Ադրբեջանը նորանոր պահանջներ է ներկայացնելու, և Հայաստանը դրանք կատարելու է. Հրանտ Միքայելյան

 

— Այն ենթադրում է, որ մեզ պարտադրում են իրենց համար ցանկալի եւ մեզ համար ոչ ցանկալի պայման: Եթե մենք դիտարկենք, օրինակ, տավուշյան գործընթացը Կիրանցի շուրջ, ապա դա մաքուր եւ բացահայտ կապիտուլիացիոն մի գործընթաց էր, որտեղ Հայաստանը զիջեց տարածքներ, այդ թվում՝ կենսական նշանակություն ունեցող վայրերի տարածքներ, կարեւորագույն ճանապարհներ, ենթակառուցվածքներ (օրինակ՝ գազի, էներգիայի եւ այլնի տեսանկյունից): Բայց դրան նաեւ գումարած, որն է՛լ ավելի կարեւոր է՝ ռազմական դիրքեր: 24 ռազմական դիրք է զիջվել, ինչի հետեւանքով Հայաստանի առաջնագիծը դարձել է խոցելի, մինչդեռ առաջ Ադրբեջանը ոչ մի տեղ չէր կարող խոցել այդ ուղղությամբ:

 

Հիմա, ինչ խոսք, արդեն մեծ ախորժակ ունի, եւ դա տվել է Ադրբեջանին Փաշինյանը: Սա բացահայտ, մաքուր կապիտուլիացիա է: Թեեւ կա տեսակետ նաեւ, որ դրանով մենք խաղաղության մոտեցանք, ինչն իհարկե սուտ է: Այն, ինչ վերաբերում է այդ կանոնակարգին, խոսքն այն ամենի շուրջ է, որ Ադրբեջանը նորանոր պահանջներ է ներկայացնելու, եւ Հայաստանը դրանք կատարելու է: Այսինքն` այստեղ նաեւ հարց է առաջանում, թե Հայաստանն արդյո՞ք ազդում է այդ սահմանային նոր գծի վրա:

Ստացվում է այնպես, որ այդ նոր սահմանային գիծը ձեռք է տալիս Ադրբեջանին եւ մնում է իրեն: Խորհրդային սահմանը, որը որպես հիմք է իբրեւ ընդունվել, պարզապես, հիմարություն է:

 

Այսինքն` Ստալինի գծած սահմանն այս իշխանության համար ինչ-որ սրբություն է դարձել, բայց այս սահմանը, որտեղ Ադրբեջանին ձեռնտու չէ, ասում է՝ փոխենք, եւ որտեղ ձեռք է տալիս, ասում է՝ պահենք: Այսինքն՝ ամբողջ գործընթացն իրականացվում է Ադրբեջանի օգտին: Փորձենք հասկանալ, թե ինչ է անում Հայաստանի կողմից ներկայացվող հանձնաժողովը: Ուղղակի, իրականացնում է եւ պատրաստում է օրենսդրական փաթեթներ, որոնք Ադրբեջանում կայացված որոշումներն են, եւ որոնք պարտադրում են Հայաստանի Հանրապետությանը: Եթե այս պարզ ճշմարտությունը հասկանում ենք, ապա պարզ է դառնում, որ այս գործընթացն ինքնին ամբողջությամբ կապիտուլիացիոն է:

 

Մեծ հաշվով 6 տարի է, ինչ Հայաստանի Հանրապետությունը կապիտուլիացիայով է զբաղված, եւ այդ կապիտուլիացիան իրականացվել է 2018 թվականի մայիսին, երբ Նախիջեւանի ուղղությամբ Ադրբեջանը հարձակվել է եւ իշխանության չարձագանքելու պատճառով վերցրել է որոշակի տարածքներ, որից, օրինակ, Արենիի տարածքներն են դարձել խոցելի եւ այլն: Ահա այս գործընթացն անդադար շարունակվել է շուրջ 6 տարի եւ ներառյալ, իհարկե, ամենամեծ զիջումն Արցախի հանձնումն է եղել:

 

Հ.Գ. - Շարունակությունը կարդացե՛ք թերթի առաջիկա համարներից մեկում: