Եվրոպայի դռները ներսից հերմետիկ փակ են հայերի համար. Գալստյան
Ներքաղաքական
Մենք ապրում ենք մեծ իրադարձությունների եւ փոքր մարդկանց դարաշրջանում, ուր ամենամեծ դասն այն է, որ հիմարները եւս իրավացի են լինում: 30 տարուց ավելի մեր պատմական հողում չենք գտնում մեզ հաջողությունների մղող դարավոր թովչանքի բանալին, ի՞նչ պետություն ենք կառուցում, եւ ո՞րն է հայ տեսակին բնորոշ աշխարհաքաղաքական պետական մոդելը։
Մեր օրերում աշխարհի գերծանր քաշային պետությունների խաղերի գլխավոր բովանդակությունը միաբեւեռ աշխարհի չեղարկումն է, իսկ նոր աշխարհակարգ մշակողները, աշխարհի անվտանգության դիմաց իրենց կենսակերպն են թելադրում։
Երկիր մոլորակի այս համայնապատկերում Գյումրի քաղաքում տեղի ունեցան ՏԻՄ ընտրությունները, որին մասնակցեց Հայաստանի Կոմունիստական կուսակցության կողմից առաջադրված Վարդան Ղուկասյանը։
Ընտրությունների ավարտման արդյունքում հաղթեց կոմունիստների թեկնածուն՝ արժանանալով հաղթողի դափնիներին։ Գյումրեցիները, ընտրելով Վարդան Ղուկասյանին եւ շնորհավորելով, իրենց թեկնածուի մեջ տեսնում են կոմունիստին վայել պետական գործչի կերպար, ով գիտի աշխատել, արարել, աշխատող մարդուն գնահատել, հողի մշակին հավատալ, նրա քրտնաթոր զավակին սիրել։ Նա կարող է թշնամու կուրծքը մխրճվել եւ խեղճ ու տկարին դառնալ կարեկից։ Ավանդապաշտ գյումրեցին մեծ հույսեր է կապում իրենց ընտրած թեկնածուի հետ եւ վիրավորվում է, որ իրենց ընտրյալին շատ մարդիկ «Վարդանիկ» փաղաքշական անունն են տալիս։ Նա պատահական չի արժանացել հաղթողի դափնիներին, հիշենք, որ 5 անգամ Գյումրին է ղեկավարել։
Ինչպես երջանկահիշատակ Հ. Շիրազն էր ասում իր որդուն՝ Արայիկին նվիրված բանաստեղծությունում. «Անդրանիկ քանդակիր, Վարդան քանդակիր, որ իմանամ արյունս քո մեջ է հոսում»:
Աշխարհի քաղաքական դաշտը դարձել է նորահայտ կույսերի, հանրահայտ պոռնիկների, անուղեղ մարմինների, անմարմին ուղեղների սնափառության տոնավաճառ։ Դարերով փորձություն անցած մեր հյուսիսային բարեկամին թողած` գլուխները թեքել են դեպի Արեւմուտք։ Եվրոպայի դռներն են ծեծում, բայց սիրելի հայրենակիցներ, այդ դռները ներսից հերմետիկ փակ են հայերի համար, իսկ դրսից թվացյալ բաց են։ Մեզ թվում է, թե երկու աթոռ ենք զբաղեցնում, բայց իրականում կանգնած ենք ընդունարանում եւ խզմալյանների, շիրինյանների ու արամսարգսյանների «գաղափարների» իրականացմանն ենք սպասում։ Յուրաքանչյուր հայ պետք է հասկանա, որ հին թշնամիներից նոր բարեկամներ չեն ծնվում։ Խոսքս ավարտում եմ մեծ գյումրեցու՝ Հ. Շիրազի հրաշալի տողերով.
ԳԵՂԱՄ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Հայ կոմունիստ