Կարևոր է հասկանալ Փաշինյանի ԱՄՆ այցի պատճառները. ռուսաստանցի քաղաքագետ

Հայաստանի արտաքին քաղաքականության «արևմտականացումը» Հարավային Կովկասում իրավիճակի, հին մարտահրավերների և այս տարածաշրջանի նոր միտումների քննարկման ամենաքննարկվող թեմաներից է։ Նիկոլ Փաշինյանի այցը Վաշինգտոն հիանալի հնարավորություն է ևս մեկ անգամ անդրադառնալու այս թեմային, հասկանալու համար դեպի Արևմուտք Երևանի շրջադարձի մասշտաբները և պատասխանել այն հարցին, թե արդյոք այս փոփոխություններն անշրջելի են։ Դրա մասին սոցցանցերում գրել է ռուսաստանցի քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը։

Բայց Հայաստանը դե ֆակտո միակրոն երկիր է, և դժվար թե խղճի ազատության հարցն առանցքային առաջնահերթություն լինի անձամբ Փաշինյանի և նրա թիմի համար։ Այնպես որ, կարևոր է հասկանալ պատճառները, որոնք նրան բերել են ԱՄՆ։ Այս պահին Երևանի համար հատկապես արդիական են մի քանի խնդիրներ. Նախ՝ Փաշինյանը ցանկանում է Դոնալդ Թրամփի թիմին ցույց տալ, որ Ջո Բայդենի հետ ակտիվ համագործակցությունը ոչ թե անձնական, այլ ԱՄՆ-ի հետ համակարգային հիմունքներով համագործակցելու շահագրգռվածություն է։ Իզուր չէ, որ նախարարների կաբինետի ղեկավարը նոր վարչակազմին դիմեց Հարավային Կովկասին ավելի մեծ ուշադրություն դարձնելու հուզական կոչով։ Երկրորդ, մտադրություն կա չզիջել Բաքվին Վաշինգտոնի ուշադրության համար ծպտյալ մրցակցության մեջ։

Երրորդ, անկախ նրանից, թե ինչպես ենք մենք վերաբերվում Փաշինյանի դիվերսիֆիկացման հեռանկարներին, վարչապետը հաստատակամորեն հավատարիմ է Վաշինգտոնում, Դելիում և Թեհրանում իր երկրի անվտանգության աղբյուրներ փնտրելուն՝ չմոռանալով Մոսկվայի մասին։ Լավագույնս չի ստացվում։ Բայց բավական է կարդալ նույնիսկ իշխանամետ ռեսուրսները՝ տեսնելու համար, թե ինչ գոհունակություն են ապրել դրանցում առկա տեքստերի հեղինակները՝ Հարավային Կովկասում սահմանների վերանայման անթույլատրելիության մասին Բաքվին ուղղված իրանական վերջին ազդանշանների առնչությամբ։ Ինչպե՞ս կարելի է դա համատեղել ԱՄՆ-ի հետ բարեկամության հետ։ Սույնում մեծ առեղծված է թաքնված: Չորրորդ՝ Փաշինյանը փորձում է օգտագործել ամերիկյան հարթակն այլ ուժերին ազդանշաններ ուղարկելու համար։ Նա Մոսկվային ցույց է տալիս, որ պատրաստվում է «ամեն մի քրոջը մի զույգ ականջօղ նվիրել», իսկ Բաքվին ու Անկարային՝ վրեժխնդրության հանդեպ իր անտարբերությունը և նվիրվածությունը աշխարհաքաղաքական մինիմալիզմին»,- նշել է Սերգեյ Մարկեդոնովը։