«Փախուստը երկրից լուծում չէ». ԱՆՆԱ ԷԼԲԱԿՅԱՆ

Թատրոնի եւ երկրում տիրող իրավիճակի մասին զրուցեցինք ՀՀ վաստակավոր արտիստ, «Երեւանի խամաճիկների պետական թատրոն»-ի տնօրեն, դերասանուհի, դասախոս ԱՆՆԱ ԷԼԲԱԿՅԱՆԻ հետ:

– Երկար լռությունից հետո վերջապես թատերական կյանքը սկսվում է: Ի՞նչ ներկայացումներով եք հանդես գալու, եւ ի՞նչ նորություններ ունի Ձեր թատրոնը:

– Նոր տարվա հեքիաթին «Մարդուկ-ջարդուկը» ներկայացմամբ հանդես եկանք: Այն խաղացին երկու կազմով` ե՛ւ մեծերը, ե՛ւ մանուկները, ինչը մեծ հաջողություն ունեցավ: Հիմա նորից խաղում ենք այն ներկայացումները, որոնք վաղուց չենք խաղացել պանդեմիայի, պատերազմի պատճառով: Փորձում ենք նաեւ ավարտական դասարանի երեխաներին ներգրավել թատրոն: Եվ նրանց համար պատրաստում ենք երկու ներկայացում: Իսկ թե ինչ ներկայացում է, չեմ ուզում բացել փակագծերը: Այն թող մնա անակնկալ հանդիսատեսի համար:

- Թատրոնը փոքր է, տարածքի խնդիր ունի՞:

– Ունենք տարածքի խնդիր, դահլիճը փոքր է, եւ չունենք ավելորդ սենյակներ, որտեղ կարող ենք ունենալ մանկական ստուդիա: Եվ մեր տեսլականը` մանկական խումբ ունենալն է, որոնք կխաղան ներկայացումներ մեր բեմում:

– 44-օրյա պատերազմի ժամանակ դուք բարեգործական ծրագրեր եք ունեցել:

– Մեր փոքրիկ թատրոնում օգնում ենք, որքան կարող ենք: Բայց դրա մասին բարձրաձայնելը տգեղ է: Բարեգործությունը չի կարելի դարձնել դրոշակ: Այդ դեպքում բարեգործությունը կորցնում է իր իմաստը:

– Թատրոնը փաստորեն գումար չէ՞ր աշխատում, քանի որ ներկայացումների գումարները փոխանցում էիք վիրավոր զինվորների բուժման համար:

– Այո, քանի որ մենք անում էինք բարեգործություն առանց մտածելու, թե ինչ կլինի վաղը:

– Այսօր մշակույթի գործիչները քաղաքականացված են, կարո՞ղ է գա ժամանակ, եւ դուք էլ փորձեք  քաղաքականություն մուտք գործել:

– Քաղաքականությամբ թող զբաղվեն անձնուրաց եւ պրոֆեսիոնալ մարդիկ: Ինձ համար ցավալի է, որ մեր հասարակությունը բաժանված է հների եւ նորերի… բայց չէ՞ որ մեր բոլորի նպատակը մեկն է: Այսօր պաշտոնի կռիվ լինել չի կարող: Մենք միշտ ունեցել ենք եւ կունենանք Նժդեհի, Մոնթեի Թումանյանի, Իսահակյանի, Վիկտոր Համբարձումյանի նման իմաստուն մարդիկ, որոնք իրենց շուրջն են հավաքել մտավորականներին եւ անտարբեր չեն եղել ազգի խնդիրների նկատմամբ: Իրենք  ունեցել են թե՛ քրիստոնեական արժեքներ եւ թե՛ ուժեղ հայրենիքի տեսլականը: Ինչի՞ ենք վերցնում այդ բացասականը, որ կոտրվենք, հիասթափվենք կամ թողնենք ու հեռանանք: Հիմա անվստահությունը դարձել է դրոշ: Ոչ ոք ոչ ոքի չի վստահում: Այդ բացասականը շատ է: Մենք այդպես ոչնչի չենք հասնի:

– Ռուսաստանի հետ տեսնո՞ւմ եք մեր ապագան:

– Մեր ապագան արդեն կապված է Ռուսաստանի հետ: Աստված տա, որ շատ ավելի վատ չլինի: Եվ մենք չկորցնենք մեր ինքնությունը…

– Այսօր շատ ենք մասնատված: Ո՞րն է պատճառը:

– Ամենավատ բանը, որ եղավ, դա այն է, որ մենք սովորեցինք փնովել իրար եւ սովորեցինք չգնահատել լավը: Երբ որ մենք գնում ենք փնովելու ճանապարհով, վատը բազմապատկվում է: Դրա համար չկան այն դերասանները, գրողները: Իսկ ո՞վ բարձրացրեց այդ դերասաններին, գրողներին… ո՞վ հորդորեց եւ սատարեց նրանց: Ո՞վ ասաց` ինչ հրաշալի ես դու գրում, արի ես քեզ հնարավորություն տամ: Ոչ ոք դա չարեց: Նույնը, կարծում եմ, բոլոր օղակներում: Չեմ ասում անտեղի գովել եւ ասել, օրինակ` հաղթելու ենք, եթե չունենք զենք-զինամթերք եւ հզոր բանակ: Ո՛չ, բայց պետք է նաեւ լավը գնահատել եւ գրել դրա մասին: Մարդկանց լավ կողմերը շեշտել, որ դա նրանց թեւեր տա ավելին անելու: Մենք պետք է իրար հուսադրենք, մխիթարենք, հավատք ունենանք վաղվա հանդեպ եւ բարձրացնենք այդ ուժերը: Ներդնենք, գումար տանք, որպեսզի կարողանան երիտասարդներն իրենց մասնագիտության մեջ զարգանան: Գիտեք, ամեն չլուծվող հարց միեւնույնն է, ունի լուծում, եթե դու կարողանում ես այդտեղ տեսնել մարդկանց, որոնք կարող են զարգացնել այդ ոլորտը: Փախուստը երկրից եւ վատն անընդհատ կրկնելն ու առավոտից երեկո քննադատելը լուծում չէ:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Հ.Գ-Զրույցը կարդացեք «Իրավունք» թերթի վաղվա համարում:

Այս թեմայով Խաղաղության պայմանագիր ստորագրելու համար ադրբեջանական կողմի հետ հանդիպում նախատեսված չէ. Աննա Նաղդալյան Թուրքիայի հետ կարելի է որոշ չափով բացել սահմանները, բայց ոչ մարմնի որոշ մասերը. Էլբակյան Քոչարյանի եւ մյուսների նկատմամբ քրեական հետապնդումը դադարեցվեց. վճիռը հրապարակվել է Աննա Հակոբյանը դեռ պատերազմը չսկսած` լքել էր իրեն վերապահված «խրամատը», որտեղ պատերազմը երբեք չէր դադարել Ալե՛ն, տղերքի արյան վրա կանգնած դմփ-դմփ-հու էիր անում, հետո ո՞նց քնեցիր, տականք. Նազարյան