Այդ կանոնակարգը պետք է հաստատվեր մինչեւ տավուշյան սահմանազատումը եւ սահմանագծումը. Քեռյան

Օրերս գործադիրը հաստատեց «Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ պետական սահմանի սահմանազատման եւ սահմանային անվտանգության հարցերով հանձնաժողովի ու Ադրբեջանի եւ Հայաստանի միջեւ պետական սահմանի սահմանազատման պետական հանձնաժողովի համատեղ գործունեության մասին» կանոնակարգը վավերացնելու մասին» օրենքի նախագծին հավանություն տալու մասին որոշումը, որը չզեկուցվող հարցերի շարքում էր։ Ըստ այս փաստաթղթի՝ Երեւանն ու Բաքուն համաձայնել են սահմանազատումն իրականացնել 1991 թվականի Ալմա-Աթայի հռչակագրի վրա, բայց այդ համաձայնությունը վերջնական չէ։ Փաստաթուղթը ուղարկվել է Սահմանադրական դատարան: Այս մասին «Իրավունք»-ի հետ զրույցում իր գնահատականը հնչեցրեց ԵՊՀ Քաղաքագիտության ամբիոնի պրոֆեսոր, քաղաքագետ ԳԱՐԻԿ ՔԵՌՅԱՆԸ:

— Մի ոչ բարենպաստ նրբություն պետք է նշեմ այն մասին, որ այդ կանոնակարգը պետք է հաստատվեր մինչեւ տավուշյան սահմանազատումը եւ սահմանագծումը: Սա նաեւ շատ տարօրինակ է, որ մի հատվածում սահմանագծումն ավարտվում է առանց որեւէ լուրջ իրավական հիմքի, ինչպես նաեւ առանց որեւէ դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատման: Դրանից հետո նոր փորձ է արվում հաստատել կանոնակարգ սահմանի մյուս հատվածներում՝ սահմանազատումը եւ սահմանագծումը իրականացնելու համար: Տպավորություն է ստեղծվում, որ Տավուշն ուրիշ պետություն էր, Գեղարքունիքը, Սյունիքը կամ Վայքը, որոնք նույնպես չէ՞ սահմաններ ունեն աջից եւ ձախից Ադրբեջանի հետ, այլ երկրներ են կամ այլ պետական կարգավիճակում են:

Այ հենց այդ բողոքական շարժումը, որ ձեւավորվեց՝ հենց դրա պատճառով էր, քանի որ առանց խաղաղության պայմանագրի եւ դիվանագիտության, դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատման՝ սկսվեց սահմանագծում եւ սահմանազատում: Իհարկե,  ինքս օպտիմիստ եմ, եւ որքան էլ մեզ համար կորուստներ եղան՝ նաեւ Կիրանցի հետ կապված, բայց սա կարող ենք ասել, եթե խաղաղություն է, եւ մի քիչ շատ կամ մի քիչ քիչ, արդեն կա գործող սահման, որտեղ գործող սահմանապահներ են կանգնած: Ամեն դեպքում, սա դրվատանքի արժանի գործողություն է:

ԴԻԱՆԱ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Հ.Գ. - Շարունակությունը կարդացե՛ք թերթի առաջիկա համարներից մեկում: