«ԵՍ ՇԱ՜Տ ԼԱՎ ԿԸՆԴՈՒՆԵՄ, ԵԹԵ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՏԵՂԱՓՈԽԵՆ ՍՈՎԵՏԱՇԵՆ». ՍՈՒՔԻԱՍ ԹՈՐՈՍՅԱՆ
ՄշակութայինՎերջերս ԱԺ-ում լրագրողների հետ ճեպազրույցում ԿԳՄՍ նախարար Վահրամ Դումանյանն ասել է, որ ակադեմիական քաղաքը որոշվել է հենց Աշտարակում կառուցել, քանի որ կառավարությունում այդպես են նպատակահարմար համարել: Իսկ թե ի՞նչ կարծիք ունի կրթական այս որոշման վերաբերյալ երգիծանկարիչ, ռեժիսոր, Երգիծանկարիչների ասոցիացիայի նախագահ, Ճարտարապետության եւ շինարարության Հայաստանի ազգային համալսարանի կերպարային գրաֆիկային դասախոս ՍՈՒՔԻԱՍ ԹՈՐՈՍՅԱՆԸ, «Իրավունքը» պարզել է նրա հետ ունեցած զրույցում:
— Պարոն Թորոսյան, բուհերի խոշորացմանը եւ Աշտարակ տեղափոխելու մասին ի՞նչ կարծիք ունեք:
— Ես շա՜տ լավ կընդունեմ, եթե կառավարությունը տեղափոխեն Սովետաշեն: Թամանյանը ժամանակին, երբ նախագծում էր Երեւանը՝ ինքն աշխատում էր բոլոր բուհերը, թանգարանները, թատրոնները եւ մշակութային բոլոր օջախները կենտրոնում լինեին, որ այսպես ասած՝ մշակութային քաղաք ունենայինք: Դա հենց քաղաքաշինության իմաստներից մեկն է: Եթե ի սկզբանե մտածվեր, որ ուսանողներն ուրիշ տեղ պետք է գնան սովորելու, լրիվ ուրիշ կոնտեքստ կլիներ: Այսինքն՝ այստեղ գալիս է այն խնդիրը, թե ինչպիսի երկիր ենք ուզում կառուցել: Հիմա կարող են շատ օրինակներ բերել եւ ասել՝ բուհերն այսինչ երկրում այստեղ են, այնինչ երկրում` այնտեղ: Բայց սա մեզ չի կարող վերաբերվել, որովհետեւ մեր մենթալիտետն ուրիշ է: Հիմա Երեւանի պետական բժշկական համալսարանը, Երեւանի պետական կոնսերվատորիան, Երեւանի պետական ճարտարագիտական համալսարանը, Հայաստանի գեղարվեստի պետական ակադեմիան իրար կողք կողքի են, եւ իմ ուսանողական տարիներին գոնե մենք մտերիմներ էինք իրար հետ, ընկերություն էինք անում: Զովետից՝ (որն այսօր կոչվում է Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարան) ուսանող կար, որ հետո լավ մեծ գիտնական դարձավ,միշտ գալիս, այցելում էր մեզ: Իրար հետ գնում էինք համերգների, թատրոն, գրադարան, թանգարան: Մեկս մյուսի միտքը լրացնելով՝ կարողանում էինք ինչ-որ բան ստեղծագործել: Երեւի պատմությունը ցույց կտա՝ ով ինչ արժեքավոր բան է թողել, ով չի թողել: Եթե հեռացնելու են այս ամենը` ես կարող եմ ասել մի բան՝ թող Աշտարակում մասնաճյուղ կառուցեն, թող այնտեղինն ավելի լավ լինի, եւ կամաց-կամաց տեղափոխվեն: Բայց ոչ թե ասեն՝ շենքը տվեք մեզ, դուք գնացեք այնտեղ... Դա արդեն բռի չոբանություն է: Ինչքան հիշում եմ՝ երեւի 25 տարի է, խոսում են, որ Կոնսերվատորիայի շենքն ուզում են վերցնել: Դե Օպերայի կողքը, տեղը շատ լավ է, իսկ պատճառներ անընդհատ կարող են բերել: Գեղարվեստաթատերականն էլ լավ է, որ անջատեցին Գեղարվեստի ակադեմիան թատերականից: Ուրիշ երկրներն ուսումնասիրել եմ՝ շատ ավելի լավ պայմաններ են այնտեղ ուսանողներին տրված, բայց այստեղ քանի որ քառակուսի մետրը մեծ գումար է, ինչպե՞ս կարող են դա տալ բուհին, ապագային: Իրենց այսօր է պետք՝ քերել ինչ-որ բան: Սա արդեն բացահայտ երեւում է: Ոչ ստրատեգիա ունեն, որ ասեն՝ գիտեք ինչ, այսպես անենք, այսպես կլինի: Ոչ մի բան չկա... Բլեյանի դպրոցը մի ամբողջ համալիր կառուցեց, գաղափարը հետաքրքիր էր, բայց մի քանի շենքեր կային, որ արդեն օտարվեցին այդտեղից: Այսինքն՝ արհեստական ինչ-որ բաներ ստեղծելը միշտ կործանման առաջ է կանգնեցնում: Իգիթյանի Մանկական պատկերասրահը մի փոքր տեղ էր՝ նկուղ էր: Հետո երկրորդ հարկը, ապա կողքը, այնուհետեւ ամբողջ տարածքն էին ուզում, երբ սկսեցին արդեն արհեստականորեն ինչ-որ բաներ անել, բնականաբար, ինքը սկսեց արդեն չարդարացնել իրեն: Ես շատ լավ եմ ընդունում, որ երեխաների կենտրոնը հենց քաղաքի կենտրոնում լինի, որտեղ նկարել կսովորեն, կողքին Տիկնիկային թատրոնն է, Ավ. Իսահակյանի անվան գրադարանն է:
- Իսկ ինչպե՞ս եք պատկերացնում, որ Երեւանի պետական համալսարանի շենքը դատարկվի, եւ ուսանողությունը տեղափոխվի Աշտարակ: Չէ՞ որ դա նաեւ մեր պատմությունն է, հպարտությունն է:
— Ինձ թվում է՝ շատ արհեստական, սուտ բաներ կան... Ինքս ծնվել եւ մեծացել եմ հենց Երեւանի պետական համալսարանի շենքի դիմաց. Խանջյան փողոցում էինք ապրում: ԵՊՀ-ի շենքը մեր պատուհանից երեւում էր: Եվ ես միշտ հիացել եւ հպարտացել եմ այդ շենքով: Հյուրերը, որ գալիս էին, նայում ու հիանում էին այդ շենքով եւ ասում էին՝ այս ի՛նչ հրաշք պայմաններ է տրված ուսմանը: Դա էլ է, չէ՞ չափանիշ: Հիմա մեկին բերես, տանես Աշտարակ, ասես՝ սա՞ է... Իրենց այս որոշումը՝ արհեստական, սուտ «իբրներ» են, որը ոչ մի բանով չի արդարացված: Թող գրեն կամ ասեն, թե ինչո՞վ է արդարացված: «Բիսետկա» հիշեցնող ինչ-որ խոսակցություններ կան՝ բեհը վերցրել են, ասել են դատարկեք... Ով այդտեղ սովորել է ու հիմա օրենքներ է ընդունում, երեւի, ատել է, այսպես ասած, «օբիժնիկ» է մնացել բուհից: Երեւանի պետական համալսարանը մեր Հայաստանի պարծանքն է: Շատ երկրներ կերազեին այդպիսի բուհ ունենալ իր եւ ճարտարապետական կառույցով, տեղի իմաստով նաեւ ակադեմիկների, որոնք այդտեղ դասավանդել են: Մենք միշտ մի փոքր ավելի բարձր էինք կարգում համալսարանցիներին: Ասում էինք` ինքը համալսարանից է, որովհետեւ ամեն մարդ չէր կարող Երեւանի պետական համալսարան ընդունվել: Նախ՝ շատ մեծ մրցույթ էր, ավելի շատ գիտելիք էր պետք համալսարան ընդունվելու համար: Եվ հետո համալսարան ավարտածը մի աստիճան բարձր էր: Հիմա ԵՊՀ-ի տեղը տեղափոխում են, ասում են՝ բան չի փոխվի: Չէ՛, կփոխվի: Շատ բան կփոխվի ու դեպի վատը կփոխվի:
— Ըստ Ձեզ, նման քայլերն ի՞նչ նպատակ են հետապնդում:
— Մշակույթ ունեինք՝ Մշակույթի նախարարությունը վերացրին, սփյուռք ունեինք՝ Սփյուռքի նախարարությունը վերացրին: Հիմա մի փոքր դպրական ոլորտում հաջողություններ ունենք կամ փորձում ենք ունենալ, դա էլ պետք է վերացնեն: Այն, ինչ-որ մեզ մոտ կայացած է, պետք է վերացնեն: Իսկ այն, ինչ-որ չունենք, օրինակ՝ էկոնոմիկա չունենք, պետք է Էկոնոմիկայի նախարարություն եւ իր ամբողջ ստրուկտուրաները լինեն: Այսինքն՝ այն, ինչ-որ չունենք, սուտի ավելի է խրախուսվում, իսկ այն, ինչ կա, քանդում են:
ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ