«Հպարտ եմ, որ ծնողներիս անունը դաջվելու է թատրոնի պատին».ՀԱԿՈԲ ՂԱԶԱՆՉՅԱՆ
ՄշակութայինՀունիսի 2-ին` ժամը 13:00-ին, Երվանդ Ղազանչյանի 85-ամյակի օրը, Հ. Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնի ճակատային հատվածում կբացվի Երվանդ Ղազանչյանի եւ Գալյա Նովենցի միասնական հուշատախտակը:
Այս առիթով «Իրավունքը» զրուցեց նրանց որդու` ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ, ՀԹԳՄ նախագահ, Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնի գլխավոր ռեժիսոր ՀԱԿՈԲ ՂԱԶԱՆՉՅԱՆԻ հետ:
– Պարոն Ղազանչյան, հունիսի 2-ին կբացվի Ձեր ծնողների` Երվանդ Ղազանչյանի եւ Գալյա Նովենցի միասնական հուշատախտակը: Այդ օրը նաեւ Երվանդ Ղազանչյանի ծննդյան 85-ամյակն է: Տարիների խորքից, երբ հայացք եք նետում անցյալ, ինչպիսի՞ն եք հիշում Ձեր հայրիկին:
– Ոչ միայն նրա, այլեւ նրա սերնդի կարիքը օրեցօր ավելի շատ է զգացվում: Որպես ծնող` նրա պակասը շատ է զգացվում ոչ միայն ինձ մոտ, այլ նաեւ մեր ընտանիքում` կնոջս, աղջկաս, թոռանս կյանքում: Բայց կյանք է, եւ ոչինչ անել չես կարող: Հիմա այս հուշատախտակը, որ կբացենք հունիսի 2-ին, հարգանքի տուրք կլինի նրանց հիշատակի հանդեպ: Կարծում եմ` դա ոչ միայն ինձ,այլեւ Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնի կոլեկտիվի համար է, որին նա նվիրված էր, եւ օրվա համարյա մեծ մասը այստեղ էր անցկացնում, դա նաեւ սերունդների համար է: Եվ սերունդներն անցնելով թատրոնի կողքով` կհետաքրքրվեն, կհիշեն:
– Խոսելով Երվանդ Ղազանչյանից` չենք կարող չանդրադառնալ Ձեր մայրիկին` ՀՀ ժողովրդական արտիստ Գայլա Նովենցին: Ինչպիսի՞ մայր էր:
– Անկրկնելի հոգատար մայր էր իր զավակների, թոռների, հարազատների նկատմամբ: Եվ նաեւ շատ ուրախ եմ ու տրամաբանական եմ համարում, որ հուշատախտակը միասնական է լինելու: Վերջին հաշվով` Գայլա Նովենցն իր ստեղծագործական կյանքի վերջին շրջանում իր ամենահայտնի դերերը խաղաց Հակոբ Պարոնյանի անվան երաժշտական կոմեդիայի պետական թատրոնում: Նա, չնայած շատ թատրոններում է աշխատել, բայց իր ամենասիրելի թատրոնը Պարոնյան թատրոնն էր, որտեղ նա խաղաց իր ամենահայտնի դերերը` Ֆիլումենա Մարտուրանոն, Լիսիստրատեն, միսիս Սեւիջը: Սեւիջը իր վերջին դերն էր, որը նա խաղաց իր մահից ուղիղ երկու ամիս առաջ: Որպես զավակ` իհարկե, տխուր եմ, որ նրանք այսօր իմ կողքին չեն, բայց նաեւ մի տեսակ հոգեկան բավարարվածություն եմ զգում, որ նման հուշատախտակ է լինելու, եւ նրանց անունը դաջվելու է թատրոնի պատին:
ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ