Լռելն ամենավատ դիրքորոշումն է. Մհեր Արմենիան իր աջակցությունը հայտնեց «Կամք»-ի նստացույցին

Գրեթե ուղիղ մեկ ամիս է, ինչ կառավարության շենքի մոտ՝ Բաքվում գերության մեջ պահվող անձանց վերադարձի պահանջով նստացույց է իրականացնում Ազգային արժեքների պաշտպանության «Կամք» հասարակական նախաձեռնության հիմնադիր Վահագն Չախալյանը: Նրա յուրատեսակ ակցիան ոչ միայն ողջունում են մի շարք քաղաքական, հասարակական, մշակութային գործիչներ, այլեւ միանում են նստացույցին ու պահանջին: Այդ թվում Չախալյանին այցելել է նաեւ «Ազգի ձայն» կուսակցության նախագահ ՀՀ վաստակավոր արտիստ ՄՀԵՐ ՄԵՍՐՈՊՅԱՆԸ, ում հետ ծավալվեց «Իրավունք»-ի զրույցը:

— Ի՞նչ կասեք  նստացույցի մասին եւ առհասարակ՝ գերիների շուրջ ստեղծված իրավիճակի:

— Միանշանակ, ողջունում եմ յուրաքանչյուր նախաձեռնությանը, որը միտված է մեր հայ գերիների վերադարձին: Սա ոչ թե պետք է լիներ նախաձեռնություն՝ այն մարդկանց կողմից, ովքեր մտահոգված են Հայաստանի Հանրապետության համար, այլ պետք է լիներ կառավարության առաջին խնդիրը: Մինչեւ փորձելը որեւիցե մի խաղաղություն կնքել Ադրբեջանի հետ, նախ պարտադիր պետք է բոլոր հայ գերիները, որոնք գտնվում են Բաքվի բանտերում, վերադառնան Հայաստան՝ հայրենիք: Շեշտում եմ՝ բոլորը՝ թե՛ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը, թե՛ շարքային մեր զինվորները, ովքեր պատերազմի ընթացքում են հայտնվել գերության մեջ եւ թե՛ այն քաղաքացիական անձինք, որոնք եւս գտնվում են Բաքվի բանտերում: Սա, ուղղակի, անթույլատրելի է:

— Արդյոք այսօր հանրային լայն պահանջ ձեւավորվել է՝ գերիների վերադարձի հետ կապված, որքանո՞վ է բավարար հանրության արձագանքը:

— Շատ կարեւոր է, որ այս նախաձեռնության կողքին եւ ընդհանրապես ՝ յուրաքանչյուր նախաձեռնության, որը կվերաբերի այս հարցին, միանան հենց մեր հայ գերիների ընտանիքների ներկայացուցիչնեը՝ ծնողները, հարազատները, բարեկամները: Կառավարության դիմաց պետք է լիներ ավելի շատ մարդ: Չգիտեմ՝ ինչով է պայմանավորված՝ վախեցա՞ծ են նրանք, թե՞ վախեցրել են, որ եթե ձայն բարձրացնեն, ապա իրենց երեխաները չեն վերադառնա: Բայց ես կարծում եմ, որ լռելն ամենավատ դիրքորոշումն է: Պետք է ձայն բարձրացվի, որպեսզի ողջ միջազգային հանրությունը տեսնի, որ նրանց ընտանիքները մտահոգված են եւ սպասում են իրենց զավակների վերադարձին: Իհարկե, այս նախաձեռնությանը պետք է միանան նաեւ մշակույթի, հասարակական կազմակերպությունների, կուսակցությունների ներկայացուցիչներ, բայց ամենակարեւորը՝ մեր գերիների հարազատները պետք է միանան:

— Իսկ իշխանության համար տպավորություն է, որ ամենակարեւորը՝ Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագիր կնքելն է, այլ ոչ թե` գերիների վերադարձը…

— Որքանով տեղյակ եմ, մեր երկրի ազգակործան կառավարությունը վերադարձրել է Հայաստանում գտնվող բոլոր գերիներին, որոնք եղել են: Այս դեպքում՝ ինչո՞ւ Բաքուն չի վերադարձնում մեր գերիներին: Ինչպե՞ս կարելի է կնքել խաղաղության պայմանագիր, երբ դեռ քո երկրի քաղաքացիները գտնվում են Բաքվի բանտերում: Այդպիսի խաղաղության պայմանագիր չի լինում: Կառավարությունը քիչ գործ է անում այս ուղղությամբ, միայն արագ-արագ ուզում են կնքել խաղաղության պայմանագիր՝ առանց առաջ բերելու պահանջներ, որտեղ առաջիններից մեկը պետք է լինի հայ ռազմագերիների վերադարձը: Ընդ որում, այն դեպքում, երբ բազմաթիվ հայ գերիներ ունենք այսօր:

— Ադրբեջանում այս օրերին ընթացող COP-29 համաժողովին ընդառաջ լուրեր էին շրջանառվում, որ եթե ոչ Արցախի ռազմաքաղաքական ղեկավարությանը, ապա գոնե գերության մեջ գտնվող քաղաքացիական անձանց են ազատ արձակելու, ինչպես նաեւ դիակներ են վերադարձնելու: Սակայն, առ այսօր լուր չկա: 

— Պետք է պահանջել բոլոր հայ գերիների վերադարձը՝ անկախ նրանից, թե ինչ պաշտոն են նրանք զբաղեցրել, ղեկավարել են Արցախի Հանրապետությունը, թե ուղղակի շարքային քաղաքացիական անձինք են եղել կամ կռվել են հանուն Հայրենիքի: Մեր պահանջը սա պետք է լինի, եւ չպետք է բավարարվել մի քանի գերու վերադարձով: 

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ