<Զանգեզուրի միջանցքը> նիկոլի ֆռռիկների խաչմերուկում. Մարգարիտ Եսայան

Այս մարդը դատապարտված է մշտապես ինքն իրեն հերքելու, դատապարտված է ահռելի վախի մեջ ապրելու, դատապարված է ստերի բեռի տակ կքելու, դատապարտված է կզած, չոքեչոք ամբողջ աշխարհի առաջ <տուֆտելու>։ Իր ֆռռիկները ամեն անգամ փորձում է ոչ միայն մեր երկրում, մեր ժողովրդի, այլեւ միջազգային հանրության վրա ծախել։ 

ՄԱԿ-ում, ապա Ստրասբուրգում, եւ՝ ամեն տեղ առանց ամոթի կանգնում եւ ստերի հերթական տոպրակը բացած բարբաջում է։

Նյարդային է, ինքնատիրապետումը կորցրած։

Գի՞տեք ինչու։ Ոչ , ոչ թե էն պատճառով, որ մեր երկիրը բերել-հասցրել է էս անդունդի եզրին, այլ, զուտ իր նեղ-անձնական նկատառումներով։ Էս մարդը կրկին ուզում է <ընտրվել> եւ նա այդ հնարավորությունը կապում է բացառապես ադրբեջանա-թուրքական իր հովանավորների հետ։

Հասկանում է, որ այլեւս երբեք հայ մարդը իրեն ձայն չի տա, կթքեն ու ձայն չեն տա։ Իր հույսը դեռ իր ձեռքում պահած ադմինիստրատիվ ռեսուրսն է եւ՝ իր քիրվաները։ 

 Էս մարդը էնքան է մոլորված, որ մեկ ներքին լսարանի համար է իբր չքմեղանում է, թե չկա <Զանգեզուրի միջանցք>, դուք մի լսեք ադրբեջանն ինչ կուզի թող անունը թող դնեն, /զուգահեռը հիշեք՝ <եթե պարտվենք մեզ պարտված չենք համարի>/ու, որպեսզի ալիեւը էլի թուքումուր չտա, մյուս կողմից էլ խոստանում է կրկին <վարչապետ> դառնալուց անմիջապես հետո փոխել ՀՀ Սահմանադրությունը այնպես ինչպես ուզում են մեր թշնամիները։ 

Էս մարդը դիվանագիտությունը, արտաքին կապերը, համամարդկային ընդունված բոլոր չափանիշները իջեցրեց իրենց գյուղի կովի արտաթորանքի մակարդակի։

 Ինքը էդ ա հասկանում։

 Իրեն ոչ պատմոություն է պետք, ոչ արժանապատվություն եւ ոչ հայրենիք։

Իրեն պետք է մի աթոռ եւ մի մուրճ, որով կրկին կվախեցնի իր կրունկի տակ կզած դատավորներին, քպականներին, <մտավորականներին>։

Ինքը այդպես էլ չհասկացավ, որ իր այդ <մուրճի> վրա նորմալ հայ մարդը, հարյուր-հազարավոր քաղաքացիներն այլեւս թքած ունեն։ 

հ․գ․ ուստի՝ սրա կառավարությանը եւ անձամբ իրեն անվստահություն հայտնելը մնում է միակ եւ հնարավոր տարբերակ, այս ամենից ազատվելու համար։

Մարգարիտ Եսայան

2․10․2025

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝