Ինչն է թաքնված երեխաների համակարգչային կախվածության հիմքում. Բժիշկ-հոգեբույժը տալիս է բանալին
ԱռողջապահականՀոգեկան առողջության պահպանման ազգային կենտրոնի բժիշկ-հոգեբույժ Կարեն Ասլանյանը անդրադարձել է երեխաների շրջանում կախվածություն առաջացնող խաղերի հիմքերին.
-Մեր արագընթաց դարում, երբ մեծահասակները անընդհատ զբաղված են աշխատավարձի և կարիերայի խնդիրներով, իսկ ազատ ժամանակը նվիրում են հեռուստացույցին ու համակարգչին, ավելի ու ավելի հաճախ է հանդիպում ծնողական սիրո, ուշադրության և խնամքի պակասի խնդիրը։ Երեխաները զրկվում են երկուսից էլ՝ հոր և մոր հետ համակարգված շփման փորձից․ ծնողները հաճախ լինում են սառն, իրենց հոգսերով ծանրաբեռնված և խորասուզված սեփական մտահոգությունների մեջ։ Այս ամենը կարելի է բնութագրել որպես աճող ծնողական դեպրիվացիա, որը դառնում է հարաբերականորեն անկախ այն բանից, արդյոք ծնողներից մեկը կամ երկուսը ֆիզիկապես ներկայա՞ն, թե՞ բացակա։
Խնամքի պատրանքը հաճախ ստեղծվում է այն կերպ, որ դեռ խոսել չսովորած երեխայի ուշադրությունը շեղվում է մուլտֆիլմերի, ապա՝ համակարգչային (այնպես կոչված զարգացնող) խաղերի և ժամանակակից գաջեթների վրա։ Սակայն երեխայի հոգեբանությունը այնպիսին է, որ նա սիրում է ոչ թե խաղերը, այլ այն մարդկանց, ովքեր իր հետ են խաղում, ովքեր հաճույքի սկզբունքի հիման վրա բավարարում են նրա շփման պահանջը, որը վաղ տարիքում գրեթե անսահման է։
Նորածնի մարմնական շփման պահանջը աստիճանաբար վերածվում է հայացքային շփման պահանջի՝ այն անձի հետ, ով ապահովում է նրա անվտանգությունը, իսկ հետո՝ բանավոր շփման պահանջի։ Երբ այս պահանջները հերթականորեն չեն բավարարվում, արդեն դրվում է ապագա հոգեկան խանգարումների հիմքը։
Ահա թե ինչու այսօր լայն տարածում են ստացել համակարգչային և այլ կախվածությունները, որոնք աստիճանաբար հեռացնում են երեխային իրականությունից, վիրտուալացնում նրա զգացմունքները, խանգարում են սեռային դերային ինքնության, «Ես»-ի և «Վեր-Ես»-ի ձևավորմանը։ Բացի այդ, ժամանակակից համակարգչային խաղերի մեծ մասում գերակշռող մարտական դրվագները խթանում են ագրեսիվության զարգացումը և միաժամանակ ձևավորում են մի շարք իլյուզոր պատկերացումներ, օրինակ՝ «պահեստային կյանքերի» գոյության մասին։

