին բարձրաձայնեցի, ինձ զրկեցին եթերից: Ազգային գաղափարաբանությունը պետք է դառնա մեր եթերում օրակարգի հարց: Հայրենիք ունենալու համար մենք պետք է ունենանք մայրենիք, քանի որ հայրենիքի զավակներին ծնում են մայրերը: Մինչեւ հայրենիքին գոհացնելը՝ մայրերը մայրենիքի համար պետք է անեն շատ կարեւոր` զավակ ծնելու, այդ զավակին կրթելու, հայեցի դաստիարակելու գործը: Այսօր եթե մենք հնարավորություն ունենանք մեր նոր սերնդին կրթելու եւ հայեցի դաստիարակելու, տաս տարի հետո բոլոր հաղթանակները մերը կլինեն:
ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ