Ռուսլան Օստաշկո. «Թող Հայաստանում չմտածեն, թե Ռուսաստանը լքել է իրենց»

Հարցազրույց ռուս հեռուստահաղորդավար, «Քաղաքական Ռուսաստան» հեռուստաալիքի ստեղծող և գլխավոր խմբագիր Ռուսլան Օստաշկոյի հետ

– Ռուսլա՛ն, սկսած 2014 թվականից՝ Դուք նշանակալի դեմք եք երկրի քաղաքական իրավիճակի լուսաբանման և վերլուծության ոլորտում: Դուք «Առաջին ալիքի» «Ժամանակը ցույց կտա» հաղորդման հաղորդավարն եք։ Հաղորդումը ոչ միայն տեղեկացնում է մեր հայրենակիցներին երկրում և ռազմական հատուկ գործողությունում (СВО) տիրող իրավիճակի մասին, այլև հույս ու վստահություն է ներշնչում վաղվա օրվա նկատմամբ: Սա շատ կարևոր է: Ինչպե՞ս եք ընտրում Ձեր հաղորդման խոսնակներին և ինչի՞ հիման վրա: Ի՞նչն է գլխավորը Ձեր հաղորդման մեջ, ի՞նչն է դրված առաջին տեղում այդ հաղորդումները պատրաստելիս:

– Ներկա պահին խոսնակներին ընտրում են մեր աշխատողները, որոնք զբաղվում են փորձագետների ընտրությամբ։ Կան թեմաներ, որոնք քննարկվում են, և անհրաժեշտ է, որ խոսնակները լինեն համապատասխան ու պրոֆեսիոնալ և ցանկալի է՝ տարբեր տեսակետներ ունենան։ Ռազմական հատուկ գործողության սկսվելուց առաջ մենք ընդհանրապես սովորություն ունեինք հրավիրելու ընդդիմախոսների, իսկ ուկրաինական կողմից, ըստ էության, թշնամիների։

Նրանք կարող էին մեզ վիրավորել, բայց մեզ համար անկեղծորեն կարևոր էր հասկանալ նրանց դրդապատճառը։ Սա արվում էր ոչ թե այն պատճառով, որ «Առաջին ալիքը» և մյուս ալիքները խելագարվել էին և հրավիրում էին մարդկանց, որպեսզի մեզ վիրավորեն մեր իսկ հեռուստատեսությամբ։ Մենք ուզում էինք մեր լսարանին հնարավորություն տալ հասկանալու նրանց դրդապատճառները, քանի որ խնդիրը հասկանալը դրա լուծման առաջին քայլն է։ Այսօր նման բան չկա, եթերում թշնամիներ չկան։ Բայց տարբեր կարծիքներ ունեցող մարդկանց ձգտում ենք հրավիրել, և երբ բանավեճեր են ընթանում տարբեր թեմաների շուրջ, դա համարվում է լավ քայլ թե՛ հեռուստատեսությունում, թե՛ լրագրության մեջ, քանի որ այդ կերպ մենք՝ որպես քննարկման վայր, տարբեր մարդկանց հնարավորություն ենք տալիս արտահայտվելու։ Ամենակարևորն այն է, որ այստեղ լինի ոչ թե պարզապես «Ես դեմ եմ» կամ «Ես կողմ եմ», այլ «դեմ» կամ «կողմ»՝ ինչո՞ւ։ Որպեսզի այդ ասողները համապատասխան մարդիկ լինեն։ Պատահում է՝ հրավիրում ես հրաշալի մասնագետի, փորձագետի, և նա սկսում է շատ անհրաժեշտ, օգտակար բան ասել, բայց հեռուստատեսությամբ դասախոսությունը չի լսվում։ Դասախոսությունների համար կան այլ հարթակներ, որտեղ հավաքվում են մասնագետներ, նեղ մասնագիտացված անձինք, և նրանց համար շատ հետաքրքիր է հենց գիտության նրբությունների մեջ խորանալը։

– Եվ նման դասախոսին ընդհատելն էլ անհարմար կլինի, այսպես ասենք։

– Իսկ դա մասնագիտություն է։ Մենք ստիպված ենք խուսանավել ժամանակակից հեռուստատեսային ժանրի օրենքների շրջանակներում։ Մեր խնդիրն է դա անել մասնագիտական մակարդակով, որպեսզի մարդիկ էկրանի մյուս կողմում լսեն տարբեր տեսակետներ և կարողանան կատարել իրենց օբյեկտիվ եզրակացությունները։

– Ի՞նչ եք կարծում, դա Ձեզ հաջողվո՞ւմ է։

– Կատարելությանը սահման չկա։ Անհրաժեշտ է միշտ զարգանալ։ Բայց մենք ձգտում ենք դրան, մենք աշխատում ենք այդ ուղղությամբ, և ես կարծում եմ՝ այո՛։

– Ռուսլա՛ն, ես սովորաբար մեր հյուրերին հարցնում եմ նրանց ծագումնաբանության մասին։ Գիտեմ, որ Դուք ծնվել եք Դոնեցկում, բայց հետագայի մասին քիչ տեղեկություններ ունեմ։ Հետաքրքիր է իմանալ և՛ Ձեր ծնողների, և պապերի մասին։

- Ես միշտ հետաքրքրվել եմ իմ ընտանիքի պատմությամբ։ Դրանով հայրս էլ արդյունավետ է զբաղվում, նա նկարել է մեր տոհմածառը։ Ընտանեկան ավանդույթների պահապանը հայրս է։ Ես հիմա փորձում եմ հավաքել այդ ամենը, որպեսզի փոխանցեմ իմ երեխաներին ու թոռներին, որոնք, հուսով եմ, կլինեն։

Ես իսկապես ծնվել եմ Դոնեցկում՝ զինվորականի ընտանիքում։ Մենք այնտեղ քիչ ապրեցինք։ Պարզապես մայրս ծագումով Դոնեցկից է, տատիկս է շատ երկար ապրել Դոնեցկում՝ իր ողջ ընտանիքով։ Երբ մայրս ինձնով հղի էր, հայրս ծառայում էր Մերձբալթիկայում։ Ինչպես հայտնի է, զինվորականները անընդհատ տեղից տեղ են տեղափոխվում, առավել ևս Խորհրդային Միությունում։ Մենք ապրել ենք ամենատարբեր քաղաքներում. հայրս ծառայել է և՛ Մուրմանսկի մարզում, և՛ Մոսկվայի մարզում, և՛ Ղրիմում, և՛ Մերձբալթիկայում։ Մայրս այդ ժամանակ պարզապես գնաց Դոնեցկ՝ մոր մոտ՝ ծննդաբերելու։ Ինձ այնտեղ ծննդաբերեց, սպասեց մինչև ես մի փոքր մեծանամ, իսկ հետո մենք վերադարձանք հորս մոտ։  Դոնեցկի հետ շատ բան է կապված. տատիկս այնտեղ է, այնտեղ ամառն է, մինչև հիմա ազգականներ ունեմ այնտեղ։ Հետո հայրս շատ շրջեց երկրով մեկ, իսկ ես գնացի մանկապարտեզ ու դպրոց Սևաստոպոլում, Ղրիմում, կարճատև ընդմիջումով՝ Մուրմանսկի մարզում։ Այնպես որ՝ զինվորական ընտանիքի սովորական տղայի սովորական պատմություն է, որը տեսել է այս բոլոր տեղափոխությունները, ծառայողական բնակարանները, փակ զինվորական ավանները։ Հավանաբար, դրա համար էլ դաստիարակությունս այդպիսին է։ Կրկին Դոնեցկ, դա ուրիշ ոգի է, դա համառություն է, դա մի տեսակ պնդաճակատություն է, դա կամակորություն է լավ իմաստով։  Իսկ Սևաստոպոլը հենց մտավոր դաստիարակություն է, քանի որ այնտեղի դպրոցը պարզապես ցնցող էր։ Մոսկվայում ես հետո ընդունվեցի ռազմական ուսումնական հաստատություն՝ Սահմանապահների ինստիտուտ՝ օպերատիվ-հետախուզական գործունեության ֆակուլտետը։ Ինչպե՞ս ես դարձա լրագրող՝ մի՛ հարցրեք, ինքս էլ չգիտեմ։

– Իսկ ի՞նչ կասեք Ձեր պապերի մասին։

– Իմ հայրական պապը զինվորական էր։ Մենք իսկական զինվորական դինաստիա ունենք։ Ցավոք, ես այն ընդհատեցի, թեև փորձ արեցի շարունակել։ Թեև ինչպե՞ս թե ընդհատեցի։ Այնուամենայնիվ, սովորել եմ ռազմական ինստիտուտում, այնպես որ՝ դրանից ես էլ իմ բաժինն ունեցա։ Իսկ պապս կռվել է ռուս-ֆիննական պատերազմում, Հայրենական մեծ պատերազմում և կապված էր Ղրիմի հետ, քանի որ ծառայել է ներքին գործերի ժողովրդական կոմիսարիատի (НКВД՝ ՆԳԺԿ) զորքերում։ Սրա նկատմամբ վերաբերմունքը կարող է ոչ միանշանակ լինել,  բայց ես հպարտ եմ իմ պապով։ Նա սահմանապահ էր, իսկ սահմանապահ զորքերը, որքան հիշում եմ, ենթակայության առումով ՆԳԺԿ-ի մաս էին կազմում։ Ռուս-ֆիննական պատերազմի ժամանակ նա սահմանապահ էր, վիրավորվել էր։ Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ, երբ մեր զորքերը նահանջեցին Ղրիմից, նրանք վերջինն էին, որ հեռացան, քանի որ քողարկում էին նահանջը։ Եվ երբ մերոնք վերադարձան Ղրիմ, նրանք առաջինն էին, որ մտան։ Այնուհետև նա ծառայել է Յալթայի ոստիկանությունում։

– Ի՞նչ էր նրա անունը։

– Դա Կոլյա պապիկն էր։ Իմ մյուս պապիկը՝ Գրիշան՝ մորս կողմից, 1944 թվականին՝ 17 տարեկանում, իր տարիքին մեկ տարի ավելացնելով՝ գնաց կռվելու։ Այն ժամանակ շատերն էին այդպես անում։

– Իմ հայրն էլ է ճիշտ այդպես արել։

– Այո՛, այո՛։ Այդ առումով մենք նրանցից ենք օրինակ վերցնում։ Եվ ահա նա ազատագրեց Արևելյան Եվրոպան։ Դրանից հետո նա որպես վարորդ է ծառայել տարբեր վայրերում։ Վերջին տարիներին նա շտապ օգնության մեքենայի վարորդ է աշխատել Դոնեցկում։ Ի դեպ, հայրս ծագումով Կրիվոյ Ռոգից է՝ հրաշալի ռուսական քաղաք, և ես հուսով եմ՝ մենք վաղ թե ուշ այն կվերադարձնենք։

– Միշտ հետաքրքիր և հաճելի է հիշել նախնիներին։ Դատելով Ձեր գործունեությունից՝ Դուք, հավանաբար, հետաքրքրված եք նաև այլ երկրների, հատկապես՝ Ռուսաստանին մոտ, կամ նրան սահմանակից երկրների, այդ թվում՝ Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակով։ Ի՞նչ կարծիք ունեք այսօր Հայաստանում ծավալված իրավիճակի մասին, մասնավորապես՝ քաղաքական տեսանկյունից։ Ինչո՞ւ է Հայաստանի թեման, որը կարևոր է ինձ համար, բավական հազվադեպ հայտնվում «Առաջին ալիքում»։

– Կասեմ իմ անձնական կարծիքը։ Շատերին թվում է, թե մենք այս կամ այն ​​թեման լռության ենք մատնում, թե դրա շուրջ ինչ-որ արգելք կա դրված... Իրականում դա այդպես չէ։ Մենք ապրում ենք շատ փոթորկոտ ժամանակներում։ Իրադարձությունները տեղի են ունենում հսկայական ծավալով։ Երբ Լեռնային Ղարաբաղի հարցը բարձրացվեց, մենք այն քննարկեցինք մեր եթերում։ Բայց կան թեմաներ, որոնք հետաքրքիր են ավելի լայն աշխարհաքաղաքականության տեսանկյունից, և հիմա դրանք ավելի շատ են։ Թրամփը, ռազմական հատուկ գործողությունը... Բայց Դուք ճիշտ եք այն բանում, որ մեզ ավելի մոտ գտնվող երկրների հետ կապված թեմաները պետք է ավելի շատ լինեն։ Ոչ միայն Հայաստանի հետ կապված, այլև այլ երկրների՝ Կենտրոնական Ասիան, Ադրբեջանը, Բալթյան երկրները՝ չնայած նրանց թշնամանքին, Մոլդովայում ընտրությունները։ Մենք պետք է քննարկենք այդ ամենը։

Ինչ վերաբերում է կոնկրետ Հայաստանին, ասեմ իմ սուբյեկտիվ կարծիքը, թե ինչու ենք մենք այս թեմային այդքան զգուշորեն մոտենում. այն շատ ցավոտ է։ Հայ ժողովուրդը մեծ Ռուսասատանի ժողովրդի, ռուսական աշխարհի մի մասն է եղել։ Մենք միշտ ինտեգրված ենք եղել, ապրել ենք մեկ երկրում։ Հայաստանում մինչև հիմա ուսումնասիրում, հարգում ու սիրում են ռուսաց լեզուն, ռուսական պատմությունը, ռուսական մշակույթը։ Եվ երբ տեսնում ենք, որ հայ ժողովրդի մի մասը որոշել է նայել դեպի Արևմուտք և որպես իր ղեկավարների ընտրել է նրանց, ում ընտրել է, ապա մենք՝ ռուս մարդիկս, լրագրողներս, այնպիսի զգացողություն ունենք, որ եթե քննարկենք դա, կարող է լինել շատ հուզական քննարկում՝ շատ բարձր և երբեմն կատաղի հայտարարություններով՝ թե՛ հայ ժողովրդի, թե՛ ռուս ժողովրդի համար։ Ուզում ես խուսափել դրանից։ Իզուր չէ, որ հիշեցի այն ուկրաինացի փորձագետներին, որոնք մեր հեռուստատեսությամբ ցեխ շպրտեցին մեզ վրա։ Ահա ինչու չեմ ուզում կրկնել այդ սխալները։ Այդ թեմաներին պետք է շատ նրբանկատորեն մոտենալ։ Կարծում եմ, որ ռուս ժողովրդի զգալի մասը չի հասկանում հայ ժողովրդի ընտրությունը ԱԺ ընտրությունների առումով, և թե ինչու է Փաշինյանը հիմա իշխանության գլուխ, բայց նա ընդունում է դա։ Մեր նախագահը ճանաչել է նրան, պարբերաբար հանդիպում է նրա հետ, զրուցում նրա հետ։

Դուր է գալիս թե ոչ՝ սուբյեկտիվ հարց է։ Բայց եթե ժողովուրդն ընտրել է, ապա պետք է հասկանանք, թե ինչու։ Եվ եթե այդ ընտրությունը այնքան էլ չի գոհացնում մեզ, կամ նա այնքան էլ դուր չի գալիս, կամ այնքան էլ չի համապատասխանում, ապա նշանակում է, որ պետք է ժողովրդի հետ խոսել։ Այն ժողովրդի, որն իշանություն է ընտրում, իսկ այն ընտրության վրա, որն արդեն կատարված է, չի կարելի ազդել։ 

Այդ պատճառով այս թեման մեզ համար շատ նուրբ է։ Մեր հասարակության մեջ ապրում են հսկայական թվով հայեր, որոնց հետ մենք ունենք հրաշալի հարաբերություններ։ Ես ևս մեկ անգամ ընդգծեմ, որ Դուք ճիշտ եք. չնայած այս թեմաներին մոտենալու վախին՝ հարկավոր է դրանք քննարկել։ Որովհետև հակառակ դեպքում կթվա, թե մենք դրանք լռության ենք մատնում, թողնում ենք ինքնահոսի։ Իսկ մենք դրանք ինքնահոսի հաստատ չենք թողնում, չենք ուզում թողնել և ուզում ենք քննարկել դրանք, ուզում ենք ազդել դրանց վրա և հասկանալ, թե ուր կհասնենք 5, 10, 15, 20 տարի հետո, 50 տարի հետո։

Քանի որ մենք անխուսափելիորեն պատմականորեն բարեկամ ենք, մենք մոտիկ ենք ապրում, և դա չի կարող խլվել մեզանից։ Այսօրվա ժամանակավոր հայացքը դեպի Արևմուտք պետք է ընդունենք և հասկանանք, թե ինչու է Հայաստանում ապրող հայ ժողովրդի մի մասը նայում դեպի Արևմուտք, այլ ոչ թե դեպի մեզ։ Եվ միգուցե պետք է մեր պատկերն ավելի գրավիչ դարձնենք։ Միգուցե պետք է հասկանանք, թե ով է ազդել նրանց ուղեղների վրա։ Պետք է ընդունել և մտածել ինչպես հակազդել դրան՝ օրենքի շրջանակներում՝ հարգելով հայ ժողովրդին, հայ ժողովրդի ընտրությունը։

– 2020 թվականին Ադրբեջանը Թուրքիայի և Իսրայելի, Պակիստանի և իսլամական վարձկանների օգնությամբ կարողացավ գրավել Լեռնային Ղարաբաղի մի մասը, իսկ 2023 թվականին ամբողջությամբ վտարեց Լեռնային Ղարաբաղի 120-հազարանոց բնիկ բնակչությանը իրենց տներից։ Ձեր կարծիքով՝ Լեռնային Ղարաբաղի կորուստը ողբերգություն է միայն հայերի՞ համար, թե՞ դա ողբերգություն է նաև Ռուսաստանի համար։ Չէ՞ որ Ղարաբաղը Ռուսաստանի կողմից պատմականորեն վերագրավվել է պարսիկներից, և շատ ռուս զինվորներ ու սպաներ են զոհվել Ղարաբաղի համար. այն Ռուսական կայսրության կազմի մեջ էր անցել։ Խորհրդային ժամանակաշրջանում բաժանումը տևեց 70 տարի, այնուհետև ի հայտ եկան անկախ պետություններ, բայց... Լեռնային Ղարաբաղը միշտ էլ եղել է Ռուսական կայսրության մաս։ Եվ Լեռնային Ղարաբաղի կորուստը, իմ կարծիքով, ողբերգություն է նաև Ռուսաստանի համար։

– Դա միայն Ձեր կարծիքը չէ. կարծում եմ՝ ռուս ժողովրդի զգալի մասը կպաշտպանի Ձեր տեսակետը։ Սա մեծ ողբերգություն է ռուսական հասարակության, ռուսական քաղաքականության համար։ Սա մեզ ուղղված հարված է, շատ լուրջ։ Ռուսաստանը միշտ փորձել է և կշարունակի փորձել լինել խաղաղարար նման հարցերում։ Չնայած Փաշինյանը մեզ հանդիմանում է, թե՝ մենք ՀԱՊԿ-ի մաս ենք կազմում, բայց ինչու Ռուսաստանը չպաշտպանեց։ Իսկ ինչպե՞ս կարող է Ռուսաստանը պաշտպանել, եթե Փաշինյանն ինքն է ստորագրել բոլոր փաստաթղթերը, ինքն է համաձայնել դրան։

– Այո՛, նա հայտարարել է, որ Լեռնային Ղարաբաղը Ադրբեջան է։

– Այո՛։ Ինչպե՞ս կարող է Ռուսաստանը դրանից հետո տեղավորվել այնտեղ, եթե այն պաշտոնապես ճանաչված է։ Ձեր վերջին թերթերից մեկում լուսանկար կա, որտեղ  Փաշինյանը, Թրամփը և Ալիևը ուրախությամբ միմյանց ձեռք են սեղմում։ Բայց երբ դավաճանում ես քո ժողովրդի մի մասին, երբ տալիս ես քո հողերը, ըստ էության, առանց կռվի և հետո ձեռք ես սեղմում…

– Չի կարելի ասել ընդհանրապես առանց կռվի. այնտեղ 5000 հայ երիտասարդ է զոհվել։

– Այնտեղ շատ մարդիկ են զոհվել, բայց եթե նա իսկապես ցանկանար պայքարել իր հողի համար, կպայքարեր։ Եթե նա ցանկանար, որ Ռուսաստանը օգներ, չէր ստորագրի ճանաչման մասին փաստաթղթերը։ Նա օգնություն կխնդրեր։ Բայց դա չարվեց։ Մարդիկ զոհվեցին, Դուք ճիշտ եք, և դա ամենասարսափելի բանն է, որ պատահեց։ Բայց երբ նա ուրախ ժպիտով սեղմում է իր թշնամիների ձեռքը, իսկ այսօրվա համատեքստում այլ կերպ անվանել չես կարող, իմ մեջ որոշակի կասկածներ են առաջացնում Հայաստանում այն ​​մարդիկ, ովքեր քվեարկում են նրա օգտին։

– Այս ամենը քողածածկվում է այսպես կոչված «խաղաղության օրակարգով», որը, իմ կարծիքով, պարզապես կեղծիք է։ Ռուսլա՛ն, Դուք վերջերս «360» ալիքով ասացիք, որ ադրբեջանական մաֆիան ներթափանցել է Ռուսաստանի կառավարություն։ Բայց դա տեղի չի ունեցել մեկ կամ երկու օրում, այլ երկար տարիների ընթացքում։ Ինձ թվում է, որ իրավասու մարմինները լրջորեն չեն զբաղվել դրանով, և, բացի դրանից, հարցումների համաձայն, Ադրբեջանում հարցվածների 63 %-ը ներկայումս Ռուսաստանին առաջին տեղում է դասում երկրի թշնամիների շարքում։ Ինչո՞վ է պայմանավորված Ադրբեջանի և Ռուսաստանի միջև հարաբերությունների նման կտրուկ փոփոխությունը։ Չէ՞ որ կար նաև պատահաբար խփված ինքնաթիռ և այլն։

– Այդտեղ շատ նրբերանգներ կան։ Ինքնաթիռ էլ կար, բայց դա հիմնական պատճառը չէ։ Դա նույնպես ողբերգություն է. այնտեղ մարդիկ են զոհվել։

– Ի դեպ, Ադրբեջանը նույնպես ռուսական ուղղաթիռ է խոցել Հայաստանի տարածքում։

– Այո՛, բայց ինչպես Ալիևն ասաց. «Ես այն ժամանակ ներողություն խնդրեցի և փոխհատուցում վճարեցի»։ Եվ նա Ռուսաստանից նույնպես ուզում էր ներողություն։

– Բայց ոչ մի փոխհատուցում էլ չեղավ։

– Դրանց մասին հայտարարվեց, բայց գործնականում ոչինչ չարվեց։ Նա համաձայնվեց վճարել, բայց իբր դրա համար պահանջվում են որոշակի ընթացակարգեր... Դա բավական պարզ է բացատրվում։ Հայաստանին դեռևս այնքան ուժեղ չէին պոկել Ռուսաստանից, որքան Ադրբեջանին։ Ես մեծ հարգանքով եմ վերաբերվում Ադրբեջանի ժողովրդի նկատմամբ։ Մեզ նրանց հետ նույնպես կապում են, և հավատում եմ, որ հավերժ կկապեն բարեկամությունը, հարևանությունը և պատմական համատեղ ուղին։ Բայց այս պահին, իսկ մեծ պատմության շրջանակում սա մի վայրկյան է, նրանց մեզնից ավելի մեծ ուժով են պոկել։ Եվ, բնականաբար, մեծ դեր է խաղում այս հարցում Թուրքիան իր բազմավեկտոր քաղաքականությամբ և ընտրած ուղիով։ Նրանք ավելի շատ են նայում դեպի Արևմուտք։ Մեր երկրում քրեական էթնիկ խմբավորումներ ունեն տարբեր ազգությունները։

Եվ երբ մեզ ասում են, թե հանցավորությունը ազգություն չունի, դա մի փոքր կեղծ է։ Կա նաև միգրանտների խնդիրը, և, փառք Աստծո, մեր նախագահը սկսել է բացահայտ խոսել դրա մասին՝ հիմնականում նկատի է առնվում Կենտրոնական Ասիայից միգրանտների խնդիրը։ Կա նաև էթնիկ հանցավոր խմբերի խնդիրը։ Այնպես է ստացվել, որ մեր երկրում ադրբեջանական հանցավոր խմբեր, մեղմ ասած, մի փոքր ավելի շատ կան, քան մյուսներում։

Իսկ սա նշանակում է, որ կան սկզբնա​​պատճառներ, և կան մարդիկ, ովքեր պետք է պատասխանատվություն կրեն դրա համար։ Դուք ճիշտ եք, սա մեկ տարվա ընթացքում չի ի հայտ եկել. դա տեղի է ունենում տևական ժամանակ, դա պայմանավորված է մի ամբողջ շարք պատճառներով։ Բայց ես, ընդգծում եմ,  առաջին տեղում դնում եմ այն, որ Ադրբեջանին փորձում են խիստ կտրել Ռուսաստանից, և դա Արևմուտքին, ընդհանուր առմամբ, շատ ավելի լավ հաջողվեց, քան Հայաստանում։ Հետևաբար, ես հույս ունեմ, որ այդ պատմությունը Հայաստանի հետ չի պատահի, և դրա համար մենք պետք է մասնակցենք Հայաստանի ներքին կյանքին՝ անկախ նրանից՝ դա դուր է գալիս թե դուր չի գալիս հայկական կողմին կամ Արևմուտքին, որը հովանավորում է Հայաստանի կառավարությանը։

Բայց մենք դա կանենք, քանի որ այս ազգին համարում ենք եղբայրական ու բարեկամական։ Նույնը պետք է անենք Ադրբեջանի հետ։ Ես չեմ խոսում ընտրություններին միջամտելու, քաղաքական ճնշման մասին։ Սրանք մեր մեթոդները չեն։ Բայց հարևան տարածքներում ապրող մարդկանց մտքերի վրա ազդել, առնվազն մեր տեսակետը, մեր ճշմարտությունը հայտնել ոչ միայն պետք է անենք, այլև պարտավոր ենք դա անել։

– Միգուցե պետք է ավելի շատ ժամանակ ու միջոցներ հատկացնել «փափուկ ուժի» կիրառմանը։

– Իհա՛րկե, իհա՛րկե։ Հարևան շատ երկրներ արգելում են մեր հեռուստաալիքները, չեն հրապարակում մեր լրատվամիջոցները։ Մենք բոլորս պետք է ավելի ակտիվ աշխատենք։ Որովհետև, կրկնում եմ ևս մեկ անգամ, քանի դեռ ռուսերեն հասկանում են, դրանից պետք է օգտվել։ Այս դեպքում ռուսերենը այն սոսինձն է, որը կապում է տարբեր ժողովուրդների։ Ռուսաստանի տարածքում ապրում են շատ տարբեր ժողովուրդներ, և մենք փորձում ենք պահպանել նրանց առանձնահատկությունները, դրա համար հսկայական միջոցներ են ներդրվում, քանի որ մեզ համար դա հենց «մենք» ենք։ Որքան մենք բազմազան ենք, այնքան ուժեղ ենք։ Եկեք սրանով զբաղվենք միասին։ Եվ ավելի շատ ազդենք։ Ես դրանում ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում։ Ինչի՞ց ենք ամաչում։ Արևմուտքն օգտագործում է դա, իսկ մենք կարծես թե ամաչում ենք։

– Վերադառնանք այն բանին, որ կենտրոնական հեռուստաալիքներով, այդ թվում՝ «Առաջինով», հավանաբար ավելի շատ ուշադրություն պետք է դարձնել Հարավային Կովկասին, մասնավորապես՝ Հայաստանին, գուցե Ադրբեջանին, ինչու չէ, նաև Վրաստանին, որոնց մասին այսօր շատ չեք տեսնի լուրերում։ Այս ուղղությունը ոչ պակաս կարևոր է, քան ուկրաինականը։ Ճիշտ է, Ուկրաինայում «թեժ» փուլն է ընթանում, բայց միևնույն է, այստեղ նույնպես կարևոր է, և պետք է  եթերի մի մասը զբաղեցնել միգուցե հենց այս թեմաներով։

– Ես կփոխանցեմ Ձեր ցանկությունները մեր ղեկավարությանը, կփորձենք քննարկել դրանք։ Քանի որ Դուք ճիշտ եք, ես համաձայն եմ Ձեզ հետ այդ հարցում։ Պետք չէ սպասել, որ այնտեղ իրավիճակը բորբոքվի այնպես, ինչպես Ուկրաինայում եղավ։

– Հետաքրքիր է, Ռուսլա՛ն, որ բացի Ձեր կատարած աշխատանքից, մասնավորապես, Դուք «Քաղաքական Ռուսաստան» ալիքի խմբագիրն ու ստեղծողն եք, կարելի է ասել բավականին մասնագիտորեն հետաքրքրվում եք նաև երաժշտությամբ։

– Այո՛։

– Եվ Դուք նույնիսկ ունեք Ձեր սեփական ռոք խումբը, որը կոչվում է «Նաշի», այնպես չէ՞։

– Այո՛։

– Ցավոք, ես չգիտեի այդ մասին, իսկ երբ պատրաստվում էի Ձեզ հետ հարցազրույցին, իմացա այդ մասին և շատ հետաքրքրվեցի։ Ես նույնպես շատ եմ սիրում երաժշտություն և  ժամանակին նաև խմբերում եմ եղել։ Ի՞նչ էիք նվագում։

– Չէի նվագում, երգում էի։

– Օ՜, ի դեպ, ես էլ։

– Ինձ համար հետաքրքիր է, ի՞նչ կպատմեիք այդ երաժշտության մասին։ Որտե՞ղ եք ելույթ ունենում, որտե՞ղ կարող ենք Ձեզ տեսնել։

– Կարելի է տեսնել և լսել ինտերնետում. որոնում եք «Ռուսլան Օստաշկո» և գտնում եք։ Ամեն ինչ սկսվեց որպես հոբբի։ Երբ սպանեցին «Motorola»-ն, Արսեն Պավլովին, ես երգ գրեցի։ Ավելի ճիշտ, սկզբում սպասում էի, որ մեր արտիստները նրան ինչ-որ բան կնվիրեն։ Բայց չեղավ։ Այդ ժամանակ որոշեցի, որ այլևս սպասելու բան չկա, ես ինքս պետք է թողարկեմ այն։ Մենք թողարկեցինք, և այն ունեցավ, ինչպես հիմա մոդայիկ է անվանել, «վիրուսային էֆեկտ». մեկ օրվա ընթացքում տեսանյութը ավելի քան մեկ միլիոն դիտում ունեցավ։ Եվ ես հասկացա, որ այս տեսակ ուղղությունը պահանջարկ ունի։

– Այսինքն՝ Դուք սկսել եք 2016 թվականի՞ն։

– Այդ թեմայով բնականաբար սկսել էի ավելի վաղ հետաքրքրվել, բայց այդ ժամանակ՝ 2016 թվականին, թողարկվեց առաջին երգը, որը կոչվում է «Աշխատե՛ք, եղբայրնե՛ր»։ Այն մինչ օրս մեր երգացանկում ամենահայտնիներից մեկն է։ Մարդիկ լսում են այս երգը և նրանով մարտի են գնում։

– Դուք նաև սպորտո՞վ եք զբաղվում։

– Այո՛։ Մանկությանս տարիներին հրապուրվեցի բռնցքամարտով, հասկանալի է, նաև ֆուտբոլով, մինչև որ երկու անգամ ծնկներս վնասեցի. կապաններս վիրահատեցին։ Հիմա հոկեյն է։ Երկուսուկես տարի է, ինչ բավական լրջորեն հոկեյ եմ խաղում։ Երկուսուկես տարի առաջ ընդհանրապես չէի կարողանում չմուշկների վրա կանգնել։ Ես մեծացել եմ Ղրիմում. մեզ մոտ ձյուն չկար։ Ես այն տեսնում էի միայն տոներին։ Երբ առաջին անգամ չմուշկի վրա կանգնեցի, ընդհանրապես չէի հասկանում, թե ինչպես կարելի է դա անել։ Ոչինչ, հիմա սահում եմ։

– Հիմա դա՞ է գլխավոր հոբբին։

– Սպորտայինը, այո՛, դա հաստատ գլխավորն է։ Այս տարի կնոջս հետ նաև սերֆինգով ենք զբաղվում. նավակի հետևից գնում է ալիքը, և սահում ենք։

– Ասացեք, խնդրեմ, երազանք ունե՞ք։

– Այո՛։

– Ո՞րն է դա։

– Կազմակերպել կամ մասնակցել ռազմական հատուկ գործողության ընթացքում ունեցած մեր հաղթանակին նվիրված տոնական միջոցառումներին։ Սա հիմա իմ երազանքն է, ամենա-ամենամեծ երազանքը։

– Ի՞նչ կցանկանայիք ասել մեր ընթերցողներին մեր զրույցի ավարտին։

– Օգտվելով հնարավորությունից՝ կդիմեի հայերին։ Թող Հայաստանում չմտածեն, թե Ռուսաստանը լքել է իրենց։ Ես գիտեմ, որ հայերը աշխատասեր ժողովուրդ են, ժողովուրդ, որն ապացուցել է իր հավատարմությունը իր պատմական արմատներին, իր ինքնությանը։ Մենք գնահատում ենք սա, և ուզում եմ ասել հասարակ խոսքեր. «Եկեք ապրենք համերաշխ»։ Այսօր Լեոպոլդ կատվի այս շատ պարզ խոսքերը շատ կարևոր են։ Որովհետև այն, ինչ արտաքին ուժերը փորձում են մեզ պարտադրել, բարեկամություն չէ։

Դա առճակատում է և պատերազմ։ Եկեք հիշենք, որ մենք մի ժամանակ մեկ մեծ երկիր էինք՝ Ռուսական կայսրությունը, Խորհրդային Միությունը։ Եվ այսօր մենք հարգում ենք անկախ երկրների անկախությունն ու ընտրությունը։ Սակայն այս ընտրությունը հարգելը չի ​​նշանակում համաձայնվել այն արևմտամետ քաղաքականությանը, որը փորձում են պարտադրել նրանց։ Եվ եթե մենք համաձայն չենք, ապա եկեք բոլորս հասկանանք, թե հանուն ինչու են նրանք սա մեզ պարտադրում, իրականում ինչ նպատակներ են հետապնդում, և մենք կդիմադրենք նրան, ինչը մեզ հարազատ չէ։

– Մենք կհաղթենք։

– Հարյուր տոկոս։

– Շատ շնորհակալ եմ, Ռուսլա՛ն, հետաքրքիր զրույցի համար։ Մինչ նոր հանդիպում։

– Ձեզ շնորհակալություն։ Ցտեսություն։

Հարցազրույցը վարեց Գրիգորի Անիսոնյանը

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝