Սեփական հողում գերի ընկնելու վախը ստիպում է հեռանալ կենդանի դիակներիս. Բռնի գաղթի իրական աչքերը

<<Այս վերջին օրերը, որ ապրում ենք հայաթափվող Արցախում մի ողջ կյանք արժեն... Հող, որի համար պայքարել ենք մինչև վերջ... Հող, որի ամենաթանկ կտորը մի անգամ արդեն կորցրել եմ... Բայց կրկին վերադարձել հայրենիք վերագտնելու սպասումով>>,-այսպես սկսվեց մեր զրույցը բերդաքաղաք Շուշիից մի անգամ արդեն բռնի արտագաղթի ճանապարհը բռնելու ցավը ըմբոխշնած մեր հայրենակցուհին՝ Ալյոնա Սարգսյանը, ով հուզումունքը հազիվ զսպելով շարունակում է ներկայացնել ապրումները․

-Հողը կարծես իսկապես ոտքերդ է գրկում և ասում. _Ինձ մենակ մի թող,մի գնա.... Բայց սեփական հողում գերի ընկնելու վախը ստիպում է հեռանալ կենդանի դիակներիս.... Այս ամենի հետ դեռ ապրել է պետք... Երկրորդ անգամ եմ դառնում փախստական.... Հող, որի զինվորն եմ եղել, պայքարողն ու կյանք չխնայողը... Բայց հիմա խնդրում եմ փրկել ինձ, չգիտեմ ինչի համար.... Գուցե նրա համար, որ չթողնեմ կեղծեն պատմությունս։ Ես դեռ այստեղ եմ՝ իմ հողում։

Ալյոնան ցավով է նշում, որ այս պահին, այ՛ո, թերթում ենք արցախյան պատմության էջը, բայց լավատես է, որ նորովի ենք վերաշարադրելու․

-Ես ավարտել եմ ընդհանուր պատմության բաժինը, բայց ցավոք չեմ դասավանդել այդ առարկան։ Եթե փրկվեմ պետք է պայքարեմ Արցախի պատմության մասին իրական և չխեղաթյուրված փաստերը արձանագրելու և հայոց պատմության դասագրքերում զետեղելու համար։ Նժդեհն ասում էր.Սիրիր հայրենիքդ այնքան, որ թշնամիդ դողա այդ սիրուց։ Բայց մենք նրա պատգամը չկատարեցինք ավաղ։ Գուցե տասնյակ տարիներ անց վերստին կարողանանք արժանանալ Արցախի դրախտային հողում ապրելուն։ Բայց հիմա թերթել ենք, թող ների մեզ Ավոն, որովհետեւ անարժան եղանք... Ամենամեծ ցավն այն է, որ այսօր  մարդիկ սեփական մորթին են փրկում։ Ես Շուշիում երեք սենյականոց բնակարանից միայն մեկ պայուսակ հագուստ եմ վերցրել(հիվանդանոցում փոխելու համար),և ուրիշ ոչինչ, բայց ապրեցի չէ՞...

Ալյոնան ցավը սրտում դիմում է ցավից խլացած ու կուրացած մարդկանց․

-Մարդիկ Ձեզ հետ գոնե մեկ մարդ տարեք, մարդկային իրական հարաբերություններից ավելի կարևոր արժեք չկա․․․