Հակաթրամփականներին կհաջողվի՞ ԱՄՆ-ում քաղաքացիական պատերազմ սարքել
ՄիջազգայինՎերջին օրերին աշխարհի տարբեր հատվածներում, իրար հերթ չտալով, նկատվում են մասշտաբային իրադարձություններ: Դրանցից յուրաքանչյուրը, իհարկե, կարելի է համարել նաեւ առանձին երեւույթ: Բայց միայն փաստը, որ այդ ամենը տեղի է ունենում միաժամանակ, գալիս է հուշելու, որ խոսքը համաշխարհային նշանակության մեկ օղակի մասին է: Ու ասել, թե մեր տարածաշրջանն ու Հայաստանն այդ օղակի մեջ չեն, միամտություն կլիներ:
ԿՐԱԿՈՑՆԵՐՆ ՈՒՂՂՎԱԾ ԷԻՆ ԹՐԱՄՓԻՆ
Սկսենք, թերեւս, վերջինից՝ նախօրեին ԱՄՆ-ում տեղի ունեցած ցուցադրական սպանությունից: Հանրային հանդիպման ժամանակ սպանվեց ամերիկացի հայտնի հեռուստահաղորդավար Չարլի Քըրքը։ Այն, որ այդ միջադեպն անմիջապես հայտնվեց նախագահ Թրամփի, փոխնախագահ Վենսի առանձնահատուկ ուշադրության կենտրոնում, հուշում է, որ զոհը պատահական անձնավորություն չէր: Գերարագ տեմպերով աճող քաղաքական աստղի համարում ունեցող Քըրքին թեեւ սպանությունից հետո սկսեցին համարել Թրամփի հավանական փոխարինող, բայց դա մի փոքր չափազանցված է: Առաջին հերթին` նա հանդիսանում էր ԱՄՆ-ում պահպանողական արժեքների հիմնական կողմնակիցներից մեկը՝ ակտիվորեն առաջ տանելով գաղափարները, թե ԱՄՆ-ի միջամտությունը Ուկրաինայի հակամարտությանը պետք է անմիջապես դադարեցնել եւ սերտ կապեր հաստատել Մոսկվայի հետ: Հանդիսանալով Թրամփի ամենանվիրված կողմնակիցներից, Քըրքին մի շարք լուրջ աղբյուրներ համարում էին նախագահ Թրամփի ամենահավանական քաղաքական ժառանգորդի՝ փոխնախագահ Վենսի ընտրվելու դեպքում փոխնախագահի միանգամայն հավանական թեկնածու:
Այսինքն, Քըրքը, եթե ներկա զարգացումները շարունակվեն, իհարկե, միանգամայն ծանրակշիռ քաղաքական ապագա կունենար: Բայց սխալ կլինի մտածել, թե նրան սպանեցին՝ տարիներ հետոյի հնարավոր քաղաքական ապագան կանխելու համար: Իրականում, ակնհայտորեն այդ կրակոցն ուղղված էր MAGA շարժմանը, այն է` Թրամփին: Եվ որ Թրամփից մի փոքր սառած Իլոն Մասկը եւս անմիջապես դատապարտեց այդ սպանությունը, եւս այդ մասին է խոսում: Այսինքն, Քըրքի սպանությունը առնվազն մեկ էական մեսիջ հղում է. գլոբալիստների եւ թրամփականների՝ MAGA-ի հակամարտությունը մտավ նոր փուլ, որտեղ կրակոցները դառնալու են նորմա: Իսկ այս կետից մինչեւ քաղաքացիական պատերազմը կես քայլ է:
Ինչու այս պահին. դա եւս կարելի է տեսնել: Այն, որ վերջին ժամանակներս ակտիվ լուրեր էին շրջանառության մեջ դրվում, թե Թրամփը մահացած է, մահացու հիվանդ է եւ այլն, արդեն իսկ ակնարկում էր ներքին հակամարտության շիկացման մասին: Ասենք, որ Թրամփը սկսեց ամերիկյան տարբեր քաղաքներում բանակային ուժեր կենտրոնացնել կամ նման սպառնալիքներ հնչեցնել (ինչպես Չիկագոյի դեպքում էր)՝ կայունության պահպանման համար, իր հերթին էր իրավիճակի այդ թեժ ընթացքի մասին հուշում: Կարելի է հասկանալ, թե ինչու հենց այս պահին: Այս ընթացքում գլոբալիստները դեռ շարունակում էին համառ ջանքերը՝ Թրամփին ուկրաինական պատերազմում եւ Ռուսաստանի դեմ պայքարում առաջամարտիկի դիրքերում պահելու համար: Սակայն եվրալիդերների` օրերս կայացած վաշինգտոնյան այցի ժամանակ, նման է, որ բոլոր փակագծերը բացվեցին: Այն է՝ Թրամփը պարզապես եվրոպացիներից պահանջեց՝ նախ բարի եղեք ինքներդ իրական կոշտ քայլերի գնալ Մոսկվայի, Պեկինի եւ Նյու Դելիի դեմ, այդ թվում, 100 տոկոսանոց մաքսատուրքեր սահմանեք ռուսներից նավթ գնողների նկատմամբ եւ ինքներդ էլ մի գնեք ռուսական էներգակիրները (ուղիղ թե՝ միջնորդավորված), ապա միայն ինձ պահանջներ ներկայացրեք: Իսկ դրանք գործողություններ են, որ եթե Եվրոպան կատարի, միանգամից կարող է լիովին պայթել: Առավել եւս, ինչպես հաստատում են հենց այս պահին Ֆրանսիայում բախումների մակարդակի հասած շատ ակտիվ հակամակրոնական ներքին գործընթացները, Եվրոպան առանց դրա էլ մեծ պայթյունի շեմին է:
ԻՍԿ ՌՈՒՍՆԵՐԻՆ ՊԵ՞ՏՔ Է ԼԵՀԱՍՏԱՆԻՆ ՀԱՐՎԱԾԵԼ
Թերեւս, Թրամփին «դարձի բերելու» մի վերջին փորձ էր Լեհաստանի օդային տարածք ռուսական անօդաչուների ներխուժումը, թեեւ այդպես էլ դեռ չկա որեւէ ռեալ ապացույց, որ այդ անօդաչուներին իրականում էլ ռուսներն էին արձակել: Ավելին, անգամ լեհերը, ինչպես ցույց տվեցին շտապ անցկացված հարցումները, այդ պատմության մեղավոր Մոսկվային չեն համարում: Ավելի կոնկրետ, եթե լեհերի 34 տոկոսը մեղադրում է Ռուսաստանին, ապա դրա դիմաց՝ այդ միջադեպն ուկրաինական սադրանք է համարում 38 տոկոսը: Եվս 15 տոկոսը մեղադրում է Լեհաստանի իշխանություններին, 8-ը՝ լրատվամիջոցներին, 5-ը՝ ՆԱՏՕ-ին։ Այն է՝ լեհերի 66 տոկոսը մեղադրում է Արեւմուտքին՝ ի դեմս ինչ-որ մի կառույցի: Հենց արեւմտյան փորձագետներն էլ բացատրում են նման հանրային կարծիքի բուն իմաստը. պետք էր ՆԱՏՕ-ի դեմ ռուսների «հարձակման» ինչ-որ «փաստ» սարքել, որը կոլեկտիվ պաշտպանության սկզբունքից ելնելով, Թրամփին կպարտադրեր շատ արագ տեղափոխվել հակառուսական ծայրահեղ կոշտ դաշտ: Ընդ որում, թերեւս կազմակերպիչները եւս հասկանում էին, թե դա ինչ ծայրահեղ վտանգ է պարունակում. ՆԱՏՕ-ի դեմ ՌԴ-ի հարձակման «փաստ» պաշտոնապես ներկայացնելու դեպքում կարող են միանալ ռազմական անշրջելի մեխանիզմներ: Ու պատահական չէր, որ մերձբալթյան երկրներն անմիջապես էլ սկսեցին խոսել, թե՝ դա ռուսների կողմից ՆԱՏՕ-ական երկրի վրա հարձակում չէ, որեւէ դիտավորություն այդտեղ չեն տեսնում: Հասկանալի է՝ եթե ծավալվեն ռազմական գործընթացները, ապա մերձբալթյան երկրները առաջինն են հայտնվելու հարվածի տակ, եւ հարց է՝ գոյություն կունենա՞ն: Սա եկավ հուշելու, որ Թրամփին հակառուսական դաշտ բերելու հարցում գլոբալիստների հնարավորություններն այնքան են սահմանափակվել, որ արդեն ստիպված են դիմել նման ծայրահեղ վտանգավոր խաղերի:
ՍԱԴՐԱՆՔԸ ՉԱՇԽԱՏԵՑ
Ամեն դեպքում, սադրանքն ակնհայտորեն չաշխատեց. երբ ռուսների «հարձակման» փաստն արդեն կար, երբ փոխնախագահ Վենսը հայտարարեց՝ Թրամփը չի տեսնում Ռուսաստանին տնտեսապես մեկուսացնելու իմաստ, նա դա հստակ ասել է եվրոպացիներին: Նաեւ, որ Ուկրաինայում հակամարտության ավարտից հետո Վաշինգտոնը բաց կլինի Մոսկվայի հետ տնտեսական համագործակցության համար: Իսկ հակամարտությունը պետք է վերջացնել. «Մեր ուղերձը թե՛ ռուսներին, թե՛ ուկրաինացիներին այն է, որ սա նրանց շահերից չի բխում, ոչ էլ մեր շահերից է բխում»: Այն, որ գրեթե անմիջապես հաջորդեց Քըրքի սպանությունը, սկսում է նմանվել ցուցադրական մեսիջի՝ պատասխանը սա է:
Այսպիսով, կարծես թե ուրվագծվում է այն ընդհանուր ֆոնը, որը ներկա պահին հետեւողականորեն զարգանում է աշխարհում: Այն, որ առանց ԱՄՆ-ի ուղիղ մասնակցության գլոբալիստներն ուկրաինական ուղղությունը պահելու որեւէ շանս չունեն, էն գլխից էր պարզ: Ներկա պահին հենց այդ սպասելի վիճակն է: Դետալները մի կողմ թողնելով, ֆիքսենք ընդհանրական պատկերը, որը, ի դեպ, անգամ հենց ուկրաինական փորձագետներն են հենց այդպես նկարագրում: Այն է՝ ուկրաինական բանակը մոբիլիզացրել է իր բոլոր հրարավորությունները` փորձելով գոնե առանցքային հատվածներում մի կերպ դիմադրել: Բայց այդ վերջին ռեսուրսներն արդեն հալվում են, եւ, կարծում ենք, առաջիկա մեկ ամսվա ընթացքում դա շատ ավելի ցայտուն կդառնա: Ու այստեղ երկու տարբերակ է առաջանում. Կա´մ Կիեւը գնում է հաշտության այն պայմաններով, որն ունի Մոսկվան եւ աջակցում է Թրամփը: Կամ ռուսները կառաջանան առանց պաշտպանության մնացող Ուկրաինայի խորքերը: Ու թե այդ դեպքում որտեղ կանգ կառնեն, դա, թերեւս, կպայմանավորվեն կամ արդեն պայմանավորվել են Պուտինն ու Թրամփը:
ԳԼՈԲԱԼԻՍՏՆԵՐԻ ՎԵՐՋԻՆ ՓՈՐՁԵՐԸ
Եվրոպան սրանով հայտնվում է բարդ վիճակում: Թրամփը նույնիսկ առաջարկեց՝ ինքներդ մտածեք ձեր միջոցներով Ուկրաինան պաշտպանելու կամ գոնե հետպատերազմյան երաշխիքների մասին: Եվրոպացիները մի քանի անգամ հավաքվեցին, խոսեցին, վիճեցին, բայց այդպես էլ, առանց ԱՄՆ-ի մասնակցության, որեւէ տարբերակ չգտան: Քննարկեցին անգամ Ուկրաինա սեփական զորքեր բերելու տարբերակը՝ խաղաղապահի անվան տակ: Բայց շատ արագ էլ սկսեցին հերթով այդ գաղափարից հրաժարվել, թերեւս հասկանալով, որ զորքեր, որպես այդպիսին, պարզապես չունեն:
Արդյունքում, Եվրոպան կանգնած է լիովին ուկրաինական խաղից դուրս մնալու հեռանկարի առաջ, որի պարագայում, նորից վերադառնանք ֆրանսիական դեպքերին, համակարգային փոփոխությունները Հին աշխարհում դառնում են անխուսափելի, թեեւ առանց այդ էլ գլոբալիստների դիրքերը ծայրահեղ խոցելի են դարձել գործնականում բոլոր առաջատար եվրոպական երկրներում: Իսկ եվրոպական գլոբալիստների պարտության դեպքում նաեւ ամերիկյան գլոբալիստների դիրքերն են դառնում չափազանց խոցելի:
Նման է, որ գլոբալ իմաստով, լինել-չլինելու պայքարն է, ավելին՝ դրա վերջին փուլը, ինչի մասին, ի դեպ, հուշեց ինչպես Պուտինի եւ Թրամփի հանդիպումը, այնպես էլ ՇՀԿ-ի վերջին գագաթաժողովը, դրա շրջանակներում՝ Չինաստան-Հնդկաստան հաշտությունը (եւ, որ հիմա «պայթում» է այդ երկրների արանքում գտնվող Նեպալը, դա եւս պատահական չէր, չնայած` դժվար է ասել, թե կազմակերպողները ինչ ստացան): Ու, կարծես թե, այլ տարբերակներ չտեսնելով, գլոբալիստներն անցնում են ամենառիսկային գործողությունների փուլ: Բայց եթե չկարողանան ԱՄՆ-ում քաղաքացիական պատերազմ սարքել, սա կարող է նրանց վերջը դառնալ:
Տես նաեւ https://t.me/iravunk/57678