Նիկոլը քիչ էր, հիմա էլ` Աննան

Այս­պի­սով, ա­մեն ինչ հու­շում է, որ այս փու­լում աշ­խար­հում հիմ­նա­կան հա­կա­մար­տութ­յուն է դար­ձել լի­բե­րալ­ներ-ոչ լի­բե­րալ­ներ պայ­քա­րը, եւ բո­լո­րը փոր­ձում են դիր­քա­վոր­վել այդ հա­մա­տեքս­տում (Տե´ս նաեւի https://iravunk.com/?p=298324&l=am): Ա­մեն դեպ­քում, առն­վազն ա­ռա­ջի­կա եր­կու ա­միս­նե­րին այս ուղ­ղութ­յամբ միայն սրա­ցում­նե­րի, ե­թե ոչ՝ ծայ­րա­հեղ սրա­ցում­նե­րի պետք է սպա­սել: Այս ի­րա­վի­ճա­կում ի՞նչ է կա­տար­վում Հա­յաս­տա­նում, ի՞նչ դիր­քում է փոր­ձում տե­ղա­վոր­վել Նի­կո­լը:

Ա­մռան վեր­ջե­րից սկսած` Նի­կո­լի մոտ տա­տա­նում­նե­րի պա­կաս չկա: Նախ, հան­կարծ ո­րո­շում է, որ ռուս­նե­րից ա­վե­լի «պատ­մա­կան բա­րե­կամ» Հա­յաս­տա­նը չու­նի, ա­պա ան­մի­ջա­պես էլ վա­զում է Եվ­րո­պա, հե­տո նույ­նը՝ այց Պու­տի­նին, շատ չան­ցած՝ Մակ­րո­նին, եւ այդ­պես շա­րու­նակ: Ու մին­չեւ այս օ­րե­րը նույն վի­ճա­կի մեջ է: ՌԴ՝ Կա­զան կա­տա­րած վեր­ջին այ­ցի շրջա­նակ­նե­րում փոր­ձում էր այն տպա­վո­րութ­յու­նը թող­նել, թե իր հա­մար այն­տեղ հե­ծա­նիվ քշե­լուց ավե­լի մեծ եր­ջան­կութ­յուն չկա: Իսկ ան­ցած շա­բաթ թռավ Վա­տի­կան, թեեւ այդ­պես էլ հո­դա­բաշխ բա­ցատ­րութ­յուն չներ­կա­յաց­վեց, թե ի՞նչ նպա­տակ էր հե­տապն­դում Հ­ռո­մի պա­պի հետ հան­դի­պու­մը:

­Բայց այն բա­նից հե­տո, երբ կնո­ջը՝ Ան­նա­յին թող­նե­լով Վա­տի­կա­նում, վե­րա­դար­ձավ, հե­տաքր­քիր մտքեր ա­ռա­ջաց­նող ո­րոշ դրվագ­ներ, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, սկսե­ցին նկատ­վել: Խոս­քը` Վա­տի­կա­նում Ան­նա­յի ա­րարք­նե­րի մա­սին է, ո­րոնք, ան­կախ նրա­նից՝ դի­տա­վո­րութ­յուն էր, թե` ոչ, կա­րող են ազ­դել Հա­յաս­տա­նի վրա: Եվ այն, որ Նի­կո­լը չբա­րե­հա­ճեց ան­գամ մի հա­սա­րակ բա­ցատ­րութ­յուն տալ, բե­րում է այն մտքին, որ, ընդգ­ծենք՝ ո­րե­ւէ պե­տա­կան պաշ­տոն չզբա­ղեց­նող իր կնոջ գոր­ծո­ղութ­յուն­նե­րը կա´մ­ իր «դաբ­րո­յով» են, կա´մ­ ի­րենց տա­նը Ան­նան Նա­տա­լյա Սիմ­յո­նով­նա­յի դե­րում է:

­Նախ, ի՞նչ էր նշա­նա­կում Հ­ռո­մի պա­պին այ­ցե­լե­լը: Չ­մո­ռա­նանք, որ Պա­պը ոչ միայն կա­թո­լիկ­նե­րի ա­ռաջ­նորդն է, այլ նաեւ եվ­րո­պա­կան, ա­վե­լի կոնկ­րետ՝ հա­մաշ­խար­հա­յին քա­ղա­քա­կա­նութ­յան ա­ռանց­քա­յին ֆի­գու­րանտ­նե­րից մե­կը, ու­նե­նա­լով «գլո­բալ կա­ռա­վա­րութ­յան» ան­դա­մի հա­մա­րում: Ա­վե­լին, ա­սել, թե այս պա­հին Պա­պը գլո­բալ որ թե­ւի հետ է գոր­ծակ­ցում, դժվար է ա­սել: Տ­րա­մա­բա­նո­րեն, նա պետք է գոր­ծեր ուլտ­րա­լի­բե­րա­լիս­տակ­ան թե­ւի դեմ. լի­բե­րաստ­ներն են, որ ընդ­հուպ ա­վե­րում են ե­կե­ղե­ցի­նե­րը՝ տե­ղը կա­զի­նո­ներ կամ սրճա­րան­ներ կա­ռու­ցե­լով: Լի­բե­րալ ներ­կա սան­ձար­ձա­կութ­յուն­ներն են, որ մարդ­կանց հե­ռու են վա­նում ե­կե­ղե­ցուց: Մինչ­դեռ չմո­ռա­նանք, որ Հ­ռո­մի պա­պի կշի­ռը, ա­ռա­վել եւս՝ Վա­տի­կա­նի ե­կա­մուտ­նե­րը հիմ­նա­կա­նում գոր­ծող ե­կե­ղե­ցի­նե­րից եւ հա­վա­տա­վոր զանգ­ված­նե­րից են գա­լիս: Մինչ­դեռ Պա­պի կող­մից նկատ­վել են հայ­տա­րա­րութ­յուն­ներ, ո­րոնք, այս­պես ա­սենք, մի բան էլ նպաս­տում են այդ լի­բե­րաս­տա­կան գա­ղա­փար­նե­րի տա­րած­մա­նը: Բայց նաեւ քայ­լեր, ո­րոնք կա­րե­լի է հա­մա­րել լի­բե­րաստ­նե­րի դեմ ուղղ­ված, այդ թվում՝ ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մի, ՌԴ-ի հետ հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րի մա­սին հայ­տա­րա­րութ­յուն­ներ եւ այլն: Այ­սինքն, Պա­պին այ­ցե­լելով, Նի­կո­լը կոնկ­րետ ի՞նչ ուղղ­վա­ծութ­յան «քա­րոզ­ներ» հույս ու­ներ լսել, մտա­ծե­լու հարց է:

­Բայց ա­հա այն բա­նից հե­տո, երբ նա թող­նե­լով կնո­ջը, վե­րա­դար­ձավ, Ան­նան հանկարծ ո­րո­շեց, որ պետք է հան­դի­պի Զե­լենս­կու կնո­ջը եւ մաս­նակ­ցի կա­թո­լիկ մի­ջո­ցառ­ման, այն էլ՝ ցու­ցադ­րա­բար, եւ հենց այն պա­հին, երբ Ուկ­րաի­նան հե­ռա­հար հրթիռ­նե­րով հար­վա­ծում է Ռու­սաս­տա­նին: Եվ այն, որ նման հան­դի­պու­մը Մոսկ­վան կա­րող է հա­մա­րել ոչ թե նույ­նիսկ Ան­նա­յի, այլ Նի­կո­լի կող­մից հեր­թա­կան թշնա­մա­կան քայլ, դա էլ կա­րե­լի է կռա­հել: Ա­ռա­վել եւս, որ դրա հետ մեկ­տեղ, սո­րո­սա­կա­նութ­յան ներ­կա­յա­ցուց­չի հա­մա­րում ու­նե­ցող ան­ձին այս­տեղ նա­խա­րար է նշա­նա­կում:

Այս ա­մենն ակ­նա՞րկ է, որ Նի­կո­լը ո­րո­շել է այս թեժ պա­հին տե­ղա­վոր­վել գլո­բալ հա­կա­մար­տութ­յան ուլտ­րա­լի­բե­րաս­տա­կան հատ­վա­ծում: Մի­գու­ցե: Թեեւ մյուս կող­մից էլ, կրկնենք, Նի­կոլն այն­քան է այս կամ այն թե­ւի օգ­տին քայ­լեր ա­րել եւ հայ­տա­րա­րութ­յուն­ներ հնչեց­րել, որ ա­սել, թե կոնկ­րետ ինչ-որ կե­տում ո­րո­շել է կենտ­րո­նա­նալ, ե­րե­ւի սխալ կլի­ներ: Ա­վե­լի շուտ, թե­րեւս դեռ փոր­ձում է այս­տե­ղից-այն­տեղ թռնե­լու կամ բո­լոր կող­մե­րի հետ լավ հա­րա­բե­րութ­յու­ններ պա­հե­լու կուր­սի մեջ մնալ: Լավ տար­բե­րակ կլի­ներ, ե­թե միայն կա­րո­ղա­նար: Այն հաշ­վար­կով, որ այս պա­հին այդ դիր­քա­վոր­ման հար­ցերն աշ­խար­հում ծայ­րա­հեղ սուր են դրված, եւ այդ­պես էլ պետք է լի­ներ, քա­նի որ մի­ջու­կա­յին պա­տե­րազ­մի մա­սին խո­սակ­ցութ­յուն­նե­րը դար­ձել են պրակ­տիկ ինչ-որ թե­մա: Ու այս վի­ճա­կում այս­տե­ղից այն­տեղ իր շար­ժե­րով Նի­կոլն ո՞ւր է տա­նե­լու եր­կի­րը… Չ­նա­յած, ե­րե­ւի հենց դա էլ հիմ­նա­կան նպա­տա՞կն է: