Աջակցության ծրագրերը խիստ անհրաժեշտ են, որպեսզի մարդիկ չհայտնվեն փողոցում․ Չորս անգամ փախստական դարձած արցախցի

ՀՀ կառավարությունը որոշել է 2025 թվականի ապրիլից կրճատել արցախցի փախստականներին հատկացվող ֆինանսական օգնությունը։ Տրամադրվող օգնության չափը կրճատվում է մինչև 40 հազար դրամ, իսկ հուլիսից՝ 30 հազար դրամ։ Այս կրճատումները կառավարությունը հիմնավորում է նրանով, թե նպատակ ունեն խրախուսել աշխատունակ փախստականներին աշխատանք գտնելու հարցում։ Երևանում Արցախից բռնի տեղահանվածները բազմահազարանոց ցույցեր են անցկացնում՝ պահանջելով երկարաձգել արցախցիների սոցիալական աջակցության ծրագրերը։ Նրանց հիմնական պահանջն արցախցիների սոցիալական և բնակարանային խնդիրների լուծումն է։

Չորս անգամ փախստական դարձած ​​Մաքսիմ Հայրիյանը կարծում է, որ ֆինանսական օգնության դադարեցումը կհանգեցնի աղետալի հետեւանքների։ Կառավարության ծրագրերն արդեն իսկ չեն բավարարում Արցախի ժողովրդի կարիքները հոգալուն։ Հայաստանում աշխատանք գտնելը շատ դժվար է, իսկ աջակցության ծրագրերը խիստ անհրաժեշտ են, որպեսզի մարդիկ չհայտնվեն փողոցում։

Արցախցիների բնակարանների վարձավճարների փոխհատուցման գումարի կրճատումը ավելի է սրում իրավիճակը։ Սա կարող է հանգեցնել նրան, որ շատ մարդիկ անօթեւան դառնան: Արցախցիները պետք է օգնություն ստանան այնքան ժամանակ, քանի դեռ չեն ապահովվել սեփական բնակարանով։ 1988 թվականին Մաքսիմ Հայրիյանը ծնողների հետ Բաքվից տեղափոխվել է Երասխ։ 1992 թվականին Նախիջևանի ռմբակոծության հետևանքով ավերվել է այն տունը, որտեղ ապրում էր Հայրիյանի ընտանիքը։ Մշտական ​​գնդակոծությունների արդյունքում մի քանի տներ ավերվել են։ Արդեն 1993 թվականի մարտին նրանք ստիպված էին տեղափոխվել Արցախ։ Հայրիյանների ընտանիքը հաստատվել էր Շուշիում։ Մաքսիմը ծառայության է անցել Արցախի պաշտպանության բանակում, ապա՝ Արցախի ոստիկանությունում և ծառայել մինչև թոշակի անցնելը։ 2002 թվականին Մաքսիմն ամուսնացել է ղարաբաղցի աղջկա՝ Գոհարի հետ, ունեն 6 երեխա՝ երեք որդի և երեք դուստր։ Գոհարն աշխատել է դպրոցում։ Հինգերորդ երեխայի ծնվելուց հետո նրանք Արցախի կառավարությունից երեք սենյականոց բնակարան են ստացել։ Ցավոք սրտի, նրա ավագ որդու՝ Գրիգորի մոտ 9 տարեկանում ախտորոշվել է տեսողության խնդիր, նա հաճախ էր գալիս Երևան բուժվելու։ Երկրորդ որդու՝ Վադիմի մոտ 13 տարեկանում ախտորոշվել է էպիլեպսիա, իսկ հետո նաև նևրոզ։ երկուսն էլ խոսքի խանգարումներ ունեն: Այս ընտանիքն ուներ սեփական տուն՝ բանջարանոցով։ Չնայած որդիների հիվանդություններին ու դժվարություններին, Մաքսիմն ու Գոհարը կարողացան ապահովել իրենց ընտանիքի կարիքները։ Բարերար Հակոբ Բաղդասարյանը բազմազավակ ընտանիքի է հանձնել երեք սենյականոց բնակարանի բանալին։

2020-ի 44-օրյա պատերազմից և Շուշիի անկումից հետո Հայրիյանների ընտանիքը բնակություն է հաստատել Ասկերանում։ Ապա 2022 թվականին նրանք սեփական տուն են ստացել Ստեփանակերտում։ Ինչպես բոլոր արցախցիները, այնպես էլ այս ընտանիքը վերապրեց ծանր շրջափակումը։

Մաքսիմ Հայրիյանի խոսքերով․

-Շատ դժվար էր սնունդ հայթայթելը՝ ամեն օր ընդամենը մեկ կտոր հաց տուն բերել բազմազավակ ընտանիքի համար։ Սննդի պակասը սաստկացրեց որդիներիս հիվանդությունները։ Անգամ մեկ տարի չհասցրեցինք ապրել  նոր տանը,  որովհետեւ կրկին ստիպված էինք տեղահանվել, տեղափոխվեցիք Հայաստան։

2023 թվականի սեպտեմբերին, Ադրբեջանի՝ Արցախի դեմ ռազմական ագրեսիայից հետո բացվեց դեպի Հայաստան ճանապարհը, մենք էլ հազարավոր արցախցիների պես լքեց իր տունը։ 2 օր պահանջվեց Ուրալ մեքենայով Գորիս հասնելու համար, սկզբում տեղափոխվեցինք Մարտունի, ապա՝ Ապարան, իսկ 2023 թվականի դեկտեմբերից՝ Աշտարակ։

Բազմազավակ այս ընտանիքն այսօր ապրում է Աշտարակում՝ երեք սենյականոց փոքրիկ, խոնավ, առանց նորմալ հարմարությունների  բնակարանում․

-2024 թվականի հունիսին իմացանք, որ կորցրել ենք 40+10 ծրագիրը, պարզվում է, որ դեռ Արցախում ապրելու տարիներին մեր ընտանիքը դարձել է 44-օրյա պատերազմի հետևանքով Արցախի տարբեր շրջաններից տեղահանվածներին բնակարանով ապահովելու ՀՀ կառավարության 2022 թվականի ծրագրի շահառու։ Այդ ծրագրի համաձայն՝ 2020 թվականի փախստականներին տրամադրվել է 10 միլիոն դրամի սերտիֆիկատ, սակայն դրա մասին մենք չենք իմացել։ Բայց փաստորեն, մենք Ստեփանակերտում տուն ենք ստացել որպես 2020 թվականի փախստական։ Ու  քանի որ մեր ընտանիքը ընդգրկված է եղել 10 միլիոնանոց ծրագրում, Հայաստանում 6 ամիս շարունակ 40+10  դրամները չենք ստացել։

Որտեղ ասես, որ չդիմեցինք, բողոքեցինք՝ հանդիպումներ եղան աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարությունում, ՀՀ կառավարությունում, հաջողվեց վերականգնել 40+10-ը, միայն տարեվերջին վճարվեց պարտքի ամբողջ գումարը։ Հիմա ապրիլի 1-ից կառավարությունը կկրճատի ամսական աջակցությունը։ Արցախցիներից շատերը չեն կարողանում աշխատանք գտնել։ Չեմ պատկերացնում, թե ինչպես ենք ապրելու։ Մենք հասկանում ենք, որ վարձակալության աջակցությունը հավերժ չի կարող լինել, բայց 40+10-ը պետք է գոնե տրամադրվի այնքան ժամանակ, մինչև արցախցիները բնակարան չստանան։ Աշխատատեղերի բացակայությունը և ինքնաիրացման սահմանափակ հնարավորությունները արցախցիներից շատերին տանում են հուսահատության։ Քույրս և նրա ամուսինը չկարողացան աշխատանք գտնել Հայաստանում և ստիպված էին իրենց փոքր երեխայի հետ հեռանալ Հայաստանից։ Հասկանալի է, որ եթե չկա բնակարան, աշխատանք, վերադարձի հեռանկար, մնում է մեկ տարբերակ՝ արտագաղթ։

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝