Վերամիավորվածից դեպի տրանսգենդերային անկախություն

Ինչպես եւ ենթադրվում էր, Հայաստանի անկախության տոնը մնաց լուսանցքում: Անկախության մասին հուզիչ ելույթներ ունեցողներն ու կուրծք ծեծողները բավարարվեցին հերթապահ հայտարարություններով, իսկ ժողովուրդը ո՛չ տոնելու սիրտ ունի, ո՛չ հավես: Արդեն վաղուց չգրված օրենք է դարձել` տոն լինի, թե հիշատակի օր, գնալ Եռաբլուր ու երանի տալ նրանց, ովքեր զոհվեցին հաղթած…

Ի վերջո, մեր դառն իրականության մեջ ինչպե՞ս պետք է վերաբերվենք անկախության տոնին, ըստ «Ուժեղ Հայաստան Ռուսաստանի հետ. հանուն նոր Միության» շարժման գործադիր կոմիտեի անդամ, ՍԻՄ կուսակցության նախագահ Հայկ Բաբուխանյանի, կարեւոր հարց է:

«Մենք ունեինք վերամիավորված անկախություն: Մեծ զրկանքների շնորհիվ գնացինք այդ վերամիավորման ճանապարհով: Դիմացանք ցուրտումութ տարիներին, երբ էլեկտրաէներգիա ու գազ չկար, Հայաստանը գտնվում էր շրջափակման մեջ: Երկիրը մաքառում էր, որ այդ վերամիավորված անկախությունը ձեռք բերենք: Կարելի է ասել, գերբնական ջանքերի շնորհիվ դա հաջողվեց: Եվ երբ, կարծես թե, ամեն ինչ հաջողված էր, եւ արդեն ամեն ինչ լավ էր, շուրջ 30 տարի վերամիավորված անկախությունը վայելում էինք, հանկարծ եկան նիկոլազգիները («թուրք» բառից էլ չեն վիրավորվում) եւ պարզապես վաճառեցին այդ անկախությունը՝ իրենց տերերի թելադրանքով», - ընդգծում է Բաբուխանյանը, որը եղել է «Անկախության հռչակագրի» համահեղինակներից մեկը: Այն հռչակագրի, որն, ըստ էության, առանց գետինը մտնելու, օրվա իշխանությունը համարում է վնասակար փաստաթուղթ, եւ բանը հասավ նրան, որ այդ անկախությունը դարձավ ալիեւյան թելադրանքի ներքո՝ տրանսգենդերյան անկախություն:

Ինչքան էլ դաժան է, բայց էլ ինչպե՞ս բնութագրել այն, որ հիմա տրանսգենդերներն են ներկայացնում մեր անկախ պետությունը՝ ինչ-որ մրցույթներում, ինչի հետ կապված` հանրությունը կրկին ցնցվեց ու էլի մնաց ձեռքերը ծալած՝ հանդուրժելով:

ՄԵՐ ԱՄԵՆԱՄԵԾ ՆՎԱՃՈՒՄԸ ԵՂԵԼ Է ՎԵՐԱՄԻԱՎՈՐՈՒՄԸ

Ինչ խոսք, հանուն արդարության պետք է ընդունենք, որ վերամիավորված ազգային Հայաստանում եւս շատ բացասական երեւույթներ կային: Ցավոք սրտի, շատ հարցերում անկախ Հայաստանը չկարողացավ նվաճումներ ունենալ՝ սկսած ճանապարհաշինարարությունից, նոր քաղաքներ կառուցելու հարցից մինչեւ գիտության, կրթության ոլորտի բազմաթիվ խնդիրներ: Բայց ամենամեծ նվաճումը եղավ հենց վերամիավորումը եւ ազգային արժեքների պաշտպանությունը, ինչը թերեւս ամենակարեւորն էր: Ընդ որում՝ միայն այսօր հետ նայելով անցած տասնամյակների վրա, շատերը նոր են գիտակցում, թե ինչ ունեինք ու ինչ ենք կորցրել:

Ինչպես արձանագրում է Հայկ Բաբուխանյանը այսօր երկու այդ նվաճումները՝ վերամիավորումն ու ազգային արժեքների պաշտպանությունը կորցրել ենք:

«Վերամիավորումը վերածվեց նրա, որ Նիկոլը հակասահամանադրական հայտարարություն արեց, ըստ էության, չեղարկելով Անկախության մասին հռչակագիրը, որում գրված է, որ մեր անկախությունը հիմնվում է Արցախի եւ Հայաստանի վերամիավորման վրա (1989 թ. դեկտմբերի 1-ի որոշում): Այսինքն՝ ցանկացած մարդ, ով դրան հակառակ բան է ասում, նա հարվածում է ՀՀ անկախության հռչակագրին, Հայաստանի անկախության էությանը», - շեշտում է նա եւ պնդում, որ նիկոլականներն իրենց քայլերով, պարզապես, ոտքերը սրբել են Անկախության մասին հռչակագրի վրա. «Սրանք քրեական հանցագործներ են, որովհետեւ Անկախության մասին հռչակագիրը օրենք է, որը պարտավոր ես կատարել: Բայց այն ոտնահարել են»:

ՈՎՔԵՐ ԳՈՂԱՑԱՆ ՈՒ ՓՈՇԻԱՑՐԻՆ ՄԵՐ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ

Այս ամենի համատեքսում ամենաաբսուրդն այն է, որ մերօրյա իշխանավորները, որոնք վաղը պատմության մեջ կհիշվեն որպես անկախության վաճառականներ, ամենաբարձրն են խոսում անկախությունից ու ինքնիշխանությունից: Ավելին՝ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարում է, թե «ՀԱՊԿ-ն է ստեղծում սպառնալիքներ ՀՀ անվտանգության, հետագա գոյության, ինքնիշխանության եւ պետականության համար»։ Հայտնի խոսք կա՝ գողն ամենաբարձրն է գոռում՝ բռնե՛ք գողին:

Անդրադառնալով վերոնշյալին՝ ՍԻՄ կուսակցության նախագահն ասում է, որ հանցագործները, քաղաքական մարիոնետներն ու դավաճանները, որոնք գողացան ու փոշիացրին, մանրադրամ սարքեցին մեր անկախությունը, փորձում են իրենցից մեղքը գցել ուրիշների վրա: Նրա գնահատմամբ. «Այդ «սորտը», ովքեր մեզ ոչնչացրին, որպես անկախ, ազգային, սուվերեն պետություն, մեր տարածքները վաճառեցին աջ ու ձախ, դաստիարակվել են սորոսյան տարբեր հաստատություններում եւ սորոսյան տարբեր ուսումնական ձեռնարկներով»:

Այս մասին է մատնանշում նաեւ հրապարակախոս, հասարակական գործիչ Զաքար Խոջաբաղյանը. «Հայաստանի անկախությունը եւ սուվերենությունը թաղող, Արցախը թշնամուն նվիրող ՔՊ-ականներն ու նրանց հարակից՝ օտարին ծառայող գործակալական ցանցը նենց մի ջանասիրաբար ՀՀ անկախության տոն են շնորհավորում, որ սրանց ճանաչող չլիներ՝ կմտածեր, թե ամբողջ կյանքը ապրել են ու ծառայել են Հայաստանին, իսկ դրսից իրենց առաջ թափած էն կանաչ լափն էլ՝ տեղյակ չեն, թե ով է լափել... Մեռոնին թույն խառնող սրիկաներ... Երեսպաշտ տականքներ... Դուք ձեր ապրած կյանքից չեք զզվո՞ւմ... Սենց չի մնա»:

ՍԱ՞ ԷՐ ՄԵՐ ԵՐԱԶԱՆՔՆԵՐԻ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ

Այս իրավիճակում, վերջիվերջո, ինչպե՞ս պետք է տոնվեր Հայաստանի անկախության օրը, Հայկ Բաբուխանյանն ուշագրավ առաջարկ արեց. «Անկախության տոնը պետք է նշվեր Կիրանցի գյուղի դպրոցում, որը 50 մետր է գտնվում Ադրբեջանի սահմանից: Նիկոլը նորից իր վախից կամ այլ դրդապատճառներից, գուցե պաթոլոգիկ հայատյացությունից, ադրբեջանասիրությունից, բայց փաստն այն է, որ նվիրեց Ադրբեջանին»:

Հատկանշական է, որ նույն Կիրանցի մասին, ՔՊ-ական պատգամավոր Լուսինե Բադալյանն այլ պատկերացում ունի: Նա, այցելելով Կիրանց, ի լուր ամենքի հայտարարել էր, թե անսահման հպարտ է իր տեսածով: Բայց հարց է ծագում՝ այսքանից հետո՝ ինչո՞ւ Լուլուն չի գնում ապրելու Կիրանցում:

«Ֆանտաստիկա է, որ Լուլուն դարձել է հայ ժողովրդի պատգամավորը եւ որոշում է հայ ժողովրդի ներկան ու ապագան: Հասկանո՞ւմ եք, հայ ժողովրդի ողբերգությունը որն է, որ լուլուները-նունուները չգիտեմ որտեղից (շատերի դեպքում լավ էլ գիտենք որտեղից) հանկարծ եկել են եւ որոշում են ժողովրդի շահը, ապագան, թե ինչպես պետք է զարգանանք», - փաստում է Բաբուխանյանը:

Խոսեցինք լուլուներից, հիշեցինք նաեւ մեկ այլ ՔՊ-ական պատգամավորի ինքնախոստովանությունը: Նավակ Ճոճող մականունով հայտնի ՔՊ-ական պատգամավոր Վիլեն Գաբրիելյանը վերջերս լրատվամիջոցներից մեկի հետ զրույցում անկեղծացել էր, թե սատանիստ է:

«Իմ կարծիքով՝ Հայաստանը շատ ավելի անկախ էր, օրինակ, Սովետական միության կազմում, քան հիմա: Մենք այն ժամանակ նույնիսկ մտածել չէինք կարող, որ Գերագույն խորհրդի պատգամավորը կարող է վեր կանգնել եւ ասել՝ ես սատանիստ եմ: Ի վերջո, մեր անկախությունը միայն այն չէ, որ Նիկոլի նման ինչ-որ կերպար հայտնվի էկրանին եւ ասի՝ ես վարչապետ եմ: Անկախությունը դա նաեւ հոգեւոր, մշակութային, տնտեսական, ռազմական անկախությունն է: Հոգեւոր անկախությունն այն ժամանակ շատ ավելի բարձր էր, որովհետեւ ոչ մեկը չէր կարող մտածել, որ պետությունը կարող է հետապնդել եկեղեցուն: Ասել՝ ես ոչ թե հայ քրիստոնյա եմ, այլ՝ սատանիստ եմ: Սա նոնսենս է: Հենց այդ հայտարարությունը ցույց է տալիս, որ մենք ոչ միայն անկախություն չունենք, այլեւ հակահայկական, հակաանկախական, հակասուվերենության ընթացքի մեջ ենք», - նշում է ՍԻՄ կուսակցության նախագահը:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ