Իրականում ո՞ւր են գնում ռուս-ամերիկյան հարաբերությունները
ՎերլուծությունԱյսպիսով, թե ուր կգնան հարավկովկասյան իրողությունները (Տես նաեւ https://iravunk.com/?p=325571&l=am), շարունակում է մնալ ուկրաինական թեմատիկայից, ավելի կոնկրետ, թե այդ հենքի վրա ո՞ւր են գնում ռուս-ամերիկյան հարաբերությունները:
Այն սպառնալիքները, որոնք վերջին օրերին շարունակում են Թրամփի ու նրա թիմից ուղղվել Մոսկվային, թերեւս ավելի շատ խաղի են նմանվում, քան իրական սպառնալիքների: Ներկա պահին մոդայիկ է դարձել Ուկրաինային «Տոմահավկ»-ներ տալու թեման, գլոբալիստական որոշ աղբյուրներ անգամ պնդում են, թե առաջին խմբաքանակն արդեն ուղարկվել է: Բայց մեկ է, դա այն վտանգավոր քայլն է, որին եթե անգամ Թրամփը գնա, մեկ է, դրանից ոչինչ չի ստանալու: ԱՄՆ-ն ունի նման հրթիռների սահմանափակ քանակ, սահմանափակ արտադրություն, եւ եթե անգամ ունեցած բոլոր պաշարներն ուղարկի, դրանք արձակվեն, եւ Ռուսաստանը համարժեք պատասխան չտա, ապա մեկ է, ռազմական իրողությունների վրա դա հազիվ թե ազդի: Ճիշտ է, կարող է մի փոքր էլ սրել ռուսաստանյան ներքին իրավիճակը: Բայց մյուս կողմից, ԱՄՆ-ում էլ պակաս սուր իրավիճակ չէ, եւ մեծ հարց է, թե նման իրավիճակն ո՞ւմ ավելի շատ կհարվածի՝ Մոսկվայի՞ն, թե՝ Վաշինգտոնին: Ամեն դեպքում, ինչպես CNN-ն է գնահատում, «Տոմահավկ» հրթիռները կարող են դատարկ սպառնալիք լինել. Թրամփը չունի լծակներ Կրեմլի վրա ուկրաինական հակամարտության մեջ:
Չնայած, այս մեծ աղմուկը կարող է մի բան էլ օգտակար լինել Մոսկվայի համար: Բանն այն է, որ միջուկային մարտագլխիկներ կրելու ունակ «Տոմահավկ»-ների շուրջ աղմուկը Մոսկվային հնարավորություն է տալիս իր հերթին կոշտացնել ԱՄՆ-ի հանդեպ մոտեցումները, ինչը պարզ տեսանելի էր նաեւ Դմիտրի Մեդվեդեւի աղմուկ հանած վերջին հայտարարության մեջ: Ու ասել, թե Մեդվեդեւն «իր գլխին» է գնում նման սրացումների, միամտություն կլիներ: Ավելին, ռուս փորձագետները, այդ թվում՝ Կրեմլին մոտ կանգնած, վստան են, որ խոսքը Մոսկվայի կողմից ոչ միայն հռետորաբանության կոշտացման, այլ նաեւ՝ գործող անձանց, ամբողջական կուրսի փոփոխության մասին է: Այսինքն, Շոյգուն, ով Պաշտպանության նախարարությունը լքելուց հետո վերահսկում էր Ռուսաստանի դաշնակիցների հետ ռազմական հարաբերությունների ոլորտը, հիմա կարող է այդ ֆունկցիան փոխանցել հենց Մեդվեդեւին: Ըստ այդմ. «Մեդվեդեւը դառնում է նոր կուրսի «ձայնը»` փոխանցելով այն մոտեցումը, որ Ռուսաստանն այլեւս չի պահանջում իր շահերի նկատմամբ հարգանք, այլ խոստանում է ցույց տալ դրանք չհարգելու հետեւանքների մասին»: Այսինքն, եթե Շոյգուն՝ ««Ասիական մարշալը» որքան էլ որ Իրանի, Հյուսիսային Կորեայի, Չինաստանի եւ այլոց կողմից հարգված անձնավորություն էր, բայց նրա հռետորաբանությունը, ոճն արդեն դաշնակիցներին չի բավարարում, որոնք նախընտրում են խոսքի փոխարեն կոնկրետ գործողություններ: Առավել եւս` Վենեսուելայի, ավելի վաղ` Իրանի իրողությունների ֆոնին: Հակառակորդը հասցնում է միանգամայն կոնկրետ հարվածներ, եւ պատասխանն էլ պետք է նույն դաշտում լինի, որը սթափեցնող ազդեցություն կթողնի հակառակորդի վրա»: Ու ելնելով այդ իրողություններից՝ «Մոսկվան փոխում է ոչ միայն իր միջնորդ-բանակցողին, այլեւ` գործընկերների հետ փոխգործակցության իր ոճը»:
Նման տրանսֆորմացիան, իհարկե, ոչ միայն դաշնակիցներին, այլ նաեւ՝ Թրամփին ուղղված կոնկրետ ահազանգ է: Առավել եւս, որ դա համեմվեց, օրինակ, այնպիսի դետալով, ինչպիսին է սիրիական ահաբեկիչ-ղեկավար Ջուլանիին Պուտինի կողմից ընդունելը: Ի դեպ, ռուսական «չար լեզուները» ակնարկում են, որ դրանում իր ծանրակշիռ միջնորդությունն է ունեցել Էրդողանը: Բացատրությունը շատ պարզ է՝ Գազայից հետո Իսրայելի թիրախը կարող է դառնալ Սիրիայի մասնատումը, բնական է, նորից Թրամփի օգնությամբ: Իսկ նման իրավիճակում ռուսների օգնությունը ոչ թե նույնիսկ Սիրիայի կամ Ջուլանիի, այլ անձամբ Էրդողանի համար է անհրաժեշտություն: Բնական է, որ նման օգնության համար ռուսական բազաները պետք է մնան Լաթակիայում. «Սիրիան հարգում է Մոսկվայի եւ Դամասկոսի միջեւ նախկինում կնքված բոլոր համաձայնագրերը...»,- ասաց Ջուլանին: Այսինքն, բացվում է եւս մեկ հարթակ, որտեղ Թրամփը պետք է փորձի լեզու գտնել Պուտինի հետ:
Ահա, այս իրավիճակում էլ Թրամփը ուկրաինական թեմայով հանդես եկավ հայտարարությամբ, որը, ի դեպ, սպասելի էր: Նա այս ուրբաթ ընդունեց Զելենսկուն, ով, ինչպես Թրամփն արտահայտվեց, խոստացել է մեծ հարձակում սկսել: Սա, ի դեպ, նոր բան չէ. Զելենսկին նման խոստում տվել էր եվրոպացիների մասնակցությամբ Թրամփի հետ հանդիպման ժամանակ, մի բան էլ ԱՄՆ-ին մեղադրելով, թե չես թողնում հարձակվեմ, հողերս հետ վերցնեմ: Թրամփն էլ այդ փուլում արձագանքել էր՝ լավ, հարձակվի, եթե կարող ես, միայն թե շատ ժամանակ չունես: Այսինքն, կա´մ հարձակվում ես, կա´մ ստիպված ես լինելու նստել բանակցելու: Ու նման է, որ այս հերթական հանդիպմանը Զելենսկուն հենց այդ խոստումն է «դեմ տվել»՝ հիմա հարձակվո՞ւմ ես, թե ինչ:
Ուկրաինական բանակի հարձակման մասին նման լուրն անգամ նեոնացիստական խմբավորումներն էին ծաղրել: Թե արդյոք Թրամփը պատրաստվում է իր բանա՞կն ուղարկել Ուկրաինա՝ հասկացնելով, որ Կիեւը հարձակման որեւէ ռեսուրս պարզապես չունի, երբ հազիվ է ծայրը-ծայրին դիմանում պաշտպանական մարտերում: Ընդ որում` հարձակման փորձ վերջերս եղավ Պոկրովսկի հատվածում: Բայց միայն նոր մեծ կորուստների հասան, ու հիմա այդ նույն ուղղություններում արդեն ռուսներն են հարձակվում:
Արդյունքում, շատ ավելի նման է, որ Թրամփը, Զելենսկու հարձակվելու խոստումը նրա առաջ դնելով, անմիջապես էլ հարցրել է՝ դե հիմա անցնո՞ւմ ես բանակցելու: Ընդ որում, որ նման մի սցենար կարող էր գալ օրակարգ, ենթադրել էինք դեռ Ալյասկայի պայմանավորվածությունների ժամանակ, թե ինչ կլինի, եթե Զելենսկին, Եվրոպայի հովանավորմամբ, մերժի Թրամփի հայտնի առաջարկը:
Ամեն դեպքում, եթե հաստատվի, որ իրոք այս մեխանիզմն է, ապա կնշանակի, որ իրականում Մոսկվա-Վաշինգտոնի մեջ ոչ մի վեճ էլ չկա. ընդհանուր խաղի սցենարներից մեկն է:
Չնայած, սպասվող Պուտին-Թրամփ երկրորդ գագաթաժողովը պետք է, որ բոլոր հարցերին վերջնականապես պատասխանի:
