Լուսինե Հայրիյան. «ժամանակակից հասարակության համար հարստություն է յուրաքանչյուր բարեկիրթ մարդ՝ առանց սեռային բևեռացման»
Մշակութային«Ժամանակը կերտողները» նախագծի շրջանակներում այսօր կզրուցենք բանասիրական գիտությունների թեկնածու, ՀՀ ԳԱԱ Հնագիտության և ազգագրության ինստիտուտի գիտաշխատող, բանագետ ԼՈՒՍԻՆԵ ՀԱՅՐԻՅԱՆԻ հետ:
- Ինչպե՞ս սկիզբ առավ Ձեր մասնագիտական ուղին:
-Մանկուց հրապուրվել եմ հեքիաթների գրավչությամբ: Հեքիաթների անհագ ընթերցող էի, երազկոտ երեխա, որ աշխարհը դիտում էր հեքիաթային օրինչափությունների տիրույթում: Դարձա իրատես-հեքիաթագետ, սակայն իրական աշխարհը հեքիաթային նրբերանգներով գունավորելու իղձը զարմանալիորեն դեռ ապրում է իմ մեջ:
- Կխոսե՞ք Ձեր ստեղծագործական ձեռքբերումներից:
-Գիտական գործունեություն՝ հոդվածներ, ուսումնասիրություններ, առաջիկայում նաև մենագրություններ կլինեն: Երջանիկ եմ, որ կարողանում եմ իմ գործով զբաղվել:
- Ի՞նչ առաքելություն ունեք Դուք՝ որպես հայ և որպես մասնագետ:
-Կարծում եմ նախ պետք է լավ քաղաքացի լինել: Ես իմ աշխատանքը փորձում եմ բարեխիղճ և ազնիվ կատարել. կարծում եմ դա յուրաքանչյուրիս պարտքն է հայրենիքի առջև: Բարձրագոչ չգտնվեմ, կարծում եմ այդքանը բավարար մեկնարկ է:
- «Կրթված կանայք հասարակության համար գանձ են»,-ասել է Մխիթար Գոշը: Դուք ինչպե՞ս կմեկնաբանեք այս միտքը:
-Այսօր առհասարակ պակասում է բարեկրթությունը: Գավառական մտածողության և բարքերի միջավայրում արդեն արդիական չէ կարծում եմ կանանց և տղամարդկանց տարանջատումը: Դա արդեն այդքան սուր և հրատապ խնդիր չէ: Այսօր կանայք ամենուր լայն հնարավորություններ ունեն: Կարծում եմ ժամանակակից հասարակության համար հարստություն է յուրաքանչյուր բարեկիրթ մարդ՝ առանց սեռային բևեռացման: Հասարակությունը պետք է գնահատի կրթությունն իբրև երևույթ, իբրև հնարավորություն և առաջընթացի գրավական:
- Ինչ է տալիս մեզ՝ հայերիս, գերմանացի գիտնական Հենրիխ Շլիմանի այն վկայությունը, թե. «Եվրոպայի դժբախտությունն այն էր, որ նա որպես քաղաքակրթական հիմք ընդունեց Հունաստանը, և ոչ Հայաստանը»:
-Կարծում եմ ասվածն ուղղված էր նախ եվրոպացիներին: Իրենք են քաղաքակրթական խաչմերուկների մոլորյալները: Հայերն այլ խնդիրներ ունեն, այլ մարտահրավերներ, որոնք համառորեն չեն տեսնում:
- Ո՞րն է Ձեր գաղափարախոսությունը:
- Գուցե առաջադրույթ որակենք: Աշխատում եմ չկորցնել իմ դիմագիծը: Խուսափել սոցիալական դիմակներից, հետևաբար, չդավաճանել ինքս ինձ ու հետևողական լինել ամենուր:
- Ի՞նչն է խանգարում մասնագիտական ունակությունները ռեալիզացնելուն:
- Աշխատում եմ անտեսել իմ առջև ծառացած բոլոր խնդիրներն ու խոչընդոտները: Եվ գուցե մեծամտորեն, սակայն պնդում եմ, որ ոչինչ չի կարող ամբողջովին խանգարել մասնագիտական ունակությունները ռեալիզացնելուն:
- Ձեր վերաբերմունքը այսօրվա իրականությանն ինչպիսին է:
-Ես հայ եմ, քաղաքացի, տպավորվող մարդ, իհարկե, ծանր օրեր ենք ապրում, հակասությունների և մոլորությունների օրեր: Մեզ պակասում են ծանրակշիռ վերլուծություններն ու հավատամքը, որ մի օր ամեն ինչ լավ է լինելու, որ տեսիլային Երկիր Նաիրին՝ մեր երազների հայրենիքը, նյութեղեն է դառնալու: Աշխատել է պետք այդ ուղղությամբ:
- Ինչպիսի՞ հայրենիք կցանկանայիք ավանդել գալիք սերունդներին:
-Հզոր , ինքնիշխան, ինքուրույն որոշումներ կայացնող հայրենիք:
Քրիստինա Աբրահամյան