Բեմում անկեղծ եմ, բայց կյանքում Ադուեւ չեմ. առաջնախաղ` ռուսական թատրոնի բեմում

Մշակութային

19-րդ դարի ռուս գրող Իվան Գոնչարովի «Սովորական պատմություն» վեպը դարձել է ոչ սովորական ներկայացում՝ Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի բեմում: «Փող: Կիրք: Իշխանություն»,- այսպես է կոչվում գոնչարովյան ներկայացումը՝ թատրոնի տնօրեն Սուրեն Շահվերդյանի բեմադրությամբ: Առաջնախաղից հետո առկա արձագանքները հուշում են, որ հանդիսատեսը գոհ է 21-րդ դարին համահունչ գերժամանակակից եւ շահվերդյանական համարձակ, 18+ լուծումներից:

Ի դեպ, ռուսական թատրոնի հայտնի աստղերի շարքում նորեկ կա, ում վստահվել էր երիտասարդ գավառական Ալեքսանդր Ադուեւի դերը, որը ժամանում է «Ոսկե դարի» փայլուն, բայց դաժան մայրաքաղաք՝ մի աշխարհ, որտեղ փողը իշխում է, կրքերն ի չիք են դարձնում երազանքները, իսկ իշխանությունն այլասերում է հոգիները: Այստեղ նա ձգտում է պահպանել իր իդեալները, սակայն անհագ քաղաքը կլանում է նրան՝ վերածելով ցինիկ խաղի հերթական զոհի, որտեղ ագահությունն ու սառը հաշվարկն են տիրում։ Մինչ Ալեքսանդրը դառնում է իր անողոք քեռու հայելին, որն ընչաքաղցության մարմնացումն է, անսպասելիորեն գտնում է իր կյանքը վերաիմաստավորելու ուղին։ Ո՞վ է գլխավոր հերոսի՝ խառնվածքների ու արժեքների բախման կիզակետում հայտնված Ադուեւի կերպարը կերտած ՍԱՄՎԵԼ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ, «Իրավունք»-ը պարզեց հենց նրանից:

«ՄԱՆԹՐԱԺ» ԷԻ, ԲԱՅՑ ՇԱՏ ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՈՒ ԷԻ ՄՈՏԵՆՈՒՄ ՀԱՐՑԻՆ»

Սամվել, ինչպե՞ս հայտնվեցիք ռուսական թատրոնում: Ի՞նչը Ձեզ դրդեց ընտրել այս ճանապարհը:

— Ճանապարհս սկսվեց Արցախից: Ես 8 տարեկանից հաճախում էի Ստեփանակերտի մանկապատանեկան ստեղծագործական կենտրոնի թատերական ստուդիան: Ինձ մոտ դեռ այդ տարիքից շատ հեշտ ստացվում էր վերապրել կերպարները, օգտագործել ֆանտազիաս. սիրում էի արվեստը: Բայց հետո՝ մի պահ փոխեցի մասնագիտությունս, որոշեցի դառնալ էլեկտրոտեխնիկ-էներգետիկ: Սովորել եմ Շուշիի «Եզնիկ Մոզյան արհեստագործական ուսումնարանում», որտեղ ստացա 3-րդ կարգի էլեկտրոտեխնիկ-էներգետիկի որակավորում: Բայց, ի վերջո, որոշեցի, որպես մասնագիտություն, հենց թատերական ճյուղն ընտրել ինձ համար: Երբ գնացի ծառայության եւ հետ վերադարձա, ընդունվեցի Երեւանի թատրոնի եւ կինոյի պետական ինստիտուտ՝ Սուրեն Շահվերդյանի արվեստանոց: Շատ հավես էր իրականում՝ ե՛ւ կուրսում, ե՛ւ հետո արդեն առնչվել պրոֆեսիոնալ թատրոնի հետ՝ իր գիտելիքներով, վարպետությամբ, տեսնել պրոֆեսիոնալների եւ կամաց-կամաց հմտություններ ձեռք բերել հենց իրենց մոտ պրակտիկա անցնելով, իրենց հետ շփվելով, հարցուպատասխաններով:

Իսկ երբ պարոն Շահվերդյանը դարձավ Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի տնօրեն, իհարկե, ինձ այս թատրոնն ավելի էր դեպի իրեն քաշում: Ես տիրապետում եմ բավականին լավ ե՛ւ ռուսերենին, ե՛ւ հայերենին, բայց ռուսերենի մեջ ես ուրիշ երանգներ եմ տեսնում, թեպետ հայերենն էլ իր երանգներով չի զիջում: Բայց ռուսական թատրոնի մեջ մի ուրիշ տիպի համուհոտ կա: Դրա համար պարոն Շահվերդյանը, երբ ինձ հրավիրեց եւ առաջարկեց, որպեսզի ես խաղամ ռուսական թատրոնի բեմում՝ մանկական ներկայացման մեջ, սիրով համաձայնեցի: Ես փորձեցի ապացուցել իմ վարպետին, որ կարող եմ երկու տարվա մեջ կուտակած գիտելիքներս եւ այն ամենն, ինչ սովորել եմ դեռ մանկուց՝ մեկտեղել եւ ցույց տալ իմ ողջ պրոֆեսիոնալիզմն այս ոլորտում: Ինձ թվում է՝ այսօր արդեն հանդիսատեսը կարող է ասել՝ ես կարողացա՞ այդ ամենը ներկայացնել բեմից, թե դեռ ավելիին պետք է ձգտեմ եւ հասնեմ:

Անդրադառնանք «Փող: Կիրք: Իշխանություն» ներկայացմանը: Ինչպե՞ս պատրաստվեցիք Ադուեւի դերին: Կերպարի ո՞ր կողմերն էին Ձեզ համար ամենադժվարը:

— Սկզբում, երբ հասկացա, որ ես եմ լինելու Ադուեւի կերպարում, իհարկե, չէի պատկերացնում, թե ով է նա, ինչ է շնչում, ինչ՝ մտածում: Բավական դժվար էր ինձ համար, նույնիսկ, այսպես ասած, «մանթրաժ» էի, բայց շատ պատասխանատու էի մոտենում հարցին: Պետք է ասեմ, որ ե՛ւ վարպետիս, ե՛ւ Իրինա Էդուարդովնայի շնորհիվ ես կարողացա ստեղծել այդ կերպարը, հասկացա, թե նա ինչով է շնչում: Ամենայն մանրամասնությամբ թեորիաներ էի պատրաստում, պատասխաններ էի գտնում հարցերին, թե ինչ է մտածում Ադուեւն ամեն մի քայլի, ամեն մի փոխհարաբերությունների ժամանակ, ինչպիսին է նա: Ամենադժվար պահը, թերեւս այն էր, որ ես չէի հասկանում, թե ինչու Ադուեւը դավաճանեց, ինչու իր վերջնական սերը թողեց, չպայքարեց, որովհետեւ ներկայացումը հենց այդպես էլ ավարտվում է, որ իմ կերպարը դառնում է իր քեռու պես ու մի բան էլ ավելի վատ: Ե մի քիչ չէի հասկանում նրան, որովհետեւ այդ ամենին Ադուեւը կարող էր հասնել սիրով: Սակայն, այդ ժամանակ ինքը կդառնար, իրոք, ամենավատը: Նրա մեջ պահպանվել է սերը, հոգեւոր արժեքը, բայց այդ ամենին հասել է գումարով: Այդ ամենը հաղթահարեցի՝ միգուցե ինձ համոզելով, որ դա իմ հերոսի քեռու դասերն էին: Գիտեք, վերապրելով մի ուրիշի անցած այդքան դժվար ճանապարհը՝ հասկացա, որ ամեն մեկը չի կարող անցնել այդ ճանապարհը: Մտածում ես, որ այդ դժվարություններն ամեն պահի կարող են պարզապես ավարտվել եւ ուրիշ կերպ ընթանալ: Ամեն տեսարանից անցնելով մյուսին՝ ես ինքս իմ մեջ հարց էի տալիս, թե ինչու եմ գնում ես այդտեղ, ես կարո՞ղ եմ ուրիշ ճանապարհ ընտրել: Բայց ինձ համար փաստարկված պատասխաններ էի գտնում, որոնք ինձ ստիպում էին գնալ այդ քայլին, որը դրված էր ներկայացման մեջ: Եվ այս գիտակցոմն իր հետ բերում էր անկեղծություն: Ես անկեղծ էի այդ հարցում:

«ԱԴՈՒԵՎԻ ԺՊԻՏՆ ՈՒ ՓԱՅԼՆ ԱՉՔԵՐԻ ՄԵՋ ՇԱՏ ԴԺՎԱՐ ԷԻ ՍՏԱՑԵԼ»

Սամվել, ինչո՞վ է Ադուեւի կերպարը գրավիչ Ձեզ համար: Ի՞նչն է Ձեզ ոգեշնչել:

— Ես փորձում էի ուսումնասիրել նմանատիպ պատմություններ ունեցող մարդկանց, իրենց քայլերը: Չէ որ դու ունես տարբեր հնարավորություններ քայլերի եւ պետք է հասնես նրան, ինչն ամենից հետաքրքիրը կլինի հանդիսատեսի համար, բայց չի տարբերվի իրական կյանքից: Եվ իմ կարծիքով՝ ամենահետաքրքիրն Ադուեւի ժպիտն է եւ փայլն աչքերի մեջ, որը ես շատ դժվար էի ստացել: Երբ մտնում եմ առաջին անգամ բեմ եւ հանդիպում կերպարիս քեռուն, պետք է փոխանցեմ աչքերիս փայլը, որ ինքն, իրոք, կարողանա վերջում ասել, որ իմ աչքերի փայլը կորել է: Ու դա կապված չէ ակնոցի հետ, այլ այն ուղիղ կապ ունի իմ հոգու փայլի հետ:

Ի՞նչ հույզեր ապրեցիք բեմում, չէ որ սա կարելի է համար Ձեր մեծ դեբյուտը՝ ռուսական թատրոնի բեմում:

— Ցանկացած ներկայացման ժամանակ լինում են թեթեւակի ֆորսմաժորային իրավիճակներ, որոնք քեզ համար եւ ընդհանրապես՝ միգուցե ամեն մի դերասանի համար, փոքր հաղթանակներ են: Երբ կարողանում ես լավ անցնել այդ ֆորսմաժորային իրավիճակը եւ հաղթած ես դուրս գալիս, քեզ համար դա շատ թեթեւ, բայց բարի հաղթանակ է: Իսկ վերջում երբ դուրս եմ գալիս հանդիսատեսի մոտ եւ ներկայանում եմ՝ ոչ թե որպես Ադուեւ, այլ՝ որպես Սամվել, ես տեսնում եմ մարդկանց աչքերը եւ ամենաշատն ինձ դա է հուզում: Չէ որ նրանք տեսան պատմության վերջը, բայցեւ տեսնում են, որ ես այդպիսին չեմ իրական կյանքում: Պարզապես ես նրանց ցույց տվեցի մի պատմություն, որ պետք չէ խաբվել, եւ յուրաքանչյուրը պետք է ընտրի իր ճանապարհը:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ

https://iravunk.com/sim/?p=294430&l=am/
Վլադիմիր Պուտինը Հայկ Բաբուխանյանին պարգեւատրել է Կայացավ երրորդ ուժի ձևավորմանը նվիրված համաժողովը ՈՒՂԻՂ․ Ով է իր մուռը հանում Անկախության հռչակագրից․ Հայկ Բաբուխանյան ՍԻՄ կուսակցությունը ցավակցում է Արտաշես Գեղամյանի մահվան կապակցությամբ ՈՒՂԻՂ․ Թեժ աշուն սորոսականների հե՞տ Իրականում Եվրամիություն գնալը ճանապարհ է դեպի Թուրքիա. Հայկ Բաբուխանյան «Դուք որպես ժայռաբեկոր կանգնած եք այդ ճանապարհին, որպեսզի թույլ չտաք սրիկային, սատանայական ուժերին քանդել այն» Խստիվ դատապարտում ենք ապօրինի վարչախմբի վարքագիծը Սվինների վրա հիմնված ոստիկանապետությունը շուտով փլվելու է ՍԻՄ կուսակցության հայտարարությունը երկրում ստեղծված իրավիճակի վերաբերյալ ՍԻՄ նախագահը ընդունեց ՀՀ-ում Բելառուսի դեսպանատան խորհրդականին Հայկ Բաբուխանյան «ֆեմինիզմը, դա քայքայիչ աղանդ է...» Ուր կհասնի հրաժարականների շարքը․ Հաֵյկ Բաբուխանյան Համահայկական գրողների միությունը և «Հայրենիքի Ձայն» թերթի խմբագրակազմը ցավակցում են Հովհաննես Գալաջյանի ընտանիքի անդամներին և մտերիմներին ՀԳՄ նախագահը ցավակցություն է հայտնել Հովհաննես Գալաջյանի մահվան կապակցությամբ ՀԹԳՄ նախագահը ցավակցություն է հայտնել Հովհաննես Գալաջյանի մահվան կապակցությամբ Մահացել է«ԻՐԱՎՈՒՆՔ» թերթի գլխավոր խմբագիրը Խորհրդային Միության փլուզումից հետո մենք անընդհատ կորցնում ենք .Հայկ Բաբուխանյան Ինչ է տեղի ունեցել դեկտեմբերի 20-ին Մոսկվայում կայացած խորհրդաժողովին Ինչ են ծրագրել Նիկոլն ու Ալիեւը․ Հայկ Բաբուխանյան Միջազգային մրցույթ-փառատոնին վարպետ Մնոն կներկայացնի քարակերտ «Հայոց այբուբենը» Власти Армении и Арцаха осознанно сделали так, чтобы арцахцы ушли - Айк Бабуханян Ահա պատճառը, թե ինչու է Նիկոլը սրում հարաբերություններն Աբխազիայի հետ. Հայկ Բաբուխանյան Դրեք ձեր մանդատներն ու դուրս եկեք, ամո՛թ է․ Հայկ Բաբուխանյան Айк Бабуханян: В Армении есть политические лидеры готовые отстаивать армяно — российские отношения и дружбу