Եղել են պահեր երբ չեմ կարողացել շնչել՝ ցավից. Նազիկ Ավդալյան

«Իրավունք» լրատվականը շարունակում է ներկայացնել հայ մարզիկներին՝ նրանց հախթանակներն ու դժվար անցած ճանապարհները։
Եվ այսօրվա մեր հյուրը ծանրամարտի Աշխարհի և Եվրոպայի չեմպիոն Նազիկ Ավդալյանն է։

- Տիկին Ավդալյան, ինչպե՞ս եք կարողանում համատեղել այս դժվար մարզաձևը, ընտանիքն ու կանացիությունը։

- Կարևորը ցանկությունն է։ Եթե կա ցանկություն, ապա կհամատեղեք։ Հեշտ աշխատանք չկա։ Պետք է աշխատասիրություն և սեր դեպի այն աշխատանքը, որը կատարում ես։ Ինչ վերաբերում է սպորտին՝ ծանրամարտին, ես տեսա, որ կարողանում եմ այդ մարզաձևում ինձ դրսևորել։ Ծանրամարտը միլիմետրի հաշվարկ է պահանջում։ Միայն ֆիզիկական տվյալները բավական չեն։

- Ի՞նչը եղավ մղիչ ուժը, որ որոշեցիք զբաղվել ծանրամարտով։

-Երկար տարիներ զբաղվել եմ ակրոբատիկայով, սակայն ինձ լճացած զգացի այդ սպորտաձևի մեջ։ Նոր բան էի ուզում։ Ու այցելելով մարզասրահ, ներկայիս մարզիչն ասաց, «Կցանկանա՞ս աշխարհի չեմպիոն դառնալ»։ Դա իմ երազանքն էր։ Այդ պահից սկսվեց իմ մարզումները և ես հասկացա, որ սիրում եմ ծանրամարտը ու ամեն բան անում եմ հաղթանակին հասնելու համար։ Երբ ստացա ողնաշարի վնասվածք, չէի հարմարվում այն մտքի հետ, որ այլևս չեմ մարզվելու և կրկին վերադարձա մարզասրահ։

- Մինչ ավտովթարին անդրադառնալը , կցանկանամ խոսենք 2009 թվականի Ձեր գեղեցիկ հաղթանակի և այն տպավորիչ սալտոյի մասին ։ Դուք ողջ աշխարհին ցույց տվեցիք բարձր որակի սպորտ և տեխնիկա։

- Երբ ներդնում ես ողջ ուժդ այն ամենի մեջ ինչը անում ես, ապա ստացվում է լավ։ Ես ընտրել եմ սպորտը, թողնելով մնացած բոլոր հետաքրքրությունները։ Ես անգամ հաղթանակի ժամանակ լիարժեք չեմ ուրախացել։ Եվրոպայի մրցումները ինձ ավելի դժվար տրվեցին։ Ավելի գիտակցաբար մոտեցա այդ հաղթանակին։
Ավտովթարից հետո մի պահ՝ ստիպված դուրս եկա սպորտից։ Անգամ բժիշկները պատմում էին, որ վիրահատությունից անմիջապես հետո հարցրել են մեկը մյուսին, ինչպես է անցել վիրահատությունը, ես լսելով նրանց խոսակցությունները ասել եմ, «Եթե վերադառնամ սպորտ ապա ամեն բան հաջող է անցել»։ Իհարկե չեմ հիշում ոչինչ, այդ մասին ինձ բժիշկներն են պատմել։

Վերականգնողական շրջանը դեռևս չավարտված՝ վիրահատությունից չոր ամիս անց նորից մարզվեցի ու լուրջ ծանրություններ սկսեցի բարձրացնել։ Անգամ եղել են պահեր երբ չեմ կարողացել շնչել՝ ցավից։ Ամենը հաղթահարեցի ու մասնակցեցի Եվրոպայի մրցումներին։ Կար նաև կարևոր հանգամանք՝ երեխաս մեկ տարեկան էր ու ողջ միտքս երեխաս էր, որ հանուն նրան ևս պիտի հաղթեմ։

Զրուցեց՝ Նանա Սարգսյանը

Այս թեմայով Ունանյանի սպորտային կարիերան վտանգի տակ է Չեմ սիրում պարտված լինել. Եվրոպայի առաջնության բրոնզե մեդալակիր Մեժլումյանը փակագծեր է բացում Գեղեցիկ հարվածով Ունանյանը նոկաուտի ենթարկեց Մագամբոեվին Որն էր պարի բացարձակ չեմպիոնի մահվան պատճառն ու պատգամը Կամո Ունանյանը կրկին հաղթանակներով է վերադարձել հայրենիք