Պատկան մարմինները սրան ուշադրություն պետք է դարձնեն ու շատ խիստ. Գրիգոր Բալասանյան

«Իրավունք»-ն անդրադարձել էր, որ հայ նացիստական «Հոսանք» ​​կազմակերպությունը դեկտեմբերի 18-ին պատրաստվում է իր առաջին համաժողովն անցկացնել «Էլիտ-պլազա բիզնես կենտրոն»-ում: Հիշեցնենք, որ խոսքն ԱՄՆ քաղաքացի Հայկ Նազարյանի առաջնորդած «Հոսանք»-ի մասին է, որը հանրությանը հայտնի դարձավ 2024-ի հունվարի 1-ին, երբ Երեւանի կենտրոնում երթ անցկացրեցին՝ ֆաշիստական սվաստիկայով, դրոշներով, հիտլերյան ժեստերով, ապա Գարեգին Նժդեհի արձանի մոտ զուգահեռներ տարան հերոսի եւ ուկրաինացի նացիստական դահիճ Ստեփան Բանդերայի միջեւ (ընդգծենք, որ Նժդեհն ու Բանդերան ընդամենը մեկ ընդհանրություն ունեն՝ ծնվել են նույն օրը՝ հունվարի 1-ին): Ընդ որում՝ այս ամենն ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ հիմա տեղի է ունենում իրավապահ մարմինների ու իշխանության՝ լուռ համաձայնությամբ: Այս մասին զրուցել ենք ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների եւ դիվանագիտության ամբիոնի դոցենտ, միջազգայնագետ ԳՐԻԳՈՐ ԲԱԼԱՍԱՆՅԱՆԻ հետ:

— Ինչպե՞ս եք վերաբերում նրան, որ Հայրենական Մեծ պատերազմում ֆաշիզմի դեմ հաղթանակ հայ ազգի շարքերում հանկարծ հայտնվում է ֆաշիստական կազմակերպություն հերիք չէ, մի հատ էլ վերջիններս պատրաստվում են համաժողով անցկացնել:

— Իհարկե, մտահոգիչ է եւ զարմանալի, որ հենց այս պահին է այդ կազմակերպությունը այսպես հանկարծ գլուխ բարձրացնում: Հայաստանի այս ծանր վիճակում մեզ միայն այդ ուղղությունն էր պակասում, ինչպես ասում են՝ «լիարժեք կյանքով» ապրելու համար: Իսկ եթե ավելի լուրջ մոտենանք հարցին, ապա, իսկապես, պետք է նշենք, որ խնդիր կա, որովհետեւ այն, ինչ կատարվում է այսօր Ուկրաինայում, համենայն դեպս, հրապարակայնորեն ներկայացվում է «դենացիֆիկացիա», այսինքն՝ ֆաշիզմի դեմ պայքար: Եվ ահա այս պահին Հայաստանում, որի ժողովուրդը 600 հազար մասնակից է տվել Երկրորդ համաշխարհային եւ Մեծ Հայրենական պատերազմին, որից շուրջ կեսը հետ չի վերադարձել, այդքան զոհերի գնով կերտած հաղթանակից հետո՝ հայ ժողովրդի երկրի մայրաքաղաքում ֆաշիստական կազմակերպությունը միջոցառում է իրականացնում: Սա վտանգավոր է ե՛ւ երկրի իմիջի, ե՛ւ նաեւ Հայաստանի անվտանգության հետ կապված: Կարծում եմ՝ պատկան մարմինները սրան ուշադրություն պետք է դարձնեն ու շատ խիստ:

— Երբ հունվարի 1-ին այս կազմակերպությունը երթ ու ակցիա իրականացրեց Երեւանի կենտրոնում, տեղի ունեցածը դատապարտեցին մի շարք ընդդիմադիր քաղաքական ուժեր, նույնիսկ ՌԴ արտաքին գործերի նախարարությունը, ու ընդհանրապես՝ հանրային լայն արձագանքի շնորհիվ՝ թվում էր, թե հայ իրավապահները դասեր կքաղեն կատարվածից, մինչդեռ պարզվում է, որ՝ ոչ: Փաստորեն, 3 տարի է այս կազմակերպությունը գործում է, եւ իրավապահները չեն միջամտում, քաղաքական ուժերը հետեւողականություն չեն դրսեւորում:

— Այսօր խորհրդարանական ընդդիմության մաս են կազմում երկու կուսակցություն, որոնք, ամեն դեպքում, ներկայացվում են, որպես ազգային կուսակցություններ, խոսքը Հայ Հեղափոխական Դաշնակցության  եւ Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության մասին է: Բայց զարմանալիորեն խորհրդարանական ընդդիմությունը ոչ մի ձայն դեռ չի հանում, ինչպես եւ իշխանությունը: Ավելին՝ օրերս ՀՀ փոխարտգործնախարարի մասնակցությամբ ինչ-որ միջոցառման ժամանակ, ըստ մամուլում գրված տեղեկատվության, Նժդեհի հետ կապված որակումներ էր հայտնել՝ համեմատելով ֆաշիստների հետ: Ինքս չեմ լսել, բայց մամուլում ասվածի մոտավոր կոնտեքստն այդպիսին էր: Այսինքն՝ այդքանից հետո՝ Հայաստանում նախատեսվում է իրականացնել հավաք, որը կազմակերպում է հենց ֆաշիստական կազմակերպություն: Սա մի փոքր  տարակուսանք է առաջացնում:

— Գուցե այս խառնաշփոթի պատճառն այն է, որ իրե՞նք էլ չեն գիտակցում, թե ո՞րն է ազգայինի ու ֆաշիստականի ջրբաժանը:

— Մի բան ակնհայտ է եւ դա նոր չէ, այլ ունի հարյումամյակների պատմություն: Ազգային կուսակցություններն՝ այո՛, պետք են, եւ ազգայինի վրա պետք է պետությունն իր զարգացումն ամրացնի եւ հիմվի դրա վրա: Իսկ ազգայնականությունը վտանգ է ներկայացնում ցանկացած պետության, այդ թվում նաեւ Հայաստանի համար: 98 տոկոս միատարր բնակչություն ունեցող Հայաստանում նոնսենս է ազգայնականությունը: Սովորաբար ֆաշիստական եւ ազգայնական աջ ծայրահեղական խմբավորումներ, կուսակցություններ ստեղծվում են բազմաազգ պետություններում, ռուսերեն ասած՝ տիտուլային ազգին պաշտպանելու համար: Բայց Հայաստանում տիտուլային ազգը հայ ժողովուրդն է, որը կազմում է բնակչության 99 տոկոսն, այսինքն՝ մենք ումի՞ց ենք  պաշտպանելու հայ ժողովրդին, հայ ժողովրդի՞ց:  Սա կարծում եմ՝ արտաքին քաղաքական  սադրանքի է նման, ովքեր կազմակերպում են  եւ ովքեր ֆինանսավորում են այս ամենը: Հետեւապես, սրան պետք է խստիվ գնահատական տրվի՝ ե՛ւ իշխանության, ե՛ւ ընդդիմության կողմից։

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ