-Վեց տարեկանից զբաղվել եմ սպորտով, առաջին քայլերս կատարել եմ հայրիկիս մոտ՝ բարբա եմ պարապել։ Առաջին ռեկորդս սահմանել եմ 16 տարեկանում՝ երեք ֆուտբոլի գնդակի վրա հենում-ծալում վարժություն եմ արել մեկ րոպեում 51 անգամ։ Հետո մատի ճկույթով քաել եմ երկու տոննա քաշ ունեցող մեքենա, հետո երեք ու այդպես գնալով ավելացրել եմ։
-Ձեր ընտանիքում եղե՞լ են ռեկորդակիրներ։
-Չէ, ես առաջինն եմ, լավ նվաճումներով հայտնի մարզիկներ ունեցել ենք, բայց Գինեսի ռոկորդակիր՝ ոչ։
-Ինչպե՞ս հասկացաք, որ տիրապետում եք նման հատկությունների, ներքին զգացողությունների մասին մի փոքր խոսենք։
-Երբ առաջին անգամ քաշեցի մեքենան ստացվեց՝ ես դա համարեցի նշան ի վերուստ, որ ես պետք է նորից փորձեմ ու գուցե դա է իմ հետագա գործունեության ուղղին։ Ու, այո, հասկացա, որ ամենին ինչին հասել ու հասնում եմ դա կատարվում է բացառապես Աստծո զորությամբ։ Այս ընթացքում հասցրել եմ 25 եւ ավել ռեկորդ սահմանել ու ամենը Աստծո զորությամբ։
-Որն՞ էր ամենադժվար ռեկորդը, որը բացահայտում էր նաեւ Ձեզ համար։
-Առաջինը դա մետրոյի վագոններ քաշելն էր, որը ինձ համար եւս, այո, բացահայտում էր։
-Ի՞նչ է կատարվում Ձեզ հետ ռեկորդը սահմանելու պահին ու դրանից հետո, նույն Յուրիներն են մնում, թե՞
-Ռեկորդը սահմանելու պահին ներքին անհանգստությունը, լարվածությունը միախառնվում են իրար, իսկ արդեն սահմանելուց հետո անբնական հանգստություն, թեթեւություն եմ ապրում, թե չէ ես մնացած առումներով երբեք Յուրին չի փոխվում։
-Պարոն Սաքունց, անգամ համաշխարհային ճանաչում ունեցող մարզիկները խոստովանել են, որ ամեն անգամ ռինգ դուրս գալիս մտավախություն են ունենում՝ գուցե ձախողենք։ Դուք նման մտավախություններ ունեցե՞լ եք։
-Անկեղծ, այո, ավելին ասեմ մի քանի օր առաջ Աբովյանում կատարած ռեկորդս երեք անգամ ձախողել եմ։
-Որն՞ էր դա։
-Մեկ մատով միանգամից 4 ֆուռ պետք է քաշեի՝ մոտավորապես 70 տոննա, առաջին երկրորդ անգամ չստացվեց, ու միայն երրորդ փորձից ստցավեց։ Այդ ձախողումներին ոչ ես էի սպասում, ոչ ընկերներս։
-Իսկ ի՞նչ էիք զգում առաջին երկու ձախողումների ընթացքում։
-Լավ հարց էր, առաջին ձախողումնս, ինչքան էլ զարմանալի հնչի, ինձ ուժ տվեց, որպեսզի դա ինձ չկոտրի։ Ձախողումն էլ ասեմ որն էր, պարանն էր կտրվում, բայց դա էլ էր էլի ձախողում։
-Ասում են, յուրաքանչյուր հաղթական ճանապարհից պետք է ժամանակին հետ կանգնել, որպեսզի անցած հաղթանակներդ չհավասարվեն ջրին, Դուք ունե՞ք որոշում, թե երբ կավարտեք Ձեր ռոկորդային կարիերան։
-Շատ ճիշտ եք ասում, այո, ես իմ ռեկորդային կարիերան կավարտեմ այն օրը, երբ մեկ մատով քաշեմ ինքնաթիռ։
-Եվ վերջում, ռեկորդակիր ծնվո՞ւմ են․ թե՞ դառնում։
-Կարծում եմ ծնվում են 10 տոկոսը, իսկ մնացած 90 տոկոսը դառնում են։
-Դուք դարձե՞լ եք, թե՞ ծնվել։
-Կարծում եմ դարձել եմ։ Ծնվել եմ, երբ մեկ մատով կարողացել եմ քաշել երեք տոննա, բայց հետո արդեն դարձել եմ՝ քաշելով 60 տոննա։