Քաղաքական պոռնկությունը որպես ազգային արատ

Եկեք ուղիղ նայենք այն բոլոր խնդիրներին, որոնք մենք ունենք տարիներ ի վեր: Հայաստանի ամենախոցելի կողմը, այո հենց ամենախոցելի, դա քաղաքական պոռնկությունն է: Շարքայինից մինչև ամենաբարձր պաշտոններ: Մեկի բախտը քիչ է բերում և նա դառնում է ռոճիկով մեկի քաղաքական սիրուհին, մյուսին մասշտաբը ավելի մեծ է և ծառայություններ է մատուցում որևէ երկրի:
 
Սա նշանակում է, որ Հայաստանի անվտանգության գլխավոր սպառնալիքը ոչ զինտեխնիկայի քանակն է, ոչ աշխարհագրական դիրքը, ոչ դաշնակիցների առկայությունը կամ բացակայությունը, այլ հենց քաղաքական պոռնկությունը: Իրավիճակ, երբ պահանջարկը հաճախ գերազանցում է առաջարկը: Արջի ծառայություն մատուցելուց մինչև աստվածացում: Հայաստանի ոչ ամբողջական քարտեզը ետնանկար դնելուց մինչև քո հայրենակիցների բաժանում:
 
Նման տեսակը վտանգ է և երկրին և անգամ այն թիմին, որին ծառայում է: 
 
Այսօր Հայաստանի քարտեզն են դնում, վաղը Օսմանյան կայսրությանը կդնեն կամ ցանկացած այլ մեկինը: Այսօր բաժանում և տարանջատում են, վաղը կատեն և կմեծարեն այլ ազգերի: Եթե ձեզ թվում է, որ Հայաստանում բավարար է միայն իշխանափոխություն անել, ապա դուք չարաչար սխալվում եք: Իրենց ներքին հանգստության, իսկ երբեմն մարզապես պոռնկությունը թաքցնելու համար անհրաժեշտ է այլընտրանքի քննադատության թեզը: 
 
Օրինակ շարքային անբարոյականը պետք է հիմնավորի իր անբարոյականությունը այլընտրանքային ճանապարհի բացակայության կեղծ թեզով: Այս դեպքում ամեն ինչ համընկնում է:
 
Չես կարող մի տեղ գոռալ ես ինքնիշխան եմ, մյուս տեղում ասես օգնեք ինքնիշխան լինեմ, կամ երկու կոպեկ քցեք դեմս: Հոգևորի, իրական արժեքների բացակայությունը, դրանց ոչ բավարար քարոզչությունը ու նմանատիպ այլ հանգամանքներ նպաստում են անասնական ցանկությունների բավարարման այլընտրանքային ճանապարհներ փնտրելուն: Մի կյանք ենք ապրում սկզբունքը դարձել է օրակարգ: 
 
Սա իրական գաղափարախոսություն է, իրական օրակարգ, որը առաջ են տանում: Սրա այլընտրանքային գաղափարը շատ գրագետ պետք է մատուցվի հասարակությանը: Չի աշխատելու- չեք ուզում, դե վարի գնացեք- թեզը: Նախ, այդ օրակարգով ապրողների համար էական չի, թե վաղը ինչ կլինի Հայաստանի հետ: Պետք է բացատրել, որ այդ վաղը բաժին չի հասնելու  երեխաներին կամ թոռներին: Այդ վաղը շատ մոտ է, համարյա էսօր: 
 
Ոչ պակաս կարևոր է նաև ռադիկալ դիրքավորումը այս թեզի տարածման մասով: Հնարավոր չի պակաս անբարոյականին ասել, որ գնա քարոզի ընդդեմ մեկ այլ` ավելի մեծ անբարոյականի: Անբարոյականությունը մնում է անբարոյականություն, անկախ դրա մեծությունից: 
 
Ասել եմ ու կրկին կասեմ: Այն իշխանությունը, որը գնա ճիշտ ճանապարհով լինելու է մահապարտ, քանզի նրան այս իրողություններով քայքայելը և հեռացնելը դառնալու է ավելի հեշտ, քան մետրոյի թղթե կտրոնով երթևեկելը, բայց դա անհրաժեշտ է, պետք հեղափոխել, պետք է տեղ հասցնել, պետք է փոխել, առնվազն պետք է փորձել….: