Իրանը Լիբիան կամ Իրաքը չէ, Իրանը պատրաստ է ցանկացած հարվածի․ Խայալ Մուազզինը ԱՄՆ-Իրան հնարավոր բախման մասին

ԱՄՆ-ն և Իսրայելը կարող են հարվածել Իրանին մոտակա շաբաթների ընթացքում։ Այս մասին հայտնում է Daily Mail-իը՝ հղում անելով իսրայելական մի քանի աղբյուրների:

Հրատարակության զրուցակիցները նշել են, որ ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի սպառնալիքներն Իրանին ռմբակոծություններով, «որոնց նմանները նախկինում չեն եղել, ուղղակի խելահեղ համառություն չեն»։

Որքանո՞վ է հնարավոր ԱՄՆ-Իրան հնարավոր  բախումը, ի՞նչ հետեւանքներով է հղի հնարավոր ռազմական էսկալացիան Հայաստանի համար հարցին եւ ոչ միայն պատասխանում է իրանցի հայտնի միջազգայնագետ ԽԱՅԱԼ ՄՈՒԱԶԶԻՆԸ․

-Այն ամենը, ինչ մենք այսօր տեսնում ենք ԱՄՆ-ից, ոչ այլ ինչ է, քան հոգեբանական պատերազմ, և Վաշինգտոնը դա քաջ գիտակցում է: Ամերիկան ​​վաղուց մշակել է ճնշման մոդել՝ ամպագոռգոռ հայտարարություններ, հռետորաբանության սրացում, տեղեկատվական աղմուկ՝ բոլորը մեկ նպատակով. ստիպել թշնամուն կամավոր գնալ զիջումների:

Սա ամերիկյան ստանդարտ սցենարն է, որն իրականացվել է Լիբիայում և Իրաքում։ Նախ պատերազմի սպառնալիք, հետո բանակցություններ, հետո զինաթափում. Եվ դրանից հետո՝ հարձակումներ առանցքային կառույցների վրա։ ԱՄՆ-ն ուժեղների դեմ չի պայքարում. Քեզ զրույցի են քաշում, խլում են այն ամենը, ինչ կարող է պաշտպանել երկիրը, հետո կործանում են այն

Բայց Իրանը Լիբիան կամ Իրաքը չէ։ ԱՄՆ-ի և Իրանի միջև վերջին իրական ռազմական առճակատումը գեներալ Ղասեմ Սոլեյմանիի սպանությունից հետո էր։ Իրանի պատասխանը կայծակնային էր՝ բալիստիկ հարվածներ են հասցրել Այն ալ-Ասադ բազային, ոչ մի հրթիռ չի որսացել։ Սպիտակ տունն այդ գիշեր միջնորդների միջոցով աղաչում էր Թեհրանին չշարունակել հարվածները։ Սա ազդանշան էր. Իրանը չի վախենում, և Իրանը կարող է պատասխան հարված հասցնել

Այսօր տարածաշրջանում ամերիկյան բոլոր բազաները ենթարկվում են հարձակման։ Իրանն ունի բավականաչափ կրակային ուժ՝ ԱՄՆ-ին և նրա դաշնակիցներին անընդունելի վնաս հասցնելու համար: Եվ Իրանի ժողովուրդն ինքը դա հասկանում է, քանի որ վստահում է իր պետությանն ու բանակին:

Ինչ վերաբերում է Հայաստանին, ապա տարածաշրջանում հնարավոր պատերազմը միշտ անկայունության անկանխատեսելի ալիք է ստեղծում։ Եթե ​​հակամարտությունը ստանա տարածաշրջանային մասշտաբներ, ապա Հայաստանը կհայտնվի ազդեցության գոտիների արանքում, հատկապես հաշվի առնելով նրա աշխարհաքաղաքական դիրքը Իրանի, Թուրքիայի և Ադրբեջանի միջև։ Կոմպլեքս դաշինքներն ու փոխադարձ շահերը կարող են Երևանը ներքաշել այնպիսի սցենարների մեջ, որոնց նա պատրաստ չէ։

Ուստի այսօր կարևոր է ունենալ հավասարակշռված դիվանագիտություն և պահպանել չեզոք հավասարակշռություն՝ թույլ չտալու համար կողմերից որևէ մեկին Հայաստանը օգտագործել որպես աշխարհաքաղաքական իրադարձություն։

-Պարոն Մուազզի, Հայաստանն անհանգստացած է Իրանի և Ադրբեջանի մերձեցմամբ նաեւ, ինչո՞վ է պայմանավորված այս մերձեցումը։

-Իրան-Ադրբեջան մերձեցման հետ կապված հայկական կողմի իբր «տագնապ»-ի մասին լրատվամիջոցներում տարածված հաղորդագրությունները լուրջ հիմքեր չունեն և չեն արտացոլում տարածաշրջանում դիվանագիտական ​​գործընթացների իրական վիճակը։

Իրանը ավանդաբար հավատարիմ է հավասարակշռված բարիդրացիության քաղաքականությանը՝ ձգտելով պահպանել կառուցողական և հավասար հարաբերություններ իր բոլոր հարևանների, այդ թվում՝ Հայաստանի և Ադրբեջանի հետ: Մի երկրի հետ երկկողմ կապերի զարգացումը երբեք ուղղված չէ մյուսի շահերի դեմ։

Սա Իրանի Իսլամական Հանրապետության արտաքին քաղաքականության ռազմավարության սկզբունքային և մշտական ​​գիծն է՝ հիմնված ինքնիշխանության, տարածքային ամբողջականության և այլ պետությունների ներքին գործերին չմիջամտելու վրա։

Երևանը քաջ գիտակցում է, որ Իրանը երբեք երրորդ երկրների հետ հարաբերությունները չի օգտագործել որպես ճնշման կամ առճակատման գործիք։ Իրանը չի ձգտում որևէ մեկի դեմ ազդեցության առանցքներ կամ դաշինքներ ստեղծել.

Հայաստանը կարևոր տեղ է գրավում Իրանի արտաքին քաղաքական դոկտրինում, ինչպես և Ադրբեջանը։ Իսլամական Հանրապետության արտաքին քաղաքականության յուրաքանչյուր ուղղություն կառուցված է բազմավեկտոր և պրագմատիկ մոտեցման շրջանակներում՝ նկատի ունենալով տարածաշրջանում երկարաժամկետ կայունությունը։

Հետևաբար, Թեհրանի և Բաքվի մերձեցումը Հայաստանին ուղղված մարտահրավեր կամ սպառնալիք ներկայացնելու ցանկացած փորձ քաղաքական սպեկուլյատիվ մեկնաբանություն է, որը չի արտացոլում իրանական կողմի իրական մտադրությունները։ Նման պատմությունները միայն խաթարում են տարածաշրջանային համագործակցության ոգին և աղավաղում իրական դիվանագիտական ​​պատկերը։