Արենիս աչքալուսանքի ծաղիկները տանելու եմ տղաներիս շիրիմին խոնհարեմ, ու ներողություն խնդրեմ, որ ես դեռ ապրում եմ, իսկ իրենք սառը քարի տակ են․Ծնվել է փոքրիկ Արենը

Չարաբաստիկ պատերազմը հավերժական հետք թողեց բոլորիս վրա, հազարավոր ընտանիքներ կորցրեցին որդի, եղբայր, հորեղբայր, մորեղբայր, ամուսին։ Պատերազմից երկու տարի անց ծնվում են անմահների եղբայրները, հայ մայրերը կրկին անգամ հայ զավակների են լուսաշխարհ բերում իրենց մայրական պարտքն ևս մեկ անգամ կատարելով։

Այդպիսի մայրերի շարքին է դասվում 44-օրյա պատերազմում երկու որդուն՝ Կարեն և Գևորգ Գևորգյաններին կորցրած տիկին Արևը։ Հերոսածին մայրը լույս աշխարհ է բերել՝ 3 կգ 20 գրամ քաշով, 50 սմ հասակով Արենին։

Հերոսածին մայրը՝ տիկին Արեւը դեռ չգիտի, թե ինչ է զգում, բայց մի բանում վստահ է․ 

-Կարենիս ու Գեւորգիս տեղը ոչ ոք չի կարող լրացնել, Արենս երկու տարվա մութ թունելից դուրս գալու փոքրիկ հույս ծնեց։ Մինչև Արենը Գևորգս եկավ երազիս՝ նորածնին գիրկը: Ասաց՝ մամ, ես ու Կարենն էլ հետ չենք գալու, պուճուրին պահիր: Ասացի՝ Գև, ես ձեզ եմ ուզում: Ասաց՝ մենք չենք կարող գալ, անպայման կպահես պուճուրին: Այսպես ասաց ու երեխային դնելով բազմոցին՝ հեռացավ: Հիմա Աստծուց ուժ ու առողջություն եմ խնդրում, որ Արենիս գոնե մինչեւ ինքնուրույն տարիքի հասցնեմ: Ինքն էլ կմեծանա ու կհպարտանա, որ հերոսների եղբայր է։

Ապա հերոսածին մայրը արցունքն աչքերին ասում է․

-Այսօր եմ տուն եկել, վաղը գնալու եմ տղաներիս գերեզմանին, Արենիս աչքալուսանքի ծաղիկները տանելու եմ տղաներիս շիրիմին խոնհարեմ, ու ներողություն խնդրեմ, որ ես դեռ ապրում եմ, իսկ իրենք սառը քարի տակ են։

ԻԼՈՆԱ ԱԶԱՐՅԱՆ