ԻՐԱԿԱՆՈՒՄ ԹՐԱՄՓԻՆ ՊԵ՞ՏՔ Է «ԹՐԱՄՓԻ ՄԻՋԱՆՑՔԸ»
ՎերլուծությունԻհարկե, կովկասյան կոմունիկացիաների (Տես նաեւ https://iravunk.com/?p=321296&l=am) ու մասնավորապես` միջանցքների պատմությունն ունի նման հարց. եթե ամերիկացիների համար խնդիր է Կասպից ծովով միջանցք բացելը, իսկ ռուսները կարո՞ղ են առանց ամերիկացիների համաձայնության կովկասյան կոմունիկացիոն հնարավորությունները վերածել մեգանախագծերի: Կա, բայց այն, ինչպես Ուկրաինայի պարագայում էր, ուժային միջամտություն է պահանջում: Իհարկե, վերջին ժամանակներս Ռուսաստանում, հատկապես ռուսական ազգայնական շրջանակներում քիչ չեն խոսակցությունները Հարավային Կովկասը երկրորդ Ուկրաինայի վերածելու մասին: Նույնի մասին խոսում են նաեւ Իրանում, եւ այս ամենը նշանակում է, որ ռազմական սցենարը պետք չէ մինչեւ վերջ բացառել:
Ընդ որում, Բաքուն ծայրահեղ սրացման գնալով Մոսկվայի հետ հարաբերություններում, իսկ իրանական 12-օրյա պատերազմում գործելով իսրայելյան դաշտում, իր հերթին մեծապես սրեց այդ հակասությունները` հասնելով նրան, որ ուժային լուծման սխեմաները դարձան օրակարգային քննարկման հարցեր: Իհարկե, Ալիեւին էլ կարելի է «հասկանալ». Բրիտանիան լուրջ վերահսկողություն ունի Ադրբեջանի էներգետիկ եւ ֆինանսական համակարգերում, Թուրքիային եւ Ադրբեջանին պարտական է Արցախը վերցնելու հարցում, վերջապես, Իրանի տարածքների հաշվին միանգամայն լուրջ ախորժակներ ուներ: Միայն թե այդ բոլոր հույսերը կարող էին արդարանալ Իրանի պարտության դեպքում, որը չեղավ: Կան նոր պատերազմի մասին խոսակցութուններ, բայց դա որքանո՞վ է ռեալ եւ ի՞նչ արդյունք կունենա, միայն հարցականներ են: Իրողություններն այս պահին հետեւյալն են: Իրանում, օրինակ, նախօրեին հայտարարեցին նոր հիպերձայնային հրթիռի տիրապետելու մասին, որը կարելի է համարել ռուսական «Օրեշնիկի» կարգի, այն է` կարող է տակտիկական միջուկային զենքի համարժեք հզորություն ունենալ: Իսկ դա նշանակում է տարածաշրջանային բալանսի փոփոխություն` հնարավոր պատերազմի կամ դրա սպասելի արդյունքների վրա իր ուղղումներով հանդերձ: Հաջորդը, Բրիտանիայում քաղաքական դասական համակարգը գլխովին փլուզվում է. վերջին հարցումները ցույց են տալիս, որ «Reform UK» նոր ուժը իշխանությունը վերցնելու հայտ է ներկայացնում, դասական եւ ներկայումս իշխող Լեյբորիստական կուսակցությունը, վարկանիշային իմաստով, կորցրել է 411 մանդատ, այս պահին վարկանիշով ոչ թե նույնիսկ երկրորդն է, այլ` երրորդը եւ կարող է հավակնել ընդամենը 66 մանդատի: Մյուս դասական ուժը` Պահպանողական կուսակցությունն էլ ավելի վատ վիճակում է: Էրդողանի եւ Ալիեւի մերձավոր, MI6-ի ղեկավար Մուրը մեկ ամսից հեռանում է: Ու ով իմանա, թե այս խորքային փոփոխությունների արդյունքում Բրիտանիան ինչ ռեալ դերի կարող է հավակնել մասնավորապես հարավկովկասյան հարթակում: Էապես թուլացել է նաեւ Եվրոպայի դերը, որի առաջնորդներին օրերս Թրամփը նստեցրել էր իր ընդունարանի մոտ շարված աթոռներին, մինչեւ ներս կկանչեր: Ու այն, որ Ալիեւը, ակնհայտորեն բրիտանական խաղերի արդյունքում սկսեց թշնամանալ Մոսկվայի հետ, հիմա հայտնվել է բավականին բարդ վիճակում, դա ցույց տվեց փաստը, որ Թրամփի մատի մեկ շարժումով վազեց Վաշինգտոն: Բայց Հեյդարովիչն իրականում Թրամփին պե՞տք է, եթե կա մասնավորապես Կասպից ծովի հիշատակված խնդիրը, էլ չասած այն հարցի մասին, թե իրականում Պուտինի հետ ինչ է պայմանավորվել Ալյասկայում: Արդյունքում, որ Ալիեւի կողմից սկսել են նկատվել Մոսկվայի հետ հարաբերությունները կարգավորելու փորձեր, դա եւս նկատելի է: Ամեն դեպքում, օրերս տեղի ունեցավ ռուս-ադրբեջանական միջկառավարական հանձնաժողովի հերթական նիստը, այնտեղ ինչ-որ բաներ էին քննարկվում «Հյուսիս-Հարավ» միջանցքի հետ կապված: Իսկ սա արդեն իսկ նշանակում է, որ ռուս-ադրբեջանական հարաբերություններում շրջադարձի որոշակի դինամիկա իրականում արդեն իսկ գոյություն ունի:
Այսինքն, որքան էլ որ Մոսկվայից մինչեւ իսկ ուժային լուծումների գնալու մասին վատ թաքցված ակնարկներ կան, սակայն միայն փաստը, որ Պուտինն ու Թրամփը հանդիպեցին, արդեն իսկ նշանակում է, որ այս պահին առաջնայինը դեռ մնում է պայմանավորվածությունների հիման վրա լուծումների գնալու սկզբունքը: Ու միայն դրանց հանրագումարում կարող է հստակ երեւալ, թե Թրամփին առհասարակ պե՞տք է կովկասյան հարթակը, կամ միգուցե կշարունակի՞ Հարավային Կովկասը վերահսկողության տակ վերցնելու եւ Կենտրոնական Ասիա դուրս գալու հին ծրագրերը: Թե՞ կարող են պայմանավորվել Մոսկվայի հետ, որից նաեւ Վաշինգտոնը կստանա իր բաժինը Ասիա-Եվրոպա կոմունիկացիաները ծովից ցամաք տեղափոխելու ծրագրերից` ծովային փոխադրումներից եկամուտներ կորցնելու դիմաց:
Այսպիսով, ինչի՞ մասին էր Ալյասկայի հանդիպումը: Այն, որ այստեղ ուկրաինական թեման ամենեւին էլ առաջին տեղում չէր: Ավելի ստույգ, դեռ այն պահից, երբ Թրամփը վերցրեց իշխանությունը եւ սկսեց Մոսկվայի հետ հարաբերությունները վերաշարադրելու գործընթացը, արդեն իսկ տեսանելի էր, որ Ուկրաինան կամ այլ հակամարտությունների թեմաները, խոշոր հաշվով, մանրադրամի դեր ունեն, ինչպես, ասենք, ուկրաինական ապագա սահմանը մի քանի կիլոմետր այս կամ այն կողմ անցկացնելը. դրանց շուրջ ներկա տեսանելի պայքարն ընդամենը «աչք շեղելու» միջոց է:
Ու միաժամանակ սկսեցին պարբերական խոսակցություններն այն մասին, որ հիմքը, որի վրա վերակառուցվում են ռուս-ամերիկյան հարաբերությունները, հյուսիսային գոտին է, եւ փաստը, որ Պուտին-Թրամփ գագաթաժողովն անցկացվեց Ալյասկայում, դրա լավագույն հիմնավորումներից մեկը դարձավ:
Ինչ ասել է Հյուսիսային կամ Արկտիկական գոտի: Նավթի համաշխարհային չբացահայտված պաշարների 15%-ը եւ բնական գազի` 30%-ը, որի գրեթե կեսը գտնվում է Ռուսաստանի վերահսկողության տակ։ Ու սրանք ամենանվազագույն հաշվարկներով: Բազում այլ ռեսուրսներ, եւ, ամենակարեւորը, ձեռք չտված:
Եվս մեկ էական դետալ. կոմունիկացիաներ: Դեռ մոտ 10 տարի առաջ պրակտիկ օրակարգ մտավ ԱՄՆ-ից մինչեւ Եվրոպա չընդհատվող երկաթուղային հաղորդակցության գաղափարը Ռուսաստանով: Ընդ որում, ահռելի մեծ ծախսեր եւ ժամանակ չեն պահանջվում: Նույնկերպ առաջնային օրակարգում է Հյուսիսային ծովային ուղու գաղափարը. սա եւս ԱՄՆ-ից Ասիա, Եվրոպա, նաեւ Ասիայից Եվրոպա ամենակարճ ուղին է: Ոչ միայն ամենակարճ. նաեւ ամենաքիչ ժամանակատար: Գլխավորը` ամենաէժան` ի հաշիվ տարածության, ժամանակի եւ տրանզիտային վճարների էական կրճատման:
Հաջորդ էական գործոնը. Հյուսիսային ծովային ուղու զարգացումն էապես հեշտացնում է արկտիկական պաշարների շահագործումը: Այսինքն, առանց չափազանցության, խոսքը մարդկության պատմության ամենամասշտաբային տնտեսական նախագծի մասին է:
Թե ինչու է թեման մտել առաջնային օրակարգ, նույնպես աչքի առաջ է. կլիմայի գլոբալ փոփոխությունը: Դեռ 20 տարի առաջ Հյուսիսային ուղին հնարավոր էր շահագործել տարվա մեջ առավելագույնը 4 ամիս: Ներկայիս տաքացումներն այդ ժամկետն արդեն հասցրել են 5-6 ամսվա, իսկ սառցահատ նավատորմի առկայության դեպքում, որը Ռուսաստանը զարգացնում է գերարագ տեմպերով, այն կարող է գործել ողջ տարին: Նույնը երկաթուղու պարագայում է: Մինչդեռ գլոբալ տաքացումները դեռ շարունակվում են:
Ով կարող է շահել նման նախագծից: ԱՄՆ-ի եւ ՌԴ-ի համար այն դարակազմիկ իմաստ ունի: Չինաստանի համար եւս, խոշոր հաշվով, այն ընդունելի նախագիծ է: Բրիտանիան, թերեւս, կորցնողների թվում կլինի, հաշվի առնելով, որ 300-400 տարվա կոմունիկացիոն սխեմաներ են փոխվում: Չնայած, Բրիտանիան արդեն իսկ մեծապես կորցրել է Հարավային ուղու վրա իր ազդեցությունը, պարզապես պետք է ռեալ ընդունի այն աշխարհաքաղաքական դիրքը, որը ներկայումս ունի:
Այսպիսով այն, որ հենց արկտիկական ծրագիրն էր Ալյասկայի բանակցությունների հիմքերի հիմքը, զգացվեց նաեւ Պուտինի` վերջերս արված մեկ հայտարարությունից. «Թրամփի գալուստով Ռուսաստանի եւ ԱՄՆ-ի հարաբերություններում «լույս թունելի վերջում» է երեւում… Ռուսաստանը ակնկալում է ԱՄՆ-ի հետ հարաբերությունների լիակատար վերականգնում… Ռուսաստանը քննարկում է ԱՄՆ-ի հետ համագործակցության հնարավորությունը Արկտիկայում եւ Ալյասկայում»:
Եվ եթե այդ քննարկումները հաջող ավարտի հասնեն, ապա սա նկատելիորեն կազդի նաեւ հարավային միջանցքների գրավչության վրա, հաշվի առնելով նաեւ այն մասշտաբային կոնֆլիկտները, որոնք կան այս ուղղությամբ:
Ինչ վերաբերում է Ուկրաինային, ապա հայտնի դարձավ, որ արդեն նաեւ Եվրոպան է տեղեկացրել` գալիք տարվանից ֆինանսավորումն էապես կկրճատվի: Թերեւս, միանգամից կփլուզվեն նաեւ ԵՄ-ին միանալու հեքիաթները. նման պարտքային բեռով երկրին Եվրոպայի դռներին էլ մոտ չեն թողնի։
