Գարնանն Ուկրաինայում ամեն ինչ կավարտվի, եւ թեժ կետը կդառնա Այսրկովկասը. Բարենց
ՆերքաղաքականՄինչ այս պահն այդպես էլ հայտնի չդարձավ, թե, ի վերջո, գտնվե՞ց այն թուրքը, որն այցելել էր Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր եւ ծաղրում էր Հայոց ցեղասպանությունն` ի ցույց դնելով «Գորշ գայլեր» թուրք ազգայնական կազմակերպության հայտնի նշանը: Այս եւ այլ մարտահրավերների մասին «Իրավունքը» պարզեց Երեւանի աշխարհաքաղաքական ակումբի ղեկավար, քաղաքագետ ՌՈՒԲԵՆ ԲԱՐԵՆՑԻ տեսակետը:
— Ինչո՞վ է զբաղված մեր ազգային անվտանգությունը, երբ արդեն քթներիս տակ թուրքերը հեգնում են մեր սրբություններն ու տեսանյութեր հրապարակում:
— Փողոցում ձեզ կարող եմ ցույց տալ հայի, որը հավաքագրում է մարդկանց Թուրքիայի հետախուզության համար: Նրանք հանգիստ այստեղ զբոսնում են, որովհետեւ տանիք ունեն կառավարությունում: Դրա համար էլ այսպես բաց գործում են: Հիմա հիպոթետիկ պատկերացնել, որ ռազմական հեղափոխություն կլինի Հայաստանում՝ հօգուտ Ռուսաստանի, հնարավոր չէ, որովհետեւ չկա մի կառույց, որի վրա կարելի է հենվել, չկան ազգային ուժեր: Ազգային գաղափարախոսության վերաբերյալ կա գրված ծրագիր, որի հեղինակը ես եմ, բայց բոլորը ձեւ են անում, թե այն չկա, որեւէ մեկին պետք չէ: Ստացվում է, որ ազգային գաղափարախոսության ծրագիրը կա, համապատասխան քաղաքական ուժեր չկան: Դրա համար ելքը տեխնիկական է, ոչ թե տեսական՝ պետք է մտնել սերտ միության մեջ Ռուսաստանի հետ: Վ. Պուտինն իր քաղաքականությունը փոխել է վերջին կես տարում՝ դեպի ազգային հայրենասիրական ուղղությամբ: Հիմա ազգային հայրենասիրական ուժերը գերակշռող դեր ունեն, իսկ աշխարհաքաղաքական առումով ռուսների թիկունքին Չինաստանն է: Ինչպես գիտեք, Չինաստանից հեռացված են քաղաքական ուժերը իշխանությունից, եւ իշխանությունը փոխանցվել է բանակին: Սա է տեղի ունենում նաեւ Ռուսաստանում, հենց այս ճանապարհների վրա էլ մեր ազատագրումն է: Անգլոսաքսերը երբեք մեզ ազատություն չեն բերելու, նրանց համար մենք էքզիստենցիալ թշնամիներ ենք: Հայերի առաջին ցեղասպանութունը եղել է 1602 թվականին, երբ անգլոսաքսերը հայտնվեցին Թեհրանում եւ առաջարկեցին շահին իրենց աջակցությունը՝ հայերին ոչնչացնելու պայմանով: 700 հազար հայ կորցրինք մենք այն ժամանակ, որը նույնն է, որ հիմա 7 մլն զոհ տայինք: 400 տարի այդ քաղաքականությունը առանց որեւէ փոփոխության շարունակվում է: Այնպես որ, անգլոսաքսոնական բլոկում մեզ ոչինչ չի սպասվում, այնտեղ դանդաղ մահ է: Իսկ մեր ազատագրումը Ռուսաստանի օգնությամբ սկսվել է արդեն, բայց այս գործընթացը կտեւի 10-15, գուցե 20 տարի:
— Կարո՞ղ ենք փաստել, որ այն, թե մեզ ինչ է սպասվում, պարզ կլինի այն ժամանակ, երբ Ռուսաստանն ավարտի Ուկրաինայում իրականացվող հատուկ ռազմական գործողությունը:
— Ճիշտ եք կարծում: Այնտեղ գարնանն ամեն ինչ կավարտվի, եւ այդ ժամանակ թեժ կետը կդառնա Այսրկովկասը: Այստեղի կոնֆլիկտին արդեն բոլորը պատրաստվում են: Սկզբում մտածում էին, թե Ղազախստանում է լինելու, բայց՝ ոչ, հենց Այսրկովկասում: Ի դեպ, խորհրդային իշխանությունից սկսած, Ռուսաստանը 100 տարի ամեն ինչ արել է, որ ուշադրություն չդարձնի Իրանի վրա, մինչդեռ Իրանը բնական աշխարհաքաղաքական դաշնակիցն է Հայաստանի, եւ այսօր տեղի է ունենում շրջադարձային փոփոխություն իրանական ուղղությամբ:
— Ակնարկում եք, որ այս ամենը կհանգեցնի նոր պատերազմի՞, որտեղ իր մասնակցությունը կունենա նաեւ Իրանը:
— Եթե Ռուսաստանն ու Իրանը թուլանան, ապա այստեղ կբացվի պատերազմական երկրորդ ճակատը, բայց գործը գնում է դեպի նրանց ուժեղացման: Ռուսաստան-Իրան-Հայաստան միության դեմ, որի թիկունքին Չինաստանն է, որեւէ մեկը չի գնա, կվախենան այդ դաշինքից: Այո, նրանք կկռվեն ունեցած զենքերով, բայց իրենց թիկունքը կամրանա ավելի Չինաստանով: Այսօր աշխարհաքաղաքական առումով նրանք, ովքեր կռվում են Ռուսաստանի դեմ, պարտվում են, իսկ Չինաստանը ժամանակ է շահում: Նայում է, թե ինչպիսի զենքի տեսակներ են կիրառվում, եւ ամրանում է: 4-5 տարի անց Չինաստանի զինված ուժերը կսկսեն, իսկ հակառակորդները սա հասկանում են եւ շտապում: Այնպես որ, Ուկրաինայից հետո հերթն Այսրկովկասինն է, բայց էլի եմ ասում՝ այստեղ շանսեր չեն ունենա, եթե գործի Մոսկվա-Թեհրան-Երեւան դաշինքը, որը հիմա քայքայում է պաշտոնական Երեւանը՝ ռուս լիբերալների միջոցով: Նրանք են՝ Նարիշկինը, Մեդվեդեւը, Իվանովը եւ հնարավոր է նաեւ՝ Կոլոկոլցեւը:
ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ